§ Krantz Judith - Klejnoty Tessy Kent.pdf - KRANZ JUDITH [] - zingania

Judith Krantz

Klejnoty Tessy Kent

Dla Andrei Louise Van de Kamp, dyrektorki Sotheby's West Coast Operations,

pierwszej wiceprzewodniczącej Sotheby's World Wide, przewodniczącej i dyrektorki

Musie Center w hrabstwie Los Angeles.

Nawet gdyby Andrea nie zasugerowała mi napisania powieści, której akcja rozgrywa

się w wielkim domu aukcyjnym, i gdyby nie umożliwiła mi dokładniejszego

zapoznania się z działalnością Sotheby's, i tak zadedykowałabym tę książkę jej,

ponieważ jest najwspanialszą, najbardziej wartościową i niezawodną przyjaciółką

pod słońcem. Wiele osób lubi ją i podziwia.

Charakter wielkich miast można określić, znając mieszkających w nich wybitnych

ludzi, a nikt nie reprezentuje Los Angeles równie dobrze jak Andrea. Jej wspaniały i

szczery entuzjazm, cudownie zaraźliwy śmiech, nadzwyczajna hojność i ogromny

urok osobisty przeszły do legendy.

Tylko Andrea potrafi efektywnie pracować na dwóch ważnych stanowiskach

jednocześnie, nie rozpraszając się, nie tracąc poczucia humoru - i nie zapominając o

ostatecznym celu.

Podziękowania

Podczas pracy nad Klejnotami Tessy Kent byłam zmuszona korzystać z informacji

osób mających ogromny zasób wiedzy na temat domów aukcyjnych, medycyny i

Kościoła katolickiego. Jestem niezmiernie wdzięczna tym wszystkim

wspaniałomyślnym ludziom, którzy pozwalali mi na zadawanie pytań i udzielali na

nie niezwykle cennych odpowiedzi. Są to następujące osoby:

Diana Phillips, pierwsza wiceprzewodnicząca Sotheby's i dyrektor do spraw public

relations,

Mallory May, asystent wiceprzewodniczącego z północnoamerykańskiego biura

prasowego Sotheby's,

John D. Błock, wiceprzewodniczący północnoamerykańskiego oddziału Sotheby's i

dyrektor Międzynarodowego Związku Jubilerów Ameryki Północnej,

Tracy Sherman, wiceprzewodniczący wydziału biżuterii w Sotheby's na Beverly

Hills,

Carol Elkens, asystentka wiceprzewodniczącego wydziału biżuterii w Sotheby's na

Beverly Hills,

Elise B. Misiorowski, dyrektor Amerykańskiego Instytutu Kamieni Szlachetnych,

dr med. Melani P. Shaum,

dr med. Mark Hyman,

dr med. Norman Schulman,

siostra Karen M. Kennelly, dyrektor Mount St.Mary's College w Los Angeles,

Lynn Marie Blocker Krantz,

profesor Patricia Byrne z Trinity College w Connecticut,

David W. Moreno z Tiffany & Co. w Beverly Hills.

***

Prolog

Tessa Kent szybko wyszła z banku i pokonała całą szerokość nowojorskiego

trotuaru. Szofer przytrzymał otwarte drzwi limuzyny. Tessa wsiadła do samochodu.

Była zadowolona, że wybierając się kilka godzin temu do banku, zostawiła na

tylnym siedzeniu płaszcz. Wczesnym rankiem panowała niezdecydowana jesienna

pogoda, teraz jednak popołudniowe słońce schowało się za grubą warstwą chmur,

które zapowiadały, że jeszcze przed nastaniem zmroku spadnie deszcz. Była połowa

września tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku.

- Dokąd jedziemy, proszę pani? - zapytał szofer, Ralph.

- Zaczekaj chwileczkę, Ralph. Chciałabym coś zobaczyć -odparła impulsywnie,

zaskakując nawet samą siebie, po czym włożyła płaszcz.

Przez całe spędzone w banku i ciągnące się bez końca popołudnie podtrzymywała ją

na duchu myśl o tym, że gdy tylko stąd wyjdzie, najszybciej jak to możliwe wróci do

swojego apartamentu w Carlyle, weźmie długą, wonną kąpiel, potem włoży

najstarszy, najbardziej miękki i znoszony peniuar, po raz pierwszy w tym roku każe

rozpalić w ogromnym kominku w sypialni i wyciągnie się na rozłożonych na

dywanie poduszkach. Marzyła o tym, by zapomnieć o ostatnich trzech dniach. Miała

zamiar zrobić to, sącząc drinka i wpatrując się w płomienie, aż całkiem ją oślepią, a

jej umysł uspokoi się i zapanuje w nim miła pustka.

Jednak wsiadając do limuzyny, Tessa nagle uświadomiła sobie, że jest jeszcze za

wcześnie na ten cudownie spokojny moment. Czegoś nadal jej brakowało -

potrzebowała jakiegoś zdecydowanego akcentu, który jednoznacznie potwierdzałby

zakończenie podjętych przez nią działań i trwającego trzy dni spisu należącej do niej

biżuterii, pominąwszy nieliczne klejnoty, które miała na sobie.

Tessa zdała sobie sprawę, że pragnie zobaczyć, jak jej kolekcja wynoszona jest na

ulicę, a potem błyskawicznie znika w trzech taksówkach i trzech zwyczajnych

samochodach. Wykonanie tego zadania przydzielono sześciu kurierom i dwunastu

uzbrojonym ochroniarzom, którzy mieli przenieść klejnoty warte dziesiątki milionów

dolarów, używając w tym celu specjalnie wybranych, nie rzucających się w oczy

zniszczonych aktówek i mocnych toreb na zakupy.

Jeżeli nie zobaczy finałowej sceny tego dramatu, wciąż będzie myślała, że jej

biżuteria spoczywa w skarbcu w ciemnych, poukładanych na sobie, aksamitnych

pudełkach, czekając na odpowiednią okazję, na przykład na premierę teatralną,

przyjęcie lub kolację w eleganckiej restauracji. Coś tkwiącego głęboko w kobiecej

psychice Tessy żądało, by przekonała się na własne oczy, że jej klejnoty nie należą

już do niej - że przepadły. Przepadły na dobre.

Od wyjścia za mąż, to znaczy od osiemnastu lat, Tessa Kent, najbardziej znana na

świecie gwiazda amerykańskiego kina, zawsze pojawiała się publicznie we

wspaniałej biżuterii. Nawet będąc w stroju bikini, nie rozstawała się ze sznurem

muszelek wysadzanych drogimi kamieniami. Niezależnie od pory roku, pory dnia i

charakteru chwili Tessa Kent zawsze potrafiła dobrać odpowiednie klejnoty. Stały

się częścią jej osobowości zarówno w życiu prywatnym, jak i publicznym, czymś w

rodzaju autografu, elementem tak samo charakterystycznym jak jej głos, kształt ust i

kolor oczu.

Nagle Tessa dostrzegła w drzwiach banku pierwszego kuriera, niosącego trzy torby

na zakupy. Po jego bokach szli pogrążeni w rozmowie uzbrojeni ochroniarze w

szarych mundurach. Obok limuzyny Tessy przejechała jedna z krążących od wielu

godzin po najbliższej okolicy taksówek. Zatrzymała się na chwilę, a gdy mężczyźni

znaleźli się w środku, ruszyła w dalszą drogę wzdłuż Madison Avenue.

Ani wczoraj, ani przedwczoraj Tessa nie obserwowała, w jaki sposób odbywa się

transfer. Potrzebę zobaczenia tego wszystkiego na własne oczy poczuła dopiero dziś,

gdy została spisana zawartość ostatniego pudełka. Na widok następnych kurierów i

ochroniarzy wychodzących z ruchliwego banku i wsiadających do podstawianych

stopniowo środków transportu Tessę zalała fala sprzecznych uczuć, których nie była

w stanie od siebie oddzielić: żalu, podniecenia, ulgi, oczekiwania, niedowierzania i

tęsknoty. W tej mieszaninie dominowała jednak nadzieja.

- Teraz możesz zawieźć mnie do hotelu, Ralph - oznajmiła Tessa, gdy zdała sobie

sprawę, że z banku wyszli ostatni kurierzy.

Na ulicach panował potworny ruch. Limuzyna zdołała pokonać zaledwie dwie

przecznice, gdy lunął rzęsisty deszcz.

- O, jak dobrze! - zawołała Tessa. - Zatrzymaj się, gdy tylko będziesz mógł, Ralph.

Szofer wiedział, że deszcz jest jej sprzymierzeńcem. Tessa, ukryta pod ogromnym

czarnym parasolem, mogła włóczyć się ulicami Nowego Jorku, mając pewność, iż

nikt jej nie rozpozna. Przy dobrej pogodzie to by się nie udało, gdyż okulary

przeciwsłoneczne i chustka na głowie w jakiś perwersyjny sposób jeszcze bardziej

przykuwały uwagę wszystkich zapalonych łowców autografów.

Tego dnia, po spędzeniu wielu godzin w klimatyzowanym skarbcu kilka pięter pod

ziemią, Tessa w mniejszym stopniu marzyła o kąpieli i drinku - bardziej zależało jej

na długim, uspokajającym spacerze z dala od ludzkich oczu.

Błogosławiąc paskudną pogodę, naciągnęła beret na oczy, a potem zrzuciła buty i

włożyła botki, które czekały w tylnej części limuzyny. Włożyła lekki płaszcz

przeciwdeszczowy, zapięła go od góry do dołu, aż po brodę, po czym wzięła leżący

pod płaszczem parasol.

- Wysiądę na rogu, Ralph. Wrócę do hotelu na piechotę. Gdy limuzyna się

zatrzymała, Tessa wyskoczyła, rozłożyła

parasol, przeszła energicznie na drugą stronę ulicy i ruszyła w kierunku Piątej Alei.

O każdej porze roku uwielbiała spacerować wzdłuż Central Parku, zwłaszcza o

zmierzchu, kiedy - tak jak teraz - zapalane stopniowo uliczne światła rozjaśniały

szare popołudnie.

Znalazłszy się na rogu Piątej Alei i ulicy Czterdziestej Siódmej, szybkim krokiem

ruszyła w kierunku północnym, głęboko nabierając powietrza w płuca. Niezmiernie

cieszyła ją świadomość, iż nikt nie zwraca na nią uwagi. Gęsty tłum składał się ze

zmokniętych ludzi, którzy wracali właśnie z zakupów, oraz wychodzących z biur

urzędników - wszystkich interesowało jedynie znalezienie jakiegoś środka

transportu, którym mogliby dotrzeć do domu.

Ciesząc się najczęściej nieosiągalną dla siebie swobodą, Tessa wędrowała Piątą

Aleją. Minęła katedrę Świętego Patryka i była już o trzy przecznice dalej, gdy nagle

przystanęła, po czym gwałtownie zawróciła. Miała trzydzieści osiem lat i od bardzo

dawna nie była w kościele. Nie chciała liczyć, ile czasu minęło od ostatniego razu,

ale dzisiaj... właśnie dzisiaj... coś przyciągało ją do wspaniałej, potężnej katedry. To

coś kazało jej pokonać schody, otworzyć drzwi i wejść do środka. Złożyła parasol.

Górę wzięło stare przyzwyczajenie - zanurzyła palce w wodzie święconej,

przeżegnała się i przyklękła, a dopiero potem usiadła w jednej z ostatnich ławek.

Postanowiła, że posiedzi tu kilka sekund, a potem wróci na zewnątrz, by korzystać z

cudownej swobody, jaka możliwa jest jedynie na ruchliwych, skąpanych deszczem

ulicach. Posiedzi i zagrzeje się w przesyconej śpiewnym pomrukiem ciszy, ciszy tak

niepowtarzalnej, tak charakterystycznej, że nawet z zawiązanymi oczyma od razu i

bez trudu można rozpoznać, że jest się w kościele.

Wbrew własnej woli Tessa osunęła się na kolana i pochyliła głowę. Modliła się,

chociaż dawno temu przestała wierzyć w sens modlitwy, modliła się tak żarliwie jak

wówczas, gdy była małą dziewczynką, nie używała jednak w tym celu żadnych słów

i robiła to jedynie po to, by się modlić.

Wróciła wcześniejsza nadzieja - była głębsza niż kiedykolwiek i opromieniła serce

Tessy. Jestem tu bezpieczna -pomyślała z rozmarzeniem, a powstrzymywane od

wielu, wielu dni łzy uspokajająco zaczęły spływać na jej dłonie.

Rozdział 1

Agnes Patrycja Riley Horvath, której córka, Teresa, w przyszłości miała zostać Tessą

Kent, o trzeciej nad ranem niespokojnie przewracała się z boku na bok. Jak zwykle w

takich przypadkach obudziły ją obsesyjne, pełne złości myśli dotyczące jej męża,

Sandora, i sposobu, w jaki zdominował wychowanie ich jedynego dziecka, które

teraz, w sierpniu tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego siódmego roku, miało

dwanaście lat.

Rodzice Agnes byli przeciwni zawartemu przez nią w tysiąc dziewięćset

pięćdziesiątym czwartym roku małżeństwu z Sandorem Horvathem - i mieli rację.

Czuła się potwornie upokorzona tym faktem, zwłaszcza gdy, leżąc w nocy obok

Sandora, nie mogła zapanować nad swoimi myślami i dawała upust wściekłości.

Gdyby nie surowe zakazy Sandora - myślała Agnes ze złością - Teresa zostałaby

odpowiednio przygotowana do kariery, co do której nie było nawet najmniejszych

wątpliwości -kariery, którą Agnes uważała za pewnik równie niepodważalny jak ruch

obrotowy Ziemi.

Teresa to urodzona gwiazda - tak, gwiazda! - dzięki zachwycającej urodzie i

niewątpliwemu talentowi aktorskiemu, którym mogła się poszczycić już jako

maleńkie dziecko. Nie była to jedynie opinia dumnej matki, powtarzali ją wszyscy,

którzy kiedykolwiek zetknęli się z małą - tak przynajmniej wmawiała sobie Agnes, z

trudem tłumiąc gniew. Teresa powinna grać w filmach, lub przynajmniej

występować w reklamach - wówczas miałaby przed sobą wspaniałą przyszłość. Ale

nie, mąż Agnes, człowiek nie będący w stanie ani na krok odstąpić od swych

sztywnych, staroświeckich, europejskich zasad, jednoznacznie określających, co jest

§ Krantz Judith - Klejnoty Tessy Kent.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: