MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Alistair Maclean

Bezkresne morze

Alistair MacLean o odpowiedzialności pisarza i korzyściach

płynących z sukcesu ........................213

„DlLEAS"

Trzy godziny, panie MacLean, trzy godziny — i żadnej wiadomości o statku ratowniczym!

Łatwo sobie wyobrazić nasz nastrój. Byliśmy tam tylko my czterej — Eachan, Torry Mor, stary Grant

i ja. Czyśmy rozmawiali? Nie padło ani jedno słowo, nawet mruknięcie — na stole stała świeża

butelka whisky, ale Eachan nie myślał tego dnia o zarobku.

Siedzieliśmy po prostu jak kołki. Seumas Grant pykał swoją starą brzydką fajkę, niczego po sobie nie

pokazując, a reszta gapiła się w ściany. Słuchaliśmy wycia wichru i gradu tłukącego wściekle w okna

tawerny. Boże, ależ to była noc! I co najgorsze, mogliśmy tylko czekać. Wesoło było, nie ma co

gadać!...

Wszyscyśmy podskoczyli, jak zadzwonił telefon. Eachan podbiegł na zaplecze i po chwili wrócił

cały rozpromieniony. Wystarczyło spojrzeć na jego wielką pyzatą gębę, żeby spadł nam kamień z

serca.

— Stawiam kolejkę, panowie. Dzwonił latarnik z Creag Dearg. „Molly Ann" zdążyła w samą porę.

Parowiec zatonął, ale uratowali załogę.

Popchnął ku nam kieliszki i spojrzał staremu Graniowi prosto w oczy.

— No i co ty na to, Seumas? „Molly Ann" zdążyła,

a Donald Archie i Lachlan są gdzieś koło Scavaig. Może powiesz, że to cud, co, Seumas?

O, ci dwaj nie przepadali za sobą, mówię panu, panie MacLean. Proszę pamiętać, że większość z nas

stała po stronie Eachana. Stary Seumas Grant był twardym człowiekiem. Szanowanym, i owszem, ale

nikt nie darzył go sympatią i, na Boga, on też nie darzył nią nikogo oprócz Lachlana i Donalda,

swoich synów. Patrzył w nich jak w obraz. Chowali się bez matki: dał im farmę, dał im kuter, myślał

o nich we śnie i na jawie. Ale był twardym człowiekiem, panie MacLean. Wyniosłym i... jak to

powiedzieć?... odległym. Zamkniętym w sobie.

— To cud, jak się kogoś uratuje w taką noc, Eachan — odparł głuchym głosem.

— Bez udziału Donalda i Lachlana? — naciskał Eachan.

Torry, jak pamiętam, zaczął się wiercić na krześle, a ja odwróciłem wzrok. Niezbyt nam się to

podobało — nie było sprawiedliwe.

— Gruby Neil to niezły szyper — odpowiedział cicho Grant — ale nigdy nie poprowadzi statku

ratowniczego tak jak Lachie — nie czuje morza...

W tej samej chwili otworzyły się z trzaskiem drzwi tawerny, a wiatr prawie wyrwał je z zawiasów.

Do sali wpadł Peter Pocztylion, zamknął za sobą drzwi i stanął naprzeciwko nas w mokrym

sztormiaku. Wystarczyło na niego spojrzeć, by się domyślić, że stało się coś bardzo złego.

— Statek ratowniczy, Eachan, „Molly Ann"! — zawołał podnieconym tonem. — Wiesz, gdzie jest?!

Mów, człowieku, szybko!

Eachan spojrzał nań ze zdziwieniem.

— Pewnie, że wiem, Peter. Przed chwilą dzwonili. Stoi na kotwicy koło Creag Dearg i...

— Creag Dearg?! Boże, Boże! — Peter osunął się na krzesło i zapatrzył tępo w ogień. —

Dwadzieścia mil morskich stąd, dwadzieścia mil! Przed chwilą z farmy Tarbert przejechał lain

Chisholm — dotarł tu w cztery mi-

nuty tym swoim wielkim samochodem — i mówi, że widział na środku cieśniny prom z Buidhe

sygnalizujący rakietami niebezpieczeństwo! A „Molly Ann" jest w Creag Dearg! Mój Boże!...

Pokręcił powoli głową.

— Prom? — spytałem głupkowato. — Wielki John postradałby rozum, gdyby wypłynął w taką

pogodę!

— A wszystkie kutry rybackie schroniły się przed sztormem w Loch Torridon! — dorzucił gorzko

Torry.

Zapadło długie milczenie, aż wreszcie stary Grant wstał, ciągle pykając fajkę.

— Wszystkie oprócz mojego, Torry — rzekł, zapinając sztormiak. — Chwała Bogu, że Donald i

Lachie popłynęli do Scavaig, żeby obejrzeć tę nową łajbę. — Przystanął i rozejrzał się powoli. —

Chyba będę potrzebował kilku ludzi do pomocy.

Gapiliśmy się na niego bez słowa, a gdy Eachan przerwał wreszcie ciszę, w jego głosie brzmiało

zdumienie.

— Chcesz powiedzieć, że wypłyniesz tą swoją starą krypą w taki sztorm, Seumas? — Był wyraźnie

wstrząśnięty. — Ma co najmniej czterdzieści lat, a fale w cieśninie są wysokie jak góry! Rozbiją

kuter w drzazgi, nim wyjdziesz z portu, człowieku!

— Lachie by popłynął. — Stary Grant wbił wzrok w ziemię. — To on jest szyprem. Popłynąłby, i

Donald tak samo. Nie zawiodę swoich chłopców.

— To samobójstwo, panie Grant! — zawołałem. — Eachan ma rację: to prawie pewna śmierć!

— Dla tych biedaków na promie nie ma żadnego prawie. — Stary Grant sięgnął po zydwestkę i

skierował się ku drzwiom. — Może dam sobie radę sam.

Eachan uniósł z trzaskiem klapę szynkwasu.

— Jesteś starym głupcem, Seumasie Grant, i będziesz się smażył w piekle z powodu swojej

przeklętej pychy! — wykrzyknął z gniewem. Odwrócił się i zdjął z półki dwie butelki brandy. —

Mogą się przydać — mruknął i wyszedł na dwór, mamrocząc coś z okropnym grymasem na twarzy.

Trzeba panu wiedzieć, panie MacLean, że „Dileas" — tak się nazywał kuter Seumasa Granta — był

znacznie lepszy, niż go przedstawił Eachan. Kiedy Campbell, szkutnik z Ardrishaig, budował łódź,

brał drewno z samego serca dębu. A stary Grant wzmocnił kadłub stalowymi wręgami i zainstalował

nowoczesny silnik Diesla — chyba gardnera o mocy czterdziestu czterech koni. Ale i tak kuter nie

nadawał się na taką pogodę.

Za falochronem — nigdy pan sobie tego nie wyobrazi ani nie zobaczy, panie MacLean, nawet w

najczarniejszych snach. Było piekielnie zimno, a świszczący wicher niósł grad i lód, który ciął

człowiekowi twarz do kości.

A cieśnina! Nie, to nie do opisania! Morze było straszliwie wzburzone i przypominało mleko kipiące

w garnku w absolutnej ciemności. Nawet dziś ciarki mnie przechodzą, jak o tym myślę, panie

MacLean.

Szliśmy dwie godziny prosto pod wiatr i, na Boga, dostaliśmy nieźle w kość. „Dileas" unosi się na

fali, a później wylatywał w powietrze i lądował z potwornym trzaskiem po drugiej stronie, zapadając

się w wodzie po burty. W chwili upadku słychać było wściekły warkot śruby mielącej powietrze.

Bóg jeden wie, dlaczego „Dileas" nie pękł na pół — Bóg albo duch Campbella, szkutnika z

Ardrishaig.

— Widzicie coś, chłopcy?! — krzyknął ze sterówki stary Grant, którego słowa porwał wiatr.

— Nic, Seumasie! — ryknął w odpowiedzi Torry. — Zupełnie nic!

Podałem Eachanowi reflektor, stary aldis, i poszedłem na rufę. Seumas Grant stał spokojnie przy

kole, z twarzą zalaną krwią — ogromna grzywiasta fala wybiła okno sterówki i nie zdążył się

odsunąć.

Ale jego starcze oczy były jak zawsze spokojne, pewne, czujne.

— To nie ma sensu, panie Grant! — krzyknąłem. — Tej nocy nie znajdziemy nikogo, a zresztą nikt

nie mógł przeżyć

takiej nawałnicy! To beznadziejne — „Dileas" dłużej tego nie wytrzyma! Musimy wracać!

Wyrzekł kilka słów. Nie dosłyszałem i pochyliłem się ku niemu.

— Zastanawiałem się po prostu, czy Lachie by wrócił — powiedział w zamyśleniu.

Wygramoliłem się ze sterówki i zacząłem przeklinać Seumasa Granta, przeklinać za straszliwą

miłość, jaką żywił do swoich synów, do Donalda Archiego i Lachlana. I nagle — nagle poczułem, że

ogarnia mnie straszny, palący wstyd, i zacząłem przeklinać samego siebie. Czepiając się nadburcia,

ruszyłem powoli w stronę dziobu.

Nim zdążyłem dotrzeć do śródokręcia, usłyszałem piskliwy, podniecony okrzyk Eachana.

— Tam, Torry, popatrz tam! Trzy rumby z lewa przed dziobem! Tam jest człowiek... nie, na Boga,

dwóch!

Kiedy „Dileas" wspiął się na szczyt następnej fali, popatrzyłem wzdłuż snopu światła z reflektora.

Eachan miał rację. Rzeczywiście, w wodzie szamotały się dwie ciemne postacie.

Trzema skokami dobiegłem z powrotem do sterówki i pokazałem je ręką Grantowi. Kiwnął w

odpowiedzi głową i zaczął zmieniać kurs. Ach, co to był za sternik, panie MacLean! Wystarczyłoby

obrócić dziób ciut za daleko, a nigdy byśmy się nie wydostali z jednej z tych głębokich dolin między

falami. Ale stary Seumas prowadził kuter bezbłędnie.

I wówczas zdarzył się cud. Właśnie to, panie MacLean — cud. Znaleźliśmy się w oku huraganu.

Proszę pamiętać, że fale były równie wysokie jak przedtem, ale wiatr na chwilę ustał i zapadła

śmiertelna cisza — aż nagle, od strony bakburty, z ciemności dobiegł ledwo słyszalny rozpaczliwy

krzyk.

Torry momentalnie obrócił reflektor, a snop podskakujący w górę i w dół, wydobył z kształt

unoszący się na wodzie w odległości pól

prawie dokładnie przed nami. Z początku wziąłem go po prostu za dryfujące szczątki rozbitego

promu, lecz zaraz zauważyłem, że to prowizoryczna tratwa zbita z kilku desek i belek. Leżało na niej

— nie, na Boga, było do niej przywiązane! — dwoje dzieci. Ukazywały się tylko chwilami na

szczytach fal i natychmiast znikały — igraszki diabła na rozszalałym morzu. O Boże, Boże! Biedne

maleństwa!

— Panie Grant! — ryknąłem staremu Seumasowi do ucha. — Na wprost dziobu jest tratwa z

dwojgiem dzieci!...

Jego oczy były równie spokojne jak zawsze. Spoglądał po prostu przed siebie z nieprzeniknionym

wyrazem twarzy.

MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: