Coulter Catherine - Panna młoda 06 - Rudzielec.pdf - Coulter Catherine - polewa1974

CATHERINE COULTER

RUDZIELEC

ROZDZIAý 1

Zamek Northcliff

15 sierpnia 1815

Tysen Sherbrooke spojrzaþ przez szeroko otwarte okno na pþnocnĢ czħĻę parku

Northcliffe. W zamyĻleniu zmarszczyþ brwi.

- W rzeczy samej - przyznaþ - wiedziaþem, iŇ naleŇħ do spadkobiercw tytuþu,

Douglasie, ale lista prawowitych dziedzicw byþa tak dþuga... Nigdy nie wyobraŇaþem sobie

nawet, Ňe kiedykolwiek mgþbym uzyskaę tytuþ. WþaĻciwie nie myĻlaþem o tym od dobrych

dziesiħciu lat. Jego ostatni wnuk, þan, naprawdħ nie Ňyje?

- Tak, zginĢþ szeĻę miesiħcy przed ĻmierciĢ staruszka. Zdaje siħ, Ňe spadþ z klifu do

Morza Pþnocnego. Jego prawnik sĢdzi chyba, Ňe to wþaĻnie Ļmierę mþodego lana wpħdziþa

starego Tyronne'a do grobu.

OczywiĻcie, miaþ juŇ osiemdziesiĢt siedem lat i nie potrzebowaþ w tej kwestii

specjalnej motywacji.

Wszystko wiħc wskazuje na to, Ňe ty, Tysenie, jesteĻ teraz baronem Barthwick. To

stary tytuþ, jeszcze z poczĢtku piħtnastego wieku, kiedy baronami zostawali ludzie

dysponujĢcy wielkĢ wþadzĢ i majĢtkiem. Hrabia to tytuþ znacznie pŅniejszy. Przez dþugi czas

hrabiowie byli parweniuszami.

- Pamiħtam zamek Kildrummy - przyznaþ Tysen - na wybrzeŇu, poniŇej Stonehaven, z

widokiem na Morze Pþnocne. Piħkne miejsce, Douglasie. Zamek nie jest szczeglnie wielki i

nie ma wysokich okien, jak to bywaþo w Ļredniowiecznych szkockich budowlach. Pochodzi

raczej z pŅniejszego okresu. O ile dobrze sobie przypominam, to siedemnastowieczna

budowla.

Pamiħtam, mwiono mi nawet, Ňe stary zamek zostaþ zniszczony w jednej z

klanowych waĻni. Nowy ma przyczþki nad oknami i drzwiami i dodatkowe ogrzewanie w

przewodach kominowych... jakiĻ tuzin kominw, a poza tym jeszcze cztery okrĢgþe, naroŇne

wieŇe oblħŇnicze. Pierwszy poziom budynku wychodzi na wewnħtrzne podwrze zamkniħte

wysokim murem. - Tysen przerwaþ na chwilħ i prbowaþ sobie wyobrazię zamek tak, jak

widziaþ go w dzieciıstwie. Oczy mu bþyszczaþy, kiedy dodaþ: - Ale okolica jest dzika i

nieokieþznana, jakby Bg spojrzaþ na niĢ z niebios i postanowiþ, iŇ nie bħdzie na niej

nowoczesnych budynkw ani drg, po czym pozostawiþ jĢ nietkniħtĢ.

Jest tam wiħcej stromych stokw, niŇ moŇesz sobie wyobrazię, wiele wĢskich drg

gruntowych i jedna, jedyna droga, ktra wiedzie do zamku. Strome skaliste wzgrze schodzi

aŇ na plaŇħ. I te polne kwiaty. Wszħdzie polne kwiaty.

Dla jego powaŇnego, rozsĢdnego i konkretnego brata opis byþ zbyt poetycki, ale

Douglas cieszyþ siħ, Ňe Tysen nie tylko pamiħta Barthwick, ale najwyraŅniej rwnieŇ uwielbia

to miejsce.

- Pamiħtam, jak pojechaþeĻ tam z ojcem. MiaþeĻ wtedy... ile? JakieĻ dziesiħę lat?

- Tak. To byþ najpiħkniejszy czas w moim Ňyciu.

Douglas nie byþ tym zaskoczony. Nieczħsto bowiem zdarzaþo siħ, Ňe ktryĻ z nich miaþ

ojca na dþuŇszy czas tylko dla siebie. Kiedy Douglasowi to siħ udawaþo, uznawaþ to za dar

niebios. WciĢŇ tħskniþ za hrabiĢ, czþowiekiem honoru, ktry kochaþ swoje dzieci i cierpliwie

znosiþ trudny charakter swojej Ňony, kwitujĢc jej zachowanie krzywym uĻmiechem i

wzruszeniem ramion. Douglas westchnĢþ. Tyle siħ zmieniþo.

- Skoro jesteĻ teraz baronem i wþaĻcicielem wielkiego majĢtku, powinienem chyba

pozwolię ci wreszcie siadaę na honorowym miejscu przy stole.

Tysen nie rozeĻmiaþ siħ, choę moŇe uĻmiechnĢþ siħ pod nosem. Nie Ļmiaþ siħ prawie

wcale od czasu, kiedy postanowiþ poĻwiħcię siħ Bogu. Miaþ wtedy siedemnaĻcie lat. Douglas

pamiħtaþ, jak jego brat Ryder mwiþ Tysenowi, Ňe ze wszystkich ludzi, ktrych Bg umieĻciþ

na tym nieszczħsnym padole, to wþaĻnie pastor powinien mieę najwiħksze poczucie humoru,

poniewaŇ najwyraŅniej posiada je rwnieŇ NajwyŇszy. Wystarczy tylko spojrzeę na wszystkie

absurdy wokþ nas. Pytaþ, czy Tysen obserwowaþ moŇe gody pawia albo czy widziaþ tego

bufonowatego ksiħcia regenta, ktry jest tak gruby, Ňe muszĢ go wpychaę, a potem koımi

wyciĢgaę z balii, kiedy chce siħ umyę. CzyŇ to nie zabawne?

Ale Tysen byþ powaŇny. Jego kazania brzmiaþy zawsze grnolotnie i udowadniaþy, Ňe

Bg jest surowy i nieþatwo wybacza czþowiekowi jego grzechy. Tysen miaþ teraz trzydzieĻci

jeden lat i wyglĢdaþ jak kaŇdy z rodu Sherbrooke, wysoki, dobrze zbudowany, miaþ brĢzowe

wþosy z odrobinĢ jasnych refleksw, i oczy jak wszyscy Sherbrooke'owie, niebieskie jak

letnie niebo. Douglas wyrŇniaþ siħ w rodzinie czarnymi jak u kruka wþosami i ciemnymi

oczami.

Tysen za to, jako jedyny w rodzie, nie posiadaþ tej radoĻci Ňycia, tej wrodzonej,

niezmĢconej szczħĻliwoĻci i wiary, Ňe Ļwiat jest cudownym miejscem.

- Tak mwisz? - uĻmiechnĢþ siħ Tysen. - Chyba muszħ pojechaę najpierw do Szkocji i

sprawdzię, co w trawie piszczy. - WestchnĢþ. - Tyle mam tu zawsze rŇnych zajħę, ale wuj

Tyronne zasþuguje na dziedzica, ktry przynajmniej dopilnuje, by majĢtek byþ wþaĻciwie

zarzĢdzany. Tyle Ňe ja nie mam w tej kwestii Ňadnego doĻwiadczenia.

- Wiesz, Ňe ci pomogħ, Tysenie. Wystarczy, Ňe poprosisz. ChciaþbyĻ, Ňebym ci

towarzyszyþ do Bathwick?

Tysen potrzĢsnĢþ gþowĢ.

- Nie, Douglasie, ale dziħkujħ za dobre chħci. Muszħ to zrobię sam. Mam tu na

miejscu zastħpcħ, ktry na jakiĻ czas przejmie moje obowiĢzki. Pamiħtasz Samuela

Pritcherta?

Och tak, nie moŇna byþo nie pamiħtaę tego nudziarza.

- Pojadħ wiħc sam. Wszyscy z tej Unii nie ŇyjĢ, Douglasie. Pamiħtam tych wszystkich

kuzynw. Tylu chþopcw. A teraz wszyscy nie ŇyjĢ!

- Tak, to przykre. Choroby, wypadki albo pojedynki, jeden z nich za duŇo hulaþ. Jak

juŇ mwiþem, ostatni w rodu, þan Barthwick, spad! z klifu do morza. Niewiadomo dokþadnie,

jak to siħ staþo.

- Z tej Unii byþo szeĻciu chþopcw w kolejnoĻci do tytuþu. Wszyscy przede mnĢ.

Chyba zresztĢ tylko dlatego wuj Tyronne umieĻci! mnie na liĻcie spadkobiercw, Anglika

uczyniþ legalnym kandydatem do tytuþu szkockiego barona. OczywiĻcie nie spodziewaþ siħ, Ňe

kiedykolwiek mogþoby do tego dojĻę.

- A teraz tytuþ jest twj, Tysenie. ņart wuja obrciþ siħ przeciwko niemu. Zamek,

urodzajna piħkna ziemia, wiħcej owiec, niŇ zdoþasz policzyę nawet gdy nie moŇesz zasnĢę...

Masz tam rwnieŇ wielu rybakw i rzemieĻlnikw, wiħc nawet w ciħŇkich czasach w majĢtku

nikt nie gþoduje. MoŇe nie jest to najbardziej bogate dziedzictwo, ale na pewno sobie

poradzisz. Wuj nigdy nie rugowaþ ludzi z ziemi. Zdaje siħ, Ňe nikt nie opuĻciþ Barthwick od

bardzo dawna.

- I bardzo dobrze - rzekþ Tysen. - To niemĢdry zwyczaj, wyrzucanie z ziemi ludzi,

ktrzy uprawiali jĢ od setek lat. Zdaje siħ wiħc, Ňe teraz mj syn, Max, jest kolejnym

dziedzicem tytuþu Barthwick. Ciekawe, co on na to powie.

Pewnie zacytuje jakieĻ þaciıskie przysþowie, pomyĻlaþ Douglas. Najstarszy syn jego

brata byþ inteligentny, cichy, i chyba jeszcze bardziej powaŇny niŇ jego ojciec w tym wieku.

Imiħ odziedziczyþ po dziadku, jedynym wyksztaþconym czþowieku w rodzie Sherbrooke'w,

tak siħ przynajmniej zdawaþo Douglasowi.

- Kiedy bħdziesz wyjeŇdŇaþ, Tysenie, przywieŅ dzieci do nas. Alex i ja zaopiekujemy

siħ nimi. Twoja Meggie moŇe wreszcie wbije trochħ rozsĢdku do gþowy nie tylko swoim

braciom, ale rwnieŇ kuzynom. Na Boga, wszystkim by siħ to przydaþo.

Tysen uĻmiechnĢþ siħ þagodnie.

- Jest niezwykþa, prawda, Douglasie?

- Zupeþnie jak Sinjun w jej wieku. Meggie zacznie rzĢdzię twoim domem, Tysenie,

jeĻli nie bħdziesz ostroŇny.

Brat rzuciþ mu uraŇone spojrzenie.

- Nie, nie przypomina Sinjun. MoŇe z wyglĢdu, ale nie jest takim þobuziakiem jak ona.

Pamiħtam, Ňe Sinjun mogþa czþowieka doprowadzię do szaþu swoimi wybrykami. Nie, Meggie

jest znacznie bardziej powĻciĢgliwa, niŇ lady Sinjun byþa kiedykolwiek.

- Pamiħtasz - przypomniaþ Douglas - jak ojciec zaþamywaþ rħce, kiedy kopnħþa

Tommy'ego Maitlanda w zadek, tak Ňe zleciaþ z klifu? Dobrze, Ňe biedak nie zþamaþ karku.

- A kiedy zaszyþa ci wszystkie nogawki spodni? - wspominaþ Tysen. - Jeszcze sþyszħ

twj ryk. Nie, Meggie taka nie jest. Jest bardzo posþuszna. Nigdy nie musiaþem siħ o niĢ

martwię. - Nagle na jego czole pojawiþa siħ zmarszczka. - CŇ, dwjka naszych sþuŇĢcych

sþucha jej jak pani domu. Nawet chþopcy wykonujĢ jej polecenia szybko i bez grymasw. Ku-

charka teŇ wþaĻciwie gotuje tylko to, co lubi Meggie. Ale to cierpliwoĻę, sþodycz i uprzejmoĻę

zyskujĢ jej miþoĻę i posþuszeıstwo wszystkich domownikw, nawet braci.

Douglas z trudem siħ powstrzymywaþ przed wybuchem. Czy jego brat byþ zupeþnie

Ļlepy? NajwyraŅniej tak. Meggie przy ojcu zachowywaþa siħ ostroŇnie. Ta dziewucha byþa

bardzo sprytna.

- Pamiħtam, Ňe Sinjun wiele razy dostawaþa ode mnie w ucho. Straciþem juŇ rachubħ Î

powiedziaþ Douglas.

- Ja daþem jej po uszach tylko raz. O ile pamiħtam, to byþo wtedy, kiedy przywiĢzaþa

mj ulubiony latawiec do szyi KorkociĢga. Pamiħtasz KorkociĢga? CŇ to byþ za pies!

Najwspanialszy! W kaŇdym razie Sinjun rzuciþa patyk, a KorkociĢg pobiegþ za nim i nim

latawiec zdĢŇyþ unieĻę siħ w grħ, zaplĢtaþ siħ w rŇe mamy i doszczħtnie je zniszczyþ.

Zdzieliþem jĢ, zanim siħ schowaþa. - Po chwili Tysen uĻmiechnĢþ siħ szeroko. - Nie zdawaþem

sobie sprawy, Ňe tak dawno juŇ nie widziaþem Sinjun i Collina. Za dþugo. - Wstaþ i

przeciĢgnĢþ siħ. - CŇ, ale teraz wreszcie siħ to uda. Samuel Pritchert zajmie siħ parafianami.

Dziħkujħ, Ňe zechciaþeĻ zaopiekowaę siħ dzieęmi, Douglasie. Chyba wyjadħ w Ļrodħ. Napiszħ

po drodze kilka dþugich kazaı. To daleka droga.

Meggie szybko umknħþa na drugi koniec korytarza, gdy tylko usþyszaþa, Ňe ojciec

zbliŇa siħ do drzwi gabinetu wuja Douglasa. Pobiegþa prosto do ciotki Alex.

- Mj BoŇe, Meggie, nic ci nie jest? Î przestraszyþa siħ ciotka. Chwyciþa bratanicħ w

ramiona i obejrzaþa jĢ uwaŇnie. - PodsþuchiwaþaĻ, prawda? Ja teŇ to robiþam w twoim wieku.

Twoja ciotka Sinjun wciĢŇ to robi. Co siħ dzieje, Meggie?

- Ojciec wyjeŇdŇa do Szkocji w Ļrodħ. Zostawia tu chþopcw.

Coulter Catherine - Panna młoda 06 - Rudzielec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: