Fakty i Mity 14-2006.pdf

Misztal sypie: partia Leppera była nielegalnie finansowana

KONIEC SAMOOBRONY?

Str. 11

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 14 (318) 13 KWIETNIA 2006 r. Cena 2,80 zł (w tym 7% VAT)

Czarna dziura to taka czeluść, która wsysa wszystko, co się

da; wszystko, co znajdzie się w jej pobliżu. Astrofizycy poszuku-

ją czarnych dziur w odległych galaktykach. Niepotrzebnie. One

są w każdej wiosce, w każdym mieście, na co drugiej ulicy.

Kler rzymskokatolicki wysysał z kasy publicznej (jeszcze przed

wstąpieniem Polski do UE) około 1,5 miliarda zł rocznie. Teraz

czarna dziura stała się bardziej zachłanna i karmi się dodatkowo

dziesiątkami milionów euro.

Str. 7

Pogrzeb Lema

Nieomylni papieże?

Papież Grzegorz VII oświadczył: „Kościół

rzymski nigdy nie błądził i nigdy nie pobłą-

dzi”. W 1870 roku, na Soborze Watykańskim I,

został ogłoszony dogmat o nieomylności papieża

w sprawach wiary i moralności. Nauka ta jest sprzecz-

na z Biblią i zdrowym rozsądkiem. Istnieją tysią-

ce dowodów na ewidentne błędy w nauczaniu

papieży.

Powtarzał, że nie wierzy w żadne „życie po życiu”, w żadne „po-

tem”. A jednak Kościół nie omieszkał oderwać kuponów od

śmierci wielkiego pisarza, agnostyka i filozofa. Zawsze wszak

bardziej opłaca się błyszczeć w świetle latarni niż karbidówki.

Na pogrzebie zakonnik Andrzej Kłoczowski zapewniał, że Bóg będzie

po stronie zmarłego. Stwórca milczał. Lem też.

Str. 17

Str. 20

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 14 (318) 7 IV – 13 IV 2006 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

POLSKA Z radością donosimy, że oszołomstwo z Ligi Polskich

Rodzin się podzieliło, a i Samoobrona ledwo zipie.

Czy to kolejny cud JPII, czy może plan Jarosława K. się sprawdza?

Papież stracony

Sejm uchwalił finansowanie trzech uczelni katolickich, zapłaci-

my za to 12 mln rocznie. 24 miliony złotych przeznaczył rząd na

wsparcie finansowe majowej pielgrzymki do Polski papieża Be-

nedykta XVI. Środki zostaną „wyjęte” z rezerwy budżetowej na

wydatki losowe: powodzie, huragany, katastrofy. O takie pienią-

dze wystąpił minister spraw wewnętrznych Ludwik Dorn.

I proszę nie szumieć, bo kasa pójdzie na katastrofę właśnie.

K omentarze do „FiM” piszę zwykle w domu, w weekendy.

bluźniącą w ten sposób w „Wiadomościach”? Tak się tworzy

mity, Kochani, i nie jest to nic nowego, bo w ten sposób wy-

kreowano już wielu supermenów, a przecież JPII był pierw-

szym papieżem mediów, wielkim aktorem, który sam siebie

najlepiej kreował. Pieśni śpiewano, pomniki za życia budowa-

no i bajki opowiadano o wielu, choć zwykle byli to dyktato-

rzy, jak choćby Kim Ir Sen czy Mao Tse-tung. Jeszcze nigdy

przedmiotem kultu i zbiorowego amoku nie był przywódca

Kościoła; przynajmniej nie na taką skalę. I jeśli już, to takie

gagatki przewodziły naprawdę niebezpiecznym sektom. Praw-

dziwi chrześcijanie ewangeliczni doskonale wiedzą, jak się to

ma do przesłania Pisma Świętego – oddawanie czci jakiemu-

kolwiek człowiekowi jest bluźnierstwem i bałwochwalstwem

(Dz Ap 14. 8–17; J 3. 30–31).

Szkoda tylko, że w całej tej powodzi peanów, podziwów

i zachwytów nad postacią Wojtyły zabrakło autentycznych

świadectw o nim. Przecież tysiące Polaków naprawdę chcia-

łyby wiedzieć, jakim był człowie-

kiem, co myślał i czuł. JPII zdo-

był komercyjną popularność, a to

zawsze skutkuje w obie strony.

Media windują na piedestał, ale

jednocześnie odzierają z prywat-

ności. Czytelnicy „FiM” z Zacho-

du przysyłają nam od czasu do

czasu wycinki na tematy kościel-

ne z tamtejszych wolnych od kle-

rykalizmu gazet. Okazuje się, że

jakieś informacje jednak przedo-

stają się zza watykańskich mu-

rów i nie tylko stamtąd, bo prze-

cież papież podróżował po całym

świecie. Z tych przebitek jego hi-

storii nie zawsze wyłania się kla-

syczny portret świętego męża.

Ci, którzy poznali go nieco bliżej,

a nie boją się ostracyzmu, piszą

i mówią o jego gwałtownym, cza-

sem nawet porywczym charak-

terze. W osobistych kontaktach bywał niekiedy bardzo apo-

dyktyczny. Pewien były zakonnik z Brazylii w wywiadzie dla

tamtejszej lewicowej gazety opisuje atak furii Jana Pawła

– za kulisami ołtarza. Miał on podobno zbesztać głośno cere-

moniarza i bić go pięściami po rękach. Po łapach miał też

wiele razy dostać adiutant Dziwisz. Wiemy z lektury „FiM”

ponad wszelką wątpliwość, że kardynał Wojtyła miał w Kra-

kowie płomienny romans i że lubił dobre trunki – co zresztą

wcale go nie deprecjonuje w staraniach o miejsce na ołta-

rzu. Dlaczego historii o prawdziwym Wojtyle nie opowiadają

jego bliscy przyjaciele – duchowni z Polski, choćby sam kar-

dynał Dziwisz? Dlaczego nie pozwalają ludziom, którzy szcze-

rze cenią swego papieża za jego niezaprzeczalną wielkość,

zgłębić jego natury? Odpowiedź jest prosta: bo wolą, aby je-

go świętość była bajkowa, a życie obrosło mitami. Taka już

jest taktyka Kościoła: podobnie uczyniono z matką Jezusa

i większością świętych. Zmitologizowano ich i ubóstwiono,

odzierając z człowieczeństwa. A przecież sam Jezus Chrystus

jawi się na kartach Biblii jako człowiek, ze wszystkimi atry-

butami człowieczeństwa, co wcale nie umniejsza jego wiel-

kości i chwały: denerwuje się na faryzeuszy, uczonych w Pi-

śmie i na Piotra, którego nazywa szatanem; wywraca stoły

handlarzy świątynnych, pije wino, przeklina drzewo, które nie

dało mu owoców; wypomina Bogu, że go opuścił itd.

Karol Wojtyła mógłby zostać prawdziwym autorytetem dla

młodych i starych, Polaków i nie tylko ich. Ale nigdy się nim

nie stanie, ponieważ odarto go z ludzkich słabości i pozba-

wiono człowieczeństwa. Zrobili to nie tylko księża, ale przede

wszystkim polskie media. Przez to „nasz papież” – zamiast

stać się bliski – pozostał daleki, obcy. Nieosiągalny. Niektó-

rzy twierdzą, że może to i dobrze...

27 marca Radio Maryja wyemitowało antysemicki felieton, któ-

rego autor, Stanisław Michalkiewicz, wyśmiewa się m.in. z Holo-

kaustu. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji nie zareagowała.

„Nie otrzymaliśmy żadnej skargi od słuchaczy” – stwierdziła Ra-

da i umyła ręce.

Jednak brud na tych rękach pozostał po sekowaniu Szczuki, Polsa-

tu i Radia TOK FM. KRRiT na próżno czekała na skargi od słu-

chaczy, którzy zginęli w obozach...

Z góry przepraszam więc wszystkich, którzy – tak jak ja

– jeszcze po tygodniu czują przesyt wojtyłomanią. Wybacz-

cie – ale ja również mogłem pisać tylko o Nim. A raczej nie

mogłem pisać o niczym innym, bo w soboty i niedziele rodzi-

na grzeje telewizory non stop, a tam wiadomo... Próbowałem

z najmłodszym oglądać Cartoon Network, ale nie mogłem

długo patrzeć, jak sympatyczny Kojot dostaje na okrągło ło-

mot od Strusia Pędziwiatra. Usiadłem więc pokornie przed

centralnym telewizorem, czyli ołtarzem rodzinnym, i wespół

w zespół z żoną i teściową dałem się porwać zbiorowemu

amokowi nawiedzonej części narodu. Nie będę Wam opisy-

wał wrażeń, gdyż pewnie sami widzieliście, jak z człowieka

zrobiono boga. Wojtyłowe bóstwo wykreowały same media

i to już za jego życia. Widzieliście ten pozłacany odlew dłoni

JPII, pokazywany w niedzielę przez dominikanina Górę? Cze-

goś takiego nie miał ani Aleksander Wielki, ani Napoleon.

A takie numery dzieją się w XXI

wieku w środku Europy! Podzi-

wiać należy elokwencję (bo prze-

cież nie wiedzę) dziennikarzy, któ-

rzy znajdują tysiące słów, żeby

mówić o nim godzinę i prawie się

nie powtarzają. Jeśli jednak za-

głębić się trochę w ten kociokwik,

to jasne staje się, że co najmniej

połowy z przypisywanych dziś pa-

pieżowi myśli on sam nigdy nie

wyraził. Mechanizm obłędu jest

prosty – wszystko, co dobre, mą-

dre, piękne i wzniosłe – musiał

kiedyś powiedzieć, zrobić, napi-

sać lub choćby pomyśleć ON. Nie-

którzy z powodzeniem próbowa-

li tej sztuczki już za jego życia, ale

z pewną taką nieśmiałością, son-

dując, czy jakiś zdrowy rozsądek

nie zaoponuje, czy nie będzie de-

menti. Dziś już nikt nawet nie pró-

buje się hamować. Poza tym opowiadanie bajek o papieżu

jest, w przypadku sławiących go, niejako koniecznością. Po-

każcie mi takiego – może poza kilkoma „badaczami” z urzę-

du – kto zdołał przebrnąć choćby przez pierwsze dziesięć stron

każdej z 14 encyklik sygnowanych podpisem JPII, nie licząc

setek adhortacji, listów, kazań i innych dokumentów.

Wojtyła – jak mogliśmy usłyszeć w radiu i telewizorze

– ma już na koncie „miliony cudów, z których nikt nie zdaje

sobie nawet sprawy”. Sam szef procesu kanonizacyjnego

stwierdził (może widział?), że „niebo się otworzyło i wylały

się łaski”. Naprawdę nie byłbym zdziwiony, gdyby się okaza-

ło, że przez wstawiennictwo Wojtyły rodzi się więcej dzieci,

rozwija się gospodarka, załatały po zimie drogi i nie ma wiel-

kich powodzi, tylko małe. Wiemy już, że to papież kazał zejść

się z żoną Krzysztofowi Krawczykowi, a Danielowi Olbrych-

skiemu zakazał chlania. Na własne uszy słyszałem też, jak pre-

zenterka TVN powiedziała, że sam Ojciec Święty dał nam tak

piękną pogodę na obchody rocznicy swojej śmierci... No tak,

ale co z taką halą w Chorzowie, ptasią grypą, peklowaniem

dzieci i rosnącym bezrobociem? Cóż, to są znaki, które ma-

my właściwie odczytać, dostrzec kruchość swego życia i szyb-

ciutko nawrócić się na papieską wiarę. Jeśli Wam się wyda-

je, ludu niewierny, że np. pogodziliście się z sąsiadami, bo je-

steście wyrozumiali, cenicie kulturę i zgodę – to jest to tylko

półprawda. Jest jasne jak słońce, że to on Was natchnął do

tego i do wszelkich innych dobrych uczynków też. Tak przy-

najmniej stwierdziła przed kamerą kobitka w średnim wieku,

której reporterka zadała pytanie: Czy rok po śmierci papieża

jest pani lepsza? No to co miała, bidula, odpowiedzieć? Że te-

raz jest gorsza albo że spłynęło to po niej jak woda po Ka-

czyńskich? A jak by zareagowała rodzina, gdyby zobaczyła ją

„Polacy po śmierci Jana Pawła II zmienili się na lepsze” – od-

krył kardynał Franciszek Macharski.

I ma rację. W Polsce rzeczywiście jest lepiej... Lepiej nie mówić.

Na zbity pysk runęły notowania rządu. Aż 72 proc. Polaków

(CBOS) uważa, że obecnie rządzących interesuje jedynie władza.

Tylko 17 procent twierdzi, że elitom PiS chodzi o dobro kraju.

O tym, że rząd nie spełnia przedwyborczych obietnic, przekona-

na jest ponad połowa Polaków, a przeciwny pogląd prezentuje

tylko 27 proc.; 60 procent narodu za nic nie wierzy ministrom.

Jeszcze parę takich sondaży i Tusk zgodzi się na wybory w maju.

„Proszę nie wprowadzać tutaj takiego quasi-terroryzmu, że jeden

kardynał będzie decydował o przyszłości politycznej Polski. Nie,

o przyszłości będą decydować Polacy” – powiedział szef Kance-

larii Prezydenta RP Andrzej Urbański, myślami samobójczymi

chyba ogarnięty. Zdanie dotyczyło wypowiedzi kardynała Dziwi-

sza o tym, że wybory i wizyta B16 nie idą w parze. Potem Urbań-

ski kajał się i płakał, nazywając siebie skruszonym grzesznikiem.

Jeśli szef Kancelarii nie wie, że w sprawach wagi państwowej decy-

dują biskupi, to co może myśleć prezydent i brat – kundelki, krypto-

antyklerykałowie jedni!

Andrzej Urbański, ten antyklerykał u boku prezydenta, był

umoczony w podejrzany przetarg na zakup przez stolicę pocią-

gów miejskiej kolei. Takie podejrzenia ma prokuratura i bada

sprawę. Miasto pociągi kupiło za 55 milionów złotych od Zbi-

gniewa Jakubasa, byłego właściciela „Życia Warszawy”, w któ-

rym to onegdaj Andrzej Urbański był redaktorem naczelnym...

I po co mi był ten świecznik pod tyłek? – myśli teraz Urbański.

„Przyszliśmy tutaj, by go pożegnać, ale także dlatego, żeby za

nim przemówić do Boga. Pokazując mu: Panie, on może nie

rozpoznawał Ciebie, ale wiem, że będziesz po jego stronie”.

W ten sposób podczas skromnego pogrzebu Lema przemawiał

na krakowskim Salwatorze zakonnik Andrzej Kłoczkowski.

Lem był niewierzący, kler zawsze znajdzie jednak sposób, by się pod-

czepić pod kogoś wartościowego. A zmarły z zasady milczy.

Platforma Obywatelska zdecydowała się i ogłosiła, że chce jed-

nak subwencji państwowych na działalność partyjną, to jest

rocznej kwoty 22 mln zł (PiS dostaje z budżetu 24 mln zł). Do

tej pory działacze PO twierdzili, że partie nie powinny być fi-

nansowane z pieniędzy podatników. Był to ważki i nośny argu-

ment kampanii wyborczej Tuska.

Ale teraz jest po wyborach, nowych nie będzie, a żyć trzeba.

Polski wymiar sprawiedliwości nie ma nic do chęci wypisania się

obywatela ze struktur Kościoła rzymskokatolickiego. Decyzję

w tej sprawie powinny podejmować sądy kościelne – taki wyrok

wydał Sąd Okręgowy w Olsztynie, a dotyczył powództwa Zbi-

gniewa Kaczmarka – taksówkarza z Olecka. Pan Zbigniew po-

stanowił opuścić Krk, bo jest ateistą. Jednak proboszcz i hierar-

chowie Kościoła nie chcieli i nie chcą z nim rozmawiać.

Teraz ateista Kaczmarek może odwołać się już tylko do Pana Boga.

Ale może się też odgryźć – założyć stowarzyszenie ateistyczne i zapi-

sać do niego proboszcza i biskupa. Na siłę.

WATYKAN Przebywający w Stolicy Karolowej kardynał Dziwisz

oświadczył, że pomimo nacisków i oczekiwań proces beatyfika-

cji Jana Pawła II należy przeprowadzić sumiennie, czyli nie na

wariata. „Lepiej poczekać, niż zrobić coś powierzchownie” – po-

wiedział były sekretarz JPII.

Wie, co mówi. W wielu krajach (nie w Polsce!) odzywają się coraz

częstsze głosy, że wyświęcenie zmarłego papieża traktowane jako bieg

sprinterski to farsa, która w przyszłości może zostać podana w wąt-

pliwość. Ale dla Kościoła to nie nowina.

WŁOCHY „Komuniści nie jedli dzieci, ale je gotowali” – powie-

dział na wiecu przedwyborczym Silvio Berlusconi. Premier Włoch

dowodził – powołując się na Czarną Księgę Komunizmu – że

komuniści preparowali dzieci we wrzątku, by użyźniać nimi po-

la. Agencja ANSA uznała tę wypowiedź za jedną z najbardziej

szokujących i stwierdziła, że premier przeszedł sam siebie.

Okazuje się, że głupota i aberracja polityków prawicy nie jest przy-

pisana wyłącznie do naszej szerokości geograficznej.

FRANCJA Francuzi od 1 maja otworzą częściowo swój rynek

pracy dla Polaków. Tak ogłosił premier Marcinkiewicz.

Znów wyemigrują z kraju tysiące wykształconych rodaków. I w ten

sposób bezrobocie zmaleje, co PiS obiecywał od dawna.

JONASZ

Nr 14 (318) 7 IV – 13 IV 2006 r.

GORĄCY TEMAT

rą o Krzyż Zesłań-

ców Syberyjskich

przyznany byłemu

prezydentowi RP Wojciechowi Ja-

ruzelskiemu otrzymaliśmy wiele

listów i telefonów solidaryzują-

cych się z generałem i jednoznacz-

nie potępiających afront, jaki mu

uczyniono. Poprosiliśmy W. Jaru-

zelskiego o komentarz do tego

wydarzenia.

temat. Uczestniczyłem w życiu kraju

i w odpowiednim stopniu czuję się

odpowiedzialny za to, co się wów-

czas działo. Ostatnio obserwuję za-

ostrzenie się niechęci i gniewu skie-

rowanego na moją osobę. Nie spo-

dziewałem się jednak, że pretekstem

do ataku na mnie będzie syberyjski

etap mojego życia sprzed 65 lat. Wpi-

suje się to znakomicie w aktualną

politykę polegającą na odgrzewaniu

starych podziałów i zapominaniu

się już Sejm i po pięciu latach, 23 paź-

dziernika 1996 roku, umorzył spra-

wę, dochodząc do wniosku, że wpro-

wadzenie stanu wojennego było po-

dyktowane wyższą koniecznością. Te-

raz mam stanąć przed sądem. Przyj-

muję to z goryczą i świadomością, że

moja sprawa ma posłużyć do rozpę-

tania fali rozliczeń i spotęgowania po-

działów. Rozmawiał

RYSZARD PORADOWSKI

Fot. Autor

COŚ NA ZĄB

Kurduple

Na pewno nie miał czterdziestu

lat. Na pewno miał więcej niż

trzydzieści. Powiedzmy, że miał

trzydzieści pięć. Urodził się więc

około roku 1971. W 1981 r. miał

zatem dziesięć lat... Co on wie,

jakie jest jego doświadczenie?

Że nie było Teleranka?... Teraz

jest już prokuratorem IPN – prze-

tłuszczonym, źle ubranym, z koł-

nierzykiem zaciśniętym na szyi

à la Kaczyńscy. Jest Temidą.

Oznajmił, że Generał stoi pod

zarzutem udziału w związku zbroj-

nym. Był bardzo z siebie dumny.

Twarzy prof. prof. Kuleszy i Pacz-

kowskiego nie było widać, bo ci aku-

rat „mściciele” ukryli się w cieniu.

Przed kamery wypchnęli kukłę.

Publicznie wypowiedział się za

to prezydent swojego brata. Powie-

dział, że cieszy się, iż dożył takiego

dnia. Powiedział jakoś tak zaraz po

tym, jak kardynał Dziwisz wezwał

do pojednania. Ale prezydent swo-

jego brata zna się na prawie pracy,

więc widocznie nie zrozumiał.

Kardynał Dziwisz nie wypowie-

dział się przypadkowo. W tamtej

sprawie kościół zawsze zachowywał

się zgodnie ze swoim powołaniem.

Od pierwszego dnia. Udzielał po-

mocy i schronienia największym na-

wet awanturnikom z „Solidarności”,

ale dążył też do uspokojenia sytu-

acji, namawiał do dialogu. Takie

świadectwo prawdy trzeba dawać

wszędzie, także na tych łamach. Prze-

cież „Solidarność” znielubiła pryma-

sa wtedy właśnie – bo nie wezwał

na barykady, lecz nawoływał do spo-

koju; powiedział, że o spokój go-

tów jest jednych i drugich błagać

na kolanach.

Jako prezenter Dziennika Tele-

wizyjnego relacjonowałem m.in. spo-

tkania Generała z Prymasem. Za-

wsze wiązało się to z wielogodzin-

nym oczekiwaniem, aż wyjdą, i bę-

dzie można ich sfilmować, może na-

wet – poza oficjalnym komunikatem

dla prasy – uzyskać jakiś komentarz.

To nie były zdawkowe rozmowy. Ża-

den z rozmówców nie miał łatwej

sytuacji, każdy miał za plecami swo-

ich fanatyków. Kościelni byli zaple-

czem ulicznych walk, świątynie za-

mieniali na miejsca, gdzie można by-

ło przegrupować siły, a ambony

– w trybuny. Pośród partyjnych by-

li „patrioci”, którzy swą władzę wi-

dzieli w Moskwie i wschodnim Ber-

linie. Znaleźli się i tacy, którzy po-

sunęli się do obrzydliwego mordu.

Położył się on brzemieniem na ra-

cjach PZPR-owskich reformatorów.

Ale dialog trwał mimo wszyst-

ko. Jego uczestnicy potrafili wznieść

się ponad zło, widzieli dalej, choć

przecież trudności nie znikały,

fundamentaliści nie rezygnowali.

Generał doholował jednak Polskę

do Okrągłego Stołu. Kościół miał

w tym dziele niezaprzeczalny udział.

Tam, gdzie dziś wałęsa się prezydent

swego brata, a także na Miodowej,

w Magdalence, gdzie się dało, naj-

bliżsi współpracownicy prymasa po-

pychali do rozmowy, do kompromi-

su, wiązali porwane nitki dialogu.

Ale i tak ciągle, nawet na samym

finale, sukces był zagrożony. Pano-

wie związkowcy wzięli się za łby, kto

po kim ma wystąpić z końcowym

przemówieniem... Tłumaczył gen.

Kiszczak , tłumaczył abp Dąbrow-

ski , mijały godziny... Teraz różni kur-

duple mówią, że to było ukartowa-

ne, że agenci Kiszczaka – rozloko-

wani po obu stronach – kłócili się

między sobą. Jeśli to prawda, to zna-

czyłoby, że bezpieka do końca nie

dawała za wygraną, że siły ancien

regime’u do końca próbowały torpe-

dować dzieło swoich szefów i ich ko-

ścielnych partnerów. Logicznie więc

biorąc, czyn Generała jest tym więk-

szy. Siły zachowawcze rzeczywiście

próbowały odwrócić bieg historii, ale

przecież nie dlatego, że Kiszczak

stracił kontrolę nad swoimi ludźmi.

Po prostu stare zawsze ustępuje

z oporami, w walce. Jest niezaprze-

czalną historyczną zasługą Genera-

ła i jego sojuszników, że potrafili

przekroczyć granicę czasu, przepro-

wadzić Polskę do innej epoki.

Dziś PZPR-owskich fanatyków

już nie ma. Pozostali fanatycy z dru-

giej strony. Wtedy nie było ich wi-

dać, więc teraz gotowi są na każdą

podłość, żeby ukryć tamto swoje nic-

nieznaczenie, żeby oszukać prawdę.

Gotowi są nawet na podłość oskar-

żenia Generała o udział w spisku

zbrojnym. To cali oni. Kurduple.

Stan wojenny był przez kilka

lat wałkowany przed Sejmową Ko-

misją Odpowiedzialności Konstytu-

cyjnej, a także przed Trybunałem

Stanu. Wyroki nie były po ich my-

śli, więc swoim zwyczajem znaleźli

haka, wymyślili patent, żeby Go po-

gnębić. Za to, że Mu nawet do ko-

stek nie dorastają.

Wtedy, w 1981 roku, mając za

plecami szaleństwo strajkowe,

a przed sobą ZSRR Breżniewa , po-

wstrzymanie „Solidarności” było pa-

triotycznym obowiązkiem. Generał

temu obowiązkowi sprostał, wybił

Breżniewowi, Husakowi i Honec-

kerowi z rąk argumenty, żeby roz-

prawić się z niesforną Polską. Od-

wilż stała się możliwa, gdy na Krem-

lu pojawił się Gorbaczow . Tej oka-

zji, sprzyjającego kaprysu historii,

Generał też nie przegapił. Jestem

dumny, że na swoim miejscu, ale

razem z Nim, brałem w tym udział

– od początku do końca.

MAREK BARAŃSKI

GENERAŁ JARUZELSKI SPECJALNIE DLA „FAKTÓW I MITÓW”

Ukrzyżowany

– Nadanie mi Krzyża wywołało

burzliwe komentarze, z których wy-

nikało, że na legitymacji znalazł się

podpis prezydenta Kaczyńskiego bez

jego zgody i woli – mówi były prezy-

dent RP. – W tej sytuacji zdecydowa-

łem się zwrócić Krzyż Zesłańców Sy-

biru, jak i legitymację, o czym napi-

sałem w liście do prezydenta. Nie cier-

pię na niedosyt odznaczeń. Wspomnia-

ny Krzyż w odróżnieniu od wielu od-

znaczeń bojowych poświadcza jedynie

w sposób symboliczny dramatyczny

fragment mojego losu. Byłem zesła-

ny na Syberię, tam na zawsze pozo-

stał mój ojciec. Jak wielu rodaków,

także tych deportowanych w latach

wojny na Syberię i do Kazachstanu,

wróciłem z bronią w ręku do niepod-

ległej ojczyzny, która odrodziła się

w najkorzystniejszych realnie grani-

cach. Powojenny okres w dziejach

Polski to odrębny i skomplikowany

o tym, co najważniejsze – o przyszło-

ści Polski. Jak się okazało, zwycię-

żyły animozje i podziały.

– Panie Prezydencie, IPN chce

Pana postawić przed sądem i uka-

rać za wprowadzenie stanu wo-

jennego...

– Kilka dni temu prokuratorzy

IPN zapoznali mnie z treścią zarzu-

tów. Słuchałem tego ze zdumieniem,

ponieważ tymi problemami zajmował

83-letniemu gen. Jaruzelskiemu IPN zarzuca zbrodnię komunistyczną, po-

legającą na kierowaniu od 27 marca 1981 r. do 12 grudnia 1981 r. i od

13 grudnia 1981 r. do 31 grudnia 1982 r. zorganizowanym związkiem prze-

stępczym o charakterze zbrojnym, mającym na celu popełnienie przestępstw.

Drugi zarzut to podżeganie 13 grudnia 1981 r. członków Rady Państwa

PRL do przekroczenia ich uprawnień poprzez uchwalenie w trakcie trwa-

nia sesji Sejmu i wbrew konstytucji dekretów o stanie wojennym, dato-

wanych formalnie na 12 grudnia. Grozi za to kara pozbawienia wolności

do lat 3. Ten sam zarzut postawiono też gen. Tadeuszowi Tuczapskiemu,

wiceministrowi obrony narodowej w 1981 r., i członkom ówczesnej Woj-

skowej Rady Ocalenia Narodowego.

GŁASKANIE JEŻA

Prima aprilis

Bo czy w Szwecji wyłącznie żar-

tem na 1 kwietnia nie byłaby wiado-

mość, że cały nakład tygodnika ocen-

zurowano w ten sposób, iż wycięto

zeń nożyczkami stronę z nieprawo-

myślnym komentarzem? Co więcej,

to byłby głupi dowcip, bo nikt by

w to nie uwierzył. Albo co by zrobi-

li Francuzi, czytając w prima aprilis,

że prezydent Francji ogłosił, iż jedy-

nie przez pomyłkę wręczył pewne-

mu generałowi Legię Honorową. Co

najwyżej postukaliby się z politowa-

niem palcem w czoło, że już redak-

torów nie stać na lepsze kawały.

A na przykład Niemcy… Czy oni uwie-

rzyliby, że w rocznicę śmierci Wojty-

ły cały program telewizyjny zostanie

podporządkowany tej jednej wiado-

mości i że zostaną z ramówki wyco-

fane programy rozrywkowe i filmy?

No i tak już się u nas porobiło...

To, co gdzie indziej byłoby uznane za

kiepski, tani żart bez polotu, u nas na-

biera wymiaru prawdopodobieństwa.

W miniony piątek przeczytałem, że

radni z Łańcuta będą głosować nad

nadaniem imienia miejscowemu szpi-

talowi. Patronem ma być Tadeusz Ry-

dzyk . Może to tylko żart primaapri-

lisowy? A może nie? Sam już zgłu-

piałem. MAREK SZENBORN

Jesteśmy bodaj jedynym krajem

na tym smutnym świecie, w któ-

rym święto trefnisiów, kawalarzy,

święto nonsensu i wszelakiego

kretyństwa trwa cały okrągły rok.

Ponieśliśmy swego rodzaju drob-

ną klęskę, przygotowując do poprzed-

niego numeru „FiM” żart primaapri-

lisowy dla Szanownych Czytelników.

Redakcyjna burza mózgów zaowoco-

wała tekstem na pierwszej stronie

– o tym, że polscy biskupi wystąpią do

papieża Benedykta XVI z dezydera-

tem poszerzenia różańca o szóstą ta-

jemnicę chwalebną: „Jan Paweł II

Wielki wyniesiony na ołtarze”. Numer

z tym sensacyjnym doniesieniem uka-

zał się w piątek, a my, jak zwykle – w

poniedziałek, zasiedliśmy do redak-

cyjnych komputerów, aby przejrzeć

weekendową pocztę. Recenzujecie

w niej, Szanowni Państwo, najnowszy

numer „FiM”, piszecie, co wam się

podobało bardziej, a co mniej. Jest

to dla nas zawsze wielka skarbnica

żywej wiedzy i refleksji nad tym, co

robimy i jak nam to wychodzi – ca-

łość w myśl zasady, że tam, gdzie wszy-

scy myślą jednakowo, nikt nie myśli

zbyt wiele. W miniony poniedziałek

ze szczególnym zainteresowaniem

przeglądaliśmy e-maile, szukając ta-

kich, w których Czytelnicy rozszyfro-

wali nasz dowcip i triumfalnie zako-

munikowali, że nie dali się nabrać:

„Nie, takiego idiotyzmu to nawet

w Polsce nikt by nie wymyślił”. A TU

NIC! Ani jednego listu na ten temat!

Jak to możliwe? – zaczęliśmy się za-

stanawiać i wkrótce skonstatowaliśmy,

że przecież sami daliśmy się złapać

w pułapkę wszechogarniającego Pol-

skę kretynizmu i sami zrobiliśmy się

w konia. Przecież różaniec z modła-

mi do Papy to w Katolandzie rzecz

jak najbardziej możliwa. Kto wie, czy

już wkrótce tak nie będzie. Czyli to

nie żart, tylko wieszczenie tego, co

nadchodzi. Innymi słowy – w Polsce

roku 2006 największy idiotyzm i fana-

tyzm stały się czymś powszechnym

i normalnym.

W związku z awantu-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 14 (318) 7 IV – 13 IV 2006 r.

RZECZY POSPOLITE

Profesor od cynizmu

tak nisko upadliśmy? Jak można

w XXI wieku twierdzić, że ideałem

był XIX wiek, kiedy jeszcze nie było

wstrętnego „państwa socjalnego”, bo

ludzie sobie nawzajem pomagali.

A cóż mieli innego robić, zrozpacze-

ni i pozostawieni sami sobie? Bar-

dzo dyskusyjne jest również to, że wy-

sokie podatki i państwo dobrobytu

prowadzą do „długofalowego bezro-

bocia”. Przecież dwa najbardziej so-

cjalne państwa Europy – Dania

i Szwecja – mają bardzo niskie bez-

robocie i najnowocześniejszą gospo-

darkę – w wielu dziedzinach lepszą

od amerykańskiej. Czy w „Pulsie Biz-

nesu” nikt o tym nie słyszał? Czy tam

poza Balcerowiczem niczego nie

czytają, o niczym nie słyszeli? Zda-

niem tego guru liberałów, wzorem

dla Polski ma być Słowacja i Li-

twa. W tym pierwszym kraju

jest bezrobocie niemal tak du-

że jak w Polsce, a z drugiego

10 procent ludności wyjecha-

ło za granicę w ciągu 3 lat.

To ma być alternatywa dla

naszych problemów?

Balcerowicz zachęca do

obniżenia płacy minimalnej,

bo to ona rzekomo powięk-

sza bezrobocie. Jak można

w Polsce zmniejszać jeszcze

tę płacę, skoro jest ona

mniejsza o 200 złotych od

minimum socjalnego przewidziane-

go na jedną osobę?

Kilka tygodni temu w parlamen-

cie zaatakowano Balcerowicza, a „Ga-

zeta Wyborcza” zorganizowała mu od-

siecz, publikując list otwarty kilkudzie-

sięciu polskich profesorów ekonomii.

Kiedy przed laty wprowadzono

w życie sztampowe i obskuranckie

pomysły Balcerowicza, których ofia-

rami padły miliony ludzi, spośród

polskich elit podniosły się jedynie

pojedyncze głosy protestu – oto mia-

ra polskiej hipokryzji i znieczulicy.

ADAM CIOCH

Prowincjałki

W Gdańsku 27-letni Włodzimierz K.

zmusił do stosunku oralnego 29-let-

niego Andrzeja K. Następnie rozebrał go i próbował zgwałcić. Andrzej

K. powiedział wówczas, że musi pójść zapalić papierosa – dzięki temu

udało mu się uciec i uniknąć gwałtu. A podobno palenie szkodzi...

Chyba tylko w Polsce człowiek,

który zepsuł wszystko, czego się

dotknął, może uchodzić za auto-

rytet. Przypadek Balcerowicza do-

wodzi właśnie, że medialna po-

pularność, podziw i szacunek tzw.

poważnych ludzi mogą komplet-

nie wprowadzać w błąd.

„Puls Biznesu” opublikował wła-

śnie treść wykładu Leszka Balcero-

wicza na temat tego, czym jest „pań-

stwo socjalne”, jak szef NBP pogar-

dliwie nazywa zachodni model pań-

stwa opiekuńczego. Przypomnijmy, że

państwo dobrobytu, bo i tak bywa na-

zywane, jest szczytowym i unikalnym

osiągnięciem zachodniej cywilizacji,

której udało się połączyć szacunek dla

praw jednostki z poczuciem bezpie-

czeństwa socjalnego. Jest to więc

triumf człowieka nad okolicznościa-

mi i ślepymi prawami rynku, umożli-

wiający – dzięki systemowi zabezpie-

czeń przed bezrobociem, chorobą

i starością – spokojne, twórcze i bez-

pieczne życie oraz rozwój dzięki po-

wszechnemu dostępowi do wiedzy

i wypoczynku.

Według profesora Balcerowicza,

takie państwo to efekt „zwykłej głu-

poty, demagogii i cynizmu”. To dzie-

ło marksistów, czyli bezbożnych głup-

ków. Przypomnijmy, że mówi to czło-

wiek, który jako polityk zrujnował Pol-

skę na początku lat 90., a kiedy lewi-

ca odbudowała nieco zniszczenia, po-

wrócił w 1997 roku i poprowadził kraj

do zapaści gospodarczej. Kiedy zo-

rientował się, że nadchodzi katastro-

fa (słynna dziura budżetowa, którą

odkrył jego następca – Bauc ), spryt-

nie – z poparciem Kwaśniewskiego

– przeskoczył z fotela wicepremiera

i ministra finansów na fotel szefa Na-

rodowego Banku Polskiego. Zniszczył

też bezpowrotnie znaczenie i prestiż

Unii Wolności, której przewodził

w końcu lat 90. Ludzi tego typu – psu-

jów i osobników niekompetentnych

w dziedzinach, którymi się zajmują

– nazywa się popularnie tandeciarza-

mi albo nieudacznikami. Zwykle tra-

cą oni pracę i odchodzą w nie-

sławie. Ale nie w Polsce!

U nas, jeśli tylko stoi

za nimi jakaś wpływowa

grupa nacisku, mogą

do emerytury cie-

szyć się szacun-

kiem, awanso-

wać, być zapra-

szani na od-

czyty, chętnie

są też wi-

dziani na

łamach

wielu ga-

zet. Balce-

rowicz nie

wstydzi się

we wspo-

mnianym arty-

kule nazywać Polski „rozrośniętą for-

mą państwa socjalnego”, choć jak wy-

gląda nasz socjal – wiedzą bezrobot-

ni (85 proc. bez zasiłku) i korzysta-

jący z pomocy społecznej (często 20

zł na rodzinę miesięcznie). Cały tekst

opiera się na demagogii i pseudolo-

gice – autor snuje bowiem fałszywe

wnioski, stosuje uproszczenia i prze-

kłamania. Właściwie takiego artyku-

łu mógłby się powstydzić licealista,

a czołowa polska gazeta biznesowa

publikuje go bez komentarza i cie-

nia zażenowania. Czy już naprawdę

Policja z Gdyni zatrzymała 20-letnie-

go studenta podejrzanego o co naj-

mniej 10 napadów rabunkowych na staruszki. Kilka z nich trafiło z poważ-

nymi obrażeniami do szpitala. Student twierdzi, że musiał rabować, bo

chciał się dalej uczyć, a miał problemy z opłacaniem uczelni i mieszkania.

26-letni Paweł M. , robotnik budow-

lany z Łodzi, zakatował na śmierć

kota, kopiąc go i depcząc. Został zatrzymany przez policję. Tłumaczył się,

że kot ukradł mu kanapkę, kiedy więc dostrzegł złodzieja, zemścił się.

62-letni Jan M. ze Świnoujścia zo-

stał oskarżony o długoletnie znęca-

nie się nad żoną. Pan Janek jest społecznym kuratorem Sądu Rejonowe-

go w Świnoujściu. Zajmował się sprawami przemocy w rodzinie.

W Bydgoszczy spłonęła kamienica

przy ul. Śląskiej. Przyczyną był nie-

fachowo postawiony kominek. W tydzień po tragedii powiesił się komi-

niarz, który go postawił. Zostawił list pożegnalny, w którym przyznał się

do błędu.

W Kielcach do jednego z mieszkań

wszedł 36-letni mężczyzna, podszedł

do kanapy, na której leżał jego 50-letni znajomy i wspólnik, wyjął nóż,

poderżnął mu gardło i bez słowa wyszedł. Wcześniej obaj panowie po-

kłócili się o pieniądze.

Opracowała AH

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

Mamy do czynienia z niebywałym miejscem (klub Le Madame – dop.

red.) , które jest gniazdem wszelkiego robactwa w tym mieście.

(Krzysztof Bosak, LPR)

Ja gdybym został prezydentem Polski, czego sobie wszyscy dziennikarze ży-

czą – to na pewno nie powiedziałbym, że zapomniałem o Samoobronie.

(Andrzej Lepper)

rego stołeczni dewoci i bigoci od początku nie-

nawidzili, nie istnieje.

Wypieprzyli Le Madame na oczach wielomiliono-

wej publiczności, bo telewizje to pokazywały. Mówili,

że wykonują wyroki sądowe, gdyż właściciele Le Mada-

me nie płacili czynszu. Co prawda, to prawda: wyroki

trzeba wykonywać, czynsze trzeba płacić.

Wzywamy więc

prezydenta Polski,

pana Lecha Ka-

czyńskiego , oraz je-

go wielce prawo-

rządnego brata do wykonania wyroku

sądów wszystkich instancji, nakazują-

cych przeproszenie pana Mieczysła-

wa Wachowskiego , którego niesłusz-

nie nazwali wielokrotnym przestępcą.

Wzywamy również namiestników

prezydenta Warszawy, panów komisa-

rzy rządzących teraz tym umęczonym

miastem, o tak samo skrupulatne eg-

zekwowanie czynszów i innych należ-

ności od wszystkich pozostałych dłuż-

ników stolicy. Jak szacują w magi-

stracie, zaległości te mogą już się-

gać dwóch miliardów złotych! To są

nasze pieniądze! Dla porównania: Most

Północny, którego kaczyści nie dość, że nie wybudowali,

to jeszcze nawet jednej łopaty w ziemię nie wbili, będący

jedyną nadzieją na uniknięcie komunikacyjnego zawału

północnych rejonów Warszawy, będzie kosztował – razem

ze wszystkimi niezbędnymi drogami dojazdowymi, rozjaz-

dami i wielopoziomowymi skrzyżowaniami – 350 milio-

nów zł. Do roboty więc, wszystkich dłużników należy trak-

tować jednakowo! Nie może być tak, że artystów traktuje

się z kopa, a innych

– w rękawiczkach.

W Warszawie po-

kazali, że jednak mo-

że, dali tym samym

powód do pytania: a niby z jakiej ra-

cji? Komu się to opłaca? A gdyby ist-

nienie Le Madame komuś się opłaca-

ło, to nie przeszkadzałoby wam, że spo-

tykają się tam geje i antyglobaliści; że

bywa tam Kazimiera Szczuka ?

Żeby więc uniknąć takich podej-

rzeń – panowie komisarze: czyńcie pra-

wo i czyńcie sprawiedliwość! Zamknij-

cie również innych za długi. I jeszcze

teatr Buffo na dokładkę – za śmichy-

-chichy. Rozbawiona do białości pu-

blika – razem z aktorami – tańczy tam

„kaczuszki”. I bardzo się przy tym śmie-

je. Kumacie, z kogo?

Może jest tak roztargniony (prezydent Lech Kaczyński – dop. red.) . Ktoś

mu flagę przekręcił na samochodzie, ktoś mu teraz order podrzucił fał-

szywy.

(Stefan Niesiołowski, PO)

Nie sądzę, żeby mój brat był człowiekiem szczególnie pazernym na wła-

dzę. I to samo dotyczy mnie.

(Lech Kaczyński)

Wypieprzyli Le Madame

Tragifarsa. Bracia Kaczyńscy tworzą i są bohaterami tragifarsy. (...)

To, co się dzieje, przyjmuje postać niewiarygodnej groteski, paranoicz-

nej, ponurej i śmiesznej jednocześnie. Myślę, że w tej historii wychodzą

stare polskie grzechy, mające korzenie w historii – warcholstwo, nieli-

czenie się z ludźmi i tak dalej. (...) Z Kaczyńskich wychodzi stara pol-

ska, a raczej sarmacka żyłka awanturnicza, warcholska.

(Kazimierz Kutz)

Modły i pielgrzymki przed kamerami uważam za płaski koniunkturalizm.

Dowodzą one zniewolenia mentalnego ludzi, którzy nie widzą nic niesto-

sownego w zamianie sekretarzy POP na – często samozwańczych – asy-

stentów kościelnych. Niepokoi mnie brak w polskim katolicyzmie przy-

wódcy duchowego, przy jednoczesnym nadmiarze menedżerów politycz-

nych w sutannach... Nawet najbardziej zamaszyście kreślony znak krzyża

nie zastąpi skutecznego programu wyprowadzenia kraju z zapaści.

(Władysław Frasyniuk)

Ciągle dzwonią do mnie firmy PR-owskie z propozycją zmiany wizerun-

ku. Ostatnio dzwonili, że za 20 tysięcy playboya ze mnie zrobią! Ale na

co mi to?

(Piotr Misztal, były poseł Samoobrony)

Wybrała OH

ZBAWIENNY NAŁÓG

PĘD DO WIEDZY

ŚMIERĆ ZA KANAPKĘ

KURATOR

ETYKA KOMINIARZA

MILCZENIE ZŁOTEM

N ajsłynniejszy warszawski klub artystyczny, któ-

Nr 14 (318) 7 IV – 13 IV 2006 r.

NA KLĘCZKACH

STUDNIÓWKA

Rządząca lewica na razie milczy,

a przewodniczący rady zapowiedział,

że nie zarządzi głosowania, dopóki

nie będzie pełnej zgody. DP

w obronie zagrożonej moralności do-

łączyło się kilka innych, „światłych

państw”, znanych powszechnie

obrońców dobrych obyczajów – Su-

dan, Kuba i Zimbabwe. Czyżby pań-

stwo Kaczyńscy zaspali? ZW

Prezydent Kaczyński panuje Po-

lakom równe sto dni. Z tej okazji

portal Wirtualna Polska zapytał in-

ternatów, jak oceniają rządy jedne-

go ze złodziei księżyca. Aż 63 proc.

(spośród 76 054 użytkowników)

stwierdziło, że Lechu rządzi zdecy-

dowanie źle, 14 proc. – że raczej

źle, 8 proc. – ani dobrze, ani źle. Zde-

cydowanie dobrze sto dni Kaczyń-

skiego oceniło 9 proc., a raczej do-

brze – 5 procent. Tradycja mówi, że

jaka studniówka, taka matura. A

parafianom diecezji warszawskiej jesz-

cze jeden podatek: mają co roku

dać 1 mln zł na utrzymanie zdycha-

jącego Radia Józef. Oznacza to, że

każda rodzina musi wysupłać na ko-

ścielne radyjko 2 złocisze. Że też oj-

ciec Tadeusz z Torunia nie wpadł

jeszcze na podobny pomysł! PS

mieli najmniejszych wątpliwości:

„ Henryk Semeniuk został zamor-

dowany ” – przyznała prok. Małgo-

rzata Chrabąszcz.

Niestety, upływ czasu sprawił, że

śledczy z wydziału przestępczości zor-

ganizowanej nie uporali się ze zna-

lezieniem zabójcy i w marcu 2006 r.

sprawa została umorzona.

Za spapranie śledztwa włos z gło-

wy nie spadł wciąż urzędującym pro-

kuratorom i najwyższej rangi poli-

cjantom.

CAŁA PRAWDA O NAS

„Polska nacjonalistyczna, antyli-

beralna, religijna, oparta na podwa-

żaniu przemian ostatnich piętnastu

lat, oddala się od współczesnej Eu-

ropy. Kieruje się wstecz w kierunku

Polski międzywojennej (...). Chociaż

Kaczyńscy mówią, że wiedzą, co chcą

stworzyć poprzez czwartą Rzeczpospo-

litą, to wierzyć im się nie da” – na-

pisała czeska gazeta „Lidove Nowi-

ny” w artykule o naszym kraju pod

tytułem „Rosyjska gubernia”. I ta-

kie rzeczy można w Czechach pisać

bezkarnie? Zgroza!

NAPOLEON

CHRYSTUSEM

Mimo sukcesów nowej władzy

wciąż są w kraju ludzie „pewnego

układu”, którzy bezczelnie deklaru-

ją antykaczyzm.

Niech nie narzekają. Jeszcze ni-

gdy nie było tak źle, żeby nie mogło

być gorzej. Tacy Włosi na przykład

mają ze swoim Berlusconim praw-

dziwy dopust boży. Gość ma nie tyl-

ko władzę, nie tylko trzyma za twarz

wymiar sprawiedliwości, to jeszcze

ma w kieszeni media. Kaczyńskim

sporo do tego brakuje. W ubiegłym

tygodniu premier Włoch zawiadomił

rodaków, że jest „Jezusem Chrystu-

sem polityki”. „Jestem cierpliwą ofia-

rą, poświęcam się dla wszystkich”

– wyznał. Sojusznicy przyjęli dekla-

rację z pewnym zażenowaniem, zaś

przeciwnicy – z jawnym szyderstwem.

Można by nad tym od biedy przejść

do porządku dziennego, gdyby dwa

dni wcześniej Berlusconi nie obja-

wił się jako włoski... Napoleon .

9 kwietnia, w wyborach, Włosi zade-

cydują, czy chcą kontynuacji Napo-

leona-Chrystusa, czy też wezmą so-

bie do rządzenia centrolew Roma-

no Prodiego , który zdradza objawy

zdrowia psychicznego.

JPII BEZ WYRAZU

KULTURA KŁAMSTWA

W Polsce mamy już około 300

pomników JPII i wciąż rosną kolej-

ne. Profesor KUL, Lesław Lameń-

ski , pod którego kierunkiem powsta-

ła praca doktorska o papieskich mo-

numentach w naszym kraju, stwier-

dza, że na palcach jednej ręki moż-

na policzyć te udane. W większości

są to pomniki bez wyrazu, odpycha-

Stowarzyszenie Kultury Chrze-

ścijańskiej im. Piotra Skargi po raz

kolejny wydało edukacyjną broszu-

rę dotyczącą praktyk seksualnych.

50-stronicowa książeczka została

oczywiście wysłana do szkół. „Prze-

milczane problemy homoseksuali-

zmu” – pod tym tytułem przekaza-

no takie oto prawdy: „Homoseksu-

aliści w zasadzie prawie konsumują

ludzką krew, jedzą fekalia czy nawet

tarzają się w kale”. Anonimowy (sic!)

autor kościelnej broszury wyjawia

jeszcze inne prawdy objawione: „Na-

uczyciele homoseksualni są zdecy-

dowanie bardziej skłonni do mole-

stowania dzieci”.

Na szczęście dyrektorzy szkół, do

których trafił ten podręcznik, de-

klarują, że nie dopuszczą go do uży-

tku.

POLICYJNA TROSKA

Uwaga, uwaga! IV RP nadcho-

dzi! Ksiądz Henryk Kroll z Żalna

(powiat tucholski) zaapelował do rad-

nych wszystkich gmin w swoim po-

MSz

BIEDNY ŁUKASZENKO!

jące, bo nie oddają ani bogactwa du-

chowego, ani wnętrza papieża. A po-

nadto – zauważa trzeźwo profesor

– budowanie pomników papieżowi

jest nieporozumieniem, bardziej przy-

dałyby się fundacje, schroniska dla

bezdomnych czy stypendia. Dodaj-

my, że jeden spiżowy pomnik to wy-

datek średnio 200–300 tys. zł, naj-

częściej z publicznej kasy. RP

wiecie o wprowadzenie godziny po-

licyjnej dla dzieci i młodzieży. „Ma-

my IV RP. Czas na zmiany nie tylko

w polityce, ale również w wychowa-

niu” – twierdzi ksiądz. Prawicowi rad-

ni od razu zachwycili się pomysłem:

„Jak wprowadzimy godzinę policyj-

ną, dzieci od razu poczują, że ktoś

się o nie troszczy” – skonstatował

Piotr Mówiński , nauczyciel i radny.

Rzecznik praw obywatelskich twier-

dzi, że taki pomysł to łamanie pra-

wa i wolności. Głupi, nie wie, że na

tym właśnie polega IV RP! OH

Po wyborach na Białorusi pre-

zydent Aleksander Łukaszenko

ma szlaban na wjazd do Polski...

I dla pewności – także do Bydgosz-

czy. Otóż tamtejsi radni miejscy PiS

złożyli projekt uchwały... katego-

rycznie zakazującej Łukaszence

wjazdu do miasta.

Pochwalili się tym na specjalnie

zwołanej konferencji prasowej, gdzie

zapewniali: „To bardzo ważna uchwa-

ła. Białorusini na nią czekają”.

Niestety, w głosowaniu pomysł

przepadł, co wszakże nie oznacza, że

Łukaszenko ma jakieś szanse:

– Koledzy z PiS-u zamierzają

oplakatować miasto jego wizerun-

kami. Dopną swego, jeśli jeszcze do-

łożą nagrodę za schwytanie „żywe-

go lub martwego”. Niemożliwe?

A dlaczego nie? Głupota ludzka nie

ma granic... – zauważa jeden z rad-

nych. Co na to inne miasta i radni

PiS?

CZYŚCICIEL

MUS RODZENIA

Najbardziej zaufanym człowie-

kiem Zbigniewa Ziobry w Wiel-

kopolsce został Paweł Korbal , no-

wy szef Prokuratury Apelacyjnej

w Poznaniu, który przez ostatnie 12

lat pracował w Ministerstwie Spra-

wiedliwości.

Powrót do Poznania – tu rozpo-

czynał swoją karierę prawniczą – Kor-

bal uczcił czystkami. Stanowiska stra-

ciło kilku wiceszefów prokuratur okrę-

gowych oraz naczelników wydziałów.

Gdy zaczęły się dymisje, byłych

kolegów Korbala olśniło, że ich szef

był aparatczykiem nieboszczki PZPR.

Ba, w początkach lat 80. sprawował

nawet zaszczytną funkcję sekretarza

partyjnej egzekutywy w prokuratu-

rze rejonowej.

Podobnie jak gen. Jaruzelski ,

Korbal ma prawo przypuszczać, że

Ziobro wzniósł się ponad podziały.

A może jednak i jemu dywersanci

coś tam podsunęli do podpisu? HP

Legislatura stanowa Dakoty Po-

łudniowej uchwaliła całkowity zakaz

przerywania ciąży. Przeciwnicy usi-

łowali przeforsować wyjątki w wy-

padkach gwałtu i kazirodztwa oraz

zagrożenia zdrowia ciężarnej. Mo-

wy nie ma – usłyszeli – kobieta mu-

si rodzić. Inicjatywa stanowych kon-

gresmanów z Dakoty Południowej

ma na celu sprowokowanie sytu-

acji, w której odwołanie od ich ak-

tu prawnego trafiłoby do Sądu Naj-

wyższego. Liczą, że ostatnia nomi-

nacja Busha , która przechyliła sza-

lę na rzecz przewagi sędziów – pra-

wicowych konserwatystów, zaowo-

cuje anulowaniem prawa do abor-

cji w całym kraju. A to jest wielce

prawdopodobne.

JEDNAK

MORDERSTWO...

SZWAGROWIE

WUJA SAMA

Ponad rok temu pisaliśmy („Spra-

wa honoru” – „FiM” 48/2004 ) o ta-

jemniczej śmierci 44-letniego star-

szego sierżanta Henryka Semeniu-

ka , komendanta Komisariatu Policji

w Huszlewie (woj. podlaskie). Pro-

kuratura w Białej Podlaskiej uzna-

ła, że w październiku 1997 r. popeł-

nił on samobójstwo, strzelając sobie

w głowę ze służbowego pistoletu.

Byliśmy na miejscu zbrodni, rozma-

wialiśmy z rodziną, świadkiem...

W grudniu 2004 r. stwierdziliśmy

kategorycznie: „Nigdy jeszcze nie ze-

tknęliśmy się z tak haniebnym ukrę-

ceniem łba sprawie”. Ujawniliśmy też

bardzo nieciekawą rolę, jaką w do-

chodzeniu do (nie)prawdy odegrał

Ryszard Siewierski , ówczesny ko-

mendant wojewódzki policji w Bia-

łej Podlaskiej (dzisiaj zastępca ko-

mendanta głównego policji).

Po naszej publikacji w lutym 2005

roku prokurator apelacyjny w Lubli-

nie polecił przekazać akta sprawy ra-

domskiej Prokuraturze Okręgowej.

Tam – już po kilku miesiącach – nie

ZAWIERCIANIE DUPY

Mimo tylu zadrażnień między

USA i Iranem, oba te pobożne kra-

je postawiły ostatnio zgodne i sta-

nowcze weto przeciw propozycji do-

kooptowania w charakterze ciał do-

radczych ONZ dwóch organizacji:

duńskiego Krajowego Stowarzysze-

nia Gejów i Lesbijek oraz belgijskie-

go Międzynarodowego Stowarzysze-

nia Lesbijek i Gejów. Do unii

W Zawierciu boje o nowy herb

miasta trwają już cztery miesiące.

Zwrócono się do specjalisty o opra-

cowanie nowych wzorów. Nie było

na nich jednak dotychczas obecne-

go symbolu Kościoła. Autor bezczel-

nie stwierdził, że historyczna wartość

tej budowli jest żadna. To wywołało

burzę. Część radnych uparła się

– Kościół ma być i basta! W najnow-

szej propozycji mamy więc gigantycz-

ny symbol Kościoła, i to umiejsco-

wiony w centralnym miejscu herbu.

Tego nie mogą zaś przyjąć nieco bar-

dziej trzeźwi mieszkańcy, którzy chcą

usunięcia tego symbolu lub choćby

zmniejszenia jego rozmiarów. Wiel-

kie oburzenie na ostatniej sesji rady

wywołał fakt sprzeciwu ze strony RA-

CJI i opisanie sprawy w „FiM”. Do-

szło prawie do linczu.

Jeden z mieszkańców stwierdził

w lokalnej gazecie, że nawet Waty-

kan nie ma tak klerykalnego herbu.

JÓZEF DLA JÓZEFA

Józef kardynał Glemp ma po-

wody do dumy. Udało mu się wy-

ciągnąć z publicznej kasy łącznie 40

mln zł na swą życiową fanaberię

– budowę Świątyni Opatrzności Bo-

żej. A że owieczki siedzą cicho i go-

dzą się na strzyżenie, sądząc naiwnie,

że eminencja wreszcie się opamięta,

rozpędzony kardynał zaordynował

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: