Steel Danielle - Żądza przygód.pdf - Steel Danielle - pola.861

Steel Danielle

Żądza Przygód

ROZDZIAŁ I

Wszystko

w domu lśniło w promieniach słońca, które wpadało poprzez wysokie francuskie

okna. Rzeźbiona mahoniowa półka nad kominkiem w jednym z dwóch frontowych

saloników wypolerowana była na wysoki połysk, a przedstawione na niej rozety i

kobiece popiersia zostały nieskazitelnie naoliwione. Długi intarsjowany stół na

środku pokoju był równie piękny i równie dobrze utrzymany, choć trudno było go

dojrzeć pod równo poustawianymi skarbami, które gromadzono tam już od tygodni.

Rzeźbione nefryty, ogromne srebrne talerze, koronkowe serwety, dwa tuziny

wspaniale rżniętych kryształowych waz, co najmniej trzy tuziny srebrnych

solniczek i pieprzniczek oraz czternaście srebrnych świeczników. Prezenty ślubne

ułożone były na stole, jakby oczekiwały na inspekcję, a na końcu stołu leżał

notes i czarne wieczne pióro, by można było zapisać wszystkie nazwiska

ofiarodawców i prezenty, i by panna młoda mogła podziękować, kiedy znajdzie na

to czas.

Jedna z pokojówek odkurzała codziennie prezenty, a kamerdyner doglądał, żeby

srebro było wyczyszczone, tak jak wszystko inne w rezydencji Driscollów.

Panowała tam atmosfera powściągliwego przepychu, niezwykłego bogactwa, które

było całkowicie widoczne, lecz nigdy nie ostentacyjne. Ciężkie aksamitne zasłony

i koronkowe firanki frontowego salonu powstrzymywały ciekawe spojrzenia,

podobnie jak ciężkie bramy otaczające dom, dobrze utrzymany żywopłot i drzewa

poza nim. Dom Driscollów był swoistą fortecą.

Z głównego holu, położonego tuż obok majestatycznych schodów, dobiegł kobiecy

głos. Był on trochę tylko podniesiony, lecz mimo to słychać go było dobrze, a do

frońtowego salonu weszła wysoka młoda kobieta o wąskich biodrach, długich nogach

i delikatnie wyrzeźbionych ramionach. Ubrana była w szlafrok z różowej satyny,

rude włosy związane miała w kok i nie wyglądała na wiele więcej niż dwadzieścia

parę lat.

Fałdy szlafroka układały się delikatnie, ale w mej samej nie było śladu

delikatności. Stała wyprostowana, patrząc wprost na zastawiony prezentami stół,

jej oczy błądziły powoli wśród skarbów, wolno pokiwała głową, a potem podeszła

do stołu, żeby odczytać nazwiska, które uprzednio zapisała... Astor... Tudor...

Van Camp... Sterling... Flood... Watson... Crocker.,. Tobin... Była to śmietanka

San Francisco, Kalifornii... całego kraju. Znakomite nazwiska, eleganccy ludzie,

piękne prezenty. Ona jednak me wyglądała na zbyt zachwyconą, kiedy szybkim

krokiem podeszła do okna i stanęła tam, spoglądając na ogród. Był on

nieskazitelnie utrzymany, tak jak zawsze od czasu jej dzieciństwa. Zawsze lubiła

tulipany, które jej babka sadziła każdej wiosny, tę burzę kolorów, tak inną od

kwiatów w Honolulu... zawsze lubiła ten ogród. Westchnęła powoli na myśl o

wszystkim, co miała tego dnia załatwić, obróciła się wolno na różowym satynowym

obcasie, rzucając na zastawiony stół spojrzenie swoich ciemnoniebieskich oczu.

Prezenty były niewątpliwie ładne.., panna młoda też byłaby ładna.., gdyby choć

raz poszła do miary. Audrey Driscoli spojrzała na swój smukły przegub i wąski

brylantowy zegarek, który należał przedtem do jej matki. Miał rubinowe zapięcie

i bardzo go lubiła.

Na parterze mieli dwie służące i kamerdynera, pokojówka na piętrze zajmowała się

ich sypialniami, a w suterenie pracowała kucharka ze swoją pomocnicą i jeszcze

jedna shlżąca... dwóch ogrodników... szofer... razem dziesięć osób służby, co

powodowało, że Audrey była bardzo zajęta. Przywykła jednak do tego. Prowadziła

dom już od czternastu lat, odkąd przyjechała tu z Hawajów. Kiedy ich rodzice

zmarli w Honolulu, ona miała jedenaście lat, a Annabelle siedem. Tu było jedyne

miejsce, do którego mogły przyjechać. Powróciła myślą do mglistego poranka ich

przyjazdu, kiedy przerażona Annabelle ściskała ją za rękę szlochając głośno. Ich

dziadek wysłał swoją gospodynię, żeby przywiozła je z wysp, i przez całą drogę

dama ta, podobnie jak AnnabeUe, cierpialana chorobę morską. Ale nie Audrey,

nigdy Audrey. To ona opiekowała się tą samą starą gospodynią, panią Miller,

kiedy w cztery lata później umierała na influencę. Ale to właśnie pani Miller

nauczyła Audrey wszystkiego, co należało wiedzieć o prowadzeniu eleganckiego

starego domu, takiego jak ten. Nauczyła ją też dokładnie, czego oczekiwał jej

dziadek. I Audrey opanowała lekcję znakomicie. Prowadziła jego dom absolutnie

nienagannie. Szelest jej różowej satynowej sukni był jedynym dźwiękiem, jaki

rozległ się w pustej jadalni, kiedy pośpieszyła tam i zająwszy swoje miejsce

przy pustym stole przycisnęła dyskretny rubinowo-nefrytowy przycisk obok swojego

krzesła. Każdego ranka jadła tu śniadanie, w przeciwieństwie do siostry, której

podawano je na górze, na tacy przykrytej nieskalanie nakrochmaloną serwetką.

Natychmiast pojawiła się służąca w szarym mundurku i sztywnym białym fartuszku,

mankietach i czepku, i spojrzała nerwowo na wysoką

młodą kobietę, tak sztywno siedzącą w krześle w stylu królowej Anny, które

zawsze zajmowała przy końcu stołu.

— Tak, panno Driscoll?

— Dziś rano tylko kawa, dziękuję, Mary.

— Tak, panno Driscoll. — Audrey patrzyła na mą oczyma z niebieskiego szkła, bez

uśmiechu. Bali się jej, większość z nich, z wyjątkiem tych, którzy ją dobrze

znali.., którzy pamiętali.., małą dziewczynkę pędzącą po trawniku... zabawy

dziecięce... rower... dzień, w którym spadła z australijskiej sosny... ale ta

Mary nic o tym me wiedziała. Była to dziewczyna w wieku Audrey, która znała

tylko kobietę o twardej ręce i stanowczych poglądach, głęboko ukrywającą

wspaniałe poczucie humoru. Czaiło się ono ukryte w ciemnoniebieskich oczach...

było tam... jeśli tylko wiedziało się, jak je odnaleźć. Zbyt nieliczni byli ci,

którzy to potrafili.., była więc tylko... panną Driscoil... starą panną.

Nazywali ją starą panną Driscoli. Annabelle była pięknością. Nie było to dla

nikogo tajemnicą. Edward DriscoU także zawsze otwarcie o tym mówił. Annabelle

była blondynką o anielskim wyglądzie, tym wyglądzie absolutnej delikatności,

który tak był popularny w latach rzydziestych... i w czterdziestych... i cale

dekady, i stulecia wcześniej... Annabelle mała księżniczka... maleństwo...

Audrey wciąż pamiętała, jak trzymała ją w ramionach i nuciła smutnie, kiedy ich

rodzice zginęli w drodze z Bora Bora. Ich ojciec nigdy nie był w stanie oprzeć

się przygodzie, a matka podążała za nim, dokądkolwiek się udawał, w obawie, że

porzuciłby ją, gdyby tego nie zrobiła. W końcu poszła za nim nawet na dno

oceanu. Wraku nigdy nie odnaleziono. Statek zatonął podczas sztormu, w dwa dni

po opuszczeniu Papeete, i dziewczynki zostały same na świecie... pozostał im

tylko dziadek... biedna Annabelle była przerażona, kiedy go zobaczyła, a Audrey

trzymała ją za rękę tak mocno, że ich palce zbielały, kiedy on przyglądał się im

obu... Audrey uśmiechnęła się do siebie na myśl o tym. Przerażał je nawet wtedy.

Albo starał się... zwłaszcza biedną małą Annie.

Nalano jej kawy ze srebrnego dzbanka z uchwytem z kości słoniowej. Przyjechał tu

z nią z Honolulu, wśród innych skarbów, które należały do jej rodziców. Jej

ojciec niewiele dbał o takie rzeczy i większość tego, co matka przywiozła z

kontynentu, pozostało w skrzyniach. Znacznie bardziej interesowało go

podróżowanie dookoła świata i albumy, które układał po powrocie ze swoich

podróży. Audrey wciąż je miała, na półkach w swoim pokoju. Dziadek nie cierpiał

ich widoku, przypominały mu tylko o stracie, jaką poniósł... jego jedyny syn...

Głupiec, jak go zawsze nazywał. Zmarnowane życie... dwa zmarnowane życia... i

dwie małe dziewczynki, które mu podrzucono. Udał, że kłopot ten budzi jego

niezadowolenie, i postanowił, że będą musiały stać się użyteczne. Zażądał, żeby

AnnabeUe nauczyła się szyć i haftować, i zrobiła to, ale jego wymagania wobec

Audrey nie przyniosły żadnych rezultatów. Nie lubiła ani szyć, ani rysować, ani

zajmować się ogrodem czy piec. Jej akwarele były beznadziejne, w ogóle nie

pisała wierszy, nie cierpiała muzeów i jeszcze bardziej koncertów... lubiła

natomiast fotografie, przygodowe książki i opowieści o dalekich lądach. Chodziła

na odczyty wygłaszane przez absurdalnych, nieznanych uczonych i często stawała

na brzegu z zamkniętymi oczyma, wdychając zapach morza, myśląc o odległych

brzegach, których sięgał swymi opuszkami Pacyfik. I prowadziła elegancki dom

dziadkowi, miała pewną rękę wobec służby, sprawdzała co tydzień rachunki,

utrzymywała mu dom porządnie zaopatrzony i dbała o to, żeby nikt nie oszukał go

nawet o grosz. Znakomicie poprowadziłaby każde przedsiębiorstwo, tyle że nie

było niczego do prowadzenia. Tylko dom Edwarda DriscoUa.

— Czy herbata gotowa, Mary? — Bez spoglądania na zegarek wiedziała, że było

piętnaście po ósmej i że lada chwila dziadek zejdzie na dół, ubrany tak samo jak

każdego ranka, jakby nadal musiał wyjść do biura. Chrząkał, spoglądał na Audrey

gniewnie jak zawsze, niewzruszenie odmawiał rozmowy z nią, rzucał jej ze dwa

spojrzenia, sączył swoją herbatę, czytał gazetę, zjadał dwa jajka na miękko,

jedną grzankę, wypijał jeszcze jedną filiżankę angielskiej herbaty i żegnał ją

życząc udanego poranka. Jego poranny rytuał nie denerwował Audrey, która zdawała

się go niemal nie zauważać. Kiedy miała dwanaście lat, zaczęła czytywać jego

gazetę i prowadziła z nim na ten temat poważne dyskusje, ilekroć miała po temu

okazję. Z początku był tym rozbawiony, ale potem zauważył, ile potrafiła

zrozumieć i jak przemyślane były jej poglądy. W dniu jej trzynastych urodzin

doszło między nimi do pierwszego nieporozumienia na tle politycznym, po czym, ku

jego zachwytowi, nie odzywała się do niego przez tydzień. Był z niej wtedy

ogromnie dumny i tak pozostało do dziś. Sprawiło jej ogromną przyjemność, kiedy

niedługo później znalazła rano przeznaczoną dla siebie gazetę, leżącą na jej

miejscu przy stole. Od tej pory codziennie czytała rano gazetę, a kiedy miał

wreszcie ochotę na rozmowę z nią, była niezwykle szczęśliwa, mogąc z nim

porozmawiać na każdy temat, jaki przykuł jego uwagę. Przystępowali wówczas do

straszliwych kłótni na temat wszystkiego, co przeczytali, poczynając od polityki

światowej po wiadomości lokalne, a nawet sprawozdania z przyjęć wydawanych przez

przyjaciół. Bardzo rzadko zgadzali się w jakiejkolwiek sprawie, co powodowało,

że Annabelte nie cierpiała jadać z nimi śniadania.

— Tak, panienko. Herbata jest gotowa. —Służąca w szarym uniformie powiedziała to

niemal przez zaciśnięte zęby, tak jakby przygotowywała się do

nieprzyjacielskiego ataku, który w chwilę później nastąpił. Jego ostrożne kroki

w holu, jego nieustannie lśniące. buty na chwilę opuściły perski dywan, zanim

weszły na następny w jadalni, jego mrukliwe warknięcie, kiedy odsunął swoje

krzesło, usiadł, spojrzał na Audrey zaledwie przez ułamek sekundy, potem

starannie rozłożył swoją gazetę. Przyglądał się chwilę, jak służąca nalewała

herbatę, po czym zaczął ją ostrożnie sączyć. W tym czasie Audrey, pogrążona w

lekturze wiadomości,

trzymała gazetę w smukłych, delikatnych dłoniach, zupełnie nieświadoma tego, że

letnie słońce lśniło w jej kasztanowych włosach. Popatrzył na nią przez chwilę,

zaskoczony, jak mu się to często zdarzało, jej urodą, z której nie zdawała sobie

sprawy. To, że nigdy nie przyszło jej to nawet do głowy, czyniło ją jeszcze

ładniejszą. Odwrotnie niż jej siostra, która nie myślała o niczym innym.

— Dzień dobry. — Dopiero w trzydzieści minut później słowa te padły z jego ust.

Jego nieskazitelna biała broda omal nie poruszała się, kiedy mówił, a niebieskie

oczy płonęły niczym letnie niebo, podając w wątpliwość jego osiemdziesiąt

wiosen. Służąca podskoczyła, kiedy przemówił, tak jak zdarzało się to każdego

ranka. Nie znosiła obsługiwania go przy śniadaniu, podobnie jak Amiabelle nie

cierpiała z nim jeść. Jedna Audrey zdawała się nieczuła na szorstkość jego

manier. Jej zachowanie nie różniłoby się niczym, gdyby codziennie rano uśmiechał

się do niej, całował ją w dłoń i obsypywał komplementami.

W słownictwie Edwarda Driscolla nie było komplementów. Nigdy ich nie używaŁ

Wobec nikogo, z wyjątkiem żony, ale ona nie żyła już od dwudziestu lat, a on

utrzymywał, że jego serce stwardniało od tego czasu, i pod wieloma względami

rzeczywiście tak było. Był przystojnym, pięknie wypielęgnowanym mężczyzną,

dawniej wysokim, a i teraz wyprostowanym, o śnieżnobiałych włosach, bujnej

brodzie i pięknych, szerokich ramionach. Chodził stawiając ostrożne, lecz

zdecydowane kroki, w jednej dłoni trzymając hebanową laskę ze srebrną rączką, a

drugą ręką gwałtownie gestykulując. Tak jak robił to właśnie teraz, spoglądając

na Audrey.

— Przypuszczam, że czytałaś wiadomości. Ci głupcy dali mu nominację. Wszyscy oni

to przeklęci głupcy. — Jego głos zagrzmiał pośród drewnianej boazerii jadalni

tak głośno, że młoda służąca zadrżała, a Audrey bezskutecznie starała się ukryć

uśmiech. Jej własne błękitne oczy otwarcie przyjęły jego spojrzenie i przez

chwilę była między nimi odrobina podobieństwa.

— Pomyślałam sobie, że przeczytasz o tym z zainteresowaniem.

— Z zainteresowaniem! — Krzyczał na nią. — Dzięki Bogu, on nie ma żadnej szansy.

Hooyer znowu wygra. Ale powinni byli wybrać Smitha zamiast tego idioty. —

Przeczytał właśnie felieton Lippmamia o uzyskaniu przez Franklina Roosevelta na

Konwencji Demokratycznej w Chicago nominacji do wyborów prezydenckich. A Audrey

z łatwością przewidziała jego reakcję. Był zagorzałym zwolennikiem Herberta

Hooyera, pomimo tó, że ubiegły rok był jak dotychczas najgorszym rokiem

depresji. Ale dziadek odmawiał uznania tego faktu. Nadal uważa Hooyera za

wspaniałego człowieka, mimo armii głodujących bezrobotnych w całym kraju. Ich

samych depresja nie dotknęła, toteż trudno było mu wyobrazić sobie, w jakim

stopniu dotknęła ona innych.

Polityka Hooyera spowodowała jednak „dezercję” Audrey, jak to nazywał Edward

Driscoli. Tym razem miała zamiar głosować na demo i była bardzo zadowolona z

nominacji Roosevelta.

— I tak nie wygra, dobrze wiesz, więc nie trać czasu ciesząc się w jego imieniu.

— Odkładając gazetę Edward Driscoil wyglądał na zirytowanego.

— Może wygrać. Naprawdę powinien. — Jej twarz spoważniała na myśl o sytuacji

gospodarczej, w jakiej znajdował się kraj. Była ona przerażająca i zawsze

napawała ją smutkiem. Jej dziadek nie lubił o tym mówić, bo oznaczałoby to

przypisywanie winy Hooyerowi. Annabelle zdawała się nie zwracać większej uwagi

na to, co mówił, ale Audrey była zupełnie, zupełnie inna. — Dziadku — patrzyła

teraz na niego uważnie, w pełni świadoma tego, co robiła i jak on na to

zareaguje —jak możesz udawać, że nic się nie stało? Jest rok 1932, notowania

bankowe w Chicago właśnie spadły, tuż przed Konwencją Demokratyczną, cały kraj

jest bez pracy, ulice pełne głodujących. Jak, u diabła, możesz to wszystko

ignorować?

— To nie jego wina! — Uderzył pięścią w stół, a jego oczy zapłonęły.

— U diabła, nie jego! — Audrey mówiła gorąco, ale z odcieniem ironii.

— Audrey! Twoje słownictwo! — Nie przeprosiła go, nie uważała, że powinna. Znał

ją dobrze i ona go znała. I kochała go gorąco, niezależnie od tego, jakie mial

poglądy polityczne.

Uśmiechnęła się na widok złowrogiego spojrzenia, jakim ją zmierzył.

— Mogę się z tobą w tej chwili założyć, że Franklin Roosevelt wygra.

— Nonsens! — Odsunął od siebie tę myśl gestem ręki, która przez całe życie

głosowała wyłącznie na republikanów.

— Pięć dolarów na to, że wygra.

Jego oczy zwęziły się, kiedy na nią spojrzał.

— Wiesz, pomimo wszelkich moich wysiłków, masz maniery kierowcy ciężarówki.

Audrey Driscoil roześmiała się i wstała, bynajmniej nie wyglądając na to, co jej

zarzucił, w szlafroku z różowej satyny i dopasowanych do niego kolorem

pantofelkach, z małymi brylancikami wpiętymi w uszy. Podobnie jak zegarek

należały one niegdyś do jej matki i nie rozstawała się z nimi nigdy.

— Co będziesz dziś robił, Dziadku? — Niewiele teraz robił. Odwiedzał przyjaciół,

chodził na obiad do klubu Pacific Union i każdego popołudnia po powrocie ucinał

sobie drzemkę. W osiemdziesiątym pierwszym roku życia miał do tego prawo.

Niegdyś był jednym z największych bankierów San Francisco. Od dziesięciu lat był

jednak na emeryturze i jego życie płynęło teraz spokojnie, z wyjątkiem obecności

jego dwóch wnuczek, która niebawem miała się ograniczyć tylko do jednej. Ale,

jak wyznał to zaledwie poprzedniego dnia jednemu z przyjaciół, ponieważ tą,

która miała odejść, była Annabelle, nie spodziewał się odczuć jej braku. Była

ona co prawda uznaną pięknością, ale Audrey posiadała charakter i kręgosłup.

Potrzebował jej. Z Annabelle nigdy me zostali prawdziwymi przyjaciółmi. Zawsze

stała pomiędzy nimi Audrey, głównie po to, żeby brać w obronę młodszą siostrę.

Annie była dzieckiem, które „odziedziczy

ła” po matce, nigdy dotychczas jej nie zawiodła i nie zawiedzie jej teraz.

Planowała dla niej wspaniałe wesele.

Oczy Edwarda Driscolla znów napotkały wzrok Audrey.

— Ja idę teraz do klubu, a podejrzewam, że ty i twoja siostra wybieracie się do

Ranshoffa, żeby wydać wszystkie moje pieniądze. — Udawał, że jest zmartwiony,

ale pomimo depresji nie był. Wszystkie jego pieniądze były tak starannie

ulokowane, że złe czasy wywołały zaledwie lekkie zmarszczki na jego prywatnych

wodach.

— Postaramy się, jak będziemy umiały. — Audrey uśmiechnęła się do niego

rzeczowo. Zawsze bardzo niewiele kupowała dla siebie, ale Annabelle potrzebowała

wciąż jeszcze wielu rzeczy do swojej wyprawy. W dodatku w ślubie miało

uczestniczyć siedem druhen. Audrey miała być pierwszą druhną. Suknia ślubna była

dziełem J. Magrien, ze starej francuskiej koronki, wyszywana maleńkimi

perełkami, z wysokim kołnierzykiem, który podkreśli delikatną twarz Annabelle, z

welonem z tej samej starej koronki i francuskim tiulem do upięcia na jej

jedwabistych złotych włosach. Audrey była bardzo zadowolona z tego, jak

prezentowała się suknia i welon, podobnie jak Annabelle. Jedyny kłopot sprawiało

namówienie jej, by chodziła na przymiarki. Ślub miał się odbyć za trzy tygodnie

w kościele episkopalnym Świętego Łukasza, a wciąż jeszcze było tysiące

drobiazgów, którymi należało się zająć. — Aha, przy okazji, Harcourt będzie tu

na kolacji. — Zawsze starała się uprzedzić go o tym rano. Od czasu do czasu

zapominał, a denerwował go widok obcej, czy nawet znajoznej twarzy, która

pęjawiała się bez uprzedzenia przy jego stole. Popatrzył teraz na nią, tak jak

to miał w zwyczaju zawsze na wspomnienie o swoim przyszłym wnuku-zięciu. Nie był

do końca przekonany, czy Audrey nie była zazdrosna. Trudno było wyobrazić sobie,

że tak nie było. AnnabeUe miała tylko dwadzieścia jeden lat, a Audrey miała już

przecież dwadzieścia pięć i w oczach większości ludzi nie uchodziła za rodzinną

piękność. Miała skłonność do nadawania sobie zwyczajnego wyglądu, włosy nosiła

zbyt mocno ściągnięte do tyłu, nie używała różu, żeby nadać nieco barwy swoim

białym jak kość słoniowa policzkom, ani tuszu do przyciemnienia brązowych rzęs,

ani też szminki dla podkreślenia pełnych warg, które wyglądałyby zmysłowo, gdyby

im tylko na to pozwoliła. Wydawało się jednak, że nie zależało jej na niczym

podobnym. Nie miała żadnego poważnego wielbiciela. Przewinęło ich się kilku w

ciągu tych lat, ale jej dziadek zawsze wszystkich odstraszał. Audrey me wydawało

się to robić różnicy. Wydawali jej się wszyscy tacy przyziemni i nudni. Marzyła

czasami o mężczyźnie, który byłby taki jak jej ojciec i miał w duszy przygodę,

pasję do egzotycznych krajów, ale nie spotkała nigdy nikogo, kto by go nawet

odległe przypominał. Harcourt także nie odpowiadał tym wyobrażeniom, mimo że

nadawał się idealnie dla jej siostry.

— To przystojny chłopak, nieprawdaż? — Wzrok dziadka wpatrywał się jak zwykłe

badawczo w jej oczy, spodziewając się znaleźć w nich to, czego tam nigdy nie

było, mimo że to ona pierwsza poznała Harcourta, a nawet ze dwa razy zabrał ją

na tańce. Pozostawiła go jednak radośnie swojej siostrze i niezależnie od tego,

co ludzie mogli o tym myśleć, nie płakała po nim ani go nie żałowała. Nigdy me

potrafiłby zaspokoić pragnień duszy Audrey i wątpiła, czy ktokolwiek będzie to w

stanie uczynić. To, do czego tęskniła, znajdowała w swoich fotografiach i w

wystrzępionych albumach pozostawionych przez jej ojca. W głębi niej tkwiło coś,

co go tak bardzo przypominało. Nawet zdjęcia, które robili, były bardzo podobne,

ich oko, sposób widzenia, ich pragnienie tego, co rzadkie i odległe... —

Harcourt będzie dobrym mężem dla Annabelle. — Dziadek zawsze mówił to tak, jakby

się z niej naigrawał albo chciał sprawdzić, jak zareaguje. Wciąż uważał, że

popelnia błąd rezygnując z niego na korzyść swojej młodszej siostry. Nadal nie

rozumiał tego, co działo się w jej wnętrzu. Przez lata Audrey nauczyła się sama

zajmować swoimi marzeniami. Tak czy owak nie mogła ich zrealizować. Jej miejsce

było tu, prowadziła dom swego dziadka i była do jego dyspozycji. Uśmiechnęła się

teraz do niego tym spokojnym uśmiechem, który zaczynał się w jej oczach,

przenosił ostrożnie na wargi i sprawiał, że wyglądała tak, jakby starała się

opanować wybuch śmiechu. Kazało to innym zastanawiać się, na czym polegał żart,

tak jakby wiedziała coś, czego się nie zauważyło... jakby było coś jeszcze... i

było... w Audrey DriscoU było znacznie więcej, tylko nikt o tym nie wiedział.

Nawet dziadek nie podejrzewał, jak daleko sięgały jej marzenia ani jak wielkie

było jej pragnienie, by podążyć śladami ojca. Nie była stworzona do życia, jakie

przeznaczone było dla kobiet w jej czasach, i sama wiedziała o tym aż zbyt

dobrze. Wolałaby umrzeć niż ustabilizować się i wyjść za mąż za Harcourta.

— Dlaczego uważasz, że będzie taldm dobrym mężem? — Uśmiechnęła się przekornie

do dziadka. — Tylko dlatego, że jest republikaninem tak jak ty? — Audrey

droczyła się z nim, a on połknął przynętę.

Oczy Edwarda Driscolla pociemniały i miał jej właśnie odpowiedzieć, kiedy tuż za

sobą usłyszeli westchnienie. Była to AnnabeUe w obłoku błękitnego jedwabiu i

kremowej koronki, jej włosy opadały kaskadą na ramiona, a ona sama spoglądała z

rozpaczą na Audrey. Była prawie o stopę niższa od swojej starszej siostry, a jej

ręce, drżące jak małe ptaszki, świadczyły o niezwykłym zdenerwowaniu. Audrey

siostra zawsze wydawała się pełna wdzięku. Pod tyloma względami różniła się ona

od Audrey i całkowicie polegała na swojej opanowanej, zdolnej siostrze.

— Czy już o tak wczesnej porze musicie oboje zajmować się polityką? — Zasłoniła

oczy dłonią, niby w przypływie boleści, a Audrey roześmiała się. Prawie zawsze

rozmawiali o polityce, głównie dlatego, że sprawiało im to przyjemność. Z

przyjemnością oddawali się nawet swoim kłótniom, bo ożywiały one ich oboje,

przerażały natomiast Annabelle, która uważała, że polityka jest nudna, a ich

kłótnie absolutnie denerwujące.

— Wczoraj wieczorem na Konwencji Demokratycznej w Chicago

Franklin Roosevelt zdobył nominację. Może cię to zainteresować. — Audrey zawsze

przywiązywała wagę do informowania siostry, chociaż ta bynajmniej o to nie dbała

Steel Danielle - Żądza przygód.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: