ROZWÓJ „O” ZWĘŻONEGO (ŚCIEŚNIONEGO, POCHYLONEGO)
· po zaniku iloczasu w XV/XVI w. samogłoska długa „o” uległa pochyleniu, co było jednoznaczne ze zmianą artykulacji: polegała ona na podwyższeniu języka, któremu towarzyszyło niewielkie cofnięcie języka i zaokrąglenie warg,
· „o” pochylone był dźwiękiem pomiędzy „o” a „u”,
· w ciągu doby średniopolskiej rozwijał się proces przeobrażania się brzmienia pośredniego między „o” i „u” na wysokie, tylne „u”, co w efekcie doprowadziło do zaniku „o” pochylonego= ”o” pochylone podniosło się między XVI a XVII w. i zidentyfikowało się z „u”,
· „ o” pochylone odróżnia się w druku za pomocą ”ó”(w zapisie fonetycznym zamiast kreski było kółeczko) od końca pierwszej ćwierci XVI w. Ale tylko niektóre druki w XVI w. rozróżniały „o” i „ó”
· nie ma „ó” w XVII w., choć jest w słoniku Knapskiego.
1
Zulka20