Jan Brzechwa-Wyprawa po Multiflorę.pdf

Jan Brzechwa

TRYUMF PANA KLEKSA

WYPRAWA PO MULTIFLORĘ

Wyszedłem z domu bardzo wcześnie, gdy wszyscy jeszcze spali, i pobiegłem do

portu. Stał tam już gotowy do drogi okręt flagowy Pierwszego Admirała Floty

"Kwaternoster Pierwszy". Na maszcie powiewała trójbarwna bandera Alamakoty ze

złotym kogutem pośrodku.

Kapitan Tykwot pomimo wczesnej pory był już na stanowisku, zaglądał do

wszystkich kątów, pokrzykiwał na marynarzy, sprawdzał zaopatrzenie. Był to stary

wilk morski, który przemierzył w swoim życiu wszystkie morza i oceany. Miał siwą

czuprynę, siwe wąsy i siwą kozią bródkę, ale czerstwa czerwona twarz tryskała

zdrowiem. Spodziewacie się zapewne, że pykał fajeczkę? Nic podobnego. Kapitan

Tykwot, zgodnie ze zwyczajem panującym wśród wilków morskich w tej strefie

Oceanu Niespokojnego palił grube cygaro. A ponieważ cygar nie cierpiał, co chwila

spluwał z obrzydzeniem. Ale to już jego prywatna sprawa.

Omówiłem z nim pewne szczegóły dotyczące naszej podróży, wspomniałem

mimochodem, że udajemy się po matkę przyszłej królowej, ofiarowałem mu moje

dziełko pt. "Ambroży Kleks, uczony i wynalazca", żeby wiedział, z kim będzie miał

do czynienia, po czym ruszyłem w drogę powrotną.

Zapowiadał się dzień mniej upalny niż zazwyczaj, a nawet na niebie pojawiły się

chmurki, co w tym kraju należało do rzadkości.

"Zbiera się na burzę" - pomyślałem zbliżając się do pałacu Limpotrona.

Towarzystwo już wstało, pan Kleks przed składanym lustrem szczotkował brodę,

dziewczęta, jak to dziewczęta, coś między sobą szeptały, a Weronik robił pożegnalne

porządki i przekomarzał się z panem Lewkonikiem:

- Tak, panie Anemonie, człowiek nie zna dnia ani godziny. Życie składa się z samych

niespodzianek. Nie jest pan już hodowcą róż, tylko hodowcą córek na wydaniu.

Róża róży nierówna, co? Zapuści pan korzenie w Alamakocie, jak baobab. Zostanie

pan teściem króla i dziadkiem następcy tronu, będzie się pan mógł kąpać w

jajecznicy. Żyć - nie umierać!

- A panu zazdrościć - odciął się pan Lewkonik. - Zresztą mogę pana zaangażować

jako dozorcę pałacu królewskiego. Taki człowiek przyda się na dworze.

Weronik przerwał froterowanie podłogi, wziął się pod boki i oznajmił z godnością:

- Od pięćdziesięciu lat pracuję na jednym miejscu. Przyjechałem tu z panem

Niezgódką, gdyż odpowiedzialny dozorca powinien opiekować się lokatorami.

Znam swój obowiązek. I żeby mi pan nawet obiecał tron i koronę, ja mojego

stanowiska nie opuszczę! Cenniejsza mi jest miotła w domu niż berło w Alamakocie.

Mówi to panu Weronik Czyścioch, dyplomowany dozorca z dziada pradziada.

- Dosyć, dosyć, panowie! - zawołał pan Kleks. - Ród Lewkoników ma prawo piąć się

w górę, a ród Czyściochów może przestrzegać rodzinnych tradycji. Co człowiek, to

widzimisię. Tylko Bąble będą jednakowi. Panie Weroniku, Adasiu, ruszamy. Admirał

czeka.

Limpotron i pan Lewkonik odprowadził nas do portu. Na pokładzie "Kwaternostra

Pierwszego" przy trapie stał Alojzy. Miał na sobie wspaniały biały mundur,

przepasany wielką wstęgą Koguta z gwiazdą, na jego piersi widniały liczne ordery i

odznaczenia. Zasalutował przykładając dłoń do admiralskiego kapelusza, a kapitan

Tykwot zdał raport panu Kleksowi. Honorowa kompania marynarzy sprezentowała

broń.

W chwili kiedy nadleciał Tri-Tri i usiadł mi na ramieniu, okręt flagowy

majestatycznie odbił od brzegu. Limpotron machał chusteczką, czego nie mógł

uczynić pan Lewkonik, musiał bowiem wycierać łży obficie spływające mu po

twarzy. Wyruszaliśmy przecież po Multiflorę.

Oddalaliśmy się szybko od wybrzeży Alamakoty. Bandera furkotała na wietrze,

samosterujące motory pracowały niemal bezgłośnie.

Rozlokowaliśmy się wygodnie na leżakach, tylko Weronik zabrał się od razu do

pucowania i tak już wypolerowanych na najwyższy połysk poręczy przy burtach.

Stewardzi roznosili chłodzące napoje i owoce.

Kapitan Tykwot z mostku kapitańskiego wydawał rozkazy podwładnym oficerom.

- Słuchaj, Alojzy - rzekłem do Admirała, gdy nadeszła stosowna chwila. - Chciałbym

cię prosić o pewne wyjaśnienie...

Alojzy wstał z leżaka i oświadczył chłodno:

- Wypraszam sobie tego rodzaju poufałości. Mam swój tytuł i proszę, aby zwracano

się do mnie w odpowiedni sposób.

Pan Kleks grzmotnął dłonią o poręcz leżaka.

- Patrzcie państwo! Sprężyna prawidłowego myślenia działa! Zachowuje się jak

typowy człowiek. Wystarczyło, że wdział urzędowy mundur, a już mu się w głowie

przewróciło! Hola, Alojzy, hola! Nie z nami te sztuczki. Olej, którego ci nalałem do

głowy, to nie była woda sodowa! Adaś nie jest twoim podwładnym. To po pierwsze

mój uczeń, a po drugie twój szkolny kolega! Siadaj i słuchaj!

Strapiony Alojzy zasalutował i usiadł na brzeżku leżaka.

- Przepraszam... zagalopowałem się - rzekł potulnie.

Aby jednak zadokumentować powagę swego stanowiska, zawołał:

- Hej! Kapitanie! Cóż tam, do stu par kogutów! Dlaczego wleczemy się jak senny

ślimak? Czy tak was uczono prowadzić okręt flagowy Pierwszego Admirała Floty?

Może mam osobiście stanąć na mostku i podlać załogę ostrym sosem?

- Rozkaz, panie Admirale! - odkrzyknął kapitan. - Wachtowy! Pełne obroty! Ster dwa

rumby w prawo! Ruszać się, do stu par pieczonych kurcząt!

Po wydaniu tych rozkazów Alojzy rozparł się dumnie w leżaku, po czym zwrócił się

do mnie:

- Chciałeś o coś zapytać. Proszę, słucham, mów.

- Powiedz mi, Alojzy, szczerze i otwarcie - rzekłem przezwyciężając niepokój - jak

wyglądają twoje sprawy z Rezedą? Czy wciąż jeszcze uważasz ją za swoją

narzeczoną? Powiedz, to bardzo dla mnie ważne.

Pan Kleks nastroszył się, poprawił na nosie okulary i utkwił wzrok w Alojzym.

Alojzy uśmiechnął się filuternie. Przez chwilę bawił się orderami, strzepnął pyłek z

munduru, wreszcie powiedział od niechcenia:

- Co, Rezeda? Cha-cha-cha... Czy nie rozumiesz, że gdy zgubiłem sprężynę

prawidłowego myślenia, robiłem różne figle na złość panu Kleksowi? Rezeda? Nie,

mój drogi, Rezeda zupełnie mnie nie interesuje. Jestem przeznaczony do wyższych

celów. Alojzytron, ministron, Pierwszy Admirał Floty, Bąbel-prototyp. Oto moje

powołanie!

- Więc dlaczego ją porwałeś? - zapytał pan Kleks.

- O, pan, panie profesorze, powinien wiedzieć najlepiej, że przeszłość zmienia się, a

nieraz nawet ulega zapomnieniu i liczy się tylko to, co przed chwilą powiedziałem.

Na te słowa zerwałem się z leżaka, uściskałem Alojzego i zbiegłem na dół do kajut.

Po chwili wróciłem ciągnąc za rękę... Rezedę.

- Panowie! - zawołałem drżącym głosem. - Panie Weroniku, niech pan tu przyjdzie!

Posłuchajcie! Pokochaliśmy się z Rezedą jeszcze w drodze do Alamakoty, na

pokładzie "Płetwy Rekina". Opowiedziała mi o swoich niefortunnych zaręczynach z

Alojzym, który użył podstępu i dał jej pigułki kochalginy. Gdy oprzytomniała, było

już za późno. Nie wiedziała, jak się z tego wycofać. Postanowiłem więc uwolnić ją od

Alojzego. To ja wyniosłem ją spod szklanego klosza. Bulpo i Pulbo na moją prośbę

zaopiekowali się Rezedą i ukryli ją w bezpiecznym miejscu. Porozumiewałem się z

nią stale za pośrednictwem Tri-Tri, którego Rezeda odpowiednio wytresowała.

Dzisiaj rano wtajemniczyłem w nasze sprawy kapitana Tykwota i przyprowadziłem

ją na okręt. Teraz nic już nas nie rozłączy. Rezedo, powiedz, czy tak?

Rezeda stała oszołomiona. Potem wzięła mnie pod ramię i tuląc się do mnie,

potakiwała tylko głową. Wreszcie wyjąkała ledwie dosłyszalnym głosem:

- Tak... To wszystko prawda...

- Panie Adasiu - rzekł z wyrzutem Weronik. - Przede mną pan robił tajemnicę? Przed

swoim dozorcą? Nieładnie. Ale już niech tam... Zameldujemy pannę Rezedę. Za

przeproszeniem, będzie pani trzydziestą lokatorką w naszym domu. Ładna, okrągła

liczba.

Alojzy z galanterią podsunął Rezedzie leżak.

- Widzieliśmy się z panią ostatnio w Rezerwacie Zepsutych Zegarków - powiedział

mrużąc filuternie oko. - Zdaje się, że nawet stamtąd przeniosłem panią do

Królewskich Ogrodów? Proszę nie patrzeć na mnie z takim przerażeniem. Dawny

Alojzy Bąbel przestał istnieć. Od dziś zaczynamy nowe życie. Trzy siostry pani już

się zaręczyły. Teraz kolej na panią. Jeśli chodzi o mnie, jest pani zupełnie, ale to

zupełnie wolna!

Mówiąc to klasnął w ręce i kazał stewardowi przynieść butelkę laktusowego wina.

Pan Kleks przyglądał się tej scenie z uśmiechem, głaskał swą rozłożystą brodę i

wesoło pogwizdywał. Wreszcie rzekł:

- Zapewniłem pana Lewkonika, że jestem na tropie panny Rezedy. A ja nie mam

zwyczaju mówić na wiatr. Cały czas wiedziałem o niej wszystko, wiedziałem

również, że została sprowadzona na statek i ukryta w kajucie. Nie sądźcie, że jestem

jasnowidzem. Nie używałbym energii kleksycznej do spraw tak mało mających

wspólnego z nauką. Po prostu Tri-Tri wszystko mi wypaplał. Tresując go, Rezeda nie

przewidziała ptasiej gadatliwości. Winszuję ci Adasiu. Pochwalam twój wybór. I

cieszę się, że już czwarta siostra znalazła kandydata do swojej ręki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: