TEMPLARIUSZE A BMR.rtf

Rozdział VIII - TEMPLARIUSZE A BMR

Pierwsze spotkanie z Bafometem - Historia na opak: Bomba A w rękach Templariuszy - Ognisty chrzest, albo porażka sułtana Bajbarsa - Zwycięstwo pod Bagdadem - Armia Templariouszy w państwie Dżyngiz Chana - Upadek Chana Chanów - Ostatni rozkaz Guillame’a de Beaujeau.

A to było tak:
Guillaume de Beaujeau stał nieruchomy jak posąg mając na wszystko baczenie. Zauważył, że Bajbars został ze swoją jazdą z tyłu i jego proporce utworzyły tam zieloną plamę. Sztywność wnet go opuściła i zwrócił się nagle ku jednej z balist, którą żartem zwano >>Szkaradną Siostrzyczką<<, i osobiście włożył do łyżki na końcu jej ramienia jeden z magicznych pocisków. Obsługa machiny bojowej starannie wycelowała według jego wskazówek. Dowódcy pozostałych machin zachowali się dosłownie według jego rozkazu.
Atakujący się przybliżali. Już można było ujrzeć śniade twarze, krótkie brody i pogardliwe uśmiechy na wargach.
Potem chorągiew Baussanta dwukrotnie się pochyliła. uwolnione ramiona balist rzuciły w dal swój śmiercionośny ładunek i... - i to, co potem nastąpiło przypominało Apokalipsę. Wybuchy atomowych granatów urządziły w szeregach Mameluków straszliwą rzeź. Rozerwane wybuchami ochłapy mięsa latały wokół. Potworny błysk niebiesko-białego światła oślepił saracenów, zgromadzonych od szczytu aż po mury miasta.
Potem podniosły się ogromne wirujące obłoki pyłu, które zaćmiły słońce. Niektórzy się obawiali, że ono zgaśnie zdmuchnięte tym strasznym wybuchem.

Francuski pisarz Pierre Barbet, który ten niesamowity opis starcia armii Templariuszy uzbrojonej w atomowe pociski, z wojskami sułtana Bajbarsa umieścił w drugim rozdziale swej zajmującej powieści z gatunku historical fiction pt. „Państwo Bafometa”[178], jest bez wątpienia autorem z niezwykłą inwencją. Ta ostatnia - jak to wynika z podziękowania we wstępie do jego książki - wynikała ze znajomości z niekonwencjonalnym historykiem dr Jean-Claude Laburthem, który był bardzo pomocny przy wymyślaniu fabuły do tego dzieła. Co właściwie zainspirowało francuskiego autora do opracowania alternatywnej historii wypraw krzyżowych i wyposażenia ich - średniowiecznych rycerzy - w broń atomową? I tutaj właśnie zaczyna się szukanie nietradycyjnych odpowiedzi na pytania, o których szkolne podręczniki historii milczą jak zaklęte...
Jak powszechnie wiadomo, wojenny zakon Templariuszy założono z inicjatywy francuskiego rycerza Hugona de Payns i jego przyjaciela Godefroia de Saint-Omera na przełomie lat 1118 i 1119. O tym pierwszym mamy bardzo skąpe informacje. Hugo de Payns urodził się - jak to wynika z jego nazwiska - w Payns, około roku 1080. Był on członkiem Rady Szampanii i to nie byle jakim, bo jego podpisy figurują na dwóch ważnych dokumentach hrabiego z Troyes. Na jednym z nich, datowanym 21 października 1110 roku, podpisał się on jako Hugo Paenz, na drugim zaś jako Hugo de Paenciis. Powszechnie panuje pogląd, że uczestniczył w I Wyprawie Krzyżowej hrabiego Bloisa de Champagne. Całkiem dobrze znał Goddfrieda de Boullion i jego dwóch braci: Balduina (Baldwina) i Eustachego de Boulogne oraz ich bratanka Baldouina de Bourg, hrabiego Edessy, który przyjął koronę Jerozolimy pod imieniem Balduina II.
Wydaje się, że powrócił on na Zachód w latach 1104-1105 wraz z Hugonem de Champagne. Był żonatym i miał jednego syna Theobalda de Pahons, który w 1139 roku został opatem klasztoru oo. Cystersów w Sainte-Colombe-de-Sens.[179]
Jeszcze mniej wiemy o tym, jaki był bezpośredni powód, który nakazał francuskiemu szlachcicowi utworzenie nowego zakonu Templariuszy - Rycerzy Świątyni - a dokładniej: Fratres Militae Templi - Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis.
Książka Barbeta przenosi nas do października 1118 roku, do Wschodniego Lasu pod miasteczkiem Troyes:
Hugon de Payns ścigając dzika wraz z czterema psami zapuszcza się coraz dalej i dalej w głąb dzikiej puszczy. Mroczny las ustępuje moczarom i na ich skraju jeźdźca oślepia nagły, silny błysk, który płoszy konia. Jeździec spadając z konia traci przytomność. Kiedy ją odzyskuje, widzi, że zapadła noc i na niebie świeci jasny Księżyc. Powierzchnia jeziora wzburzyła się, a z głębin bagniska występuje jakaś metalowa kula, w której ukazuje się okrągły otwór, z którego bucha szkarłatne światło, na tle którego ukazuje się jakaś astralna sylwetka:
Przerażony Hugo de Payns ujrzał diabelskie stworzenie. Lewicą przeciera szeroko otwarte ze zdumienia oczy, jakby się chciał upewnić, że nie ma do czynienia z nocnym koszmarem. Przed nim, o kilka kroków, stoi dziwna istota z gołą czaszką, z której wychodzą dwa krótkie rogi. Jej dłonie z pazurami obejmują metalową krawędź luku. Wydaje się, że ten karzełek jest taki mały, ma małe piersi, ale z grzbietu wyrastają mu dwa skrzydła. Jakby ożył stary rysunek - demon z piekła rodem wyszedł, by kusić dusze chrześcijan...
Kosmita - bo idzie właśnie o niego - który rozbił swój statek na Ziemi stał się rozbitkiem kosmicznym - kazał się nazywać Bafometem i nawiązuje dialog ze zszokowanym rycerzem, któremu wyjaśnia swą sytuację i wciągnie go do współpracy.
Krótkie wyjaśnienie: słowo Bafomet czy też Baphomet pochodzi z arabskiego abu fihamet, które w maurskiej Hiszpanii wymawiano jako ‘bufimihat, co oznacza tyle, co ojciec mądrości czy ojciec zrozumienia, co jeszcze inaczej można przełożyć jako źródło mądrości. Inne wyjaśnienie uważa, że chodzi tutaj o anagram imienia Mahomet czy Mohamad - dlatego we francuskiej Lagwendocji muzułmanów nazywano Bafomerianami.
Za to, że Hugonowi ludzie będą przynosili różne rzeczy mu potrzebne, Hugon stanie się Wielkim Mistrzem nowoutworzonego zakonu. Dziwna istota z Wszechświata dotrzymała słowa. Poparła złotem powstanie Templariuszy, którym szefuje Hugo de Payns, a po jego śmierci wspiera jego następców nie tylko grubymi sztabami złota, ale i posążkami, w których ukryto środki łączności, za pośrednictwem których mogli utrzymywać oni łączność nawet z najbardziej oddalonymi komturiami, a także dano im do dyspozycji BMR służące do prowadzenia wojny w Ziemi Świętej.
Na plus tej interpretacji Barbeta świadczy przede wszystkim tekst aktu oskarżenia przeciw Templariuszom, który podpisał papież w dniu 12 sierpnia 1308 roku. M.in. oskarżano ich o to, że:
... we wszystkich prowincjach modlili się oni do wizerunku głowy, która miała albo trzy, albo jedna twarz, której się Templariusze kłaniali i twierdzili, że ta głowa może ich uratować, i że daje zakonowi wielkie bogactwa...
Idola tego gdzie indziej opisuje się jako: ... miedzianą głowę odpowiadającą na wszystkie pytania w formie proroctw. Oczy głowy były jako rubiny jak jasne niebo, a powierzchnia była jako polerowane srebro pozłacane. Jest to Boży przyjaciel, który rozmawia z Bogiem, kiedy tylko zechce - a nazywa się BAFOMET - jak opowiadał jeden z przesłuchiwanych Rycerzy Świątyni.[180]
Templariusze także dotrzymują warunków umowy. W Bonlieu, Piney, Roysone i Bovy budują wojskowe obiekty, które bronią wstępu do lasu z moczarem przy Troyes, a Wielcy Mistrzowie rządzą wedle poleceń Bafometa. Radiostacje ukryte w każdej figurce w każdej komandorii umożliwiły Kosmicie sprawować kontrolę nad ludźmi Zakonu.