Agatha Christie - Morderstwo w Boże Narodzenie.pdf - julia05101996

A GATHA C HRISTIE

M ORDERSTWO W B OśE

N ARODZENIE

P RZELOśYŁ : A NDRZEJ M ILCARZ

T YTUŁ ORYGINAŁU : H ERCULE P OIROT ’ S C HRISTIANS

SCAN- DAL

C ZĘŚĆ I — 22 GRUDNIA

Stephen szedł Ŝwawo po peronie. Uniósł kołnierz płaszcza. Poszarpana mgła spowijała

dworzec. Wielkie lokomotywy gwizdały donośnie, wyrzucając chmury pary w zimne,

wilgotne powietrze. Wszystko było brudne i usmolone.

„Co za paskudny kraj, co za paskudne miasto!” — pomyślał z obrzydzeniem Stephen.

Pierwsze, podniecające wraŜenie z Londynu: sklepy, restauracje, pięknie ubrane,

atrakcyjne kobiety — to wszystko przyblakło. Metropolia wydała mu się naraz diamentem w

zardzewiałej oprawie.

Gdyby mógł być teraz na południu Afryki… Poczuł nagłą, aŜ bolesną tęsknotę za

domem. Słonce, błękit nieba, ogrody pełne kwiatów, niebieskich najczęściej, Ŝywopłoty z

plumbago, modre powoje na ścianach kaŜdej chałupiny.

A tu… brud, sadza i te tłumy bez końca, sunące nieprzerwanie, w pośpiechu.

Wszędzie ścisk. Krzątanina mrówek biegających pracowicie po chodnikach mrowiska.

„Lepiej było nie przyjeŜdŜać” — Ŝałował przez moment. Wspomniał jednak swój plan i

zacisnął zęby. Nie, do diabła, zrobi, co zamierzał! Obmyślał to przez lata. Zawsze tego chciał.

Tak, jazda naprzód!

Wahanie, nagłe wątpliwości, pytania do samego siebie: Dlaczego? Czy wdarto? Po co

wracać do przeszłości? Czy nie lepiej wymazać całą sprawcę? — to tylko moment słabości.

Nie jest przecieŜ dzieckiem, by kierować się nagłym kaprysem. Jest męŜczyzną

czterdziestoletnim, pewnym siebie, człowiekiem czynu. Nie zrezygnuje. Musi zrobić to, po co

przyjechał do Anglii.

Odesłał bagaŜowego i, sam niosąc swoją walizkę z nie wyprawionej skóry, wszedł do

wagonu. Zaglądał do wszystkich przedziałów po kolei, szukając wolnego miejsca. Pociąg był

pełny. Do BoŜego Narodzenia pozostały juŜ tylko trzy dni. Stephen Farr patrzył z niechęcią

na stłoczonych pasaŜerów.

Co za ogromna, nieprzebrana rzesza ludzi! I wszyscy tacy… tacy, jak to powiedzieć…

tacy szarzy! I jednakowi, tak okropnie jednakowa! Jeśli nie pociągła, smutna twarz owcy, to

pysk królika, tylko takie skojarzenia wywołują te oblicza. Niektórzy są rozgadani i nerwowi.

Inni, szczególnie niemłodzi męŜczyźni, pochrząkują zupełnie jak świnie. Nawet te chude

dziewczyny o jajowatych twarzach i szkarłatnych wargach wyglądały beznadziejnie

jednakowo.

Z nagłą tęsknotą pomyślał o sawannach, o przestrzeniach pustego, spieczonego

słońcem Weldu…

Rzucił okiem do następnego przedziału i aŜ wstrzymał oddech. Ta dziewczyna była

inna. Czarne włosy, świeŜa, śniada cera, głębia i ciemność nocy w oczach. Smutne, dumne

oczy Południa… Taka dziewczyna nie powinna siedzieć w tym pociągu, pomiędzy szarymi,

nijakimi ludźmi, i jechać gdzieś w głąb ponurej Anglii. Z róŜą w ustach, z czarną koronkową

mantylą na dumnej głowie powinna stać teraz na balkonie. W upale i w pyle o woni krwi —

w zapachu korridy… Ona powinna być w jakimś wspaniałym miejscu, a nie siedzieć

wciśnięta w kąt przedziału trzeciej klasy.

Był uwaŜnym obserwatorem. Spostrzegł natychmiast, jak sfatygowane jest jej czarne

paletko oraz spódnica. Nie przeoczył rękawiczek z tandetnego materiału, lichych butów i

zaczepnie ognistoczerwonej torebki. A jednak miała klasę. Była świetna, wspaniała,

egzotyczna…

Co, do diabła, robiła w tym kraju mgieł, chłodu i zabieganych, pracowitych mrówek?

„Muszę dowiedzieć się — pomyślał — kim jest i co tu robi… Muszę wiedzieć”.

Pilar siedziała wciśnięta w kąt siedzenia pod oknem i dziwiła się, Ŝe tak tu wszystko

inaczej pachnie… To właśnie, jak do tej pory, uderzało ją w Anglii najbardziej —

odmienność zapachów. Nie czuło się czosnku ani pyłu i tylko trochę perfum. Tu, w wagonie,

wisiał zimny zaduch, czuło się siarkę — won kolei parowej — i mydło oraz jeszcze jakiś

bardzo nieprzyjemny zapach. Rozłazi się to, pomyślała, z futrzanego kołnierza siedzącej obok

tęgiej kobiety. Powąchała dyskretnie: naftalina. Co za pomysł — wyperfumować się czymś

takim!

Rozległ się gwizd, ktoś coś krzyknął stentorowym głosem i pociąg zaczął powoli

wysuwać się ze stacji. Ruszyli.

Serce zabiło jej trochę szybciej. Czy jej się powiedzie? Czy potrafi zrobić to, co

zamierzyła? Jasne, na pewno potrafi, przecieŜ tak starannie obmyślała szczegół za

szczegółem… Jest przygotowana na kaŜdą ewentualność. O tak, uda jej się, musi się udać…

Uśmiechnęła się samymi koniuszkami warg. Nagle te usta stały się okrutne. I okrutne,

i zachłanne, trochę jak buzia dziecka albo pyszczek kota. Jakby znała tylko własne

pragnienia, a nie wiedziała, co to litość.

Rozglądała się wokół siebie otwarcie, jak dziecko. Ci ludzie obok, cała siódemka, jacy

oni śmieszni, jak wszyscy Anglicy! Wydawali się bogaci, musi im się doskonale powodzić.

Jakie ubrania, buty! Och! Bez wątpienia Anglia jest bardzo bogatym krajem, zawsze to

słyszała. Ale oni w ogóle nie wyglądają na wesołych.

Na korytarzu stał przystojny męŜczyzna… Pilar pomyślała, Ŝe jest bardzo przystojny.

Podobała jej się smagła twarz, orli nos i mocne bary. Szybciej niŜ angielska dziewczyna Pilar

zauwaŜyła, Ŝe równieŜ podoba się męŜczyźnie. Nie patrzyła na niego wprost, ale i tak

doskonale wiedziała, jak często i w jaki sposób on na nią spogląda.

Stwierdziła to wszystko bez wielkiego zainteresowania czy emocji. Pochodziła z

kraju, gdzie męŜczyźni bez Ŝenady przyglądają się kobietom. Zastanawiała się, czy jest

Anglikiem, i nabrała przekonania, Ŝe nie.

Pomyślała, Ŝe jest zbyt Ŝywy, zbyt realny, by być Anglikiem. MoŜe to Americano .

Przypomina aktora z filmów o Dzikim Zachodzie.

— Śniadanie, prosimy na śniadanie — powtarzał steward, przesuwając się wzdłuŜ

korytarza. Wszyscy z przedziału Pilar mieli wykupione śniadanie, wyszli więc do wagonu

restauracyjnego, a dziewczyna pozostała nagle sama.

Pilar szybko domknęła okno, zsunięte wcześniej parę centymetrów do dołu przez siwą

jejmość o wojowniczym wyglądzie, która zajmowała miejsce w kącie naprzeciwko. Następnie

rozsiadłą się wygodnie i spoglądała na północne przedmieścia Londynu przesuwające się za

szybą. Słyszała zgrzyt odsuwanych drzwi przedziału, ale nie odwróciła głowy. Pilar

wiedziała, Ŝe to ten męŜczyzna z korytarza wszedł do przedziału, by nawiązać z nią rozmowę.

WciąŜ, zadumana, wyglądała za okno.

— Czy otworzyć okno? — spytał Stephen Farr.

— Nie, proszę nie otwierać, właśnie je zamknęłam. — Mówiła doskonale po

angielsku, choć ze śladem obcego akcentu.

W chwili milczenia, która nastąpiła, Stephen pomyślał, Ŝe głos dziewczyny jest

zachwycający. Ciepły jak letnia noc. I jest w nim słońce.

A Pilar pomyślała, Ŝe podoba jej się głos męŜczyzny, taki dźwięczny i donośny. Ten

nieznajomy jest atrakcyjny, tak, zdecydowanie atrakcyjny.

— Ale tłok w tym pociągu — powiedział Stephen.

— Tak, rzeczywiście. Przypuszczam, Ŝe ludzie uciekają z Londynu, bo tam jest tak

ponuro.

Pilar nie wychowano w przekonaniu, Ŝe rozmowa w pociągu z obcym męŜczyzną to

coś zdroŜnego. Pilnowała się jak kaŜda dziewczyna, ale nie miała rygorystycznych tabu.

Gdyby Stephen wychowywał się w Anglii, nawiązywanie kontaktu z dziewczyną

mogłoby go krępować. Był jednak człowiekiem bezpośrednim i rozmowę z kimkolwiek, jeśli

tylko ma się na to ochotę, uwaŜał za rzecz całkowicie naturalną.

— Londyn to raczej okropne miejsce, prawda? — uśmiechnął się bezwiednie.

— O tak. Wcale mi się nie podoba.

— Ja teŜ nie lubię go ani trochę.

— Pan nie jest Anglikiem, nie?

— Jestem Brytyjczykiem, ale pochodzę z Afryki Południowej.

— A, rozumiem. To wszystko wyjaśnia.

— Przyjechała pani właśnie z zagranicy?

— Tak — skinęła głową Pilar. — Jestem z Hiszpanii.

— Z Hiszpanii, tak? Jest więc pani Hiszpanką?

— Pół-Hiszpanką. Moja matka była Angielką. Dlatego tak dobrze mówię po

angielsku.

— A co z tą wojną?

— To straszne, tak, bardzo smutne. Jest bardzo duŜo zniszczeń, o tak.

Agatha Christie - Morderstwo w Boże Narodzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: