MacLean Alistair - Wyspa Niedźwiedzia.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

MACLEAN ALISTAIR

Wyspa Niedzwiedzia

(Bear Island)

ALISTAIR MACLEAN

tłumaczył Juliusz P. Szeniawski

Ianowi i Marjory

Rozdział 1

Na tym etapie długiej i niezwykle burzliwej kariery „Róży Poranka” nawet najmniej

wnikliwy i baczny obserwator musiał dojść do wniosku, że jej nazwa nie należała do

najtrafniej dobranych, rzadko bowiem zdarza się jednostka, o której z równą

słusznością jak właśnie o niej dałoby się powiedzieć, że dobija zachodu dni swego

żywota. Sklasyfikowaną oficjalnie jako arktyczny trawler parowy o wyporności 560

ton, długości 173 stóp, szerokości 30 i zanurzeniu (bez balastu, lecz przy pełnych

zbiornikach paliwa i wody) 14,3 stopy, „Różę Poranka” zwodowano w stoczni w

Jarrow przed wieloma, wieloma laty, dokładnie w roku 1926, roku strajku

generalnego.

Jako się więc rzekło, dawno przekroczyła granicę wieku emerytalnego, była

powolna, niestabilna, trzeszczała w spawach i rozłaziła się w szwach – tak jak

kapitan Imrie i pan Stokes – oraz zużywała ogromne ilości paliwa na każdą jednostkę

wytworzonej energii – tak jak kapitan Imrie i pan Stokes: zbożowej whisky w

przypadku kapitana Imrie i rumu z Jamajki w przypadku pana Stokesa. I właśnie temu

się teraz oddawali: tankowaniu odpowiedniego do swych potrzeb paliwa, czyniąc to z

niewzruszonym zaabsorbowaniem kogoś, kto siedemdziesiątki nie dobił tylko przez

zwykły przypadek.

Z tego, co widziałem, żadna z osób, które tak nielicznie zasiadły do obiadu przy

dwóch długich, ustawionych wzdłuż osi statku stołach, nie kwapiła się do

uzupełniania swoich rezerw kalorii. Nie bez powodu, jak nie bez powodu frekwencja

przy obiedzie tego wieczoru okazała się tak niska. Przyczyną takiego stanu rzeczy

nie były serwowane potrawy, które choć nie przysporzyłyby nie przespanych nocy

kucharzom w Savoyu, smakowały zupełnie znośnie, ani też ewentualne estetyczne

obiekcje, jakie w naszym ładunku artystów mógłby wzbudzić urządzenie salonu

jadalni, bowiem wedle wszelkich kryteriów można by je uznać za wręcz wspaniałe:

symfonia tekowych mebli, dywanów i draperii w kolorze czerwonego wina. Bogiem a

prawdą, nie było to pomieszczenie, jakiego można by się spodziewać na pierwszym

lepszym trawlerze, ale też nie każdy pierwszy lepszy trawler po zakończeniu swej

kariery rybackiej – co w przypadku „Róży Poranka” nastąpiło, jak wieść niosła, w

roku 1956 – ma szczęście otrzymać nowy silnik i zostać przebudowany na luksusowy

jacht. I to przez kogo? Przez potentata żeglugowego, którego morskim

zamiłowaniom dorównywała jedynie jego ignorancja we wszystkich sprawach z

morzem związanych.

Problem leżał gdzie indziej – nie wewnątrz statku, ale poza jego burtami. Trzysta mil

za kręgiem polarnym, gdzie mieliśmy wątpliwe szczęście w tej właśnie chwili się

znajdować, warunki pogodowe bywają równie znakomite i dogodne dla żeglugi jak w

wielu innych spokojnych zakątkach Ziemi. Aż po widnokrąg rozciąga się

mlecznobiałe lustro morza przykryte to kopułą wyblakłego błękitu, to miriadami

gwiazd, które wyglądają nie jak gwiazdy, lecz jak odpryski zamarzniętego ognia na

smoliście czarnym aksamicie nieba. Tyle tylko że zdarza się to niezwykle rzadko i

zazwyczaj wyłącznie w owym krótkim okresie, który na tych szerokościach

geograficznych uchodzi za lato. Tymczasem jeśli jakieś lato w ogóle tu kiedyś było,

to nie pozostało po nim nawet wspomnienie. Zbliżał się koniec października, okres

sztormów towarzyszących zrównaniu dnia z nocą i właśnie jeden z takich pysznych,

typowych dla jesiennej równonocy sztormów chwycił nas w swoje objęcia. Moxen i

Scot, nasi dwaj stewardzi, roztropnie zaciągnęli story w jadalni, żebyśmy nie mogli

zobaczyć, jak bardzo był on typowy.

Wcale jednak nie musieliśmy go widzieć. Wystarczyło go słyszeć i czuć. Słyszeliśmy

dziką pieśń żałobną wichru w olinowaniu, przejmujące, monotonne zawodzenie,

samotne, zagubione i upiorne jak lament czarownic. Słyszeliśmy w jednostajnych

regularnych odstępach czasu tępe, wybuchowe plaśnięcia, kiedy statek rył pełnym

dziobem w doliny stromych fal, ciągnących równo na wschód pod naporem

porywistego wiatru znad bezmiaru czapy lodowej Grenlandii, odległej od nas o całe

siedemset mil. Słyszeliśmy nieustanne zmiany tonu pracy silnika, gdy śruba

podnosiła się niemal ponad powierzchnię wody, po czym na powrót zanurzała

głęboko w morzu.

A i czuliśmy ten sztorm, co wprawiało obecnych w jeszcze większe przygnębienie

niż samo jego słuchanie. W jednej chwili, kiedy dziób wyskakiwał w górę i wspinał się

mozolnie na falę, głęboki przechył nas ostro w lewo lub w prawo – w zależności od

tego, po której tonie stołów siedzieliśmy – a już w następnej kładło nas w stronę

przeciwną, gdy z kolei rufa pokonywała grzbiet fali. Na domiar złego, te szeregi fal

zaczynały powoli, lecz złowieszczo łamać się w wodną kipiel co gwałtownie

uwydatniło skłonność „Róży Poranka” – właściwą wszystkim łodziom rybackim – do

silnego bocznego kołysania w każdych warunkach pogodowych poza tymi, jakie

panują na stawie przy młynie. Te dwa różne ruchy, boczny i wspinająco-opadający,

próbowały się właśnie na siebie nakładać, dając w sumie rzeczywiście nieprzyjemny

efekt korkociągu, fatalnie potęgujący niewygodę i złe samopoczucie pasażerów.

Ponieważ przeważającą część minionych ośmiu lat spędziłem na morzu, ja sam nie

cierpiałem żadnych nieprzyjemnych dolegliwości, ale nie musiałbym być wcale

lekarzem – którym wedle posiadanych dokumentów byłem – by rozpoznać symptomy

mal de mer u współpasażerów. Wymuszony uśmiech, spojrzenie przemyślnie

unikające wszystkiego, co przypomina jedzenie, mina zdradzająca najwyższe

MacLean Alistair - Wyspa Niedźwiedzia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: