Jutro nie nadejdzie.pdf

Jutro nie nadejdzie

blask w Twoich oczach

błogie rozleniwienie zadomowione w kąciku

wygiętych w uśmiechu warg

Twoja dłoń zadomowiona w mojej

to wszystko

daje iskrę nadziei że jutro

będzie tak jak zawsze...

...ale to jutro nie nadejdzie

***

Draco leżał w łóżku, wbijając wzrok w sufit. Zwykle budził go ten cholerny

budzik, ale dziś całą noc nie mógł zmrużyć oka.

…Ostatni dzień wakacji…

Koło blondyna, wtulony w jego ramię, spał Harry Potter. Draco do dziś

zastanawiał się, jakim cudem do tego doszło. Zaczęło się tak nagle…

***

Pewnego wiosennego dnia na siódmym roku w Hogwarcie spotkał Harry’ego w

pustym korytarzu. Wywiązała się z tego, jak zawsze, kłótnia, która przerodziła

się w bójkę a potem… W jednym momencie siedział na Potterze, okładając go

pięściami, w następnym z warknięciem wpijał się w jego usta i, zrywając z niego

szaty, zaciągał go do pustej sali. Gryfon nie pozostawał bierny, zanim tam dotarli

pozbawił go połowy ubrań. Hmm, większość z nich nie nadawała się później do

noszenia.

Taki był cały ich związek – brutalny i namiętny, agresywny i porywczy. Ciągła

walka, kłótnie, nie raz dochodziło do rękoczynów. Ale te wszystkie spory traciły

sens (a również często się kończyły) w łóżku. To, co tam przeżywali pozwalało im

przestać myśleć o wszystkich problemach, niepokojach czy zwątpieniach…

Dawało im to, czego potrzebowali najbardziej – zapomnienie.

Więc trwali przy sobie, tak różni, a przecież tak podobni, bliscy sobie, a jednak

tak odlegli, tak inni, a tak dopasowani. Potrzebujący się nawzajem, a często tak

obojętni…

Draco nic nie mówił, gdy Gryfon z krzykiem budził się z kolejnego koszmaru-

wizji. Harry o nic nie pytał, gdy widział Mroczny Znak czerniejący na ramieniu

chłopaka.

Oczywiste wydawało się, że nikt nie mógł się o nich dowiedzieć. Harry bał się

utraty przyjaciół, Draco reakcji rodziny. Gryfon zapomniał o jednym szczególe…

Voldemort.

***

Draco znał swoje obowiązki. Od początku wiedział, co musi zrobić. Jako lojalny

Śmierciożerca był wierny przede wszystkim swemu Panu, jego własne odczucia i

pragnienia zostawały gdzieś w tle. Poza tym na służbie nauczył się, jak kruche

jest ludzkie życie, a on swojego bynajmniej nie zamierzał tracić.

Musiał wydać Harry’ego.

Ta decyzja nie była łatwa, ale, w przekonaniu Ślizgona, jedyna słuszna. Na

realizację pierwszego i najbardziej niebezpiecznego punktu planu wybrał

wiosenną przerwę świąteczną. Zazwyczaj nie spędzał świąt z rodziną – nie chciał

brać udziału w tej parodii ciepłej, rodzinnej atmosfery. Od kilku lat spędzał je

sam w swoim mieszkaniu w Londynie, które dostał od ojca za świetne wyniki w

nauce. W tym roku na święta zaprosił Harry’ego, który się zgodził i natychmiast

zaczął przekonywać Dumbledore’a, że wręcz marzy o tym, by spędzić ten czas u

Dursleyów. Gdy zaczął się rozwodzić nad tym, że każdemu powinno się dać

drugą szansę, wzruszony dyrektor natychmiast się zgodził. Nawet nie zadał sobie

trudu by sprawdzić, czy Harry rzeczywiście tam dotarł. Naiwny…

Draco nie pomylił się w swoich przypuszczeniach – już trzeciego dnia po

przyjeździe do Londynu poczuł przeszywający ból w lewym ramieniu. Czarny Pan

wzywał.

Blondyn aportował się jakieś piętnaście minut drogi od miejsca spotkania, tuż

przed ścianą starego lasu. Przeklął w duchu paskudną pogodę – porywisty,

zimny wiatr rozwiewał jego włosy, które wpadały mu na twarz. Jakby tego było

mało, zaczynało mżyć. Z coraz gorszym humorem Draco wbił ręce w kieszenie i

szybkim krokiem wszedł między drzewa, idąc ledwo widoczną ścieżynką. Potrącił

młodą brzózkę i kilka kropel wpadło mu za kołnierz. Jak chciałbym być w tej

chwili w ciepłym łóżku… Potrząsnął ze złością głową. Takie myśli nie pomagały.

Las wydawał się opuszczony – mimo, że roślinność właśnie rozkwitała, wszystkie

zwierzęta schowały się przed deszczem. Raz tylko wydało mu się, że między

drzewami mignął mu ogon wiewiórki.

Przyspieszył kroku – wolał nie podpadać Voldemortowi spóźniając się. Wreszcie

doszedł na wielką polanę, gdzie był już prawie cały Wewnętrzny Krąg –

brakowało tylko Macnaira i Crabbe’a. Nie ujdzie im to płazem; Czarny Pan

zaczynał się już niecierpliwić.

Draco postanowił nie czekać już dłużej. Padł na twarz przed swym Mistrzem.

– Panie, mogę dostarczyć ci Pottera…

– Kontynuuj, chłopcze – odparł Voldemort chłodno. Zbyt często dostawał takie

obietnice, które nie miały żadnego pokrycia w rzeczywistości, żeby zwrócić na to

większą uwagę.

–Ja… Panie, sam zobacz. – Blondyn otworzył swój umysł na penetrację z

zewnątrz.

Voldemort natychmiast wszedł w jego wspomnienia i, na Merlina, nie było to

przyjemne. Nie starał się być delikatny, przeciwnie, zadawał wiele

niepotrzebnego bólu i wręcz napawał się tym. Gdy tylko skończył, wyszeptał

ochryple:

– Przyprowadź mi go natychmiast!...

– Przyprowadzę, Panie, ale jeszcze nie teraz. Zrobię to, jeśli dasz nam czas do

końca wakacji – odważnie podniósł wzrok i spojrzał wprost w rozszerzone z

wściekłości oczy Voldemorta.

– Crucio! – Ostry syk przeciął powietrze.

– Jeśli… umrę, nie dostaniesz go… wcale… – zdołał wyjęczeć Ślizgon, zanim

zapadł w ciemność.

***

Gdy się ocknął, polana była już pusta. Resztkami sił odczołgał się poza jej obręb,

gdzie mógłby się bezpiecznie aportować. Mógłby, gdyby nie zemdlał ponownie.

***

Obudziły go jakieś przytłumione przez las głosy. Prawdopodobnie to mugole

wybrali się na grzyby – właśnie zaczynało świtać, a nie sądził, by ktokolwiek inny

miał w zwyczaju łazić w nocy po lesie. Poczuł niesmak ma samą myśl o wstaniu z

wygodnego łóżka o tak nieprzyzwoitej porze tylko po to, by znaleźć parę

grzybów. No, ale teraz nie był w łóżku i wcale nie miał pewności, że są tam tylko

nieszkodliwi niemagiczni ludzie. Tak bardzo chciał znowu zapaść w kojący mrok…

Ale instynkt przetrwania, wzmocniony treningiem Śmierciożercy zwyciężył. Z

cichym trzaskiem aportował się do salonu swego mieszkania.

ŁUBUDU!

W pokoju pojawił się w takiej pozycji, w jakiej się aportował – leżąc. Pech chciał,

że pojawiając się wpadł na stół, który przewrócił się z głuchym łoskotem. Draco

jęknął, bo chociaż po cruciatusach obity przez stół bok to nic, nie polepszyło to

jego samopoczucia.

Natychmiast zjawił się koło niego Harry.

– Jak… tak szybko… – wychrypiał zszokowany blondyn.

– Całą noc czekałem tu na ciebie, idioto – warknął Gryfon, ale delikatne dłonie i

ostrożne ruchy przeczyły ostrym słowom.

Ślizgon bez słowa dał się zanieść do łazienki, gdzie Harry delikatnie obmył

poranione ciało kochanka. Potem położył go do łóżka, napoił ciepłą herbatą i dał

eliksiry przeciwbólowe, postcruciatusowe i uspokajające.

– Dzięki – szepnął z czułością Draco. Nagle łzy zaczęły płynąć mu po policzkach.

– Tylko do końca wakacji, do końca wakacji… – szlochał wtulając twarz w dłoń

Gryfona.

Po chwili poczuł na języku smak eliksiru bezsennego snu.

– To tylko szok, Draco, nie martw się, to minie… – usłyszał, zanim zapadł w sen.

***

Pamiętał, jak po przebudzeniu się po tamtej strasznej nocy odgonił od siebie

ponure myśli jednym, pokrzepiającym stwierdzeniem – mają jeszcze tyle czasu.

Czasu, by nacieszyć się sobą, ba, może nawet znudzić. Aby zmagazynować

wspomnienia, które później pomogą mu przetrwać ten najgorszy okres. Do

czasu, aż się pozbiera.

Ale teraz… Teraz, gdy po jego głowie snuła się tylko ta jedna, szydercza data –

dzisiejsza data, trzydziesty pierwszy sierpnia, czuł, że to było cholernie mało

czasu.

Jego niewesołe rozważania przerwał przeklęty budzik Harry’ego. Brunet na

początku wakacji znalazł sobie pracę – pomagał Olivanderowi w jego sklepie.

Mimo narzekań Dracona nie rzucił nowego zajęcia; twierdził, że musi zapełnić

czymś pustkę po Hogwarcie, do którego zapewne nigdy już nie wróci.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: