Korbel_Kathleen_-_Romantyczne_Podróże_01_-_Czarodziejka_z_rajskiej_wyspy.pdf

KATHLEEN KORBEL

Czarodziejka z rajskiej

wyspy

Tytuł oryginału

Sail Away

PROLOG

Noah Campbell marzył o gorącej kąpieli. Przez cztery dni

przekonywał stado krów, żeby zechciały łaskawie przenieść się w

góry na wyżej położone pastwiska. Udało mu się, ale był

wykończony. Poza tym brudny, sponiewierany i szczęśliwy, że może

wreszcie wrócić do domu.

– To lepsze niż Hollywood, co nie, szefie? – powiedział Hank,

zarządca rancza.

– Jasne. – Noah uśmiechnął się jak dziecko. Zdjął kapelusz i

wierzchem dłoni otarł spocone czoło.

Nie znaczyło to, że Noah nie lubił Hollywood. Był jednym z

najlepiej zarabiających aktorów, choć nie występował pod własnym

nazwiskiem. W pracy używał pseudonimu Cameron Ross. Pod

swoim, czy przybranym, zarabiał dość pieniędzy, żeby móc sobie

pozwolić na utrzymanie dużego rancza w górach. Niestety, sława i

pieniądze sprawiły, że nie mógł się z tego rancza ruszyć nawet na

krok bez asysty namolnych fotoreporterów.

Na szczęście miał Ethana. Ethan i Noah Campbellowie byli

kuzynami podobnymi do siebie jak dwie krople wody. Czasami

Ethan udawał Camerona Rossa. Ethana ścigali reporterzy, a Noah

mógł robić to, co mu się żywnie podobało. Nawet przeganiać bydło

na górskie pastwiska.

– Kiedy tam wracasz? – zapytał Hank.

– Jeszcze nie wiem. Muszę jechać z Dulcy do lekarza.

Dulcy od ośmiu miesięcy była jego żoną i prawie tak samo długo

była w ciąży. Bardzo źle to znosiła. Nie ciążę, lecz przymusowe

unieruchomienie. Jeszcze przed miesiącem osobiście prowadziła

ranczo. Pojechałaby i na ten spęd, gdyby lekarz stanowczo jej tego

nie zabronił. Była zła jak osa, ale nic jej to nie pomogło. Mąż nie

zgodził się na to, żeby dosiadała konia z brzuchem, z powodu

którego nawet nie mieściła się w siodle.

Dlatego Noah wcale się nie zdziwił, kiedy zobaczył, że wyszła im

na spotkanie. Drobna, rudowłosa i okrągła jak arbuz szła w ich

stronę, machając jakimś trzymanym w ręku przedmiotem.

Noah zaledwie od ośmiu miesięcy był jej mężem, ale osiem

miesięcy to wystarczająco długo, żeby wiedzieć, co oznacza taki

zdecydowany krok i zaciśnięte usta. Coś się wydarzyło. Nie zdając

sobie sprawy z tego, co robi, puścił konia galopem.

– Co się stało? – zapytał. Zatrzymał konia tuż obok żony i

zeskoczył na ziemię.

Dulcy podała mu gazetę.

– Już miałam kogoś po ciebie posłać – powiedziała. – Przeczytaj.

Ledwo rzucił okiem na nagłówki, od razu zrozumiał.

– O Boże! – zawołał. – Muszę natychmiast jechać.

– Razem pojedziemy – oświadczyła Dulcy.

Spojrzał na nią i już wiedział, że nie ma sensu się z nią spierać.

– Dobrze. – Objął ją ramieniem.

Dulcy stanęła na palcach, zarzuciła mu ręce na szyję.

Żadne z nich nie musiało tego mówić, ale oboje wiedzieli, że ta

sprawa niesie ze sobą jeszcze inne konsekwencje.

Tym razem jednak obojgu było to obojętne. Nie było ważne, że

przestaną być anonimowi, że odtąd ich prywatne życie stanie się

własnością tłumów, że już nic nigdy nie będzie tak jak dawniej.

Teraz ważny był tylko powód tych wszystkich dramatycznych

przemian.

Gazeta upadła na ziemię. Nikt się po nią nie schylił. Na

pierwszej stronie widniało zdjęcie Camerona Rossa, a wielki

nagłówek gosił: „Cameron Ross zaginął na Hawajach. Pra-

wdopodobnie nie żyje”.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie mógł sobie przypomnieć, jak się tu znalazł . Ani dlaczego. Ani

nawet kiedy. Na pewno wiedział tylko tyle, że leży na plecach w

wodzie z twarzą zwróconą do bardzo jasnego nieba. No i jeszcze, że

boli go głowa. I noga. A także żebra po prawej stronie. Poza tym

raczej nic mu nie dolegało.

Spróbował usiąść, ale głowa jeszcze bardziej go rozbolała.

Zamknął oczy, lecz niewiele mu to pomogło. Chciało mu się pić,

miał zawroty głowy i było mu niedobrze.

Był bardzo spóźniony. Tyle wiedział. Powinien być teraz w

jakimś innym miejscu. Miał coś zrobić. Coś bardzo ważnego.

Niestety, nie mógł sobie przypomnieć, co. Zresztą chyba nawet nie

zależało mu, żeby sobie to przypomnieć. Kosztowałoby to zbyt wiele

wysiłku. Uznał, że jeśli koniecznie musi coś robić, to przede

wszystkim powinien się zorientować, gdzie jest.

Leżał w szalupie ratunkowej. Należało się jej przyjrzeć. Może

zauważyłby nazwę łodzi, z której pochodziła, albo jakieś nazwisko,

może adres. Cokolwiek.

Otworzył oczy. Nie zobaczył niczego, co mogłoby naprowadzić go

na ślad. Tylko białą niezatapialną szalupę ratunkową, w której nie

było nic oprócz niego. W smokingu, bez butów, nawet bez

skarpetek. Na jego brzuchu leżał wielki czarny kowbojski kapelusz.

Dookoła nie było widać niczego oprócz wody.

Upewniwszy się, że nie warto otwierać oczu, zamknął je i

postanowił, że tak już zostanie. Jakby dla wzmocnienia swego

postanowienia położył sobie na twarzy kapelusz. Pożytek był

podwójny, bo słońce mniej mu teraz dokuczało.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: