Susan Elizabeth Phillips- Laleczka(1)(1).pdf

S USAN E LIZABETH

Powieści Susan Elizabeth Phillips

w Wydawnictwie Amber

P HILLIPS

Arena

Kandydat na ojca

Laleczka

Na przekór wszystkim.

Nie będę damą

Pierwsza Dama

Podróż do nieba

Słodka jak miód

L ALECZKA

Przekład

Piotr Maksymowicz

Rozdział pierwszy

wysokich czarnych szpilkach, zapinanych

paseczkiem na kostce, miała ponad metr

osiemdziesiąt. Wyglądała ślicznie, jak Amazonka,

a jej gęste włosy miękko spływały z ramion.

Najsłynniejsi nowojorscy fryzjerzy rywalizowali

między sobą o to, który najtrafniej określi kolor

tych włosów. Ponieważ uważali się za geniuszy

swojego zawodu, nie mogli powiedzieć po prostu

“blond”. Z ich ust padały więc takie słowa jak

“bursztynowe”, “miodowe”, “piasek pustyni”,

lecz żaden z nich nie miał poczucia, że trafił w

sedno. Nic dziwnego - włosy Laleczki mieniły się

przeróżnymi odcieniami, zmieniając barwę w

zależności od światła. Zresztą nie tylko włosy

Laleczki wzbudzały zachwyt - podziwiano każdy

szczegół jej urody. Podobno pewien znany redaktor

jednego z renomowanych magazynów mody

wyrzucił z pracy dziennikarza, który popełnił

niewybaczalny błąd, nazywając jej piękne oczy

piwnymi. Redaktor osobiście przeredagował tekst,

w którym opisał oczy Fleur Savagar jako

“oproszone złotem, turkusem oraz połyskujące

odcieniami szmaragdowej zieleni”.

Laleczka wróciła. Zatrzymała się w łukowatym

wejściu do galerii, aby goście obecni na otwarciu

mieli czas ją rozpoznać. Cichy szum rozmów

mieszał się z odgłosami ulicy, gdy mecenasi,

orędownicy i wielbiciele sztuki oglądali, z różną

dozą zainteresowania, nową kolekcję afrykańskiej

sztuki prymitywnej, wiszącą na zdobionych

sztukaterią ścianach prestiżowej galerii Orlani. W

powietrzu unosił się zapach drogich perfum,

importowanego pate de foie gras i pieniędzy.

Minęło sześć lat od czasu, gdy twarz Laleczki była

jedną z najlepiej znanych twarzy Ameryki. Teraz

zastanawiała się: czy ludzie wciąż jeszcze ją

pamiętają? A jeśli nie?

Rozchyliwszy lekko usta, patrzyła wprost przed

siebie ze znudzoną miną, a ręce - bez żadnej

biżuterii - opuściła swobodnie wzdłuż ciała. W

Sześć lat później, tego wrześniowego wieczoru

1982 roku, Laleczka wyglądała piękniej niż

kiedykolwiek przedtem. Spoglądała na ludzi z

wyrazem lekkiego znudzenia i poczuciem

wyższości. W jej spojrzeniu malowała się

nieznaczna pogarda, arogancja, wyrażona także

delikatnym pochyleniem cudownie kształtnego

podbródka. Jednak była to tylko poza. Fleur

Savagar czuła strach tak wielki, że nagle

zapragnęła odwrócić się i uciec. Opanowała się

jednak i odetchnęła powoli, uspokajająco. Miała

już dosyć uciekania. Uciekała przez sześć ostatnich

łat. Teraz czas położyć temu kres. Nie ma

dziewiętnastu lat. Jest dorosła i nie pozwoli, aby

ktoś ją skrzywdził.

Przez kilka minut obserwowała zebranych.

Kilkoro z nich znała dość dobrze, innych tylko

trochę. Diana Veeland, w eleganckiej wieczorowej

pelerynce od Yves Saint Laurenta i czarnych,

jedwabnych spodniach, przyglądała się głowie z

brązu, pochodzącej z Beninu. Uśmiechnięty

Michaił Barysznikow stał otoczony wianuszkiem

kobiet, najwyraźniej bardziej zaintrygowanych

jego urokiem niż sztuką prymitywną. W narożniku

sali znany prezenter telewizyjny i jego żona

rozmawiali z czterdziestokilkuletnią francuską

aktorką, która po raz pierwszy pojawiła się

publicznie od czasu głośnej w mediach operacji

plastycznej twarzy. Po przeciwnej stronie stała

samotnie śliczna żona pewnego producenta z

Broadwayu o skłonnościach homoseksualnych.

Nosiła piękną bluzkę, niefrasobliwie rozpiętą aż

do pępka. Fleur współczuła tej młodej kobiecie.

Według Kissy, która na bieżąco znała wszystkie

ploteczki, śliczna żona właśnie przegrywała walkę

z kokainowym nałogiem, kosztującym osiemset

dolarów dziennie. Fleur spostrzegła, że kilka kobiet

nosiło pantofle bez pięt na wysokim obcasie i

dyskotekowe sukienki bez pleców, modne w

poprzednim sezonie, ale większość była ubrana w

najbardziej teraz szykowną damską wersję

smokingu. Projektant sukni Fleur określał to

mianem “zniewieściałego macho”. Oczywiście w

galerii Orlani smokingom towarzyszyły futrzane

narzutki i zdobione dwudziestokaratowym złotem

wieczorowe torebki od Tiffany'ego.

Fleur była ubrana zupełnie inaczej. Musisz być

elegancka, Fleur. Elegancja przede wszystkim w tej

bezbarwnej epoce monotonii, mawiał jej projektant.

Skroił ukośnie czarny aksamit, tworząc suknię o

pięknym kształcie, bez rękawów, z wysoką stójką

pod szyją. Suknia była asymetryczna, z jednej

strony sięgała do połowy uda, z drugiej aż do

kostki. Fantazyjnie udrapowana czarna koronka

sięgała samej ziemi. Projektant żartował sobie, że

musiał wstawić te falbanki, aby zakryły jej wielkie

stopy.

Jednak po chwili zapomniała o swojej sukni i

stopach, bo kilka osób zaczęło jej się przyglądać.

Spostrzegła, jak na ich twarzach maluje się

ciekawość, która po chwili przeradza się w

charakterystyczny błysk, towarzyszący

rozpoznaniu. Odetchnęła. Na chwilę przycichły

rozmowy, a jakiś brodaty fotograf zostawił w

spokoju francuską aktorkę i skierował obiektyw

swojego aparatu ku Fleur. Zdjęcie, które wykonał,

pojawiło się następnego ranka na pierwszej stronie

“Women's Wear Daily”.

Po drugiej stronie sali Adelaide Abrams -

najbardziej znana redaktorka kolumny

towarzyskiej w Nowym Jorku - zmrużyła oczy,

spoglądając w kierunku wejścia. To niemożliwe!

Naprawdę wróciła? Boże, jeśli to pomyłka, nigdy

sobie tego nie wybaczy. Zrobiła kilka szybkich

kroków do przodu, przeklinając w duchu okulistę,

który nie potrafił dopasować jej szkieł

kontaktowych, oraz zmarłą przed laty matkę, po

której odziedziczyła słaby wzrok. Oprócz tego

spotkały ją w życiu jeszcze inne nieszczęścia:

mąż, który nie był Żydem, płaski biust... Klnąc

pod nosem, przepychała się między ludźmi.

Wpadła na multimilionera, który dorobił się na

budowie domów, przemknęła obok bez słowa

przeprosin, rozglądając się niecierpliwie za swoim

fotografem. Gdzież on się podział? Kiedy go

znajdzie, chyba go zamorduje. A potem zabije

samą siebie. Kawał sukinsyna. Cholera. Ta

miernota z “Harper's Bazaar” już biegła w stronę

wejścia. Adelaide wzięła głęboki oddech i

roztrącając zaskoczonych ludzi popędziła ku Fleur

Savagar z prędkością, jakiej nie powstydziłby się

Carl Lewis.

Fleur obserwowała wyścig dwóch dziennikarek i

nie była pewna, czy cieszyć się ze zwycięstwa

Adelaide, przebiegłej, starej wygi. Nie będzie

łatwo zbyć ją półsłówkami, wykręcać się od

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: