TP_1983-05.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12

Lipiec 1983 Nr 330

Wychodzi co miesiąc. Redaktor:August Gohlke . Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 200, pojedyn. numeru zł 17.

ŚWIĘTA UROCZYSTE PAŃSKIE - TYP I ANTYTYP

3 Mojżeszowa 23

IĘCIOKSIĄG nie zawiera ani jednego

kompletnego spisu świąt, jednakże wszystkie

dłuższe stosowne ustępy mówiące o świętach zdają

się uwydatniać specyfikę sposobów obchodzenia ich,

cechującą poszczególne ich zarysy. 3 Moj. 23 oraz 4

Moj. 23 i 29 zawierają w sobie najobszerniejsze

źródła informacji. 3 Moj. 23 nie

podaje spisu wszystkich świąt ani

streszczenia czy skompletowania

odpowiednich instrukcji u-

przednio podanych w różnych

miejscach, lecz po prostu podaje

listę - spraw odnoszących się do -

okresów w Boski sposób

wyznaczonych, w których

obchodzono zgromadzenia święte

o szczególnie uroczystym

charakterze. To, jak najwyraźniej

stwierdza nagłówek, są (w. 2):

„Święta uroczyste Pańskie , które

nazywać będziecie zgromadzenia

święte, te są święta uroczyste

moje”, to jest, te święta, które

mają być traktowane, jako święta dla Mnie, Mnie

poświęcone.

(2) Zgodnie z Zakonem okresami szczególnych

publicznych nabożeństw, były: (a) pory codziennych

porannych i wieczornych ofiar, czasami zwanych

,,całopaleniem ustawicznym”, (b) cotygodniowe

sabaty, (c) dni nowiu miesiąca i (d) ,,święta

uroczyste” (4 Moj. 29:39), czyli pięć wyznaczonych

świąt obchodzonych rokrocznie, jak: Święto

Przejścia, Pięćdziesiątnica, Pamiątka Trąbienia, Dzień

Pojednania (Dzień Oczyszczenia) i Święto Namiotów

(1 Kron. 23:30, 31; 2 Kron. 8:13; 31:3; Neh. 10:33;

Iz. 1:13, 14). Na każdą z tych okazji wyznaczono

składanie szczególnych ofiar. Z tego powodu te

wszystkie okazje są wymienione

w 4 Moj 28 i 29. Wspomniane rozdziały określają w

szczegółach owe świąteczne ofiary, czego nie ma w

żadnym innym pojedynczym ustępie. Te ofiary są

kilkakrotnie wymieniane w 4 Moj. 28:3, 9, 11, 16, 26

i 29:1, 7, 12. Stąd dni składania każdodziennych ofiar

rano i wieczorem (4 Moj. 28:3, 4) oraz podczas nowiu

księżyca (z wyjątkiem

siódmego) nie były dniami

uroczystych zgromadzeń,

zgromadzeń świętych, nie są

więc włączone do 3 Moj.

23.

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ

PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

MIESIĘCZNIK

Lipiec 1983 Nr 330 (5)

(3) W języku hebrajskim

w 3 Moj. 23 występują dwa

różne słowa moad i chag -

tłumaczone na „święto” lub

„święta”. (1) Moad . (l mn.,

moadim ) jest użyte w

wierszu 2 (dwa razy), 4, 37

oraz 44 i oznacza „święta

uroczyste” lub „wyznaczone

okresy, jak to oddają

A.R.V., K.S.V., Rotherham

i inne Biblie. W Iz. 33:20; Ezech. 45:17; 46:11,

moadim także jest przetłumaczone, jako „ święta

uroczyste ”. I także w 3 Moj. 23:2 „Te są święta

uroczyste moje”. (2) Chag (l mn., chaggim ) występuje

w wierszach 6, 34; 39, 41, a jego pochodzenie

źródłowe oznacza „tańczyć” i tym samym odnosi się

do okresów szczególnej radości i świętowania. Jest

ono użyte w związku z radosnym Świętem Przejścia,

Pięćdziesiątnicą i Kuczkami, w których to okresach

wszyscy mężczyźni izraelscy mieli „ukazać się” przed

Jehową (2 Moj. 23:17; 34:23; 5 Moj. 16:16; E 11,

398, 399; Ter. Pr. '55, Nr 161, str. 9). 3 Moj. 23 nie

tylko wymienia te trzy wielkie okresy zadowolenia i

świętowania

Święta, uroczyste Pańskie - typ i antytyp -

3 Moj. 23...........................................................66

Święta i ofiary - typ i antytyp - 4 Moj.

28 i 29..................................................................71

Święto Namiotów, Jana 7:37-46 ………................. 75

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANII CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

SPIS TREŚCI

Lipiec 1983 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 67

( chaggim ), lecz także przedstawia wszystkie

„wyznaczone okresy” ( moadim ) jako „zgromadzenia

święte”, które oczywiście obejmują te trzy wielkie

okresy uroczystości ( chaggim ).

(4) Liczba siedem często występuje w związku z

zarządzeniami dotyczącymi tych świąt (wiersze: 3,6, 8,

15, 16, 18, 24, 27, 34, 36, 39, 41, 42). Powtarzanie jej

jest silnym dowodem, iż te wszystkie święta były

pochodzenia Boskiego i zamierzone w tym celu, by

wszystkie same w sobie stanowiły całość. Antytypowo,

Bóg polecił Jezusowi, jako Swemu Wykonawcy i jako

Wodzowi Swego ludu (w. 1), by poinformował lud

Boży Wieku Ewangelii (i podobnie Chrystus otrzyma

polecenie, by poinstruował lud Boży Tysiąclecia) o

licznych błogosławionych warunkach czy

stanowiskach, które On przygotował dla niego (ludu), a

w których ten lud miał uczestniczyć i które to warunki i

błogosławieństwa, jak został celowo napomniany, miał

ogłosić, jako szczególnie poświęcone Bogu a

zawierające dla niego (ludu) błogosławione wzajemne

przywileje i doświadczenia w łasce, wiedzy i służbie

(w. 2). Wspomniane wspólne przywileje i

doświadczenia obejmują (a) we Wieku Ewangelii

antytypowych Izraelczyków jako całość, szczególnie

jednak tych z pierwszego i ostatniego okresu

zgromadzeń - ze Żniw (Ps. 50:5; 1 Kor. 10:11) i (b)

całe chrześcijańskie życie poszczególnych

antytypowych Izraelczyków, szczególnie jednak w

okresach początkowym i końcowym (zobacz Ter. Pr.

'46, str. 78, kol 2). Bez wątpienia podczas Żniw

występowały najbardziej błogosławione i uroczyste

wspólne przywileje i doświadczenia w łasce, wiedzy i

służbie, obejmujące antytypowego Izraela. Cieszmy się

bardzo z tych, które zostały nam udzielone!

(5) Jak w 2 Moj. 23:12, 14; 34:21-23; 4 Moj.

28:9-31, tak w 3 Moj. 23 cotygodniowy sabat jest

wymieniony przed corocznymi wyznaczonymi

okresami. Sabat właściwie, rozpoczyna wykaz

świętych zgromadzeń, gdyż (a) jest podstawowym i

wspólnym dla wszystkich usprawiedliwionych ludzi

Bożych („Albowiem wnijdziemy do odpocznienia,

którzyśmy uwierzyli” - Żyd. 4:3) a (b) wszystkie

grupy czczonych okresów miały sabatowy charakter.

Cotygodniowy sabat stanowi typ naszego od-

pocznienia w usprawiedliwieniu z wiary, zaliczonych

nam przez wiarę błogosławieństw Tysiąclecia. Rodzaj

ludzki przez sześć tysiącletnich dni (przez sześć dni

robić będziecie, w. 3} znosił rzeczywistość i skutki

grzechu oraz przekleństwa, lecz podczas następnego,

siódmego tyciącletniego dnia, podczas Tysiąclecia,

ma zaprzestać znoszenia rzeczywistości oraz skutków

grzechu i przekleństwa. Bowiem sześć antytypowych

tysiącletnich dni dla tych, którzy w tym życiu zyskują

usprawiedliwienie przez wiarę, było częściami sześciu

literalnych tysiącletnich dni poprzedzających ich

usprawiedliwienie a ich siódmy tysiącletni dzień jest

okresem, w którym ich usprawiedliwione

człowieczeństwo doznaje radości usprawiedliwienia z

wiary, gdyż tym, którzy są usprawiedliwieni przez

wiarę jest przyznany Ty-

siącletni odpoczynek od przekleństwa (ale w dzień

siódmy sabat [uroczystego - zobacz R.V., Rotherham,

itd.] odpocznienia ... żadnej roboty czynić nie

będziecie). Jest on wspólnym, błogosławionym

przywilejem i doświadczeniem dla wszystkich ludzi

Bożych (świętym zgromadzeniem). Jest on

odpoczynkiem postanowionym przez Jehowę (sabat

Pański) i ma być poświęcony Jemu, przestrzegany

przez Jego lud wszędzie gdzie się znajduje (we

wszystkich mieszkaniach waszych).

(6) Rokroczne święta ( moadim , wyznaczone

okresy lub święta uroczyste) zgromadzeń świętych

przedstawia wiersz 4. Prócz cotygodniowych sabatów

były też coroczne sabaty, trwające przez siedem dni,

podczas których obowiązywał zupełny odpoczynek i

zgromadzenia święte, jak: pierwszy i siódmy dzień

Święta Przaśników (Wielkanoc), Dzień Zielonych

Świątek (dzień pięćdziesiąty - „Aż do pierwszego

dnia po siódmym tygodniu” - w. 16), Pamiątka

Trąbienia, Dzień Pojednania, pierwszy dzień Święta

Namiotów i ósmy dzień, następujący po siedmiu

dniach ucztowania (2 Moj. 12:16; 4 Moj. 28:16-18,

25, 26; 29:1,7, 12, 35).

ŚWIĘTO PRZAŚNIKÓW

(7) Zgromadzenia święte pierwszego i siódmego

dnia (15 i 21 Nisan),” Święto Przejścia (3 Moj. 23:5-

14), stanowią typ błogosławionych przywilejów i

doświadczeń ludu Bożego w życiu chrześcijańskim, w

okresach efeskim i laodycejskim przeżywającego

wielką radość i pokój w wyniku stanu

usprawiedliwienia, w znaczeniu uzyskania wolności z

niewoli grzechu, błędu, samolubstwa i światowości, w

miarę jak uczestniczył w Prawdzie, sprawiedliwości,

miłości i niebiańskim usposobieniu (1 Kor. 5:8;Rzym.

14:17, 18). W dalszym ciągu nie będziemy roztrząsać

spraw związanych z Świętem Przejścia, gdyż były one

bardzo dokładnie wyjaśnione, na przykład, w F, 565-

596 i Ter. Pr. '46, str. 56-61 i 77-81 (ogólne

wyjaśnienie oparte na ustanowieniu Wielkanocy, jak

jest przedstawione w 2 Moj. 12} oraz w Ter. Pr. '74,

str. 5-12 (podane tu dalsze szczegóły są oparte na

4 Moj. 9:1—14).

(8) Bóg zlecił Jezusowi, by Jego ludowi udzielił

instrukcji (w. 9, 10) dotyczących Swego

zmartwychwstania trzeciego dnia (16 Nisan). Jezus

czynił to stopniowo, gdy jako Logos był aktywny w

udzielaniu stosownych tekstów ze Starego

Testamentu, szczególnie tego rozważanego obecnie,

lecz jeszcze szczególniej wtedy, gdy instruował

uczniów przy końcu Swej ziemskiej posługi (na

przykład, Mat. 16:21). Poinstruował ich, że po Jego

zmartwychwstaniu, gdy wejdą w sferę właściwej

Prawdy i w sferę jej Ducha (gdy wnijdziecie do ziemi,

w. 10), począwszy od Żniwa Żydowskiego (będziecie

żąć), będą (jak i pozostały lud Boży Wieku

Ewangelii) świadczyć o naszym Panu jako

zmartwychwstałym Nowym Stworzeniu, pierwszym z

śpiących pierwiastków (tedy przyniesiecie snop

pierwiastek żniwa waszego

68 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Lipiec 1983

do kapłana [zobacz, na przykład, Dz. Ap. 26:22, 23;

1 Kor. 15:4, 20, 23; Kol. 1:18)]. Nasz Pan, jako

zmartwychwstałe Nowe Stworzenie przedstawił się

Jehowie trzeciego dnia, by od tej chwili być stale

żywym i aktywnym w posłudze i (po Swym

Wniebowstąpieniu) być przyjętym dla naszej

korzyści, by nas usprawiedliwiać i wstawiać się za

nami (w. 11; Rzym. 6:9, 10; 4:25; Żyd. 7:25). Ta

ofiara nadawała nią do przyjęcia przez Boga (ofiara

całopalenia, w. 12) i towarzyszyło jej głoszenie

Prawdy w głębszych i płytszych zarysach (ofiarę jego

śniedną także ofiarę jego mokrą, w. 13). Lud Boży

Wieku Ewangelii nie ma uczestniczyć w Prawdzie na

czasie od czasu zmartwychwstania Jezusa bez

uznawania Jego zmartwychwstania oraz ważności

tego zmartwychwstania w Boskim Planie. Jest to

zarządzeniem na cały Wiek, obowiązującym w

każdym okresie Kościoła (w. 14). W istocie będzie też

tysiącletnim zarządzeniem. Miejmy dla tego

zarządzenia właściwe uznanie!

związane z Jezusem jako antytypowym pierwszym

dojrzałym Snopem pierwiastków były antytypową

ofiarą całopalenia złożoną łącznie z ofiarą śniedną i

ofiarami mokrymi, lecz z nimi nie była przedstawiona

ofiara za grzech ani ofiara spokojna obracania , gdyż

te ofiary nie pozostawały w związku z Jezusem jako

nowym stworzeniem po zmartwychwstaniu. W taki

sposób stosowne ofiarowanie za grzech było

ukończone i stosowne śluby przymierza, wytrwale

realizowane aż do końca, wypełnione. Jednak z dwoma

chlebami obracania ofiarowanymi podczas

Pięćdziesiątnicy składano nie tylko ofiarę całopalenia

łącznie z ofiarą śniedną i ofiarami mokrymi, lecz także

kozła na ofiarę za grzech i ponadto dwa baranki na

ofiarę spokojną , KTÓRE BYŁY OBRACANE (3 Moj.

23:18-20). Obecność tych ofiar łącznie z ofiarowanymi

dwoma bochenkami obracania dowodzi, że te bochenki

przedstawiają nowe stworzenia w okresie trwania ich

ofiarowania - stąd, od Zielonych Świątek aż do

opuszczenia ziemi przez Wielką Kompanię. Jedna

ofiara za grzech dowodzi, iż tylko jeden z

antytypowych bochenków (Maluczkie Stadko) złoży

ofiarę za grzech, a dwie ofiary spokojne wskazują, że

oba antytypowe bochenki (Maluczkie Stadko i Wielka

Kompania) będą wypełniać śluby stale, aż do śmierci.

Także fakt, iż oba bochenki obracania były pieczone z

kwasem (w. 17) dowodzi, iż ich antytypy były mniej

lub więcej w stanie skażenia - w ciele.

(11) Powyższe rozważania jasno pokazują, że

chleby obracania ofiarowane podczas Zielonych

Świątek przedstawiają dwie klasy nowych stworzeń,

nie po ich zmartwychwstaniu (jak to było w

przypadku Jezusa, jako antytypowego pierwszego

dojrzałego Snopa pierwiastków), lecz w trakcie

procesu ofiarowania. To jest też pokazane w fakcie

identyczności (z wyjątkiem dwóch przypadków, które

wskażemy w następnym paragrafie, wyjaśniając

dlaczego) tych ofiar (3 Moj. 23:18-20) z drugim -

uzupełniającym (4 Moj. 29:11) - kompletem ofiar

składanych w Dniu Pojednania (oczyszczenia,

4 Moj. 29:7-11), a będących typem nadających się do

przyjęcia ofiar Kościoła w usprawiedliwieniu i

poświęceniu podczas Wieku Ewangelii. W 3 Moj. 16

ofiary całopalenia nie wcześniej były składane, aż

Aaron przyoblekł się w szatę piękności i chwały, gdyż

wtedy ten obraz ma być tysiącletnią manifestacją

Boskiego przyjęcia ofiary Chrystusa, Głowy i Ciała,

na rzecz świata, której manifestowanie w okresie

restytucji będzie stanowiło błogosławieństwa

wówczas udzielane. W 3 Moj. 16 nie ma ofiary

całopalenia, jako typu Jezusa czyniącego Kościół

możliwym do przyjęcia w usprawiedliwieniu i

poświęceniu, lecz ofierze całopalenia z 4 Moj. 29:7-

11 towarzyszy ofiara za grzech - kozła z kóz - co

dowodzi, iż ta ofiara całopalenia należy do Wieku

Ewangelii i jest związana z ofiarą za grzech Kościoła.

Ta ofiara całopalenia stanowi typ manifestowania w

Wieku Ewangelii Boskiej akceptacji ofiary Jezusa

złożonej na rzecz Maluczkiego Stadka, a która to

manifestacja

ZIELONE ŚWIĄTKI

ŚWIĘTEM PIERWIASTKÓW

(9) Zielone Świątki w Starym Testamencie były

znane jako święto żniwa i święto tygodni (2 Moj.

23:16; 34:22, 5 Moj. 16:10, 16; 2 Kron. 8:13) i były

Świętem Pierwiastków (3 Moj. 23:15-21; 4 Moj.

28:26), którego pierwszymi dwoma pierwiastkami

były chleby obracania obracane przed Jehową. Z tego

punktu widzenia jest on typem całego Wieku

Ewangelii w aspekcie stanowienia czasu, w którym

Duch Święty był wylewany na nowe stworzenia

Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii, antytypowe

pierwiastki w szerszym znaczeniu (Jak 1:18; E 5, 54-

61). „Nawet i na sługi [Maluczkie Stadko - synowie, 1

Jana 3:1, 2] i na służebnice {Wielką Kompanię -

córki, 2 Kor. 6:18] wyleję w one dni [Wieku

Ewangelii] Ducha mego”. Ale z punktu widzenia

popierwiastkow dzień Pięćdziesiątnicy, niezależnie od

chlebów obracania w drugorzędnym znaczeniu, jest

typem Wieku Tysiąclecia, w którym Duch będzie

wylany,, na wszelkie ciało” (Joela 2:28, 29). W Obj.

14:4, owe 144.000 są nazwane „pierwiastkami Bogu i

Barankowi”. Zauważ jak podobne jest to wyrażenie

do tego z 17 wiersza, „pierwiastki to Panu", które

obejmuje także Wielką Kompanię jako drugi

bochenek obracania. Zgromadzenie święte w dniu

Pięćdziesiątnicy, na Wiek Ewangelii, stanowi typ

błogosławionych przywilejów i doświadczeń nowych

stworzeń oraz ich wielką radość w stanie spłodzenia z

Ducha, jako antytypowych pierwiastków, przed

wejściem do stanu narodzenia z Ducha i walnego

zgromadzenia Kościoła pierworodnych (Żyd. 12:23).

(10) Rodzaj ofiar związanych z poświęceniem

pierwiastkowych chlebów obracania wskazuje, iż ich

antytyp istniał od Zielonych Świątek 33 roku

Pańskiego do opuszczenia ziemi przez Wielką

Kompanię. Jak już widzieliśmy, ofiary

Lipiec 1983 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 69

przejawia się w usprawiedliwieniu i uświęceniu

Kościoła, jak następuje: zasługa Jezusa (młodego

cielca) sprawia, że Kościół (baran) zupełnie nadaje się

do przyjęcia (baranków rocznych siedem, zupełnych)

w trakcie nauczania głębokich i płytkich doktryn

(składaniu ofiary śniedziej i mokrej), gdy jest

ofiarowany, jako ofiara za grzech (kozioł z kóz). Stąd

jest to sprawą Wieku Ewangelii. Odpowiednio też ta

ofiara całopalenia była składana przed zmianą szat

przez Aarona, być może tuż po ofiarowaniu cielca na

ofiarę za grzech (3 Moj. 9:2, 8-11, 12-14).

(12) Porównanie 4 Moj. 29:7-11 z 3 Moj. 23:18-

20 pokazuje, iż jedynymi różnicami między tymi

tekstami występującymi w związku z

ofiarowywanymi zwierzętami są: (a) w 3 Moj. 23 w

ofierze całopalenia występują dwa barany, a w 4 Moj.

29 tylko jeden, (b) w 3 Moj. 23 dwa baranki były

użyte jako ofiary spokojne i ofiary obracania, a żaden

w 4 Moj. 29. Powodem tych różnic jest, co następuje:

dwa barany i dwa baranki z 3 Moj 23 odnoszą się do

dwóch klas nowych stworzeń, Maluczkiego Stadka i

Wielkiej Kompanii, podczas gdy w 4 Moj 29 jeden

baran odnosi się wyłącznie do Maluczkiego Stadka,

gdyż tylko ono, a nie Wielka Kompania, jest ofiarą za

grzech. Z tego powodu ludzka natura Wielkiej

Kompanii nie jest przedstawiona w żadnym ze

zwierząt w 4 Moj. 29.

(13) Nieobecność jednego baranka w ofierze

spokojnej obracania w 4 Moj. 29 ma wskazywać, że

nawet bez wyraźnego typu, samo przez się jest

zrozumiałe, iż ofiara za grzech Maluczkiego Stadka

jest kontynuowana przez ciągle wypełnianie ślubów

przymierza, podczas gdy obecność obu baranków,

jako ofiar spokojnych obracania w 3 Moj. 23, jest

właściwa w związku z tym faktem, iż nie byłoby

potrzebne zastosowywanie typu dla Maluczkiego

Stadka przez ofiarę spokojną obracania, gdyby

jedynie ono było tu przedstawione, lecz było

potrzebne, ponieważ typ obejmował Wielką

Kompanię, która musi aż do końca wypełniać śluby

przymierza. By jednak wykluczyć myśl o istnieniu

jednej klasy, Maluczkiego Stadka, tutaj rozważanej,

były użyte dwa baranki. Innymi słowy, gdyby Wielka

Kompania nie była pokazana w obrazie 3 Moj. 23, to

nie byłoby w ogóle ofiary spokojnej obracania, lecz

skoro była w obrazie, musiały być użyte dwa baranki,

by zapobiec niewłaściwemu zrozumieniu a prowadzić

do zrozumienia o istnieniu dwóch klas występujących

w obrazie 3 Moj. 23.

(14) Antytyp biednego (Wielka Kompania) i

przychodnia (Młodociani Godni), odnoszący się do

pokłosia (w. 22, porównaj z 19:9, 10; 5 Moj. 24:19-

21) został dostatecznie wyjaśniony w Ter. Pr. '70, str.

28-32; E 4, 443- 445 i E 6, 267, a antytyp święta

Pamiątki Trąbienia (proklamacja poselstwa Prawdy) i

dwunastu nowiów księżyca (doświadczenia związane

z rozwojem, itd., dwunastu głównych łask) został

wyjaśniony w Ter. Pr. '53, str. 81, par. 1-21. Jedynie

jeden dzień nowiu każdego roku, siódmego nowiu,

był świętem uroczy-

stym (3 Moj. 23:24; 4 Moj. 29:1). Był on szczególnie

ważnym dniem rozpoczynającym ten miesiąc, w

którym każdego roku występował dzień pojednania i

kuczki oraz Jubileusz, co pięćdziesiąt lat. Przedstawia

on dla chrześcijan Wieku Ewangelii przywileje

dotyczące bezinteresownej miłości w jej różnych

zarysach, siódmej łaski z 2 Piotra 1:5-7. Boskie

instrukcje (wiersze 23-25) udzielone ludowi przez

Jezusa mówiły, iż do tych przywilejów należało

posiadanie przypisanego odpoczynku Tysiącletniego

od przekleństwa (sabat) ze szczególnym

proklamowaniem prawdy na temat miłości

bezinteresownej, jako pomnika wystawionego Bogu,

który jest miłością (będziecie mieli pamiątkę

trąbienia; 1 Jana 4:8, 16) i który pragnie, by ta zaleta

w obfitości znajdowała się w Jego ludzie (1 Kor. 13;

Kol. 3:14; 1 Tym. 1:5; 1 Piotra 1:22) wraz z

błogosławionymi wzajemnymi doświadczeniami Jego

ludu w łasce, wiedzy i służbie (zgromadzenie święte).

DZIEŃ POJEDNANIA

I ŚWIĘTO NAMIOTÓW

(15) Typ i antytyp Dnia Pojednania (Dnia

Oczyszczenia) raczej był wyjaśniony w pełni w

Cieniach Przybytku , str. 47-80 oraz w innych Pismach

Prawdy. Z tego też powodu niczego więcej na jego

temat nie ma potrzeby wyjaśniać, z wyjątkiem tego, iż

Bóg nakazał Swemu ludowi obchodzić go uroczyście,

jako zgromadzenie święte (w. 26-28), co zdaje się być

typem wydanego przez Niego Swemu ludowi

polecenia w Wieku Ewangelii do święcenia go i

zgłaszania się po przywileje jego ofiary za grzech,

branie udziału w stosowanych błogosławionych

doświadczeniach w łasce, wiedzy i służbie.

Wszystkim nakazano szczególną świętość oraz

obchodzenie przypisanego odpocznienia Tysiąclecia

od rzeczy związanych z przekleństwem, wykluczając

karnie z takiego stanowiska tych, którzy stale i

dobrowolnie ten dzień bezcześcili (w. 29-31). Dla

spłodzonych z Ducha to oznaczałoby drugą śmierć

(Żyd. 6:4-6; 10:27-31). Zarządzenie to miało być

stosowane ustawicznie (w. 32).

(16) Święto Namiotów, czyli święto

Zgromadzenia, podczas którego Izraelczycy w

wielkiej radości przebywali w kuczkach

skonstruowanych z gałęzi różnych rodzajów drzew,

jest opisane w wierszach od 34 do 36 i 39-43

(porównaj 2 Moj. 23:16; 34:22; Neh. 8:14-18).

Antytyp był jasno przedstawiony w pismach Prawdy

(np. E 6, 535; Ter. Pr. '53, str. 81; E 10, 183-185, 218;

E 11, 399; Ter. Pr. ‘55, str. 9; Ter. Pr. '63, str. 53) jako

będący stanem różnych klas ludu Bożego Wieku

Ewangelii w ich ostatecznych stanowiskach,

szczególnie tych z okresu Żniwa, jako rezultatu

wysiłków podejmowanych przed Jehową. Stanowiska

tutaj przedstawione dotyczą Maluczkiego Stadka (z

[owocu - E 6, 335] drzewa, co najpiękniejszego, w.

40), Wielkiej Kompanii (gałązek palmowych), drugiej

śmierci (gałązek drzewa gęstego) i Młodocianych

Godnych (wierzbiny).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: