Harrod-Eagles Cynthia - Dynastia Morlandów 01 - Gniazdo cz.1 i 2.pdf - Rodzina Morlandów - malgosia19712

Harrod-Eagles Cynthia

Gniazdo

Rozdział pierwszy

- Ruszamy jutro przed świtem - powiedział Edward Morland,

przeżuwając duży kęs baraniny.

Był wysokim postawnym i dość obcesowym mężczyzną. Ogłady

nabrał w zbyt późnym wieku, by teraz nie doskwierała mu na co dzień.

Spożywał właśnie wieczerzę, a jego ruchy cechowała z trudem

poskramiana gwałtowność, gdyby nie zdobił go kosztowny strój,

postronny obserwator łacno mógłby sądzić, że Edward Morland jest

człowiekiem niskiego stanu i tylko przez pomyłkę trafił do pańskiego

stołu.

Robert, jego syn i jedyny kompan przy wieczerzy, był zupełnie

inny. Wysoki jak ojciec, odznaczał się co prawda młodzieńczą

kanciastością, ale także pewnym wyrafinowaniem. Miał łagodniejsze rysy

twarzy, powściągliwe ruchy, a zachowanie dobrych manier przy stole nie

sprawiało mu najmniejszej trudności. Wdał się w matkę, choć prawie jej

nie pamiętał. Ojciec powiedział mu niegdyś grubiańsko, że powinien

wraz z białogłowami siadać przy kądzieli - nie mógł bowiem do końca

się pogodzić ż wyrokiem Opatrzności, który sprawił, że to jego starszy

syn, a nie młodszy, umarł na skręt kiszek,

Robert posłał ojcu charakterystyczne, cokolwiek nieobecne

spojrzenie.

- Dlaczego tak wcześnie? Dokąd jedziemy? - spytał.

- Ruszamy na Leicester, synu. Wybieramy się na południe, a dobrze

wiesz, jak wyglądają drogi o tej porze roku. Jeśli utkniemy za konwojem

z wełną, strawimy w podróży całe dwa tygodnie.

- Wybieramy się na południe? - zapytał zdumiony Robert. - Na

południe?! A po co? Nie z towarem?

Ojciec uśmiechnął się drwiąco.

- Nie, nie z towarem, chłopcze. O towar nie musimy się troszczyć.

Jedziemy po żonę dla ciebie.

Robert otworzył usta, lecz nie zdołał wydusić z siebie słowa.

- Hm, możesz się dziwić ile dusza zapragnie, chłopcze - mówił

Morland bez cienia sympatii. - Gdybym zważał na zainteresowanie, jakie

okazywałeś kobietom, mógłbym ci równie dobrze poszukać męża, a nie

żony. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego Pan w swojej wielkiej mądrości

odebrał mi syna, a zostawił córkę.

Robert zesztywniał i zacisnął zęby. Musiał jak zawsze w milczeniu

znosić okrucieństwa ojca. Chciał się dowiedzieć bardzo wielu rzeczy, ale

bał się rodzica, czekał więc z nadzieją, że i bez ponaglania go pytaniami

zaspokoi ciekawość.

- Nie wykazujesz dużego zainteresowania, chłopcze - zauważył

Morland z irytacją. Rzucił kawałek tłuszczu ulubionemu psu, ale ten nie

był dość szybki i łakomy kąsek zniknął w kłębowisku warczących

czworonogów. - Nie chcesz nawet wiedzieć, kogo udało mi się dla ciebie

wystarać?

- Ależ chcę, naturalnie, ojcze...

- Naturalnie, ojcze - powtórzył za nim Morland. - Męczysz jak

eunuch. Mam nadzieję, że uda ci się jakoś spełnić mężowski obowiązek

wobec tej dziewczyny. Może poćwicz sobie najpierw na owcach. -

Rozbawiony własnym dowcipem, ryknął rubasznym śmiechem. Robert z

trudem przywołał na twarz cień uśmiechu; wiedział, że jeśli się nie

uśmiechnie, ojciec zelży go lub nawet potraktuje kułakiem, a ojcowski

kułak był jak kopnięcie ogiera. - No to powiem ci, skoro tak nalegasz -

ciągnął Morland, ocierając łzy. - To Eleonora Courteney, podopieczna

lorda Edmunda Beauforta, sierota. Ma brata oraz zadłużone grunta i ani

pensa przy duszy, za to wnosi nam w posagu protekcję lorda Edmunda i

jest kuzynką hrabiego Devonu. Rozumiesz?

- Tak, ojcze - odparł Robert odruchowo, choć w zasadzie niewiele

rozumiał.

- Myśl, chłopcze, myśl - strofował syna Morland. - Ona ma rodzinę

i protekcję, natomiast ja mam pieniądze. To uczciwa transakcja, nie

sądzisz? Lord Edmund potrzebuje środków finansowych na

prowadzenie wojny i dlatego chce mnie do siebie przyciągnąć. A ja... Ja

mam swoje plany.

Robert rozumiał. Takie prawa obowiązywały w świecie, w którym

żył. Podobnie jak inni, którzy poszli za młodym królem w bój, Edward

Morland ogromnie się wzbogacił podczas wojen prowadzonych przez

Henryka V. Kupił ziemię, zapełnił ją stadami owiec, a obecnie należał do

największych i najbogatszych niezależnych farmerów-hodowców w

Yorkshire. Tymczasem na tronie Anglii zasiadał nieletni Henryk VI,

władza zaś spoczywała w rękach jego wujów - lorda Bedforda oraz

księcia Humphreya.

A pośród potężnych rodów, których przedstawiciele pomagali

rządzić krajem, znajdowali się spokrewnieni z królem możni

Beaufortowie. Na nich spoczywał trud prowadzenia wojny

odziedziczonej po poprzednim władcy - wojny bardzo kosztownej i nie

przynoszącej już zysków.

Wielcy feudałowie potrzebowali pieniędzy, a w gronie ludzi,

którzy nimi dysponowali, był i Morland. Dlatego hrabia Somerset

osobiście podsunął swemu bratu Edmundowi pomysł, by wydał młodą

podopieczną Eleonorę za syna Morlanda. Małżeństwo to miało złączyć

bogatego farmera z jednym z najznamienitszych rodów w kraju i

zapewnić mu opiekę oraz protekcję Beaufortów - a tym samym „ochronę

dobrego pana". Z drugiej zaś strony związek ten na dobre zespoliłby

Morlanda i jego złoto z losami rodziny Beaufortów, gwarantując jej,

gdyby zaszła taka potrzeba, zarówno jego oddanie, jak i dostęp do

wypchanego złotem trzosu.

Tak załatwiano interesy. Właśnie po to istniała instytucja

małżeństwa, o czym Robert oraz nie znana mu Eleonora Courteney

wiedzieli od wczesnego dzieciństwa.

- Tak, mam swoje plany - ciągnął Edward. Huknął drewnianym

kuflem w stół, na co jeden z pomocników kucharza, pełniący tego dnia

funkcję pazia, rzucił się do pana, żeby mu dolać piwa. - Jestem bogaty.

Mam ziemię, owce, złoto i syna. Jedynego syna. Jak sądzisz, chłopcze,

czego mogę pragnąć dla swego jedynaka, co? Myślisz, że chciałbym, żeby,

jak ja, został nieokrzesanym chłopem? Uważasz, że tego życzyłaby sobie

twoja matka? Panie, świeć nad jej duszą. - Przeżegnał się pobożnie, a

Robert odruchowo powtórzył jego gest. - Nie,chłopcze. Nie, Robercie.

Dla mnie już za późno, ale zanim umrę, z ciebie zrobię szlachcica.

- Szlachcica? - Zdziwił się Robert. Ojciec kuksnął go w głowę, ale

delikatnie.

- Przestań mnie papugować. Tak, szlachcica. A po cóż innego

miałbym wybierać ci akurat tę pannę miast bogatej kmieciówny, która

przysporzyłaby mi ziemi? Wybrałem ową dziewkę dlatego, że wniesie ci

w posagu rodzinę. - Chwilę dumał, po czym odezwał się z niezwykłą dlań

łagodnością: - Może to i dobrze, że właśnie ty mi zostałeś. Potrafisz

czytać, pisać i grać na instrumencie. Edward tego nie umiał. Kto wie, czy

nie będziesz lepszym szlachcicem od niego? Twoi synowie urodzą się w

dobrym domu. Dla mnie na takie zmiany za późno. Nie da rady z

wieśniaka zrobić pana. Dobrze, że matka kazała cię uczyć czytać.

- Niejeden szlachcic nie umie czytać, ojcze, a wśród wolnych kmieci

znajdziesz wielu, którzy to potrafią.

- Dobrze, dobrze - burknął niecierpliwie Morland. Nie lubił, kiedy

pocieszał go własny syn. - Podobno ta dziewczyna czyta. Będziecie zatem

mieli o czym ze sobą gadać. Tylko nie zapomnij czasem, skąd wzięło się

twoje bogactwo. - Robert wiedział już, co za chwilę usłyszy. Ojciec

zacytuje ulubioną rymowankę hodowców. - „Wdzięcznym Panu za

opiekę nad każdym bydlątkiem, te owce są moim jedynym majątkiem".

- Tak, ojcze.

W nocy ścisnął przymrozek, pierwszy znak, że rok chyli się już ku

końcowi, i Robert aż zadrżał z zimna, kiedy Wilhelm, czeladnik

sprawujący pieczę nad domem, obudził go w ciemności. Małe,

przesuwane na kółkach łóżko Roberta stało pod oknem, gdzie owiewał

je chłód sączący się spomiędzy nie domkniętych okiennic. Ojciec spał w

dużym łożu otulonym ze wszech stron kotarami. On na pewno nie

marzł.

W izbie czekało już śniadanie. Boczek gotowany w owsiance, piwo

i chleb. Nim skończyli jeść, czeladź podstawiła na wewnętrznym

podwórzu osiodłane konie. Było ich sześć - dla Roberta, jego ojca i trzech

czeladników, oraz jeden juczny z bagażami i prezentami dla panny

młodej oraz jej opiekuna. Nie widząc w pobliżu ojca, Robert podszedł

szybkim krokiem do jednej z szop na podwórzu, a gdy zajrzał do środka,

powitał go cichy skowyt. Lady Brach, jego suka, leżała ze szczeniakami

na posłaniu ze słomy. Małe nieźle już podrosły, dlatego często

zostawiała je same i dreptała za swym panem. Pomyślał, że nadeszła już

pora, iżby odstawić szczenięta od suki - brakowało mu jej cichych

kroków.

- Robert! Na litość boską, gdzież się ten chłopak podziewa?! -

krzyczał Morland. Był już na podwórzu.

- Muszę iść - powiedział Robert do suki, która na dźwięk jego głosu

zaczęła bić ogonem o ziemię. - Szkoda, że musisz zostać, Lady Brach, ale

Harrod-Eagles Cynthia - Dynastia Morlandów 01 - Gniazdo cz.1 i 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: