OWCZAREK BELGIJSKI.pdf

Wzorzec FCI nr 15

OWCZAREK BELGIJSKI

(Chien de Berger Belge - Belgian Shepherd Dog)

Kraj pochodzenia: Belgia

Data publikacji obowiązującego wzorca: 19.04.2002

Użytkowanie: Pierwotnie pies pasterski, obecnie wszechstronnie

użytkowy pies pracujący (obrończy, stróżujący, tropiący), jak również

doskonały pies rodzinny.

Klasyfikacja FCI:

Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.

Próby pracy wymagane.

RYS HISTORYCZNY:

W Belgii, pod koniec XIX wieku, było wiele psów pasterskich, które

prezentowały różny typ i krańcowo różnorodną sierść. Aby do tego

stanu rzeczy wprowadzić trochę porządku, entuzjaści hodowli psów

zaczęli się grupować i w celu ujednolicenia rasy zwrócili się do A.

Reula, profesora Wyższej Szkoły Weterynaryjnej w Cureghem, którego

można uważać za pioniera i założyciela rasy.

Rasa oficjalnie powstała w latach 1891-1897. Klub Owczarka Belgij-

skiego został utworzony 29 września 1891 w Brukseli. W tym samym

roku profesor A.Reul zgromadził w Cureghem 117 psów, co umożliwiło

spis i wybór najlepszych egzemplarzy. Następne lata to skuteczna

selekcja, często hodowla w bliskim pokrewieństwie kilku egzemplarzy.

3 kwietnia 1892 roku Klub Owczarka Belgijskiego opracował szczegóło-

wy wzorzec. Zakładał on, że jest to jedna rasa z trzema typami sierści.

Jednocześnie mówiono wtedy, że owczarek belgijski jest psem prostych

ludzi i dlatego rasa ta nie posiada odpowiedniej renomy. W rezultacie

dopiero w 1901 pierwsze owczarki belgijskie zostały zarejestrowane

w Księdze Rodowodowej Królewskiego Towarzystwa im. Św Huberta

(L.O.S.H). W ciągu kolejnych lat najbardziej aktywni entuzjaści rasy

prowadzili z wielką determinacją działania, mające na celu unifikację

typu oraz korektę wad. Można powiedzieć, że do 1910 roku typ oraz

temperament owczarka belgijskiego został ustalony.

Przez cały ten czas sprawa występowania innych jeszcze, różniących się

od akceptowanych odmian i kolorów, była przedmiotem sporów i go-

rących dyskusji. Z drugiej strony kwestie takie, jak morfologia, tempera-

ment czy przydatność do pracy, nigdy nie powodowały nieporozumień.

WYGLĄD OGÓLNY:

Owczarek belgijski jest psem o wyważonej sylwetce, harmonijnych pro-

porcjach, łączącym siłę i elegancję, średnich wymiarów, o suchym

i wyraźnym umięśnieniu, kwadratowego formatu. Jest to pies wiejski,

przyzwyczajony do przebywania na zewnątrz, odporny na zmienne

warunki atmosferyczne, tak częste w belgijskim klimacie.

Dzięki harmonii budowy i wysoko noszonej głowie, owczarek belgijski

sprawia wrażenie elegancji i siły, która jest dziedzictwem najlepszych

przedstawicieli psów pracujących. Owczarek belgijskie jest oceniany

w naturalnej postawie, bez ustawiania i przytrzymywania.

WAŻNE PROPORCJE:

Sylwetka owczarka belgijskiego powinna zamykać się w kwadracie.

Klatka piersiowa powinna sięgać łokci.

Długość kufy jest równa lub niewiele większa od połowy długości głowy.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Owczarek belgijski jest czujnym i aktywnym psem, tryskającym energią,

zawsze gotowy do działania. Ponieważ ma wrodzoną doskonałą zdol-

ność do strzeżenia stada, to jest również doskonałym stróżem

posiadłości. Jest nieustępliwym i zapalonym obrońcą swojego Pana. Pies

ten łączy wszystkie cechy, niezbędne u owczarka, stróża, obrońcy i psa

policyjnego. Jego żywy temperament, czujność i opanowanie, bez śladu

lęku czy agresji, powinny być widoczne w postawie i czujnym, dumnym

wyrazie błyszczących oczu. Przy ocenie tej rasy te cechy temperamentu

powinny być zawsze brane pod uwagę

GŁOWA:

Wysoko noszona, nie przesadnie długa, o prostych liniach, dobrze

wymodelowana i sucha. Mózgoczaszka i kufa są jednakowej długości,

dopuszczalna co najwyżej nieznacznie dłuższa kufa, co daje ostatecznie

doskonały wyraz.

Mózgoczaszka: średniej długości, proporcjonalna w stosunku do głowy,

czoło bardziej płaskie niż zaokrąglone. Bruzda czołowa niezbyt

dobrze zaznaczona. Z profilu linia czoła jest równoległa do

hipotetycznej linii będącej przedłużeniem linii grzbietu kufy. Guz

potyliczny słabo rozwinięty, łuki brwiowe i jarzmowe słabo

wyrażone.

Przełom czołowo-nosowy (stop) : umiarkowany

Trzewioczaszka:

Nos: czarny.

Kufa: średniej długości i dobrze wymodelowana pod oczami, stopniowo

zwężająca się w kierunku nosa, sprawia wrażenie wydłużonego

klina; grzbiet kufy prosty, równoległy z przedłużeniem linii czoła,

kufa dobrze rozdzielona, co oznacza, że kiedy jest otwarta, kąciki

warg są mocno podciągnięte do tyłu, pysk jest rozdzielony.

Wargi: cienkie, dobrze przylegające, silnie pigmentowane.

Uzębienie: silne białe zęby, regularne i mocno osadzone w dobrze

rozwiniętej szczęce. Zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy, który był

preferowany u psów pasterskich, jest tolerowany. Kompletne uzę-

bienie zgodnie ze wzorem zębowym; brak dwóch pierwszych

przedtrzonowców (2 x P1) jest dopuszczalny, braku 3-go trzonow-

ca (M3) także nie należy brać pod uwagę.

Policzki: suche i płaskie, ale umięśnione.

Oczy: średniej wielkości, ani wypukłe, ani głęboko osadzone, lekko

migdałowatego kształtu, skośne ustawione, koloru brązowego,

preferowane ciemne, powieki czarne, wyraz oczu bezpośredni,

żywy, inteligentny i badawczy.

Uszy: raczej małe, wysoko osadzone, wyraźnie trójkątnego kształtu,

u podstawy szerokie, koniec ucha spiczasty, sztywne, noszone

prosto i pionowo, kiedy pies jest czymś zainteresowany

SZYJA:

Dobrze osadzona, dość długa, raczej wysoko noszona, dobrze umięśnio-

na, stopniowo rozszerzająca się w kierunku łopatek, bez podgardla,

lekko łukowato wygięta.

TUŁÓW:

Silny i mocny, ale niezbyt ciężki, długość od stawu barkowego do guza

siedzeniowego jest w przybliżeniu równa wysokości w kłębie

Linia górna: linia grzbietu i lędźwi prosta.

Kłąb: zaznaczony

Grzbiet: prosty, krótki i dobrze umięśniony

Lędźwie: mocne, krótkie, ale wystarczająco szerokie, dobrze umięśnione

Zad: dobrze umięśniony, tylko bardzo nieznacznie opadający, wystar-

czająco szeroki, ale nie nadmiernie.

Klatka piersiowa: niezbyt szeroka, lecz głęboka, żebra zaokrąglone w ich

górnej części, przy oglądaniu od przodu przedpiersie nie jest ani

przesadnie szerokie ani wąskie.

Linia dolna: rozpoczyna się od klatki piersiowej i wznosi się łagodnie w

harmonijnej krzywej w kierunku brzucha, nie jest ani opadająca

ani podkasana, ale nieznacznie wznosi się i jest umiarkowanie

rozwinięta.

OGON:

Dobrze osadzony, mocny u nasady, średniej długości, sięgający co naj-

mniej do stawu skokowego, ale preferowany dłuższy. W spoczynku

opuszczony z lekką fajką na wysokości stawu skokowego. W ruchu

bardziej uniesiony, chociaż nie może przekraczać linii grzbietu, zagięty

koniec jest wyraźnie widoczny, ale nie może być zakręcony ani zdefor-

mowany.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Kościec mocny, ale nie ciężki, umięśnienie mocne i suche. Oglądane ze

wszystkich stron proste, oglądane z przodu idealnie równoległe.

Łopatki: długie i skośnie ustawione, dobrze umięśnione, razem z kością

ramienia tworzą kąt, którego wartość wynosi 110-115 stopni.

Ramiona: długie, wystarczająco skośnie ustawione.

Łokcie: mocne, ani zbyt odstawione na zewnątrz, ani podstawione pod

tułowiem

Podramiona: długie i proste.

Nadgarstki: bardzo mocne i suche.

Śródręcza: mocne i krótkie, możliwie prostopadłe do ziemi, tylko lekko

nachylone do przodu.

Łapy: okrągłe, kocie, palce wysklepione i zwarte, opuszki grube i elasty-

czne, pazury ciemne i mocne.

Kończyny tylne:

Silne, ale nie ciężkie, oglądane z boku ustawione pionowo do podłoża,

oglądane z tyłu - idealnie równoległe.

Uda: średniej długości, szerokie i silnie umięśnione.

Stawy kolanowe: w linii pionowej poprowadzonej od miednicy do

podłoża, staw kolanowy normalnie kątowany.

Podudzia: średniej długości, szerokie i dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: nisko osadzone, mocne i umięśnione, średnio kątowane.

Śródstopia: mocne i krótkie, wilcze pazury niepożądane.

Łapy: mogą być lekko owalne, palce wysklepione, opuszki grube i elasty-

czne, pazury ciemne i mocne.

CHODY:

Żywe i swobodne w każdym tempie. Choć owczarek belgijski jest

dobrym galopenem, to naturalnym ruchem jest dla niego stęp,

a zwłaszcza kłus. W czasie ruchu kończyny są równoległe. Przy dużej

prędkości łapy zbliżają się do linii środkowej ciała, przy kłusie wykrok

ma średni zasięg, ruch jest równy i swobodny z dobrym napędem tyl-

nych kończyn. Górna linia pozostaje prosta i mocna, przednie kończyny

nie mogą być unoszone zbyt wysoko. Kiedy patrzy się na owczarka bel-

gijskiego w ruchu, wydaje się, że jest on nie do zmęczenia. Szybki, żywy

i zwinny, zdolny jest do nagłych zmian kierunku przy pełnej szybkości.

Z powodu swojego żywego temperamentu i chęci pilnowania

i strzeżenia, ma wyraźną tendencję do poruszania się po okręgu.

OKRYWA WŁOSOWA:

Skóra: elastyczna, napięta na całym ciele, powieki i wargi dobrze pig-

mentowane.

Sierść i jej odmiany:

To właśnie sierść, jej długość, struktura, wygląd i kolor jest u owczarków

belgijskich głównym kryterium podziału na poszczególne odmiany:

groenendael, tervueren, malinois i laekenois. Te cztery odmiany są

sędziowane oddzielnie i każda z nich może uzyskać CACIB, CAC oraz

rezerwowe tytuły.

Sierść: w każdej odmianie musi być gęsta, zwarta, o dobrej strukturze,

tworząca wraz z wełnistym podszerstkiem doskonałą warstwę

ochronną.

A. Odmiana długowłosa:

Włos krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i na dolnych częściach

kończyn, z wyjątkiem tylnej strony kończyn przednich, porośniętej od

łokcia do nadgarstka długim włosem, tworzącym frędzle. Na pozosta-

łych częściach ciała włos długi i prosty, dłuższy i bardziej obfity na szyi

i przedpiersiu gdzie tworzy kryzę i żabot. Wewnętrzna strona uszu jest

chroniona stojącym włosem. Od nasady ucha włos jest nastroszony

i nadaje kształt głowie. Pośladki obrośnięte bardzo gęstym włosem,

tworzącym portki. Na ogonie włos długi i obfity, tworzy kitę.

Odmiany o długim włosie to groenendael i tervueren.

B. Odmiana krótkowłosa:

Włos bardzo krótki na głowie, zewnętrznej stronie uszu i w dolnych

częściach kończyn. Sierść krótka na pozostałych częściach ciała,

bardziej obfita na ogonie i wokół szyi, gdzie tworzy kryzę, począwszy od

nasady uszu rozciągając się na podgardle. Ponadto na zadzie z tyłu włos

jest gęsty i dłuższy. Ogon jest mocno owłosiony, ale sierść nie tworzy

kity.

Odmiana o krótkiej sierść to malinois.

C. Odmiana szorstkowłosa:

To, co przede wszystkim charakteryzuje szorstką sierść, to szorstkość

i suchość włosa, który jest także zmierzwiony. Na wszystkich częściach

ciała długość sierści w przybliżeniu wynosi 6 cm, krótsza jest jedynie na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: