Logika formalna.pdf

(89 KB) Pobierz
logika-formalna!!2
Logika formalna- jest to przekazywanie informacji o rzeczywistości w logice wiąŜe się z
ujmowaniem wypowiedzi w języku ze względu naprawdę lub fałsz. Tzn. ze względu na
zgodność wypowiedzi z rzeczywistością.
Informacje przekazują zdania oznajmujące. Słowa lub frazy (ciągi słów) pełnia tę funkcje
(oznajmiania) o ile są skrótami zdań oznajmujących. Wypowiedzi wielozdaniowe przekazują
informacje o ile moŜna je zredukować do zdań oznajmujących zawierających owe zdania w
porządku wyznaczonym przez odpowiednie spójniki wiąŜące te zdania takie jak : i, albo,
jeŜeli, to.
1. Dzisiaj (…pada..)
2. dzisiaj pada. Jutro pójdę na grzyby. (od dwóch dni jest strasznie gorąco)
ISTNIEJE PODZIAŁ NA ZDANIA :
ZDANIA ANALITYCZNE- ich prawdziwość wynika ze znaczenia jakie posiadają w danym
języku.
ZDANIA SYNTETYCZNE- Ich znaczenie nie przesądza o wartości logicznej , tzn. ich
wartość logiczna (prawda, fałsz) zaleŜy od faktów pozajęzykowych.
Kategoria SYNTATYCZNA DANEGO JĘZYKA - to kaŜdy zbiór takich wyraŜeń tego
języka, który moŜna wzajemnie zastępować w dobrze zbudowanych zdaniach otrzymując w
wyniku równieŜ dobrze zbudowane zdanie.
ANALTYCZNE ZWIĄZKI ZDAŃ – są to związki wartości logiczne zdań, związki które
zachodzą wyłącznie na mocy znaczeń tych zdań. Np.; KaŜdy człowiek jest śmiertelny;
Sokrates jest człowiekiem. Sokrates jest śmiertelny.
LOGICZNA PRAWDZIWOŚĆ ZDANIA oraz związek logiczny jego z innymi zdaniami
wynikają ze struktury tego zdania oraz znaczenia występujących z nim stałych logicznych.
STAŁE LOGICZNE – są to uniwersalne wyraŜenia, do których naleŜą spójniki zdaniowe (i,
albo, lub, jeŜeli, to) oraz słowa kwalifikujące ( kaŜde niektóre, itd.).
FORMA LOGICZNA ZDANIA - jest to zbiór syntaktycznych cech danego zdania, który
stanowi o jego logicznej prawdziwości, bądź o związku wynikania logicznego z łączącymi je
innymi zdaniami.
POSTULATY ZNACZENIOWE – SA to zdania, których bezwzględna prawdziwość jest
określana przez reguły aksjomatyczne. Są to zdania których charakteryzują znaczenia
występujących ich wyraŜeń.
ZWIĄZKI LOGICZNE ZDAŃ – teorię związków logicznych zdań moŜna sprowadzić do
wynikania logicznego tym niemniej wyróŜniamy następujące związki logiczne:
1)WYNIKANIE LOGCZNE – ma postać zdania, składa się z poprzednika okresu
warunkowego. Jest to zdanie występujące pomiędzy słowami „jeŜeli”; i „to”, oraz ze zdania
nazywanego następnikiem określenia warunkowego i jest to zdanie następujące po spójniku
”to”.
JeŜeli Z2 wynika logicznie z Z1 zawsze i tylko wtedy gdy okres warunkowy, którego
poprzednikiem jest Z1 a następnikiem Z2 jest prawdą logiczna.
2) RÓWNOWAśNOŚĆ LOGICZNA - Z1 jest logicznym równowaŜnikiem Z2 zawsze i
tylko wtedy gdy Z1 wynika logicznie z Z2, a Z2 wynika logicznie z Z1.
Z1 ö Z2; Z1≡Z2
3) SPRZECZNOŚĆ LOGICZNA – Z1 jest logicznie sprzeczna z Z2 zawsze i tylko wtedy
gdy: 1) ~Z1->Z2; 2)~Z2->Z1; 3) Z1->~Z2; 4) Z2->~Z1 (Z1≠Z2; Z1 ≡Z2)
4) WYKLUCZANIE SIĘ LOGICZNE ZDAŃ – Z1 wyklucza się logicznie z Z2 zawsze i
tylko wtedy gdy negacja Z1 wynika logicznie z Z2 i wówczas negacja Z2 wynika logicznie z
Z1 jeŜeli Z1 to nie Z2.
5) DOPELNIENIE SIĘ LOGICZNE ZDAN- Z1 dopełnia się logicznie z Z2 zawsze i tylko
wtedy gdy Z1 wynika logicznie z negacji Z2. JeŜeli nie Z2 to Z1 , oraz wówczas takŜe gdy Z2
wynika logicznie z negacji Z1. JeŜeli nie Z1 to Z2.
SYMBIOTYKA – jest to ogólnie teoria znaku z szczególnym uwzględnieniem znaków
tworzących język. Jest to teoria wyraŜeń.
Semiotyka dzieli się na trzy działy:
1) semantyka
2) pragmatyka
3) syntaktyka
Ad.1 )Semantyka - jest to dziedzina opisująca stosunki zachodzące między znakami a
rzeczywistością , do której znaki się odnoszą. Do takich stosunków zalicza się m.in.
oznaczenie
OZNACZENIE a) jest to stosunek nazwy do desygnacji ;; b) jest to jakiekolwiek odnoszenie
się do rzeczywistości, której ten znak dotyczy.
Desygnat nazwy „N” języka „J” przy pewnym jej znaczeniu jest kaŜdy przedmiot, o którym
moŜna ja zgodnie z prawda orzec. Np. desygnatem nazwy „Koń” jest „Siwek”
Stosunek nazwy do jej desygnatu nazywa się oznaczeniem lub desygnowaniem.
Zbiór wszystkich desygnatów nazwy przy danym jej znaczeniu stanowi DENOTACJĘ,
czyli zakres tej nazwy. (gdy nazwa jest wieloznaczna ma więcej niŜ jeden zapis, np. drzewo-
lipa, kasztan, klon).
Przy szerokim zakresie desygnowanie przysługuje nie tylko nazwom, ale równieŜ
wyraŜeniom z innych kategorii somatycznych.
Np. desygnatem wyraŜenia „kocha” albo „rządzi” jest para przedmiotów X, Y o których
prawdą jest Ŝe „X” kocha „Y”, „X” rządzi „Y”
W węŜszym znaczeniu denotacja przysługuje tylko nazwom a w niektórych ujęciach
denotacja nie dotyczy nazw własnych.
MoŜemy równieŜ sprowadzić albo definiować jako określenie klasy wszystkich wyłącznie
aktualnie istniejących desygnatów nazwy. Taka denotacja odróŜnia wiec klasę desygnatów
aktualnie istniejących od klasy desygnatów moŜliwych albo realizowanych ( moŜliwych do
realizacji) albo realizowanych.
NAZWY PUSTE lecz nie sprzeczne mają denotację zerową, np.: syn Kopernika- denotacja
pusta (zerowa).
ZNAK
X jest znakiem dla członków grupy G gdy X jest przedmiotem postrzeganym
zmysłowo. Przy czym między członkiem grupy G istnieje umowa wyraŜona lub domyślna
ustanawiająca między X i jakimś przedmiotem stosunek szeroko pojętego oznaczenia.
·
Znakiem w ścisłym tego słowa znaczeniu nazywamy dostrzegalny układ rzeczy, czy
zjawisko spowodowane przez kogoś ze względu na to, iŜ jakieś wyraŜenie ustanowiono lub
zwyczajowo ukształtowane reguły nakazują wiązać z tym układem rzeczy czy zjawiskiem
myśli określonego rodzaju.
·
SUBSTRAT MATERIALNY ZNAKU moŜe być trwały , np.: znak drogowy, flaga,
lub nietrwały: mówione słowo, umowny gest.
ZNAKI SŁOWNE S Ą SKLADNI Ą J Ę ZYKA
J Ę ZYK - jest to system obejmujący wyznaczony przez pewne reguły zbiór znaków słownych,
takich znaków, z którymi odpowiednie reguły nakazują wiązać myśli określonego typu, a inne
reguły określają dopuszczalny sposób wiązania tych znaków w wyraŜenia zloŜone.
SYMBIOTYKA określa dla języka 3 zbiory reguł:
1) Reguły wyznaczające sposób słów danego języka;
2) Reguły znaczeniowe
·
 
3) Reguły składniowe (syntaktyczne)
NAZWOM przysługują obiekty, zdaniom – stany rzeczy, natomiast spójniki zdaniowe
określają relację między stanami rzeczy.
J Ę ZYK DZIELI si ę na:
A) JĘZYK NATURALNY - reguły są kształtowane zwyczajowo, jego uŜywanie
dopuszcza róŜne sytuacyjne uwarunkowania wypowiedzi.
B) J Ę ZYK SZTUCZNY - konstruuje się nazwy i zdania ze względu na z gory
określony cel. Istnieje wiele języków sztucznych. Poszczególne dyscypliny naukowe
przekształcają język potoczny poprzez np.: uściślenie w sposób umowny znaczenia słów
wchodzących do słownika danej dyscypliny.
Semiotyka określa dany język ze względu na słownictwo i składnie właściwą dla tego języka.
SŁOWNICTWO – j est to zasób słów posiadających ustalone znaczenie w danym języku .
Zasób ten moŜna dzielić ze względu na sposób zuŜycia:
1) SŁOWNIK CZYNNY - jest to zasób słów, którym dana osoba posługuje się
prawidłowo w danym języku.
2) SŁOWNIK BIERNY – zasób słów, którymi dana osoba prawidłowo rozumie w
danym języku, choć się nim nie posługuje czynnie.
Do słownictwa wchodzą równieŜ wyraŜenia złoŜone zwane INDIOMAMI. Ich znaczenie jest
inne od znaczenia wyrazów, które wchodzą w ich skład , np.: czarna owca.
ZNACZENIE WE WSPÓŁCZESNYCH DOKTRYNACH J Ę ZYKOZNAWCZYCH
Współczesne doktryny językoznawcze w zasadzie odchodzą od utoŜsamienia znaczeń ze
zjawiskiem psychicznym albo z przedmiotem albo z pojęciem.
W zamian bierze się pod uwagę znaczenie jako relacj ę wiąŜącą znak w danym zewnętrznym
układem odniesienia.
Ze wzgl ę du na ró Ŝ ne układy odniesienia aktywne w procesie komunikacji wyró Ŝ nia si ę
następujące typy znaczeń:
ZNACZENIE STRUKTURALNE – odpowiada ono relacji danego znaku do innych
znaków. Dany znak znaczy o tyle o ile pozostaje umiejscowiony w określony sposób wśród
innych znaków w dwojaki sposób: 1) w systemie językowym, np.: wyraz w systemie
leksykalnym danego języka; 2) w wypowiedzi umieszczony w jakimś kontekście
ZNACZENIE SYGNIFIKATYWNE – odpowiednie relacje znaków do określonej treści
pojęciowej
243455810.001.png
ZNACZENIE DENOTATYWNE - odpowiada relacji danego znaku do odpowiedniej klasy
oznaczonych przedmiotów.
ZNACZENIE PRAGMATYCZNE - odpowiada relacji znaków do zamiaru
komunikacyjnego nadawcy wypowiedzi oraz do reakcji na nią odbiorcy.
Do SEMIOTYKI nale Ŝą równie Ŝ :
PRAGMATYKA – jest to 2 dział semiologii. Zajmuje się stosunkami zachodzącymi miedzy
znakami, a tymi które te znaki nadają lub odbierają. Są to stosunki stwierdzenia i rozumienia,
komunikowania.
SYNTAKTYKA – jest to 3 dział. Zajmuje się analiza stosunków zachodzących pomiędzy
znakami ( takich jak: wynikanie, sprzeczność, komunikacja) oraz stosunków zachodzących
pomiędzy składnikami wyraŜeń złoŜonych.
SYNATKTYKA FORMUJE 2 RODZAJE REGUŁ:
1) reguły określające SPOSÓB ŁĄCZENIA WYRAśEŃ w wyraŜenia złoŜone
2) reguły określające SPOSÓB OTRZYMYWANIA JEDNYCH wyraŜeń z innymi
wyraŜeniami, tak by zachodziło dziedziczenie danej własności wyraŜeń. Do nich
naleŜą reguły DEDUKCYJNE rachunku zdań ( reguła oderwania, reguła
podstawiania)
LOGIKA wprowadza podział wyraŜeń na rodzaje, które nazywają się kategoriami
składniowymi. Podział ten występuje w odniesieniu do wyraŜeń języków naturalnych
wyraŜeń języków symbolicznych.
Podział ten nie pokrywa się z podziałem na części zdania i gramatycznym podziałem na
części mowy. WyróŜnia zbudowane zgodnie z wymogami składni w logice są traktowane
jako wyraŜenia sensowne danego języka, zaś wszystkie inne wyraŜenia są traktowane jako
wyraŜenia bezsensowne .
WyraŜenia danego języka dzielą się na klasy wyraŜeń zwane KATEGORIAMI
SYNTAKTYCZNYMI lub składniowymi.
1)DWA wyraŜenia naleŜą do tej samej klasy wtedy i tylko wtedy gdy po zastąpieniu jednego
wyraŜenia przez drugie otrzymujemy z kaŜdego wyraŜenia sensownego wyraŜenie sensowne.
2) Dwa wyraŜenia naleŜą do róŜnych klas wtedy i tylko wtedy gdy, po zastąpieniu jednego
wyraŜenia przez drugie otrzymujemy z wyraŜenia sensownego wyraŜenie bezsensowne.
Z zachowaniem sensowności nie musi się łączyć zachowanie prawdziwości.
243455810.002.png 243455810.003.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin