Pilcher_Rosamunde_-_Fiesta_w_Cala_Fuerte.pdf

Rosamunde Pilcher

Fiesta

w Cala Fuerte

Rozdział pierwszy

Suknia ślubna była kremowobiała z leciuteńkim różowa-

wym połyskiem, przywodzącym na myśl wnętrze muszli.

Kiedy Selina postąpiła krok naprzód, bardzo sztywny, cien

ki jedwab rozciągnął się na czerwonym dywanie, ale tren

pozostał w tym samym miejscu, tak że dziewczyna czuła

się, jakby materiał spowijał ją niczym luksusową paczkę.

- O, tak, nie mogła pani wybrać lepszej sukni - oznajmiła

panna Stebbings, próbując naśladować sposób mówienia pań

z wyższych sfer. - Leży na pani jak ulał. A co z długością?

- Sama nie wiem... Jak pani sądzi?

- Może odrobinę skrócimy... Pani Bellows, proszę do mnie.

Pani Bellows wysunęła się z kątka, gdzie czekała na we

zwanie. Panna Stebbings miała na sobie elegancką suknię

z krepy, ale pani Bellows była ubrana w czarny nylonowy

fartuch, a jej obuwie aż nadto podejrzanie przypominało

kapcie. Nadgarstek ściskała gumka z przyczepioną do niej

poduszeczką ze szpilkami. Szwaczka przyklękła i podpię

ła rąbek sukni. Selina przyglądała się swojemu odbiciu.

Wcale nie była pewna, czy sukienka rzeczywiście leży na

niej „jak ulał", a do tego ciepła barwa jedwabiu dodatkowo

podreślała bladość jej cery. Dodajmy jeszcze bezbarwne

wargi, no i te odsłonięte uszy. Potrząsnęła głową, próbując

zasłonić je włosami, ale udało jej się jedynie przekrzy

wić mały, elegancki stroik, który panna Stebbings włożyła

jej na głowę, a kiedy uniosła rękę, żeby go poprawić, poru-

szyła spódnicą. Pani Bellows syknęła przez zaciśnięte wargi,

jakby lada chwila mogło dojść do niewyobrażalnej kata

strofy.

- Przepraszam - odezwała się Selina.

Panna Stebbings uśmiechnęła się, by uspokoić dziewczy

nę, że to drobiazg, i zagaiła tonem towarzyskiej konwersacji:

- I kiedyż to ma nastąpić ów radosny dzień?

- Planowaliśmy go za jakiś miesiąc... Tak mi się wydaje.

- Nie urządzacie państwo hucznego wesela?

-Nie.

- To oczywiste, biorąc pod uwagę pani sytuację...

- Właściwie nie chciałam mieć sukni ślubnej z prawdzi

wego zdarzenia. Ale Rodney... Pan Ackland... - Znowu się

zawahała, wreszcie wypowiedziała to słowo na głos: - Mój

narzeczony... - Twarz panny Stebbings rozjaśnił przesłodzo

ny, promienny uśmiech. - ...uważał, że powinnam ją sobie

sprawić. Twierdził, że babcia życzyłaby sobie, żebym brała

ślub w białej sukni...

- Oczywiście, że by sobie życzyła. Pani narzeczony ma

świętą rację! Zawsze uważałam, że skromny, cichy ślub

z panną młodą w bieli ma wyjątkowy urok. Żadnych dru

hen?

Selina pokręciła głową.

- Czarujące. Tylko was dwoje. Skończyła już pani, pani

Bellows? Doskonale. I jak teraz? Niech pani zrobi parę kro

ków. - Selina posłusznie ruszyła przed siebie. - Od razu le

piej. Przecież nie możemy dopuścić, żeby się pani zaplątała

w suknię, prawda?

Selina lekko poruszyła się pod szeleszczącym jedwabiem.

- Jakaś strasznie luźna mi się wydaje.

- Chyba znowu pani schudła - stwierdziła panna Steb

bings, zbierając w dłoni nadmiar materiału.

- Może przed samym ślubem trochę przytyję.

- Wątpię. Lepiej trochę ją zwęzimy, na wszelki wypadek.

Pani Bellows uniosła się z klęczek i wpięła kilka szpilek

w talii. Selina obróciła się, jeszcze parę razy przeszła po

pokoju, w końcu suwak został rozpięty, suknia delikatnie

zsunięta przez głowę i odłożona na ramię pani Bellows.

- Na kiedy będzie gotowa? - zapytała Selina, wciągając

przez głowę sweter.

- Sądzę, że za jakieś dwa tygodnie - odparła panna

Stebbings. - Zdecydowała się pani na ten malutki stroik?

- Tak, myślę, że tak. Jest dość skromny.

- Dam go pani na kilka przed ślubem, to pokaże pani

fryzjerowi. Będzie pani wyglądać rozkosznie z zaczesanymi

włosami i połyskującym na czubku stroikiem...

Selina miała obsesję na punkcie swoich uszu; jej zda

niem były okropne i wielkie. Mimo to posłusznie powie

działa: „Tak" i sięgnęła po spódnicę.

- A co będzie z butami, panno Bruce?

- Kupię jakieś białe pantofle. Bardzo pani dziękuję, pan

no Stebbings.

- Drobiazg.

Panna Stebbings podała Selinie żakiet, przy czym za

uważyła, że dziewczyna ma na sobie perły po babce: dwa

sznury spięte zameczkiem wysadzanym szafirami i brylan

tami. Zauważyła także pierścionek zaręczynowy: ogromny

szafir otoczony na przemian perłami i brylantami. Z tru

dem się powstrzymała od komentarza; bała się, żeby nie

uznano jej za wścibską lub źle wychowaną. Dlatego w god

nym damy milczeniu przyglądała się, jak Selina wkłada rę

kawiczki. Potem rozchyliła i przytrzymała brokatową zasło

nę przymierzalni i pożegnała klientkę:

- Do widzenia, panno Bruce. Było mi bardzo miło.

- Dziękuję. Do widzenia, panno Stebbings.

Selina zjechała windą na dół, minęła liczne stoiska

i w końcu przez obrotowe drzwi wydostała się na ulicę. Po

przegrzanym wnętrzu sklepu marcowe powietrze wydawało

się ostre i chłodne. Na błękitnym niebie sunęły białe

chmurki, a kiedy podeszła do krawężnika, chcąc zatrzymać

taksówkę, podmuch wiatru zarzucił jej włosy na twarz, za

winął spódnicę i sypnął w oczy piaskiem.

- Dokąd? - spytał taksówkarz, młody chłopak w kracia

stej oprychówce. Wyglądał jak ktoś, kto w wolnych chwi

lach trenuje psy myśliwskie.

- Proszę do hotelu „Bradley".

- Się robi!

W taksówce unosiła się woń perfumowanego środka de

zynfekującego z lekką domieszką stęchłego zapachu kiep

skich papierosów. Selina wyjęła sobie z oka pyłek i otwo

rzyła okno. W parku, wśród kwitnących żonkili, na brązo

wym koniu jechała dziewczynka. Na drzewach pojawiła się

już mgiełka zieleni, liści ciągle jeszcze nie zbrukał kurz

i brud miasta. Takiego dnia nie powinno się spędzać w Lon

dynie, tylko wyjechać za miasto, wspinać się na wzgórza,

zbiegać ku morzu. Na ulicach i chodnikach, jak zwykle

w porze lunchu, tłoczyli się biznesmeni, kobiety idące po

zakupy, maszynistki, bitowcy, Hindusi i kochankowie, któ

rzy szli ze splecionymi dłońmi, śmiejąc się na wietrze. Na

chodniku stała kwiaciarka z koszem fiołków i nawet stary

pijaczyna wetknął w klapę obwisłego burego płaszcza zło

cisty żonkil.

Taksówka skręciła w Bradley Street i zatrzymała się

przed hotelem. Portier podszedł, żeby otworzyć Selinie

drzwiczki. Znał ją, znał też jej babkę, starszą panią Bruce.

Selina już jako mała dziewczynka przychodziła tu z babką

na lunch. Pani Bruce co prawda już nie żyła i Selina przy

jeżdżała sama, ale portier nadal ją poznawał i witał ser

decznie.

- Dzień dobry, panno Bruce.

- Dzień dobry.

Otworzyła torebkę, szukając drobnych.

- Śliczny dzień dziś mamy.

- Okropnie wietrzny.

Zapłaciła szybko taksówkarzowi, podziękowała i ruszyła

do drzwi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: