Polacy, chcecie drugiej Irlandii Schrzańcie wszystko.pdf

"Polacy, chcecie drugiej Irlandii? Schrzańcie

wszystko!"

Chcecie drugiej Irlandii? To naprawdę nic trudnego. Musicie po prostu schrzanić wszystko, co udało

wam się osiągnąć. To już umiecie? W takim razie spróbujcie zagarniać wszystko pod siebie i nie

przejmować się dobrem publicznym. To też już zaliczacie na piątkę? Brawo, w takim razie zostało

wam jeszcze tylko mniej pracować, więcej pić i na wszystko narzekać. Jeżeli i to macie obcykane, nie

martwię się o waszą przyszłość. Już jesteście drugą Irlandią. Pozostaje czekać na kryzys oraz na

Niemców, którzy kupią wasze długi - pisze Piotr Czerwiński w Wirtualnej Polsce.

Zajrzyj też to innych felietonów tego publicysty

Dzień dobry Państwu albo dobry wieczór. Jak wynika z najnowszych doniesień prasowych, Irlandia

sukcesywnie staje się drugą Polską, przez co są coraz większe szanse na to, by Polska stała się

drugą Irlandią. By sen się ziścił, należy jednak sporo zmienić w polskiej mentalności oraz wprowadzić

szereg reform i udogodnień, które to zapewnią. W przeciwnym razie może dojść do tragedii i Polska

naprawdę osiągnie sukces gospodarczy. Na szczęście wzorując się na naszych kolegach z Zielonej

Wyspy możemy szybko i sprawnie dojść do celu, a jeśli się postaramy, możemy nawet pominąć fazę

dobrobytu i od razu wpakować się w tarapaty. Zaoszczędzi nam to zbędnych rozczarowań i frustracji.

Zamierzałem przedstawić w dzisiejszym odcinku wyliczankę takich cech, które pozwoliłyby Polakom to

osiągnąć, ale mniej więcej w połowie listy zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę, to wymieniam

polskie cechy, przypisując je Irlandczykom. Wygląda na to, że Polska w zasadzie już jest drugą

Irlandią i musi tylko śmielej kroczyć tą drogą, by zapewnić sobie przyszłość swojej niedoścignionej

idolki.

Na początku wypada, bym przyznał, że lubię Irlandczyków. Zwanych też rubasznie Irolami,

Ireneuszami, Irkami, a także i-Ludźmi, które to określenie wymyśliłem osobiście. Są

przesympatycznymi osobnikami, z którymi co prawda bałbym się robić interesy, ale zawsze chętnie

pogadam o przysłowiowym tyle Maryni oraz napiję się guinnessa. Nie lubię tylko tych, którzy wzorem

swoich brytyjskich kolegów nie przestają dowodzić, że Polacy są przyczyną kryzysu, ponieważ

wszyscy siedzimy na zasiłkach oraz że przyjechaliśmy tu, by kraść im pracę. To jednakowoż jest

grupa występująca w każdym społeczeństwie i w zasadzie nie zdziwiłbym się, gdyby zaczęli obwiniać

nas o wszystko, włącznie z absurdalną irlandzką pogodą i chorobą wściekłych ogórków.

To, co mi się w Irlandczykach podoba najbardziej, a jednocześnie najbardziej w nich przeraża, to ich

podobieństwo do Polaków w wielu dziedzinach, które można zaliczyć zarówno do zalet, jak i wad.

Bynajmniej nie mam tu na myśli zamiłowania do napitków, choć dla obu narodów jest to cecha

jednakowo strategiczna. Mam na myśli ich koronną zmorę, która jest również i naszą koronną zmorą, i

w której upatruję źródła wszystkich kłopotów obydwu nacji: absolutny brak samodzielności. Z jednej

strony i Polacy, i Irlandczycy, są niesamowicie dumni ze swojej niepodległości,

narodowowyzwoleńczej tradycji i prawa decydowania o sobie, a z drugiej, oba kraje są tak słabe w tym

decydowaniu, że nawet gdyby zmuszać je do podjęcia jakiejś decyzji, prawdopodobnie i tak szukałyby

porady jakiegoś eksperta.

W obydwu krajach udaje się i sprawdza tylko to, co udało się i sprawdziło gdzie indziej, i zostało

podstawione pod nos. W obydwu krajach branie przychodzi łatwiej od dawania, a jeszcze łatwiej

przychodzi czekanie, że sprawy załatwią się same lub, że rozwiąże je ktoś inny. I końcem końców, w

obydwu krajach, o tak zajadłej, jak wspomniałem, tradycji narodowo-wyzwoleńczej, pokutuje syndrom

wasala, który zawsze jest pochylony w czyjąś stronę. A kiedy puszcza się go samopas i pozwala robić

to, co mu się rzewnie podoba, zarówno jeden jak i drugi kraj ma jeszcze inną niezwykłą zdolność:

potrafi fachowo spieprzyć wszystko, co osiągnął.

Irlandczycy jednakowoż wyprzedzili nas w tym wyścigu o parę lat, myślę więc, że proroctwa o drugiej

Irlandii rzeczywiście były trafione i że wszystko dopiero przed nami. Pamiętajcie, że Polskę

wpuszczano do Unii Europejskiej przez dubliński Phoenix Park - Irlandia miała wtedy swoje pół roku

unijnej prezydencji, zaś prezydent Irlandii ma siedzibę tamże właśnie. To by znaczyło, że jesteśmy

teraz mniej więcej na tym samym etapie co oni przed siedmioma laty. Zanim nasz kraj padnie i

zostanie kupiony na części, musi się więc jeszcze wydarzyć wiele ciekawych rzeczy.

Proponuję zacząć z grubej rury i pójść jeszcze dalej niż oni: sprzedajmy obcemu kapitałowi absolutnie

wszystko, co jeszcze nie zostało sprzedane, włączając chodniki oraz Pałac Kultury, a także bez

wątpienia warszawski Teatr Wielki, przed którym odbywała się niedawno eurounijna uroczystość, jeśli

nie myliły mnie coraz bardziej zamglone wspomnienia tego obiektu. Następnie podnieśmy podatki, by

Polska rosła w siłę, a ludziom się żyło dostatniej. Potem podnieśmy ceny, by były wyższe niż w Monte

Carlo i by wszyscy mieli wrażenie, że jesteśmy bardzo ekskluzywnym narodem. Chcąc upodobnić się

do Irlandii, moglibyśmy też podnieść płace, ale to nie będzie konieczne. Nie będziemy tak od razu

wszystkiego małpowali, prawda?

Kiedy nikogo nie będzie już na nic stać, sprzedawajmy ludziom wszystko na kredyt, tak aby każdy

prawdziwy Polak zapożyczał się nawet na zapałki. Potem podnośmy ceny i podatki dotąd, aż Monte

Carlo zyska status cienkiego Bolka... Następnie otwórzmy rynek pracy dla wszystkich krajów, w

których jest gorzej, i oferujmy robotę za pięć złotych dziennie. Dzięki temu połowa Polaków

natychmiast wyjedzie za granicę, co pozwoli znacznie zmniejszyć bezrobocie i może nawet rozwiązać

problem korków na Marszałkowskiej...

Zaraz, zaraz, czy to wszystko aby przypadkiem już się nie zdarzyło? Bo brzmi cokolwiek znajomo.

Właśnie rozpoczęliśmy prezydencję w Unii? Na Zeusa, czy grozi nam boom gospodarczy? Rodacy,

nie możemy do tego dopuścić! Musimy zaoszczędzić sobie zbędnych rozczarowań i spojrzeć prawdzie

w oczy! Przeskoczmy od razu jedno pole w planszy i zamiast czekać całą dekadę, od razu przejdźmy

do działań kryzysotwórczych. Po co się męczyć? Po co nam te parę lat frustracji, jachtów

wycieczkowych, sportowych samochodów i wycieczek na Hawaje? Gdzie nasza duma? Czyż nie

cierpimy za miliony? Powiedzcie sami, jak my będziemy wyglądali w oczach świata, kiedy nagle

przestaniemy cierpieć? Jak dupa wołowa, moi Państwo, jak dupa!

Przecież nie możemy tak zostawić ojczyzny, na wpół drogi do absolutnej klapy, leżącej i kwiczącej na

rozstajach dróg, jak ta rozdarta sosna. Jeszcze, odpukać, stanie się cud i rzeczywiście coś nam się

uda! I co my wtedy zrobimy. Jak my się ludziom pokażemy na oczy. Należy natychmiast

przedsięwziąć jakieś kroki, by stać się drugą Irlandią dużo szybciej. Sami możemy spaprać ile się da,

ale muszą nam jeszcze pomóc politycy. W nich cała nadzieja. Aby kryzys był pełniejszy, politycy nie

mogą pod żadnym pozorem zajmować się polityką. Jak myślicie, czy temu podołają? Powinni skakać

sobie do gardeł i koncentrować się na skandalach. Bać kasę i podejmować niedorzeczne decyzje.

Zwalniać się z jednych partii i przechodzić do drugich. Na litość boską, żadnej ekonomii. Politycy,

pomożecie?

Dobranoc Państwu.

Z Dublina specjalnie dla Wirtualnej Polski Piotr Czerwiński

(wp.pl)

2011-07-11 (07:00)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: