Anna Quindlen - Zbudź się, szkoda dnia.pdf - ● QVXY - Lary1918

ANNA QUINDLEN

Zbudź się, szkoda

dnia

Sława jest jak pszczoła

Tu żądłem ukłuje

Tam pieśnią przywoła

Ach, no i ma też skrzydła

- Emily Dickinson

Marii Krovatin, prawdziwej gwieździe.

Silnej, nieustraszonej, absolutnie niezwykłej.

Gdy dorosnę, chcę być taka jak ty.

Rozdział 1

Od czasu do czasu obce osoby pytają mnie, jak mogę mieszkać w

Nowym Jorku. Zdarza się to na przykład, gdy jestem na wakacjach i

spędzam czas, stojąc w kolejce do bufetu w towarzystwie spalonych

słońcem i niezupełnie trzeźwych urlopowiczów. Bywa też, że pytanie

to pada podczas branżowego sympozjum, kiedy siedzę w rogu

hotelowej sali konferencyjnej i popijam kawę w gronie innych

pracownic socjalnych, w większości ubranych w marszczone spódnice

i noszących wiszące kolczyki - atrybuty kobiet w pewnym wieku i o

określonej świadomości społecznej. Pytają mnie o to koleżanki mojej

ciotki, które, choć mieszkają niedaleko, zaledwie pół godziny jazdy

Saw Mill Parkway na północ, żyją w stanie sielankowej izolacji w

okolicy, która równie dobrze mogłaby uchodzić za Maine.

Nawet w samym Nowym Jorku zdarza mi się usłyszeć to pytanie,

na przykład z ust starszych panów spacerujących promenadą na Coney

Island, którzy znają Irvinga Lefkowitza od czasów jego bar micwy i z

perspektywy ławeczki przy brooklyńskiej plaży wyobrażają sobie

podłużną wyspę Manhattan jako wielkomiejskiego „Titanica" z

tłoczącymi się na pokładach kryminalistami, homoseksualistami i

ateistami, zmierzającego ku nieuchronnej katastrofie.

„I czemu ty tam mieszkasz, dziecko?" - zapytał mnie kiedyś jeden

z nich, mrużąc oczy z niedowierzaniem. Długa blada szyja wystawała

mu z rozciągniętego swetra z dekoltem w serek, wskutek czego

wyglądał jak żółw z Galapagos we włóczkowej skorupie w romby.

Czasem, gdy jestem zmęczona, wzruszam tylko ramionami i

odpowiadam, że mi się tu podoba. Kiedy mam podły humor lub

odrobinę przesadzę z alkoholem, co w zasadzie daje taki sam efekt,

tłumaczę, że mieszkam w Nowym Jorku, ponieważ to miasto jest

centrum wszechświata.

Jednak najczęściej mówię, że tutaj mieszka moja siostra, a ja chcę

być blisko niej, jej męża, który jest dla mnie jak brat, i syna, którego

w skrytości uważam przynajmniej po części za swojego. Starszych

panów taka odpowiedź satysfakcjonuje. Wydają z siebie pomruk

aprobaty i kiwają łysymi, pokrytymi plamami głowami. Porządna

dziewczyna. Jaka rodzinna. Zerkają na Irvinga. Następne pytanie

będzie dotyczyło ślubu. Uciekamy do „Nathana" na hot doga.

Ale mi się tu naprawdę podoba. I naprawdę jest to centrum

wszechświata.

Prawdą jest też, że chcę być blisko siostry. Zawsze tak było.

Mamy nawet swoje ustalone rytuały. Każdego ranka w sobotę, o ile

ona nie relacjonuje akurat olimpiady, oscarowej gali, klęski

żywiołowej czy jakiejś inauguracji, idziemy pobiegać do parku, a

później wspólnie jemy śniadanie - u niej albo w greckiej knajpce

niedaleko mojego domu. Twierdzi, że zbyt mało ćwiczę i przez to nie

możemy biegać w szybszym tempie. Według niej to przejaw mego

wrodzonego lenistwa, a ja uważam, że to świetnie odzwierciedla nasze

wzajemne relacje. Nasza ciotka Maureen mawia, że jako dziecko

byłam tak ociężała i flegmatyczna, że nauczyłam się chodzić tylko

dlatego, żeby podążać za starszą siostrą. W jednym z

najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa pojawia się taki oto

obraz: idę wysadzaną sosnami ulicą, po obu stronach zabudowaną

starymi domami w stylu kolonialnym, i kilka metrów przed sobą

widzę plecy grupki ośmioletnich dziewczynek. Nagle ze środka tej

gromadki dobiega mnie niesiony wiatrem stanowczy głos: „Wracaj do

domu, Bridget! Ty nie możesz iść!".

Kiedy biegam z Meghan, zawsze dostaję zadyszki, ale zdążyłam

się już do tego przyzwyczaić. „Patrz i ucz się" - powtarza mi od

czasów liceum i ja zawsze jej słucham.

- Niesamowite, że wczoraj obie znalazłyśmy się na tym samym

przyjęciu - powiedziała pewnego pochmurnego marcowego poranka,

gdy biegłyśmy truchtem po parkowej alejce. Starałam się nie

zauważać w jej głosie tej dawnej nuty zniecierpliwienia: „Wracaj do

domu, Bridget! Ty nie możesz iść!". Rzeczywiście dziwnie się

poczułam, wchodząc do przestronnego salonu z meblami obitymi

beżowym welurem i obrazami impresjonistów na ścianach i widząc ją

w kącie z kieliszkiem wody mineralnej w dłoni. Gospodyni nawet

usiłowała nas sobie przedstawić - nie podejrzewała, że jesteśmy ze

sobą spokrewnione. Potem wyszła odnieść bukiet zawilców

obwiązanych wstążeczką, który wręczyłam jej na powitanie.

- Boże, Bridget, kwiaty? - powiedziała moja siostra, mijając

grupkę świeżo upieczonych mam pracujących nad odzyskaniem figury

po ciąży. - Nie wierzę, że na proszoną kolację przyszłaś z kwiatami.

To najgorsze, co można zrobić. Tyle krzątaniny, żeby się ze

wszystkimi przywitać, a tu jeszcze trzeba poszukać wazonu, nalać

wody i znaleźć dla nich jakieś miejsce, a jeśli w dodatku są

niebieskie... Jezu, ja nigdy nie wiem, gdzie je u siebie postawić, a w

ogóle...

- Jak ty to robisz, że niewinny gest zamieniasz w problem?

- Czasami po prostu zostawiam je w kuchni na blacie, a potem

wyrzucam do śmieci razem z resztkami jedzenia. - Wiedziałam, że to

nie do końca prawda; Meghan od dawna zatrudnia specjalne osoby,

które się tym zajmują, a ludzie z Feeding Our People, dużej społecznej

organizacji dobroczynnej pomagającej głodującym, przysyłają

furgonetkę, żeby zabrać niezjedzone potrawy z jej przyjęć. - Przynieś

wino, to wystarczy. Nawet jeśli nie będą go chcieli, przyda się na

następne koktajl party. Albo się wstrzymaj i następnego dnia przyślij

orchideę w doniczce. Nie wiem czemu, ale w każdym cholernym

salonie na East Side muszą być orchidee. Moim zdaniem są

obrzydliwe, przypominają wielkie białe robale. W ogóle nie

wyglądają jak kwiaty.

- Myślałam, że je lubisz. Zawsze stoi u ciebie jedna na komodzie

pod oknem.

- Co mam powiedzieć? Jestem niewolnicą mody.

Podczas porannych joggingów ciągle widujemy te same osoby:

gwiazdora oper mydlanych, który ma starannie ufarbowane włosy i

muskularne nogi; drobną, siwowłosą, krótko ostrzyżoną kobietę o

żylastej figurze maratończyka; chińskie małżeństwo, które ubiera się

w identyczne modne dresy i biega w towarzystwie pary chartów

rosyjskich. Obok nas przemknęła jedna ze znajomych anorektyczek,

ukrywająca sterczące kości pod obszerną bluzą.

- Znasz tę laskę, która czyta wiadomości finansowe? Grace

Shelton? - zapytała Meghan.

- To ta, co ma tak fajnie obcięte włosy?

- Nie rozumiem, czemu wszyscy tak mówią. Wcale nie ma takiej

świetnej fryzury.

- Dobra, niech ci będzie. A co?

- Słyszałam, że żywi się wyłącznie jabłkami i chrupkim

pieczywem.

- Niemożliwe.

- Pewnie masz rację, ale kto wie.

Kobieta przed nami odwróciła się i zaczęła biec tyłem. Meghan

opuściła głowę tak, aby daszek czapki zasłonił jej twarz.

Anna Quindlen - Zbudź się, szkoda dnia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: