Haig Brian - Tajna sankcja.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Brian Haig

Tajna sankcja

Secret Sanction

Przekład: Anna Kołyszko

W armii uczysz się szacunku dla trzech wartości: obowiązku, honoru i ojczyzny. W

Kosowie uczysz się, jak wybrać dwie spośród tych trzech.

ROZDZIAŁ 1

Fort Bragg w sierpniu tak bardzo przypomina piekło, że w powietrzu czuje się zapach siarki.

Wprawdzie nie jest to siarka, lecz dziewięćdziesiąt osiem procent wilgotności pomieszanej z pyłem

Karoliny Północnej i wonią trzydziestu tysięcy rozgrzanych ciał

mężczyzn i kobiet, którzy połowę życia spędzają, uganiając się za sobą po okolicznych lasach i

obywając się bez prysznica.

Gdy tylko wyszedłem z samolotu, ogarnęła mnie przemożna chęć wykonania telefonu do moich

szefów w Pentagonie i błagania ich, by ponownie rozważyli swoją decyzję. Choć zapewne nie na

wiele by się to zdało.

Dźwignąłem więc brezentowy wór oraz pękatą prawniczą teczkę i ruszyłem na postój taksówek.

No tak, na moment zapomniałem, że to przecież baza lotnicza Pope'a przylegająca do Fort Bragg i

tworząca z nim wspaniały wojskowy obiekt, w którym nie ma takich udogodnień jak postój taksówek.

Że też wypadło mi to z głowy! Pomaszerowałem więc prosto do budki telefonicznej i zadzwoniłem

do dyżurnego w dowództwie Osiemdziesiątej Drugiej Dywizji Powietrznodesantowej.

--- Dowództwo, sierżant Mercor --- rozległ się w słuchawce surowy głos.

--- Tu major Sean Drummond --- warknąłem, starając się wcielić w bezwzględnego,

odrażającego drania, co zwykle wychodziło mi całkiem nieźle.

--- W czym mogę pomóc, sir?

--- To chyba oczywiste. Dlaczego nie podstawiono mi dżipa?

--- Nie wysyłamy dżipów po personel. Nawet po oficerów, sir.

--- Hej, sierżancie, czy macie mnie za głupka?

Pozwoliłem, by pytanie na chwilę zawisło w powietrzu, po czym dodałem już przyjaźniej:

--- Słuchajcie, generał, który pracuje na wyższym piętrze waszego budynku, obiecał, że dżip

będzie na mnie czekał. Umówmy się, że jeśli dotrze tu w ciągu dwudziestu minut, to zapomnę o całej

sprawie. Inaczej...

Po drugiej stronie zapadła cisza.

--- Sir, ja... hm, cóż, to wbrew przepisom. Nikt mi nie powiedział, że ma na pana czekać dżip.

Przysięgam.

Oczywiście, że nikt mu nie powiedział. Obaj o tym wiedzieliśmy.

--- Słuchajcie, sierżancie. Sierżant Mercor, zgadza się? Jest wpół do jedenastej wieczorem i

moja cierpliwość topnieje z każdą minutą.

--- W porządku, majorze. Dyżurny kierowca będzie tam za dwadzieścia minut.

Usiadłem na worku i czekałem. Powinienem odczuwać wyrzuty sumienia z powodu tego

kłamstwa, ale miałem na głowie inne rzeczy. Przede wszystkim byłem zmęczony. A poza tym w mojej

kieszeni tkwiły rozkazy zlecające mi przeprowadzenie specjalnego dochodzenia. Już choćby z tego

powodu należało mi się parę przywilejów.

Dokładnie po dwudziestu minutach podjechał dżipem szeregowy Rodriguez. Wrzuciłem z ulgą

worek na tył pojazdu i wskoczyłem do środka.

--- Dokąd? --- spytał Rodriguez, patrząc przed siebie.

--- Kwatery oficerów. Wiecie, gdzie to jest?

--- Pewnie. Ma pan tu przydział, sir?

--- Nie.

--- Ma się pan zameldować?

--- Nie.

--- Jest pan przejazdem?

--- Trochę cieplej.

--- Aa, prawnik, zgadza się? --- domyślił się Rodriguez, spoglądając na odznakę przy moim

mundurze, zdradzającą, że jestem członkiem Wojskowego Biura Śledczego, JAG.

--- Rodriguez, jest późno i czuję się zmęczony. Rozumiem, że masz chęć pogadać, ale nie jestem

w nastroju. Po prostu jedźmy.

--- Nie ma sprawy, sir. --- Rodriguez gwizdał przez dwie minuty. --- Widzę, że ma pan Odznakę

Bojową Piechoty --- nie wytrzymał.

Szeregowy Rodriguez, irytująco bystry facet, ustawił sobie lusterko wsteczne tak, by widzieć

szczegóły mojego munduru.

--- Kiedyś służyłem w piechocie --- przyznałem.

--- I walczył pan?

--- Tak, ale tylko dlatego, że wysłali mnie tam, zanim zdążyłem się połapać, jak dać nogę.

--- Bez urazy, sir, ale jak mężczyzna może zrezygnować ze służby oficera piechoty, by zostać

jakimś tam prawnikiem?

--- Poddano mnie testom. No i okazało się, że jestem za bystry na oficera piechoty. A wiecie,

jak to jest w armii. Wszystko musi grać. Zasada to zasada. Macie jeszcze jakieś pytania?

--- Nie, sir. Tylko parę. Co pan tu robi?

--- Jestem przejazdem. W drodze do Europy.

--- Czy przypadkiem nie do... hm, Bośni?

--- Właśnie tam. Mam złapać C--130, który odlatuje z Pope Field o siódmej rano i dlatego

muszę tu przenocować.

Nie było to całkiem zgodne z prawdą, ponieważ o moim odlocie do Bośni miała zadecydować

rozmowa z czterogwiazdkowym generałem o nazwisku Partridge, z którym byłem umówiony

wcześnie rano. Szeregowy Rodriguez nie musiał jednak tego wiedzieć. W

zasadzie nikt poza generałem, mną i kilkoma jeszcze osobami w Waszyngtonie nie musiał

tego wiedzieć.

--- KO są przed nami --- poinformował szeregowy Rodriguez.

--- Dzięki --- odparłem, gdy właśnie parkowaliśmy przed kwaterami oficerskimi.

Dźwignąłem worek, zameldowałem się i poszedłem do pokoju. Po minucie leżałem rozebrany

pod kołdrą i zasypiałem.

Gdy zadzwonił telefon przy moim łóżku, nie mogłem uwierzyć, że minęło już pięć godzin.

Dyżurny powiedział, iż wóz generała Partridge'a czeka na mnie na parkingu. W mgnieniu oka

wziąłem prysznic i ogoliłem się. Potem wyrzuciłem wszystko z worka, żeby znaleźć polowy mundur i

buty.

Dojazd do Specjalnej Centrali Wojskowej Johna F. Kennedy'ego, w której mieściło się między

innymi Dowództwo Sił Specjalnych Armii Stanów Zjednoczonych, zajął nam pół

godziny.

Przed biurem Partridge'a czekał na mnie major o ponurej twarzy. Kazał mi zaczekać. Po

dwudziestu minutach drzwi do gabinetu Partridge'a otworzyły się. Podszedłem szybko do biurka

Haig Brian - Tajna sankcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: