Daria Doncowa - Żona mojego męża.pdf - eBookl - annarosiecka

Daria Doncowa

ŻONA MOJEGO MĘŻA

Z rosyjskiego przełożyła Ewa Niepokólczycka

Świat Książki

Tytuł oryginału ŻENA MOJEGO MUZA

Projekt okładki Małgorzata Karkowska

Zdjęcia na okładce Flash Press Media

Redaktor prowadzący Tomasz Jendryczko

Redakcja Ewa RojewskaOlejarczuk

Redakcja techniczna Katarzyna Krznoczyk

Korekta Jadwiga Piller-Rosenberg

Świat Książki

Warszawa 2004

Bertelsmann Media, sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Plus 2

Druk i oprawa Wrocławska Drukarnia Naukowa

ISBN 83-7391-409-9 Nr 4654

Rozdział 1

Szłam przez ciemny las. Droga wiła się między mokrymi pniami drzew, aż raptem

skręciła ostro w lewo i pojawił się przede mną dość rozległy wiejski cmentarz.

Mętny księżyc, który wymsknął się na chwilę zza chmury, wychwycił z ciemności

stare nagrobki i krzyże. Żelazna brama, szarpana wiatrem, skrzypiała

przeraźliwie.

Zwolniłam, czując na grzbiecie ciarki. Ale jedyne, co mogłam zrobić, to iść

dalej. Było zupełnie ciemno, nogi ślizgały się na gliniastym gruncie, gdzieś w

oddali zahukała sowa. Byłam ledwo żywa z przerażenia.

- Dasza. - Głos dochodził jakby spod ziemi. - Daszutka, chodź tutaj.

Całkiem ogłupiała, ruszyłam w tamtą stronę.

- Tutaj, tutaj - nawoływał głos - szybciej.

Wreszcie, brnąc z trudem w grząskim błocie, dotarłam do świeżo wykopanego dołu,

zapewne czyjegoś przyszłego grobu, i zajrzałam do środka.

Na dnie leżał w kałuży mój były mąż Maksym Polański, ubrany, nie wiedzieć czemu,

w sukienkę.

- Dario, pomóż - wyszeptał i wyciągnął ręce do góry. Otępiała, patrzyłam, jak

jego przedramiona stają się coraz

dłuższe i dłoń sięga już prawie skraju mogiły...

Lodowata obręcz ścisnęła mi serce, nogi zaczęły się trząść jak galareta, a z

gardła wyrwał mi się nieludzki skowyt.

Nagle wszystko zniknęło, usłyszałam leciutkie posapywanie, a po chwili miękka,

ciepła szmatka musnęła moją twarz. Otworzyłam oczy, ciało jakby bez mojego

udziału usiadło na łóżku.

Na pościeli, zawzięcie machając ogonem, wiercił się pitbull

Bundy. Usłyszawszy zapewne, że pani drze się jak opętana, wskoczył na łóżko i

zaczął lizać mnie po twarzy.

- Dziękuję, malutki - wybełkotałam. - Żebyś wiedział, jaki koszmar mi się

przyśnił!

Budzik wskazywał ósmą rano, co dla mnie było porą barbarzyńską. Otworzyłam

szufladę, wymacałam ulubione gauloise'y i łypiąc na boki, zapaliłam. I syn, i

córka, i synowa kategorycznie zabraniają mi palić w łóżku. Ale moja sypialnia

znajduje się na pierwszym piętrze w prawym skrzydle domu, a ich pokoje - w

lewym. Nie poczują. Zresztą muszę się uspokoić po tym koszmarze.

Wygrzebałam się spod ciepłej puchowej kołdry i podeszłam do okna. W naszym

ogrodzie wszystko kwitło bujnym czerwcowym kwieciem. Niebo bezchmurne, słonko

już przygrzewa. Zapowiada się piękny dzień.

Straszny sen nie dawał mi jednak spokoju. Absolutnie nie wierzę w te wszelkie

brednie o przeczuciach, ale przecież mnie się nic nigdy nie śni. A już zwłaszcza

Maksym.

Maksym Polański był drugim z moich czterech mężów, przeżyliśmy razem ledwie dwa

lata. W tamtych odległych czasach Maksym był podobny do Jesienina - jasny

uśmiech, płowe włosy. Charakter miał anielski. Nigdy się nie denerwował, jadł,

co mu dano, nie przeszkadzał mu brak czystych koszul i skarpetek, nie pił i

prawie zawsze był w świetnym nastroju. Mogliśmy więc żyć dalej w pełnej

błogości, ale przecież nawet na Słońcu są plamy. A Maksym miał dwie -

patologiczną, nieprzezwyciężoną słabość do płci pięknej i drogą mamę Ninę

Andriejewnę.

No cóż, może bym i przywykła w końcu do niekończącej się procesji coraz to

nowych kochanek, choć, oczywiście, widok męża, wracającego około pierwszej w

nocy z rozbieganymi oczkami, do przyjemności nie należał.

- Dusik - kajał się małżonek, całując mnie w czoło. - Dusik, kocham cię nade

wszystko, a reszta to było tylko tak, dla natchnienia.

I szybko pędził do łazienki w obłoku obcych perfum. Kłopot w tym, że Maks był

podobny do Jesienina nie tylko z urody, tworzył również wiersze i nawet wydał

kilka tomików. Poetycka natura domagała się ustawicznego nawożenia, stąd

niezliczone

romanse i miłosne awantury. Ale jeśli z batalionami dam serca mogłabym się

pogodzić, to przed ukochaną teściową spasowałam.

Do tej pory pamiętam jej pierwszą wizytę u mnie. Mieszkałam wtedy w

Miedwiedkowie, w dwóch pokojach z maleńką kuchnią.

Nina Andriejewna zdjęła buty, podała Maksowi płaszcz i radośnie zwróciła się do

przyszłej synowej:

- Jak u was miło! Podoba mi się, gdy ludzie nie uganiają się za luksusem i

wygodą, nie robią z mieszkania fetysza, ale po prostu żyją sobie skromnie jak

wszyscy.

Aż mną rzuciło. Wczoraj trzy godziny sprzątałam jak szalona, żeby przypodobać

się przyszłej teściowej. Ta usiadła przy stole i zaczęła się rozpływać nad

poczęstunkiem:

- Torcik! Wspaniale, dawno nie jadłam gotowych wypieków. Już mi się znudziły te

domowe pierożki, kulebiaki, jakie mi podtykają, gdziekolwiek jestem zaproszona.

A u was kupne, jak miło. Masz rację, kochanie, nie daj z siebie zrobić kury

domowej.

- Ależ, mamo - wtrącił Maks.

- Siedź cicho - skarciła go droga teściowa. - Nie pozwolę obrażać Daszy, zawsze

stanę po jej stronie, nawet jeśli troszeczkę nie ma racji.

No właśnie! Po ślubie przeprowadziłam się z moim synkiem Arkadym do ogromnego

generalskiego mieszkania na ulicy Woronowa. I potoczyło się życie rodzinne,

które skończyło się po dwóch latach, kiedy z Kieszką zwialiśmy z powrotem do

Miedwiedkowa.

Czmychnęliśmy o jedenastej wieczorem, wykorzystując dogodny moment, gdy Nina

Andriejewna poszła spać, a Maks zabawiał się gdzieś z kolejną damą. Ja wzięłam

niewielką walizkę ze skromnym dobytkiem, a zasapany Kieszka dźwigał w koszyku

dużego, ciężkiego kota Sebastiana. Nie rościliśmy sobie żadnych pretensji do

jakiegoś wspólnego majątku, zależało nam tylko na kocie.

Nina Andriejewna dzwoniła później do mnie przez kilka miesięcy, namawiała do

powrotu. Ale po jakimś czasie Maks ożenił się z Luśką i kontakty się urwały.

Choć muszę przyznać,

że były małżonek nigdy nie zapomina złożyć mi życzeń na urodziny, na Nowy Rok i

Dzień Kobiet. Bogiem a prawdą, jest całkiem miły, ale zdecydowanie lepiej być

jego znajomą niż żoną. Owinęłam się w szlafrok i poczłapałam na dół do jadalni.

Ile to minęło od rozwodu z Polańskim? Strach powiedzieć! Ludzie aż tak długo nie

żyją! A przez te wszystkie lata wszyscyśmy przeżyli przedziwne metamorfozy.

W połowie lat osiemdziesiątych moja przyjaciółka Nataszka po rozwodzie

wylądowała dosłownie na ulicy. Pracowałyśmy wtedy na politechnice. Ja wtłaczałam

do tępych głów studentów początki gramatyki francuskiej, a Natalia była

laborantką. Biedactwo, przez kilka nocy spała w pracy na rozłożonej kanapce. Gdy

się o tym dowiedziałam, natychmiast zabrałam ją do siebie. I tak oto

zamieszkaliśmy wszyscy razem - Nataszka, Arkady, moja córka Masza, wielce rasowy

pies Snapik, kotka Kleopatra, świnka morska Patryk, chomik Foma i moja skromna

osoba. Jeść chcieli wszyscy, a zwłaszcza Foma, który wszczynał awanturę w swojej

klatce, jeśli nie podano mu na czas kolacji. Zarabiałyśmy obie, jeśli dobrze

pamiętam, dwieście rubli, dlatego wieczorami ganiałam na korepetycje i

wyciągałam z tego półtora rubla za godzinę.

I pewnie byśmy tak wegetowały, gdyby na początku roku tysiąc dziewięćset

dziewięćdziesiątego Natalia nie poznała pewnego Francuza i nie wyszła za niego

za mąż. Z nędzarki stała się baronową McMayer. Naturalnie, cała rodzinka

przeniosła się do Paryża. Ale szczęście przyjaciółki nie trwało długo. Jeana

McMayera, męża Natalii, zamordowano, a ona w jednej chwili przeistoczyła się w

oszałamiająco bogatą wdowę. Jej własnością stało się świetnie prosperujące

przedsiębiorstwo, wielki majątek, kolekcja unikatowych obrazów i dom na

przedmieściach Paryża.

Tak oto zamieszkaliśmy w stolicy mody. Ale nostalgia to śmiertelna choroba i

zaczęliśmy łamać sobie głowę, co by tu wykombinować, żeby mieszkać i we Francji,

i w Rosji...

Traf chciał, że akurat wtedy zaczęły się w Rosji przemiany. Zezwolono nam na

podwójne obywatelstwo. Żyć nie umierać! Każde z nas ma teraz dwa paszporty,

czerwony - rosyjski, i niebieski - francuski. Kryzysy ekonomiczne też nam

niestraszne -

kapitały pozostają we Francji, a w Rosji mamy tylko konto, na które wpływają nam

pieniądze. I tak sobie mieszkamy - pół roku tu, pół roku we Francji, dwa domy,

dwa kraje.

Dom mamy teraz okazały. Jednopiętrowa murowana willa w osiedlu Łożkino,

dwadzieścia pokoi, choć nie jest to wcale tak dużo, gdy się uwzględni,liczbę

domowników.

A jest to liczba pokaźna. Mój starszy syn Arkady, jego żona Ola i bliźniaki -

Anka i Wańka. Następnie trzynastoletnia Marusia, ja i Nataszka. Na parterze

urzędują: gosposia Irka, kucharka Katia i niania Serafina Iwanowna. Po

bezkresnych korytarzach snuje się gromadka zwierzaków: pitbull Bundy, rottweiler

Snap, pudliczka Cherry, angielski mops Hootch, kotki Kleopatra i Fifina,

jorkszyrska terierka Julie. Czasami dołączają do nich zwiewające z klatek

morskie świnki Maurice, Justyna i Patryk oraz papuga Koko. Mamy też często gości

-rodzinę i przyjaciół z różnych stron Rosji. Biorąc to wszystko pod uwagę, można

powiedzieć, że dwadzieścia pokoi to właściwie za mało.

Wzbogaciwszy się tak nieoczekiwanie, za jednym zamachem zmieniliśmy się w

„nowych Rosjan", choć ze starymi nawykami. Nadal staramy się pracować i uczyć.

Arkaszka skończył prawo i jest adwokatem. Olga, na którą w domu wołamy Kicia,

zgłębia języki obce, Mania jest jeszcze w liceum, ale równolegle uczęszcza na

zajęcia w Instytucie Weterynarii, bo zamierza zostać „psim lekarzem". Poza tym

maluje okropne obrazy, które nie wiedzieć czemu są rozchwytywane. Natalia wzięła

się do pisania, produkuje romanse. Ku mojemu osłupieniu, wydają je w jakichś

szalonych nakładach.

Zakończywszy kolejne arcydzieło, przyjaciółka przynosi mi rękopis, a ja,

zgrzytając zębami, czytam Namiętność pod księżycem albo jakiegoś innego

Tajemniczego kochanka. Nienawidzę takiej literatury! Całym sercem oddana jestem

wyłącznie kryminałom. Zdarzyło się nawet kilka razy, że musiałam sama rozwikłać

jakieś zagmatwane sprawy. Najchętniej zostałabym prywatnym detektywem.

W domu wszyscy poza mną wstają wcześnie. Dlatego gdy o pół do dziewiątej weszłam

do jadalni, zastałam tylko Kieszę, który w pośpiechu łykał poranną kawę. Kicia i

Maszka już

pojechały do szkoły. Nataszka wyjechała wczoraj do Paryża. Spod drzwi jej

gabinetu niemiłosiernie wiało.

- Mama? - zdziwił się mój syn. - Co się stało? Jesteś chora? Dlaczego się tak

zerwałaś?

Wzruszyłam ramionami.

- Już się wyspałam, a poza tym mam parszywy nastrój.

I wtedy zadzwonił telefon, w dodatku nie komórka Arkaszki, ale stacjonarny. Też

coś, komu strzeliło do głowy, żeby dzwonić o takiej porze?

- Dasza - usłyszałam - poznajesz?

Masz babo placek! Niczym dalszy ciąg snu, ze słuchawki dobiegał gorączkowy głos

Maksyma:

- Daria, pomóż! Tylko do ciebie mogę się zwrócić. Proszę, nie opuszczaj mamy,

została całkiem sama. Bardzo jej ciężko! Bądź człowiekiem, zajmij się staruszką!

Połączenie zostało przerwane. Patrzyłam w osłupieniu na aparat. Czyżbym nadal

śniła, czy też Maks naprawdę zadzwonił?

- Co się stało? - zapytał zdumiony Kiesza.

- Pamiętasz Maksa Polańskiego?

- Drugiego męża? Dość mętnie. Opowiedziałam mu o śnie i telefonie.

- O kurczę! - Synek parsknął śmiechem. - Pewnie strzelił sobie głębszego i

plecie głupoty.

Strzelił głębszego?! We wtorek, o pół do dziewiątej rano?! Jeśli dobrze

pamiętam, Maks nie lubił wódki. Chociaż, ludzie się zmieniają. Ale co to znaczy,

że Nina Andriejewna jest całkiem sama? A Weronika, siódma żona Maksyma? Byli

małżeństwem od pięciu lat i żyli chyba całkiem zgodnie. Co tam się stało?

Złapałam telefon i wygrzebując z zakamarków pamięci numer, zadzwoniłam na ulicę

Woronowa. Długo nikt nie odbierał, wreszcie z oddali zaszeleścił drżący głos

staruszki:

- Halo?

- Poproszę z Niną Andriejewną.

- Słucham.

Zbaraniałam. Moja była teściowa przez całe życie mówiła tonem dziarskim, niczym

pionierka na zbiórce. Dalsi znajomi, dzwoniąc, często mówili: „Dziewczynko,

poproś mamę".

- Nino Andriejewno, tu Dasza, była żona Maksa. Co się u was stało?

Zapadła cisza. Wreszcie bojaźliwy głosik zaszeleścił:

- Daszuta, straszna bieda, nieszczęście, tragedia.

- Ale co się stało?

- Maks jest w więzieniu.

- Co takiego? A gdzie Weronika?

Teściowa chwilę milczała, wreszcie zaczęła płakać, a ja spośród łkań wyłowiłam

nieprawdopodobną informację:

- Nika została zastrzelona...

- Kto ją zastrzelił?

- Maks.

O mało nie spadłam z krzesła. Teściowa zanosiła się płaczem, kompletnie nic nie

mogłam zrozumieć.

Odłożyłam słuchawkę i zaczęłam się miotać po pokoju. Natychmiast jadę do

Polańskich.

Rozdział 2

Do domu przy ulicy Woronowa dotarłam około dziesiątej. Dawno nie byłam w tej

okolicy, ale sześciopiętrowy budynek z kolumnami wcale się nie zmienił. No, może

o tyle, że teraz był pomalowany na szaro, a na fasadzie przybyło kilka tablic

pamiątkowych. Budynek należał do Ministerstwa Obrony i na każdym piętrze

mieszkało po trzech generałów, a gdzieniegdzie nawet marszałek.

Wielki marmurowy hol, stareńka winda - to wszystko od razu przywołało niezbyt

miłe wspomnienia. Oto drzwi z numerem 7. Nacisnęłam dzwonek. W środku panowała

martwa cisza. Dopiero po chwili szczęknął łańcuch, drzwi się uchyliły. Na progu

pojawiła się nieznajoma siwowłosa staruszka w niezbyt czystym szlafroku.

Zmierzwione, najwyraźniej dawno niemyte włosy, bose nogi. Cóż to za dziwoląg i

gdzie jest Nina Andriejewna?

- Daszeńko - wyszeptała staruszka - nic się nie zmieniłaś, nadal piękna. A u

mnie takie nieszczęście!

Patrzyłam na nią osłupiała. To jest moja teściowa?! Boże,

przecież dawniej nigdy nie wychodziła z sypialni bez lekkiego makijażu i

nieuczesana. Kiedy przeszła taką metamorfozę? W ubiegłym roku spotkałyśmy się

przypadkiem w teatrze, wyglądała wspaniale: elegancka, prosta jak trzcina, jak

zwykle w pantoflach na obcasie.

Szurając zdeptanymi kapciami, poprowadziła mnie w głąb ogromnego mieszkania.

Ponownie osłupiałam. Nie pozostało nic, co przypominałoby wielkie

sześciopokojowe mieszkanie, w którym toczyło się nasze wspólne życie rodzinne.

Przeprowadzono kapitalny remont. Poczerniałą podłogę wyłożono ozdobnym

parkietem, ściany pomalowano na biało, zamiast drzwi wybito łuki. Między kuchnią

i ówczesnym pokojem Arkaszki wyburzono ścianę, przez co kuchnia miała teraz

ponad trzydzieści metrów. Wszędzie dywany, lustra, brązy i skórzane meble.

Ciekawe, skąd Maks miał pieniądze?

Jeśli dobrze pamiętam, wcześniej mój małżonek nie chciał i nie umiał zarabiać.

Nina Andriejewna zabrzęczała czajnikiem. - Pewnie masz ochotę na kawę? Niestety,

skończyła mi się zresztą herbata i cukier też.

Usiadła na taborecie, podparła pomarszczony policzek wychudzoną dłonią i

rozpłakała się żałośnie. Serce mi się ścisnęło. Tak skomli na mrozie mała

bezdomna psina, podkulając marznące łapki. Wcześniej nigdy nie widziałam, by

teściowa płakała. Podeszłam do lodówki i otworzyłam drzwiczki. Na górnej półce

tkwił samotnie półlitrowy kartonik kefiru, i to bvło wszystko.

- Czy dowiem się wreszcie, co tu się stało?

Nina Andriejewna wytarła nos ścierką i opowiedziała mi nieprawdopodobną

historię.

Otóż na początku lat dziewięćdziesiątych Maksym zmienił się nie do poznania.

Dawniej całymi dniami wylegiwał się w łóżku, pisał wierszyki, a teraz nagle

gorączkowo zaczął szukać pracy. W ogniu rozbuchanych cen stopniały wszystkie

oszczędności, jakie zgromadził zapobiegliwy ojciec generał. Sto osiemdziesiąt

tysięcy rubli na książeczce oszczędnościowej zaczęło gwałtownie tracić na

wartości. Za komunistów taka suma wystarczyłaby na trzy życia, dlatego Maksym

mógł sobie wybrać

zawód poety. Ale w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym drugim roku żyli już

tylko z groszowej emerytury matki. Nie nawykli do odmawiania sobie czegokolwiek,

wydawali pieniądze, ledwo odeszli od bankowego okienka. Potem zaczęli

wyprzedawać rzeczy. Życie pokazało zęby. Najpierw odeszła do innego żona Maksyma

Lena, potem skończyły się precjoza matki. Aż wreszcie doszło do tego, że Nina

Andriejewna zaczęła zbierać butelki.

Tego już Maks nie mógł ścierpieć. Matkę ubóstwiał. Myślał, deliberował i

postanowił zająć się biznesem. Po kilku bezsennych nocach obmyślił wreszcie, co

to będzie.

W Moskwie w tym czasie w ogóle nie można było kupić jajek. Ludzie przynosili

sobie w prezencie po jajeczku. Zresztą, brakowało wszystkiego. To właśnie wtedy

powstał żart: „Jeśli, będąc z wizytą, umyłeś ręce mydłem, to herbatę wypij bez

cukru". Na dobrą sprawę można więc było handlować czymkolwiek. Ale Maks zapalił

się do kurzych jaj.

Na początek pożyczył od kolegi samochód, pojechał do Glebowa, gdzie znajdowała

się kurza ferma, i przywiózł tysiąc jaj kupionych po cenie hurtowej. Następnego

dnia stanął przy wejściu do metra i sprzedał je w ciągu... dwudziestu minut.

Dalej wszystko potoczyło się jak w bajce. Kupił dwa tysiące, trzy tysiące,

cztery tysiące... Interes się rozkręcił. To nie znaczy, że zawsze szło gładko.

Kilka razy nachodzili go bandyci i milicjanci. Ale Maks odkrył w sobie prawdziwy

talent kupca i dyplomaty. W roku dziewięćdziesiątym piątym interes kręcił się

już bez zakłóceń. Spokoju strzegła sowicie opłacana „czapa". Milicja też

dostawała swoją dolę. Maks zatrudnił sprzedawców, głównie pracujące na czarno

Ukrainki i Białorusinki, a jeszcze później otworzył biuro i zmonopolizował

rynek. Obecnie w Moskwie ani jedno jajko nie może być sprzedane albo kupione z

pominięciem Maksa. Kilkakrotnie się zdarzyło, że konkurenci usiłowali sprowadzić

do Moskwy jajka z Polski, ale kiepsko się to dla nich skończyło. Odwiedziły ich

dzielne chwaty i po prostu zrobiły jajecznicę z „lewego" towaru, nie

omieszkawszy przy tym pogrozić palcem. Kolejnych chętnych nie było.

Pewnie gdyby zamiast jajek Maks wziął się do benzyny lub wódki, nie poszłoby mu

tak gładko. To zbyt łakomy kąsek. Ale

Daria Doncowa - Żona mojego męża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: