Haig Brian - W matni.pdf - Sensacja i Kryminały - Alazet

Brian HAIG

W matni

Z angielskiego przełożył ZBIGNIEW KOŚCIUK

Lisie, Brianowi, Pat, Donnie i Annie

Od autora

Podobnie jak inne powieści, w których występuje Sean Drummond, W matni nie jest książką o

wojnie, lecz kryminałem - thrillerem prawniczym - przypadkowo osadzonym w wojskowych realiach

i ukazanym na tle wydarzeń w Iraku.

Długo i mozolnie dumałem nad tym, czy powinienem napisać powieść nawiązującą do nadal

trwającego konfliktu. Żaden autor - a przynajmniej żaden autor pragnący odnieść sukces komercyjny -

nie powinien uczestniczyć w bieżącej dyskusji na tematy polityczne.

Atmosfera polityczna panująca w Ameryce jest silnie, niekiedy wręcz histerycznie podzielona,

co moim zdaniem jest zjawiskiem pozytywnym. W zdrowej, sprawnie działającej demokracji

obywatele powinni okazywać troskę, przejawiać zaangażowanie, wyrażać opinie -

a wojna z pewnością winna wzbudzać ich zainteresowanie.

Kiedy wstępowałem do wojska, przechodziliśmy od dużej armii opartej na powszechnym

poborze do mniejszej liczebnie, w której służyli wyłącznie ochotnicy.

Abstrahując od innych kwestii, podobnie jak wielu ludzi martwiło mnie, że amerykańska armia

przestanie odzwierciedlać złożoną naturę naszego narodu, a obywatele przestaną postrzegać nas jako

żołnierzy obywateli, uznając za zwyczajnych najemników. Na szczęście, część moich obaw się nie

spełniła. Amerykanie ciągle darzą ludzi w mundurach sympatią i wyjątkową troską, a władze w

Waszyngtonie nie czuły pokusy, aby traktować żołnierzy jak mięso armatnie, siłę najemną - ponure

określenie, które sugeruje spisanie na straty.

Większość autorów pragnie, aby ich książki sprawiały przyjemność czytelnikom, były czytane i

kupowane - niekoniecznie we wspomnianej kolejności. Jest to podwójnie prawdziwe, gdy autor ma

czwórkę wspaniałych dzieciaków, którym trzeba zapewnić jedzenie, ubranie, nocleg i w niezbyt

odległej przyszłości studia. Nie chciałem napisać powieści zawierającej polityczne uprzedzenia i

mam nadzieję, że moja książka nie zostanie w ten sposób odebrana.

Dlaczego zaryzykowałem napisanie powieści o Iraku? To proste: toczymy wojnę w kraju - i

regionie - o którym większość Amerykanów wie zdumiewająco niewiele. Spotkałem wielu

Amerykanów, którzy byli w Paryżu, Hongkongu, a nawet w Kenii - nie udało mi się jednak spotkać

nikogo, kto wspominałby o cudownych plażach w Jemenie (szczerze mówiąc, jemeńskie plaże wcale

nie są takie cudowne).

W 1983 roku, będąc kapitanem armii amerykańskiej, pracowałem dla Połączonego Kolegium

Szefów Sztabów jako oficer łącznikowy do spraw Libanu. Po katastrofalnej inwazji izraelskiej

umieściliśmy tam korpus ekspedycyjny piechoty morskiej w charakterze sił

pokojowych. Liban, niegdyś perła regionu, bardzo się wówczas różnił od kraju, którym był

kiedyś - to skutek dziesięciu lat brutalnej wojny domowej. Długo przed naszym przyjazdem kraj

był wewnętrznie rozdarty, wstrząsany konfliktami religijnymi, rywalizacją klanową, krwawymi

waśniami rodowymi i niszczony przez sąsiadów, którzy wykorzystywali przemoc i podsycali

nienawiść, często za pomocą terrorystycznych metod. Sytuacja była bardzo różna od tej, która panuje

w dzisiejszym Iraku. Z drugiej strony jednak okazała się niezwykle podobna.

Z powodu obsesji na punkcie zimnej wojny każdy oficer z tamtej epoki był ekspertem od

zagrożenia sowieckiego - a przynajmniej za takiego uchodził. Ale gdyby ktoś poprosił

mnie o wymienienie jednej rzeczy odróżniającej sunnitów od szyitów - głównego źródła napięć

i konfliktów w świecie arabskim - w przeszłości, przyszłości i przypuszczalnie w przewidywalnej

przyszłości, zapadłaby martwa cisza. Gdy pewnego ranka zamachowiec-samobójca wjechał

ciężarówką wyładowaną materiałami wybuchowymi w budynek, w którym stacjonowali marines,

okazało się, że kapitan Haig nie jest osamotniony w niewiedzy -

wielu przywódców cywilnych i wojskowych miało bardzo mgliste wyobrażenie, w co się

wpakowaliśmy. Początkowo było to przerażające i dezorientujące, w końcu okazało się tragiczne. Do

dzisiaj jestem przekonany, że dwustu osiemdziesięciu czterech żołnierzy piechoty morskiej zginęło z

powodu naszej ignorancji.

Dziś ponownie znaleźliśmy się w kraju, o którym wiemy zdumiewająco niewiele, ponownie też

spory jego mieszkańców, ich waśnie rodowe i konflikty stały się naszymi.

Sekretarz stanu Colin Powell tak sparafrazował słowa, które prezydent wypowiedział przed

inwazją: „Jeśli potłuczesz porcelanę, staniesz się jej właścicielem". I rzeczywiście, my, większość

Amerykanów - większość wyborców - wiemy bardzo mało o rozbitych skorupach, które nasi

żołnierze próbują skleić własną krwią, ofiarą i odwagą, aby uczynić z nich sprawnie działającą

demokrację.

W ten sposób powstała książka W matni. Mam nadzieję, że uznacie ją za intrygującą, zajmującą

i prowokującą do myślenia. Jak już wspomniałem, jest to powieść kryminalna, która porusza pewne

drażliwe tematy związane z Irakiem. Mam nadzieję, że jej lektura poszerzy waszą wiedzę i wzmocni

zainteresowanie tą problematyką.

Podkreślam, że postacie występujące na kartach tej książki są fikcyjne, chociaż wielu

czytelników z pewnością dopatrzy się pewnych historycznych odniesień i zagadek, do których

nawiązuje intryga.

W tym miejscu najwyższa pora wyrazić wdzięczność kilku osobom. Po pierwsze, dziękuję za

użyczenie godnego nazwiska podpułkownikowi Kempowi Chesterowi, mojemu wielkiemu

przyjacielowi, pierwszorzędnemu oficerowi wywiadu wojskowego, który był na dwóch zmianach w

Iraku. Dziękuję innemu przyjacielowi, którego nazwisko wykorzystałem, Christopherowi Yuknisowi,

który służył krajowi przez niemal trzydzieści lat i był jednym z najinteligentniejszych oficerów,

jakich spotkałem. Dziękuję Jimowi Tireyowi, bliskiemu przyjacielowi, który uczestniczył w wielu

niebezpiecznych misjach i zawsze był dla mnie przykładem. Użyłem również nazwiska kolegi z West

Point, Roberta Enzenauera, który naprawdę jest znakomitym lekarzem, oficerem rezerwy, i który z

wielkim poświęceniem służył osiemnaście miesięcy w Afganistanie i Iraku.

Składam podziękowania Claudii Foster. Prawdziwa Claudia Foster znajdowała się w

wieżowcu World Trade Center pamiętnego 11 września 2001 roku. Była wspaniałą młodą damą,

inteligentną, uroczą i wesołą. Zginęła jak wielu innych, pozostawiając pogrążoną w smutku rodzinę,

która poprosiła mnie o znalezienie godnego miejsca dla niej w tej książce.

Mam nadzieję, że to mi się udało.

Na koniec dziękuję Donniemu Workmanowi. Prawdziwy Donnie Workman pochodził

z rocznika 1966 West Point, był kapitanem akademickiej drużyny Lacrosse - bramkarzem o

niezwykłym refleksie i stalowych nerwach. Bramkarze wszystkich dyscyplin to wyjątkowa grupa

ludzi, jednak bramkarze Lacrosse stanowią klasę sami dla siebie. Donnie ciągle bywał

w naszym domu, gdy mój ojciec wykładał w West Point. Był wzorem dla młodych graczy ze

szkół średnich, dostarczał nam również inspiracji pod wieloma innymi względami. Niecały rok po

ukończeniu studiów wszedł na minę przeciwpiechotną w Wietnamie. Człowiek, którego uważaliśmy

za silniejszego niż życie, który pewnego dnia miał zostać generałem i wielkim człowiekiem, zginął w

ułamku sekundy - nigdy nie został jednak zapomniany.

Dziękuję wszystkim pracownikom Warner Books, którzy wygładzają mój kiepski styl, lansują i

sprzedają moje powieści. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem im wdzięczny i jak bardzo ich

Haig Brian - W matni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: