!James Grady - Sześć dni Kondora.pdf - Sześć dni Kondora (czyt. Henryk Pijanowski) - eska91

James Grady

Sześć dni Kondora

Przełożył STEFAN WILKOSZ

Tytuł oryginału SIX DAYS OF THE CONDOR

Dla wielu ludzi, w tym również dla Shirley,

która pomagała i Ricka, który przez to cierpiał.

PRZEDMOWA

Wydarzenia opisane w tej powieści są zmyślone. Tak przynajmniej uważa autor. Ale

w rzeczywistości mogły się niewątpliwie wydarzyć, ponieważ organizacja i

działalność opisanych tu instytucji wywiadu oparta jest na faktach. Wydział CIA, do

którego należał Malcolm, jak też Grupa Operacyjna 54/12 istnieją po dzień dzisiejszy,

być może już pod innymi nazwami.

Powieść ta oparta jest na następujących źródłach: Jack Anderson „Karuzela

waszyngtońska”, Alfred W. McCoy — „Polityka a heroina w południowo—

wschodniej Azji” (1972), Andrew Tully — „CIA — spojrzenie od wewnątrz” (1962),

David Wise i Thomas B. Ross — „Niewidzialny rząd” (1964) i „Organizacja

szpiegowska” (1967).

...Najważniejsze osiągnięcia nie są skutkiem przekazywanych po cichu tajnych

informacji, ale wynikają z cierpliwego, wielogodzinnego studiowania specjalistycznej

prasy. Ci ludzie (patriotyczni i oddani analitycy CIA) to zawodowi amerykańscy

naukowcy. Nikt nie opiewa ich pracy, ale jest ona bezcenna.

Prezydent L. B. Johnson przy zaprzysiężeniu Richarda M. Helmsa jako dyrektora

CIA, 30 czerwca, 1966 roku

ŚRODA

Niedaleko Biblioteki Kongresu, przy zbiegu ulic Południowo-wschodniej A i

Czwartej, stoi biało otynkowany dwupiętrowy dom. Tylko nieskazitelna biel odróżnia

go od sąsiednich gmachów o spłowiałych tynkach, które były niegdyś czerwone,

zielone lub szare. Niewysoki parkan z czarnych żelaznych prętów i równo strzyżony

trawnik nadają mu urok spokojnej godności, jakiego brak otaczającym go budynkom.

Ale niewiele osób zwraca nań uwagę. Mieszkańcy tej dzielnicy dawno przyzwyczaili

się do niego. Urzędnicy Biblioteki Kongresowej i funkcjonariusze Kapitolu spiesząc

do pracy nie mają czasu ani specjalnego powodu, aby mu się przyglądać. Turyści

zwiedzający wzgórze Kongresu tutaj nie docierają, chyba że szukają policjanta, który

wskazałby im drogę do dzielnicy, gdzie mieszczą się ciekawsze obiekty. Jest ona

znacznie bezpieczniejsza i lepiej strzeżona.

Jeżeli jednak znajdzie się przechodzień, który z jakiegoś powodu zainteresowany tym

budynkiem przyjrzy mu się z bliska, nie zobaczy niczego nadzwyczajnego. Kiedy

stanie przed ogrodzeniem, zauważy przede wszystkim dużą, brązową tablicę

informacyjną, że w domu tym mieści się główna siedziba Amerykańskiego

Towarzystwa Historii Literatury. Ponieważ w Waszyngtonie znajdują się centrale

mnóstwa organizacji i stowarzyszeń, informacja taka nie jest niczym nadzwyczajnym.

Turysta o zainteresowaniach architektonicznych zwróciłby może uwagę na ozdobne,

czarne, drewniane drzwi, oszpecone niezwykle dużym judaszem. Gdyby ciekawy

przybysz opanował nieśmiałość i otworzył furtkę ogrodzenia, nie usłyszałby nawet

cichego trzasku elektromagnesu zamykającego obwód alarmowy. Wystarczyłoby

jeszcze kilka kroków, aby dojść do metalowych stopni i zadzwonić do drzwi.

Jeżeli Walter — jak to się najczęściej zdarza — pije właśnie kawę w kuchni lub też

przesuwa skrzynie z książkami albo zamiata podłogę, trudno spostrzec jakieś

specjalne środki bezpieczeństwa w tym domu. Przybysz zapewne usłyszy

zachrypnięty głos pani Russell, która zawoła: „Proszę wejść!” i naciśnie guzik

elektrycznego mechanizmu otwierającego drzwi.

Pierwsza rzecz, która się rzuca w oczy po wejściu na schody, to panująca tu

niezwykła czystość i ład. Na biurku Waltera zagradzającym dalszą drogę do hallu

nigdy nie ma ani jednego papierka. Stalowa płyta wzmacniająca przód biurka

wskazuje, że ma ono szczególne znaczenie. W prawo, na półpiętrze, stoi biurko pani

Russell, stale zawalone papierami, które pokrywają blat, wystają z szuflad, zasłaniają

starodawną maszynę do pisania i samą panią Russell. Jej siwe i zwykle nie uczesane

włosy są zbyt rzadkie i krótkie, by przydać nieco wdzięku pomarszczonej twarzy.

Obwisły biust ozdabia broszka w kształcie podkowy z datą 1932. Pani Russell pali

bez przerwy.

Poza listonoszem i mleczarzem niewiele postronnych osób dociera do środka siedziby

Towarzystwa. W razie nieobecności Waltera natrafiają od razu na panią Russell.

Jeżeli mają jakąś sprawę do załatwienia, to po okazaniu przepustki są przez nią

kierowani do właściwego urzędnika. Jeżeli przybysz jest po prostu ciekawym i

odważnym turystą, to usłyszy pięciominutowy nudny wykład o finansowych

podstawach Towarzystwa, jego zadaniach polegających na analizie literackiej, o jego

postępach i osiągnięciach, otrzyma broszurę propagandową, dowie się, że nie ma

akurat w budynku nikogo, kto mógłby udzielić mu odpowiedzi na szczegółowsze

pytania, a następnie usłyszy suche: „Do widzenia”, poprzedzone propozycją, aby

zwrócił się na piśmie po dalsze informacje. Odchodzący posłusznie turysta nie

zauważy zamaskowanego na biurku Waltera aparatu fotograficznego, który uwiecznił

jego podobiznę, ani nie zwróci uwagi na czerwone światło sygnalizacyjne nad

wyjściem i warczenie mechanizmu otwierającego furtkę. Znudzenie wychodzącego

turysty zamieniłoby się zapewne w podniecenie, gdyby wiedział, że był właśnie w

jednej z sekcji wydziału informacji CIA — Centralnej Agencji Wywiadowczej.

Ustawę o bezpieczeństwie narodowym z 1947 roku, która powołała do życia

Centralną Agencję Wywiadowczą, uchwalono po smutnych doświadczeniach II

wojny światowej, kiedy Stany Zjednoczone zostały całkowicie zaskoczone atakiem

na Pearl Harbour. Agencja — albo „Firma”, jak ją nazywają pracownicy — jest

największą i najaktywniejszą organizacją w ramach rozbudowanej szeroko sieci

instytucji wywiadowczych USA. Składa się na nią jedenaście większych agencji

zatrudniających około dwustu tysięcy pracowników i finansowanych z

wielomiliardowego budżetu. Działalność CIA — podobnie jak odpowiednich agencji

innych wielkich mocarstw: Wydziału MI6 w Wielkiej Brytanii, rosyjskiego KGB czy

Departamentu Spraw Socjalnych w Chinach — obejmuje szeroki wachlarz działań, od

szpiegostwa poprzez badania techniczne, finansowanie wybranych partii

politycznych, pomoc dla niektórych rządów, aż po bezpośrednie operacje zbrojne.

Ten bogaty zakres działań i ogólnikowa misja ochrony bezpieczeństwa narodowego

w dzisiejszym niespokojnym świecie umocniły pozycję CIA, czyniąc z niej jedną z

najważniejszych instytucji rządowych. Jej były dyrektor, Allen Dulles, powiedział

kiedyś: „Ustawa o bezpieczeństwie z 1947 r. dała wywiadowi mocniejszą pozycję w

rządzie amerykańskim, niż ma on w jakimkolwiek innym rządzie świata”.

Główna aktywność CIA to codzienna, drobiazgowa praca badawcza. Setki

pracowników czytają od deski do deski prasę techniczną, amerykańskie i zagraniczne

pisma z różnych dziedzin, studiują przemówienia i audycje radiowe. Pracą tą zajmują

się dwa spośród czterech departamentów CIA. Departament Badań (DB) zajmuje się

gromadzeniem informacji technicznych, a jego eksperci opracowują szczegółowe

raporty o postępie naukowym we wszystkich krajach świata, nie wyłączając USA i

ich sprzymierzeńców. Departament Wywiadu (DW) pochłonięty jest zdobywaniem

informacji z bardzo licznych dziedzin. Około 80% tych wiadomości pochodzi ze

źródeł jawnych — pism, książek i audycji. DW przetrawia te informacje i

przygotowuje trzy zasadnicze typy raportów: jeden zawiera długofalowe

przewidywania rozwoju poszczególnych dziedzin, drugi jest codziennym przeglądem

sytuacji na świecie, trzeci zaś przedstawia luki w działalności CIA. Cały materiał

zebrany zarówno przez DB, jak i DW, wykorzystywany jest przez dwa pozostałe

departamenty: Techniczny, któremu podlegają sprawy łączności, wyposażenia,

strategii i ochrony, oraz Planowania. Ten ostatni zajmuje się wszystkimi tajnymi

akcjami i działalnością szpiegowską.

Amerykańskie Towarzystwo Historii Literatury, z główną siedzibą w Waszyngtonie i

małym biurem pomocniczym w Seattle, jest sekcją jednego z pomniejszych

wydziałów CIA. Niezbyt wyraźnie sprecyzowane zadania tego wydziału tylko luźno

wiążą go z DW i z całą Agencją, a jego sprawozdania wędrują zupełnie innymi

drogami niż raporty dotyczące któregokolwiek z trzech głównych obszarów

działalności, ale nosi on oficjalną nazwę Wydziału 17 CIA.DW. Na czele

Towarzystwa, określanego wewnętrznie jako „Sekcja 9 Wydziału 17 CIA.DW”, stoi

doktor Lappe, człowiek bardzo poważny i równie nerwowy. Codzienne,

cotygodniowe, miesięczne i roczne raporty, opracowywane w pocie czoła przez

pracowników Towarzystwa, bardzo rzadko znajdują odbicie w sprawozdaniach

nadrzędnego Wydziału 17. Ale prace Wydziału także nie mają wiele zrozumienia

wśród szefów na szczeblu departamentu i nie wpływają na treść ich sprawozdań.

C’est la vie.

Zadaniem Towarzystwa i Wydziału 17 jest śledzenie w literaturze problematyki

szpiegostwa i związanej z nim działalności. Jednym słowem, Wydział czyta powieści

kryminalne i książki dotyczące wywiadu. Pomysły i sytuacje zawarte w tysiącach

takich tomów poddawane są szczegółowej analizie. Bierze się także pod uwagę

literaturę dawniejszą, na przykład książki Fenimore’a Coopera. Większość

księgozbioru należącego do firmy mieści się w kompleksie centrali w Langley,

niedaleko Waszyngtonu, a w budynku Towarzystwa znajduje się tylko około trzech

tysięcy tomów. Przez jakiś czas Wydział ulokowany był w dawnym browarze

Heuricha, niedaleko Departamentu Stanu, ale kiedy jesienią 1961 roku CIA

wprowadziła się do swych nowych budynków w Langley, Wydział przeniósł się na

przedmieście Waszyngtonu. W 1970 roku wielki wzrost liczby wydawnictw

szpiegowskich stał się przyczyną trudności finansowych i ciasnoty lokalowej.

Wicedyrektor DW zakwestionował jednocześnie warunek zatrudniania w Wydziale

wyłącznie pracowników mogących uzyskać świadectwo pełnego zaufania, a tym

samym wysoko płatnych. Wtedy Wydział zorganizował sekcję w samym

Waszyngtonie i to usytuowaną wygodnie, w pobliżu Biblioteki Kongresu. Ponieważ

zatrudnieni tam pracownicy nie mieli wstępu do budynków centrali, nie musieli

podlegać wysokim wymaganiom bezpieczeństwa stawianym urzędnikom

zatrudnionym w Langley. Płacono im oczywiście odpowiednio mniej.

Pracownicy Wydziału śledzą pilnie wszystkie nowe wydawnictwa i dzielą się pracą

według własnego uznania. Każdy z nich zajmuje się jakąś jedną dziedziną, zwykle

książkami tego samego autora. Mają oni streszczać akcję powieści i analizować

metody stosowane w akcji. Ponadto otrzymują codziennie z Centrali specjalnie

przygotowane i spreparowane raporty. Zawierają one opisy prawdziwych akcji

szpiegowskich, pozbawione nazwisk i nieistotnych szczegółów. W ten sposób można

konfrontować fantazję z rzeczywistością i zajmować się bardziej szczegółowym

dochodzeniem w razie zastanawiającej zbieżności fikcji literackiej z prawdziwym

wydarzeniem. Czasami przekazuje się sprawę na wyższy szczebel. Tam następuje

ocena tego, czy autor tylko trafnie zgadywał i miał wyjątkowe szczęście, czy też

wiedział za dużo. W tym drugim wypadku szczęście opuszcza autora, gdyż sprawę

przekazuje się do załatwienia Departamentowi Planowania. Dodatkowym zadaniem

pracowników Wydziału jest spisywanie oryginalnych pomysłów i sztuczek

stosowanych w powieściach przez szpiegów. Taką listę przesyła się instruktorom

Departamentu Planowania, którzy zawsze poszukują nowych chwytów.

Tego poranka Ronald Malcolm miał właśnie pracować nad taką listą. Tymczasem

siedział jednak bezczynnie okrakiem na krześle, opierając podbródek na poręczy.

Tkwił tak od chwili, kiedy o godzinie ósmej trzydzieści wdrapał się po kręconych

schodach do swego pokoju, rozlewając po drodze gorącą kawę i klnąc głośno.

Kawa została już dawno wypita, a teraz Malcolm marzył o drugim kubku, ale była

godzina 8.46, a on nie chciał odrywać wzroku od okna.

!James Grady - Sześć dni Kondora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: