Ted Allbeury - Wszystkie nasze jutra.pdf - ● A - Lary1918

TED ALLBEURY

Wszystkie nasze jutra

(PrzełoŜył Piotr Jankowski)

Tę ksiąŜkę dedykuję Alewyn Birck

Niewielu ludzi potrafi odczuwać szczęście, jeśli nie mogą jednocześnie nienawidzić jakiejś innej osoby,

narodu lub wiary.

B. Russel

Brytyjscy komuniści powinni, jeśli to konieczne, uciec się do wszelkich moŜliwych wybiegów, sztuczek,

intryg, zatajania prawdy i środków nielegalnych, by przeniknąć do związków zawodowych i w nich pozostać.

Powinni nauczyć się wspierać swymi głosami przywódców Labour Party tak jak sznur wspiera wisielca.

Lenin

ROZDZIAŁ I

Długa ostroga wiązów biegła zboczem łąki, rozciągając się od południo-

wo-wschodniego krańca lasu niemal aŜ do mostu prowadzącego do farmy. BladoŜółte słońce

wczesnego marcowego poranka rzucało długie cienie przed stadem, które powoli przechodziło

mostem na łąkę po drugiej stronie rzeczki. Trawę pokrywała siwa warstwa szronu i w mroźnym

powietrzu parowały oddechy dwóch pędzących stado męŜczyzn.

Dwaj Niemcy stojący przy skraju lasu naciągnęli na twarze wełniane szaliki. Obser-

wowali poruszenia krów i parobków. Gdy zwierzęta zbliŜyły się do krawędzi lasu, wyŜszy z

pasterzy wyprzedził czoło stada. Po pięciu minutach był juŜ w lesie, posuwając się zgodnie ze

znakami namalowanymi białą farbą na pniach drzew.

Gdy dotarł do Niemców powiedział:

- Dobry dien’.

WyŜszy z nich wyciągnął rękę.

- ‘Tag.

Godzinę później znajdowali się juŜ w duŜym domu na przedmieściach Brunszwiku.

SłuŜył on jako skrzynka kontaktowa BFV, wywiadu zachodnioniemieckiego. Po dalszych

pięciu godzinach, gdy męŜczyzna wykąpał się i zaczął składać raport, jeden ze słuchających go

wyszedł z pokoju i zadzwonił pod zastrzeŜony numer w Bonn.

Przed wieczorem juŜ sześciu męŜczyzn wypytywało przybysza. Nie agresywnie, ale

dokładnie, wręcz drobiazgowo. Cechowała ich spokojna pewność ludzi wiedzących, Ŝe ich

czas i wysiłek nie będzie zmarnowany.

Człowiek, którego badali, był majorem KGB, oficerem łącznikowym pomiędzy KGB i

radzieckim wywiadem wojskowym - GRU. Skontaktował się z nimi cztery miesiące wcześniej.

Teraz był juŜ po wszystkich badaniach sprawdzających moŜliwość ewentualnej zdrady. Usta-

lono jego motywacje, zakres posiadanych informacji, pytano, jakiego Ŝąda wynagrodzenia.

Niezbyt chętnie wówczas ujawniał, czym się kieruje, i nie posunął się poza stwierdzenie, Ŝe to,

co chce powiedzieć, ma niezwykłą wagę.

Oczywiście wiedzieli juŜ o nim co nieco i mieli świadomość, Ŝe jeśli tylko zechce, moŜe

rzeczywiście dostarczyć informacji o wielkiej wadze. Jeśliby jednak uzyskał ich akceptację

zbyt tanim kosztem, ryzykowali wiele. Mógł być wtyczką KGB. Mógł okazać się płotką, usi-

łującą zdobyć mieszkanie i pensję w zamian za rutynowe materiały, a takich mieli juŜ z pół

tuzina. Było w nim jednak coś, co w końcu skłoniło ich do podjęcia tego ryzyka. Przejęli go 5

mil na południe od Helmsted.

Sekcja fotograficzna powiększyła juŜ mikrofilm, który Rosjanin przeniósł ukryty w

górnej, sztucznej szczęce. Sama tylko zawartość mikrofilmu usprawiedliwiała ich decyzję. Ale

to był dopiero początek. Rozmawiał z nimi teraz otwarcie, odpowiadał na wszystkie pytania, a

jego motywy stały się jasne. Po prostu bał się tego, co miało się stać. Oni zresztą teŜ się bali.

Scenariusz, jaki przedstawił, znali od dawna. Jednak nigdy nic podobnego się nie działo i sto-

pniowo stawał się on coraz mniej prawdopodobny.

Jeden z przesłuchujących wrócił nocą do Bonn. Drugi wieczornym samolotem poleciał

do Berlina. W Tegel czekała na niego dziewczyna, Francuzka. Wypili razem kawę w restauracji

na lotnisku. Zwykłą, brązową kopertę zwinął tak, Ŝeby mieściła się do jej torebki. Nie miała

pojęcia, jakie informacje zawiera ta koperta; w południe następnego dnia przekazała ją pew-

nemu męŜczyźnie w mieszkaniu nad sklepem rybnym przy rue Monge w ParyŜu.

Fakty, o których poinformował Niemców zbiegły oficer, ich wzajemne usytuowanie w

czasie prawdopodobnie pozwoliłyby siłom NATO lub ONZ zapobiec przeistoczeniu się

agresywnego planu w krwawą rzeczywistość. Zamiast tego stały się jednak katalizatorem,

który połączył się ze stuleciami rywalizacji i nienawiści między Anglią i Francją. Sięgały one

od czasów bitwy pod Agincourt, poprzez rok 1066, aŜ do dzisiejszych sprzeczek farmerów o

jabłka Golden Delicious, czy import kurcząt i indyków. To odwieczne, podszyte nienawiścią

współzawodnictwo posłuŜyło za wymówkę słabemu, lecz bezwzględnemu i ambitnemu poli-

tykowi, który zamienił potencjalnie groźny incydent w nieuniknioną katastrofę. Katastrofę,

która miała wpłynąć na Ŝycie milionów ludzi.

ROZDZIAŁ II

Pułkownik Harry Andrews skinął szorstko głową, dziękując sierŜantowi, który postawił

przed nim na stole drinka. Gdy skończył powolne kartkowanie programów telewizyjnych w

“Radio-Timesie” i “TV-Timesie”, rzucił oba pisma na siedzenie najbliŜszego fotela. Sięgnął po

szklankę, przytrzymał ją pod światło, a potem ostroŜnie upił łyk napoju. Jak dotąd zauwaŜył

tylko dwa niebezpieczne punkty.

Pułkownik Andrews sprawdzał zapowiedzi teatru telewizji, gdy tylko zanosiło się na to,

Ŝe spędzi większość tygodnia w domu. Nie interesowały go sztuki - wprost przeciwnie. Nie-

nawidził teatru, czy to na scenie, czy w Ŝyciu. Ta nienawiść obejmowała dramaturgów, akto-

rów, a w szczególności aktorki, a takŜe wszystkich tych pieczeniarzy, którzy na teatrze -

wszystko jedno w jakiej postaci - zarabiali pieniądze. Zaś najbardziej ze wszystkiego niena-

widził swej Ŝony. Nie miała ona Ŝadnych powiązań ze sceną; jednak wpływ, jaki teatr na nią

wywierał, był właśnie przyczyną tej nienawiści.

Niedzielny film na kanale BBC-1 opowiadał o stopniowym upadku pięknej niegdyś

kobiety, gwiazdy Hollywoodu, którą opuścili wszyscy przyjaciele, mąŜ i kochankowie, gdy w

końcu roztrwoniła majątek, a jej piękne ciało przestało budzić poŜądanie. Przez pięć dni Paula

będzie odgrywała w domu tę rolę i łzy będą pojawiać się w jej oczach, gdy tylko zacznie po-

wtarzać banalne, pełne wyrzutu kwestie z filmu. Paula Andrews natychmiast utoŜsamiała się z

kaŜdą zgnębioną, boleśnie doświadczoną kobietą, począwszy od Delilah, a skończywszy na

sponiewieranych Ŝonach Evina Pizzeya. Nie kaŜdy, kto mając 17 lat jest tak piękny, Ŝe aŜ dech

zapiera, musi w końcu wpadać w cięŜką nerwicę, ale jeśli chce się na nerwicy budować karierę,

to na pewno bycie tak pięknym moŜe w tym dopomóc. A jeśli jeszcze uroda łączy się z wro-

dzonym talentem aktorskim i Ŝywą, choć wykoślawioną wyobraźnią z rodzaju takich, na jakich

bazują wszyscy psychopatyczni kłamcy - wówczas ktoś taki potrafi nieźle się bawić, zmie-

niając Ŝycie swych najbliŜszych i najdroŜszych w istne piekło.

Wiedział, Ŝe będzie odgrywała upadłą gwiazdę tylko przez pięć dni, bo juŜ w piątek

zobaczy Laureen Bascal i Humphrey’a Bogarta w “To Have and Have Not”. W dziesięć minut

zmieni się w dowcipkującą, światową kobietę, niewprawnie popalającą papierosa i z pod wpół

przymkniętych powiek posyłającą mu spojrzenia pełne pogardy dla jego słabości. A moŜe to

była raczej Bette Davis w “Scapegoot”?

Harry Andrews traktował czytanie “Radio-Timesa” tak jak któraś z jego grup specjal-

nych SAS traktowałaby rutynowe rozpoznanie. Jak mawiano w wojsku - “Czas spędzony na

rozpoznaniu nigdy nie idzie na marne”, albo “W porę ostrzeŜony, w porę uzbrojony” i temu

podobne.

Pułkownik z łatwością dawał sobie radę z manią Ŝony. Miał z tym do czynienia od 15

lat, a pułkownikiem SAS nie zostałby nikt, kto bawi się w drobiazgi. Dawno juŜ wyczerpał spis

tego, co był w stanie zrobić, Ŝeby uczynić znośniejszym stan Pauli i swoją sytuację. Był u kilku

internistów, u czterech psychiatrów, próbował intensywnego seksu, paternalizmu, aŜ w końcu

doszedł do wniosku, Ŝe najlepiej będzie po prostu nie zwracać na to uwagi. Obserwował, jak

psychiatrzy i inni specjaliści próbują najróŜniejszych terapii. Nigdy nie przyznawali się do

poraŜki. Ale zawsze przegrywali. Ona po prostu miała psychopatyczną osobowość; zawsze

będzie kłamać, zawsze będzie nieobliczalna, a jej przeprosiny i skrucha nieodmiennie będą

fałszywe. To jemu tak powiedzieli, nie jej. Była zbyt piękna na to, by jej uświadamiać

wszystkie te paskudne fakty. A gdy juŜ ją skreślili z listy, mogli zacząć pakować się do jej

Ted Allbeury - Wszystkie nasze jutra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: