ustawa_przeciwdzialanie_nieuczciwym_praktykom_rynkowym.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/13

USTAWA

z dnia 23 sierpnia 2007 r.

o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym 1)

Opracowano na pod-

stawie: Dz.U. z 2007

r. Nr 171, poz. 1206.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1.

Ustawa określa nieuczciwe praktyki rynkowe w działalności gospodarczej i zawo-

dowej oraz zasady przeciwdziałania tym praktykom w interesie konsumentów i w

interesie publicznym.

Art. 2.

Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) przedsiębiorcy – rozumie się przez to osoby fizyczne, osoby prawne oraz

jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które prowa-

dzą działalność gospodarczą lub zawodową, nawet jeżeli działalność ta nie

ma charakteru zorganizowanego i ciągłego, a także osoby działające w ich

imieniu lub na ich rzecz;

2) konsumencie – rozumie się przez to konsumenta w rozumieniu przepisów

ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,

z późn. zm. 2) );

1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy 2005/29/WE Parla-

mentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych

stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniają-

cej dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE, 2002/65/WE Parlamentu Eu-

ropejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady

(„Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz.Urz. UE L 149 z 11.06.2005, str. 22).

Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konku-

rencji, z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz Rzeczniku Ubez-

pieczonych i z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów.

2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19,

poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147 i Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z

1985 r. Nr 22, poz. 99, z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321 i Nr 79,

poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464 i Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,

poz. 96, Nr 85, poz. 388 i Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542,

2007-10-02

©Kancelaria Sejmu

s. 2/13

3) produkcie – rozumie się przez to każdy towar lub usługę, w tym nierucho-

mości, prawa i obowiązki wynikające ze stosunków cywilnoprawnych;

4) praktykach rynkowych – rozumie się przez to działanie lub zaniechanie

przedsiębiorcy, sposób postępowania, oświadczenie lub informację handlo-

wą, w szczególności reklamę i marketing, bezpośrednio związane z promo-

cją lub nabyciem produktu przez konsumenta;

5) kodeksie dobrych praktyk – rozumie się przez to zbiór zasad postępowania,

a w szczególności norm etycznych i zawodowych, przedsiębiorców, którzy

zobowiązali się do ich przestrzegania w odniesieniu do jednej lub większej

liczby praktyk rynkowych;

6) propozycji nabycia produktu – rozumie się przez to informację handlową

określającą cechy produktu oraz jego cenę, w sposób właściwy dla użytego

środka komunikowania się z konsumentami, która bezpośrednio wpływa

bądź może wpływać na podjęcie przez konsumenta decyzji dotyczącej

umowy;

7) decyzji dotyczącej umowy – rozumie się przez to podejmowaną przez kon-

sumenta decyzję, co do tego, czy, w jaki sposób i na jakich warunkach do-

kona zakupu, zapłaci za produkt w całości lub w części, zatrzyma produkt,

rozporządzi nim lub wykona uprawnienie umowne związane z produktem,

bez względu na to, czy konsument postanowi dokonać określonej czynno-

ści, czy też powstrzymać się od jej dokonania;

8) przeciętnym konsumencie – rozumie się przez to konsumenta, który jest do-

statecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny; oceny dokonuje się z

uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych i przy-

należności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów, przez

którą rozumie się dającą się jednoznacznie zidentyfikować grupę

konsumentów, szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub

na produkt, którego praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne

cechy, takie jak wiek, niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa;

9) państwie członkowskim – rozumie się przez to państwo członkowskie Unii

Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o

Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospo-

darczym;

10) systemie konsorcyjnym – rozumie się przez to prowadzenie działalności go-

spodarczej polegającej na zarządzaniu mieniem gromadzonym w ramach

grupy z udziałem konsumentów, utworzonej w celu sfinansowania zakupu

produktu na rzecz uczestników grupy.

Nr 139, poz. 646 i Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751

i Nr 157, poz. 1040, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z

2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr 74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983 i Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr

11, poz. 91, Nr 71, poz. 733, Nr 130, poz. 1450 i Nr 145, poz. 1638, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i

Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49, poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592 i Nr 124, poz. 1151,

z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz. 959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804 i Nr 281, poz.

2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157, poz. 1316 i Nr 172, poz. 1438, z 2006 r. Nr 133, poz. 935

i Nr 164, poz. 1166 oraz z 2007 r. Nr 80, poz. 538 i Nr 82, poz. 557.

2007-10-02

©Kancelaria Sejmu

s. 3/13

Rozdział 2

Nieuczciwe praktyki rynkowe

Art. 3.

Zakazane jest stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych.

Art. 4.

1. Praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest

nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób znie-

kształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta

przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po

jej zawarciu.

2. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę rynkową

wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także stosowanie

sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, jeżeli działania te spełniają

przesłanki określone w ust. 1.

3. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się prowadzenie działalności w formie

systemu konsorcyjnego lub organizowanie grupy z udziałem konsumentów w

celu finansowania zakupu w systemie konsorcyjnym. Praktyki te nie podlegają

ocenie w świetle przesłanek określonych w ust. 1.

Art. 5.

1. Praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie

to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez prze-

ciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.

2. Wprowadzającym w błąd działaniem może być w szczególności:

1) rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji;

2) rozpowszechnianie prawdziwych informacji w sposób mogący wprowadzać

w błąd;

3) działanie związane z wprowadzeniem produktu na rynek, które może wpro-

wadzać w błąd w zakresie produktów lub ich opakowań, znaków towaro-

wych, nazw handlowych lub innych oznaczeń indywidualizujących przed-

siębiorcę lub jego produkty, w szczególności reklama porównawcza w ro-

zumieniu art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nie-

uczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, z późn. zm. 3) );

4) nieprzestrzeganie kodeksu dobrych praktyk, do którego przedsiębiorca do-

browolnie przystąpił, jeżeli przedsiębiorca ten informuje w ramach praktyki

rynkowej, że jest związany kodeksem dobrych praktyk.

3. Wprowadzające w błąd działanie może w szczególności dotyczyć:

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz.

959, Nr 162, poz. 1693 i Nr 172, poz. 1804 oraz z 2005 r. Nr 10, poz. 68.

2007-10-02

©Kancelaria Sejmu

s. 4/13

1) istnienia produktu, jego rodzaju lub dostępności;

2) cech produktu, w szczególności jego pochodzenia geograficznego lub han-

dlowego, ilości, jakości, sposobu wykonania, składników, daty produkcji,

przydatności, możliwości i spodziewanych wyników zastosowania produk-

tu, wyposażenia dodatkowego, testów i wyników badań lub kontroli prze-

prowadzanych na produkcie, zezwoleń, nagród lub wyróżnień uzyskanych

przez produkt, ryzyka i korzyści związanych z produktem;

3) obowiązków przedsiębiorcy związanych z produktem, w tym usług serwi-

sowych i procedury reklamacyjnej, dostawy, niezbędnych usług i części;

4) praw konsumenta, w szczególności prawa do naprawy lub wymiany produk-

tu na nowy albo prawa do obniżenia ceny lub do odstąpienia od umowy;

5) ceny, sposobu obliczania ceny lub istnienia szczególnej korzyści cenowej;

6) rodzaju sprzedaży, powodów stosowania przez przedsiębiorcę praktyki ryn-

kowej, oświadczeń i symboli dotyczących bezpośredniego lub pośredniego

sponsorowania, informacji dotyczących sytuacji gospodarczej lub prawnej

przedsiębiorcy lub jego przedstawiciela, w tym jego imienia i nazwiska (na-

zwy) i majątku, kwalifikacji, statusu, posiadanych zezwoleń, członkostwa

lub powiązań oraz praw własności przemysłowej i intelektualnej lub nagród

i wyróżnień.

4. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez działanie, należy

uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na

rynek, w tym sposób jego prezentacji.

Art. 6.

1. Praktykę rynkową uznaje się za zaniechanie wprowadzające w błąd, jeżeli pomi-

ja istotne informacje potrzebne przeciętnemu konsumentowi do podjęcia decyzji

dotyczącej umowy i tym samym powoduje lub może powodować podjęcie przez

przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie pod-

jął.

2. W razie wątpliwości za istotne informacje, o których mowa w ust. 1, uważa się

informacje, które przedsiębiorca stosujący praktykę rynkową jest obowiązany

podać konsumentom na podstawie odrębnych przepisów.

3. Wprowadzającym w błąd zaniechaniem może w być w szczególności:

1) zatajenie lub nieprzekazanie w sposób jasny, jednoznaczny lub we właści-

wym czasie istotnych informacji dotyczących produktu;

2) nieujawnienie handlowego celu praktyki, jeżeli nie wynika on jednoznacznie

z okoliczności i jeżeli powoduje to lub może spowodować podjęcie przez

przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie

podjął.

4. W przypadku propozycji nabycia produktu, za istotne informacje, o których mo-

wa w ust. 1, uznaje się w szczególności:

1) istotne cechy produktu w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla dane-

go środka komunikowania się z konsumentami i produktu;

2) imię, nazwisko (nazwę) i adres przedsiębiorcy (siedzibę) oraz przedsiębior-

cy, na którego rzecz działa;

2007-10-02

s. 5/13

3) cenę uwzględniającą podatki lub, w przypadku gdy charakter produktu nie

pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w

jaki cena jest obliczana, jak również wszelkie dodatkowe opłaty za trans-

port, dostawę lub usługi pocztowe lub, w sytuacji gdy wcześniejsze oblicze-

nie tych opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informację o możliwo-

ści powstania takich dodatkowych kosztów;

4) uzgodnienia dotyczące sposobu płatności, dostawy lub wykonania produktu

oraz procedury rozpatrywania reklamacji;

5) informacje o istnieniu prawa do odstąpienia od umowy lub rozwiązania

umowy, jeżeli prawo takie wynika z ustawy lub umowy.

5. Przy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd przez zaniechanie, należy

uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na

rynek, w tym sposób jego prezentacji.

6. W przypadku gdy ze specyfiki środka komunikowania się z konsumentami sto-

sowanego dla danej praktyki rynkowej wynikają ograniczenia przestrzenne lub

czasowe, ograniczenia te i wszystkie środki podjęte przez przedsiębiorcę w celu

udostępnienia informacji konsumentom w inny sposób uwzględnia się przy oce-

nie, czy doszło do pominięcia informacji.

Art. 7.

Nieuczciwymi praktykami rynkowymi w każdych okolicznościach są następujące

praktyki rynkowe wprowadzające w błąd:

1) podawanie przez przedsiębiorcę informacji, że zobowiązał się on do prze-

strzegania kodeksu dobrych praktyk, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

2) posługiwanie się certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym oznacze-

niem, nie mając do tego uprawnienia;

3) twierdzenie, że kodeks dobrych praktyk został zatwierdzony przez organ

publiczny lub inny organ, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;

4) twierdzenie, że:

a) przedsiębiorca uzyskał stosowne uprawnienie od organu publicznego

lub podmiotu prywatnego,

b) praktyki rynkowe lub produkt zostały zatwierdzone, zaaprobowane lub

uzyskały inne stosowne uprawnienie od organu publicznego lub pod-

miotu prywatnego

– przy jednoczesnym niespełnieniu warunków zatwierdzenia, aprobaty lub

warunków niezbędnych do uzyskania innego stosownego uprawnienia;

5) reklama przynęta, która polega na propozycji nabycia produktu po określo-

nej cenie, bez ujawniania, że przedsiębiorca może mieć uzasadnione pod-

stawy, aby sądzić, że nie będzie w stanie dostarczyć lub zamówić u innego

przedsiębiorcy dostawy tych lub równorzędnych produktów po takiej cenie,

przez taki okres i w takich ilościach, jakie są uzasadnione, biorąc pod uwagę

produkt, zakres reklamy produktu i oferowaną cenę;

6) reklama przynęta i zamiana, która polega na propozycji nabycia produktu po

określonej cenie, a następnie odmowie pokazania konsumentom reklamo-

wanego produktu lub odmowie przyjęcia zamówień na produkt lub dostar-

2007-10-02

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: