choroby serca.rtf

Choroba niedokrwienna serca jest to stan, w którym zaburzenie równowagi pomiędzy wielkością przepływu wieńcowego a zapotrzebowaniem mięśnia serca na tlen prowadzi do niedokrwienia serca i wtórnego jego uszkodzenia. Określenie choroba niedokrwienna serca jest jednoznaczne z określeniem choroba wieńcowa.

Podłożem anatomicznym choroby niedokrwiennej serca są zmiany miażdżycowe tętnic wieńcowych a wystąpienie klinicznych objawów tej choroby zależy od wielkości i położenia zmian miażdżycowych oraz od szybkości ich narastania. Zwężenie światła tętnicy wieńcowej o 70% wywołuje niedokrwienie mięśnia serca w czasie wzrostu zapotrzebowania serca na tlen, przy zwężeniu światła tętnicy wieńcowej o 90% niedokrwienie serca występuje już w spoczynku. Największą śmiertelność chorych na chorobę niedokrwienną serca, bo wynoszącą około 40% rocznie, wywołują zmiany miażdżycowe w lewej głównej tętnicy wieńcowej lub gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej. U chorych z wolnym narastaniem zmian miażdżycowych, objawy wskazujące na niedokrwienie serca są słabiej wyrażone lub czasem nie występują, co tłumaczyć można adaptacją mięśnia serca do jego niedokrwienia lub uszkodzeniem nerwów przewodzących ból. U około 10 do 20% chorych przyczyną zawału mięśnia serca są skurcze tętnic wieńcowych.

Następstwa hemodynamiczne niedokrwienia mięśnia serca przedstawiono w tabeli 1.

Tabela_1

niedokrwienie mięśnia serca
spadek czynności skurczowej serca	zmniejszenie podatności rozkurczowej mięśnia serca	zaburzenia rytmu serca
niewydolność serca skurczowa	niewydolność serca rozkurczowa	nagłe zgony

Podział choroby niedokrwiennej mięśnia serca

Chorobę niedokrwienną serca ze względu na objawy kliniczne dzieli się na:

1. bezbólową chorobę niedokrwienną serca,

2. dusznicę bolesną wysiłkową,

3. dusznicę bolesną niestabilną (ostra niewydolność wieńcowa, zagrażający zawał mięśnia serca),

4. dusznicę bolesną spontaniczną,

5. zawał mięśnia serca (przebyty lub świeży),

6. niewydolność krążenia, spowodowaną niedokrwiennym uszkodzeniem mięśnia serca,

7. zaburzenia rytmu serca, spowodowane przewlekłym niedokrwieniem mięśnia serca.

Bezbólowa choroba niedokrwienna serca

>>SPIS TREŚCI

Bezbólową chorobę niedokrwienną serca rozpoznaje się wówczas, kiedy niedokrwieniu mięśnia serca nie towarzyszą bóle dławicowe. Na jej występowanie u chorego wskazywać może:

- spadek tolerancji wysiłków fizycznych,

- duszność wysiłkowa,

- komorowe zaburzenia rytmu serca, szczególnie powysiłkowe.

Bezbólowa choroba niedokrwienna serca występuje częściej u mężczyzn, u osób w wieku podeszłym, u chorych na cukrzycę i chorych z przebytym zawałem mięśnia serca.

Chorych na bezbólową chorobę niedokrwienną serca podzielić można na trzy grupy:

- do pierwszej zalicza się chorych na chorobę niedokrwienną serca, u których nigdy nie występowały bóle dławicowe.

- do drugiej chorych z przebytym bólowym zawałem mięśnia serca z dalszym bezbólowym przebiegiem choroby niedokrwiennej serca.

- do trzeciej chorych z występowaniem bólowych i bezbólowych incydentów niedokrwienia mięśnia serca.

Przyczyną bezbólowej choroby niedokrwiennej serca mogą być:

- uszkodzenie układu nerwowego w przebiegu cukrzycy lub przebytego zawału mięśnia serca,

- występowania niedokrwienia mięśnia serca o tak małym nasileniu, że nie wywołuje ono jeszcze bólów dławicowych,

- podwyższony próg czucia bólu lub podwyższone stężenie beta-endorfiny w surowicy.

Bezbólową chorobę niedokrwienną mięśnia serca rozpoznaje się u chorych, u których niedokrwieniu mięśnia serca w czasie wykonywania elektrokardiograficznej próby wysiłkowej, monitorowania zapisu ekg metodą Holtera lub badania ukrwienia serca metodą izotopową nie towarzyszą bóle dławicowe. Na niedokrwienie mięśnia serca w obrazie elektrokardiograficznym wskazuje obniżenie odcinka ST poniżej 1 mm z horyzontalnym lub zstępującym jego przebiegiem, które utrzymuje się przez co najmniej 1 minutę i powraca do linii izoelektrycznej po ustąpieniu niedokrwienia. Leczenie bezbólowej choroby niedokrwiennej serca nie różni się od leczenia dusznicy bolesnej wysiłkowej, przy czym skuteczność zastosowanego leku lub leków należy potwierdzić testem, w którym wykazano występowanie bezbólowych epizodów niedokrwienia mięśnia serca.

Dusznica bolesna wysiłkowa

>>SPIS TREŚCI

Dusznica bolesna wysiłkowa jest najczęstszą postacią kliniczną choroby niedokrwiennej serca. Dzieli się ją na:

a) świeżą,

b) stabilną,

c) zaostrzoną.

Dusznicę bolesną wysiłkową świeżą rozpoznaje się u tych chorych, u których bóle dławicowe jako pierwszy objaw choroby, utrzymują się przez okres krótszy niż 1 miesiąc.

Dusznicę bolesną wysiłkową stabilną rozpoznaje się u chorych, u których bóle dławicowe o zbliżonym nasileniu i czasie trwania utrzymują się przez okres dłuższy od 1 miesiąca.

Dusznicę bolesną wysiłkową zaostrzoną rozpoznaje się wówczas, kiedy przy obciążeniach takimi samymi wysiłkami znacznie zwiększa się częstość występowania bólów dławicowych i czas ich trwania.

Podstawowym objawem dusznicy bolesnej wysiłkowej jest ból dławicowy, pojawiający się w okresie wzrostu zapotrzebowania mięśnia serca na tlen.

Do czynników zwiększających zapotrzebowanie mięśnia serca na tlen zalicza się:

- przyspieszenie częstości serca,

- wzrost kurczliwości mięśnia serca (siła skurczu, inotropizm)

- wzrost napięcia ścian komór serca(wzrost ten zależy od naprężenia komór w czasie skurczu i rośnie wraz z ciśnieniem w komorze i wielkością tej komory).

Typowe bóle dławicowe występują na dużym obszarze, najczęściej w środkowej części mostka i promieniują ku górze do szyi, do ramienia lewego i do palców ręki lewej. Do rzadszej lokalizacji bólów dławicowych zalicza się żuchwę, okolice żołądka oraz język. Bóle mają charakter tępy i określane są przez chorych jako ściskające, duszące lub piekące, często towarzyszy im lęk. Wywołuje je wysiłek fizyczny, pobudzenie emocjonalne, obfity posiłek lub nagłe ochłodzenie ciała.

U chorych na dusznicę bolesną wysiłkową bóle trwają zazwyczaj krótko i ustępują po 1-3 minutach od przerwania wysiłku fizycznego. Ekwiwalentem bólów dławicowych może być duszność pojawiająca się w czasie wysiłku i ustępująca po podaniu azotanów lub po wypoczynku. Bóle dławicowe ze względu na ich nasilenie dzieli się na stopnie przedstawione w tabeli 2.

___Tabela_2

Stopień	Objawy kliniczne
I.	Choroba niedokrwienna serca bez ograniczenia aktywności fizycznej, bez występowania bólu dławicowego lub duszności.
II.	Choroba niedokrwienna z niewielkim ograniczeniem aktywności fizycznej. Bóle dławicowe, zmęczenie i duszność pojawiają się przy zwykłych wysiłkach fizycznych, nie występują w spoczynku.
III.	Choroba niedokrwienna serca ze znacznym ograniczeniem aktywności fizycznej. Bóle dławicowe, zmęczenie i duszność pojawiają się przy małych wysiłkach fizycznych, nie występują w spoczynku.
IV.	Bóle dławicowe występują w spoczynku.

Badaniem przedmiotowym w czasie bólu dławicowego zazwyczaj nie stwierdza się zmian, niekiedy może występować przyspieszenie częstości serca, pocenie lub niewielki wzrost ciśnienia tętniczego. U chorych z dużym zwężeniem lewej głównej tętnicy wieńcowej lub kilku dużych tętnic można w czasie niedokrwienia serca wykazać rytm cwałowy lub cichy szmer skurczowy spowodowany dysfunkcją mięśnia brodawkowatego. W przewlekłym niedokrwieniu mięśnia serca w obrazie klinicznym mogą dominować następstwa niedokrwienia serca wyrażające się powiększeniem serca, zaburzeniami rytmu serca lub niewydolnością krążenia.

W rozpoznawaniu choroby niedokrwiennej serca wykorzystuje się:

a) elektrokardiograficzną próbę wysiłku submaksymalnego,

b) 24-godzinne monit...

choroby serca.rtf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: