Ludlum Robert - Trevayne.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

ROBERT LUDLUM

Trevayne

Przekład: Arkadiusz Nakoniecznik

Część 1

Rozdział 1

Gładka asfaltowa nawierzchnia drogi urywała się raptownie, przechodząc w ubitą

ziemię. W tym miejscu niewielkiego półwyspu kończył się teren miasta, zaczynał zaś

prywatny. Według map przechowywanych w Urzędzie Pocztowym Stanów

Zjednoczonych w South Greenwich, Connecticut, droga nosiła nazwę północno-

zachodniej Shore Road, ale wśród doręczycieli, kursujących po niej furgonetkami,

była znana jako High Barnegat albo po prostu Barnegat.

Zjawiali się tu często, trzy lub cztery razy w tygodniu, przywożąc listy polecone i

pękate szare koperty, które wolno im było zostawić wyłącznie po osobistym

potwierdzeniu odbioru przez adresata. Nigdy nie mieli nic przeciwko tym podróżom,

gdyż za każdym razem dostawali dolara napiwku.

High Barnegat.

Ośmioakrowa posiadłość, na odcinku przeszło pół kilometra granicząca

bezpośrednio z cieśniną. Większość terenu pozostawiono w spokoju, pozwalając

roślinom rosnąć tam, gdzie przyszła im ochota. Zupełnie inaczej miała się rzecz z

zabudowaniami i pasem o szerokości siedemdziesięciu metrów ciągnącym się wzdłuż

głównej plaży. Długi, rozległy dom zaprojektowano zgodnie z najnowszymi

tendencjami architektonicznymi – zza wielkich, wprawionych w drewno szklanych

tafli roztaczał się widok na morze. Pyszniące się soczystą zielenią trawniki były

poprzecinane ścieżkami ułożonymi z płaskich kamieni, a bezpośrednio nad hangarem

dla łodzi rozciągał się obszerny taras.

Był późny sierpień, najlepsza część lata w High Barnegat. Woda miała najwyższą

temperaturę w roku, wiejący znad cieśniny wiatr osiągał w porywach prędkość, przy

której żeglowanie stawało się bardziej podniecające (lub niebezpieczne, zależnie od

punktu widzenia), roślinność zaś pyszniła się najgłębszą zielenią. Pod koniec

sierpnia znikał gdzieś bez śladu nastrój beztroskich wakacyjnych igraszek, ustępując

miejsca atmosferze zrelaksowanego spokoju. Lato dobiegało końca. Mężczyźni

ponownie zaczynali myśleć o normalnych weekendach i pięciu dniach wypełnionych

pracą, a kobiety rzucały się w wir zakupów oznaczających zbliżający się początek

nowego roku szkolnego.

Ludzkie myśli i działania powoli przestawiały się na inne tory. Błahostki traciły na

znaczeniu, zyskiwały natomiast sprawy naprawdę poważne.

Dochodziło wpół do piątej po południu. Phyllis Trevayne odpoczywała na leżaku

na tarasie, pozwalając, by ciepłe promienie słońca oblewały jej ciało. Z zadowoleniem

stwierdziła, że kostium kąpielowy córki pasuje na nią niemal, jak ulał. Ponieważ ona

miała lat czterdzieści dwa, córka zaś siedemnaście, zadowolenie mogłoby łatwo

przemienić się w uczucie triumfu, pod warunkiem, że Phyllis poświęciłaby tej sprawie

więcej uwagi. Nie mogła jednak tego uczynić, gdyż jej myśli wracały ciągle do

niedawnego telefonu z Nowego Jorku. Rozmawiała z aparatu na tarasie, gdyż

służąca nie wróciła jeszcze z dziećmi z miasta, a mąż żeglował po wodach cieśniny,

widziała stąd tylko mały biały żagielek. Niewiele brakowało, by w ogóle nie podniosła

słuchawki, ale w porę przypomniała sobie, że numer High Barnegat znali tylko

najlepsi przyjaciele rodziny oraz najważniejsi – jej mąż wolał używać słowa

„niezbędni” – partnerzy w interesach.

–Czy to pani Trevayne? – zapytał głęboki męski głos.

–Tak, słucham?

–Mówi Frank Baldwin. Jak się masz, Phyllis?

–Znakomicie, panie Baldwin. A pan?

Phyllis Trevayne znała Franklyna Baldwina od wielu lat, ale wciąż nie mogła

zdobyć się na odwagę, by mówić do starego dżentelmena po imieniu. Baldwin należał

do wymierającego gatunku; był jednym z ostatnich żyjących gigantów nowojorskiej

bankowości.

–Czułbym się znacznie lepiej, gdybym wiedział, dlaczego twój mąż nie odpowiada

na moje telefony. Czy on aby dobrze się czuje? Nie chodzi o to, żebym uważał się za

aż tak ważnego, broń Boże, ale chyba nie jest chory?

–Nie, skądże znowu. Tyle że od tygodnia nie zaglądał do biura i nie odbierał

żadnych wiadomości. To moja wina. Chciałam, żeby wreszcie trochę odpoczął.

–Moja żona próbowała mnie chronić dokładnie w taki sam sposób, młoda damo.

Instynktownie. Brała na siebie cały impet uderzenia i zawsze reagowała tak, jak

należy.

Phyllis Trevayne roześmiała się, zadowolona z komplementu.

–Ale tym razem to prawda, panie Baldwin. Akurat w tej chwili jestem zupełnie

pewna, że nie pracuje, gdyż widzę żagiel jego katamaranu jakiś kilometr od brzegu.

–A to cwaniak! Boże, wciąż zapominam, że jesteście tacy młodzi. W moich

czasach nikt nie dorabiał się fortuny w tak młodym wieku. W każdym razie nie

własnymi rękami.

–Mieliśmy szczęście. Staramy się o tym nie zapominać. – Ton głosu Phyllis

Trevayne świadczył o tym, że mówiła prawdę.

–To bardzo dobrze, młoda damo. – Franklyn Baldwin także mówił zupełnie

poważnie i starał się dać jej to wyraźnie do zrozumienia. – Cóż, kiedy nasz kapitan

Ahab przybije do brzegu, poproś go, żeby do mnie zadzwonił, dobrze? To naprawdę

bardzo pilne.

–Oczywiście.

–W takim razie, do widzenia, moja droga.

–Do widzenia, panie Baldwin.

Prawda przedstawiała się w ten sposób, że jej mąż codziennie kontaktował się z

biurem. Wykonał nawet kilkanaście telefonów do ludzi znacznie mniej ważnych niż

Franklyn Baldwin. Poza tym Andrew lubił Baldwina. Powtarzał to wiele razy.

Przedzierając się przez kręty labirynt międzynarodowych operacji finansowych,

często zwracał się do niego po radę. Miał mu wiele do zawdzięczenia, a teraz, kiedy

stary dżentelmen potrzebował go, Andrew nie odpowiadał na jego telefony.

Dlaczego? To było do niego zupełnie niepodobne.

W niewielkiej restauracji na Trzydziestej Ósmej ulicy, między Park i Madison

Avenue, mogło pomieścić się nie więcej niż czterdzieści osób. Jej klientela składała

Ludlum Robert - Trevayne.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: