Robert R. McCammon Godzina wilka (Z angielskiego prze�o�y� Janusz Skowron) PROLOG 1 Trwa�a wojna. Do lutego 1941 roku przeskoczy�a jak burza z Europy na wybrze�e p�nocno-zachodniej Afryki. Wtedy w�a�nie z pomoc� W�ochom przyby� do Trypolisu na czele niemieckich oddzia��w do�wiadczony hitlerowski dow�dca, Erwin Rommel. Wkr�tce zacz�� odpycha� si�y brytyjskie w kierunku Nilu. Oddzia�y Afrikakorps par�y do przodu przez krain� zab�jczego gor�ca, burz piaskowych, w�woz�w i skalistych urwisk opadaj�cych setki st�p w d� na pustynne r�wniny, kt�re od wiek�w nie zazna�y deszczu. Si�y niemieckie posuwa�y si� wzd�u� drogi r�wnoleg�ej do wybrze�a, prowadz�cej z Bengazi przez Al-Mard�, Darn� i Al-Ghazal�. Masy �o�nierzy, broni przeciwpancernej, samochod�w ci�arowych i czo�g�w sz�y na wsch�d, odbieraj�c Brytyjczykom dwudziestego czerwca 1942 roku twierdz� Tobruk i zbli�aj�c si� do tak po��danego przez Hitlera trofeum, kt�rym by� Kana� Sueski. Obejmuj�c kontrol� nad t� wa�n� drog� wodn�, Niemcy by�yby w stanie zdusi� transport morski aliant�w i ruszy� dalej na wsch�d, aby uderzy� w ods�oni�te podbrzusze Rosji. W ostatnich dniach tego upalnego czerwca brytyjska VIII Armia, kt�rej wi�kszo�� �o�nierzy znajdowa�a si� w stanie bliskim skrajnego wyczerpania, brn�a w kierunku stacji kolejowej o nazwie Al-Alamajn. Na trasie jej odwrotu saperzy zak�adali w panicznym po�piechu zamaskowane pola minowe w nadziei op�nienia marszu nadci�gaj�cych si� pancernych wroga. W�r�d Brytyjczyk�w kr��y�y pog�oski, �e wojskom Rommla zaczyna brakowa� benzyny i amunicji, ale �o�nierze VIII Armii czuli dr�enie ziemi pod g�sienicami niemieckich czo�g�w, kiedy kryli si� w swoich okopach, wykopanych w bia�ej, twardej ziemi. Gdy s�o�ce chyli�o si� ku zachodowi i s�py wyrusza�y na �er, brytyjscy �o�nierze widzieli na zachodnim horyzoncie s�upy kurzu. Rommel dotar� pod Al-Alamajn i nie mia� zamiaru zatrzyma� si� wcze�niej ni� w Kairze. Wieczorem trzydziestego czerwca zachodz�ce s�o�ce zabarwi�o na krwistoczerwono zachodni skraj mlecznobia�ego nieba, rzucaj�c d�ugie cienie na powierzchni� pustyni. �o�nierze VIII Armii czekali na rozw�j wydarze�, podczas gdy oficerowie studiowali poplamione potem mapy, a oddzia�y saper�w kontynuowa�y prace nad zak�adaniem p�l minowych pomi�dzy brytyjskimi liniami a si�ami niemieckimi. Wkr�tce na ciemnym, bezksi�ycowym niebie zaja�nia�y gwiazdy. Sier�anci sprawdzali rezerwy amunicji i rzucali ostre rozkazy �o�nierzom, nakazuj�c im uprz�tni�cie okop�w. Wynajdywali przer�ne zaj�cia, aby tylko odci�gn�� ich my�li od maj�cej rozpocz�� si� o �wicie rzezi. Kilkana�cie mil na zach�d, gdzie tylko zwiadowcy na pokrytych piaskiem motocyklach BMW i w pojazdach opancerzonych przemierzali w ciemno�ci pustyni�, na skraju pola minowego wyl�dowa� ma�y, pomalowany na piaskowy kolor samolot "Storch", wzniecaj�c ob�ok kurzu z wytyczonego przez niebieskie flary pasa l�dowiska. Na skrzyd�ach widnia�y namalowane czarne swastyki. Kiedy tylko ko�a storcha przesta�y si� obraca�, podjecha� do niego samoch�d sztabowy z odkrytym dachem i os�oni�tymi od g�ry reflektorami. Z samolotu wysiad� niemiecki pu�kownik, ubrany w zakurzony jasnobr�zowy mundur Afrikakorps i okulary motocyklowe chroni�ce oczy przed wiruj�cym w powietrzu py�em. Do prawego nadgarstka mia� przypi�t� kajdankami sfatygowan� br�zow� teczk�. Kierowca samochodu zasalutowa� i otworzy� drzwi pojazdu. Pilot storcha pozosta� na rozkaz oficera w kabinie samolotu. Samoch�d sztabowy ruszy� t� sam� drog�, kt�r� przed chwil� przyby�, i kiedy tylko znikn�� z pola widzenia, pilot poci�gn�� �yk jakiego� napoju z manierki i u�o�y� si� do drzemki na siedzeniu w kabinie. Samoch�d wspi�� si� na niewielki grzbiet, wyrzucaj�c spod opon piasek i ostrokanciaste kamyki. Po drugiej stronie grzbietu sta�y namioty i pojazdy wysuni�tego batalionu zwiadowczego. Ca�y ob�z spowija�y ciemno�ci, tylko z namiot�w b�yska�o czasami s�abe �wiat�o lub miga� malutki promyk z os�oni�tych reflektor�w ruszaj�cego motocykla czy opancerzonego samochodu. Samoch�d sztabowy zatrzyma� si� przed najwi�kszym namiotem, ustawionym po�rodku obozowiska. Pu�kownik zaczeka�, a� kierowca otworzy mu drzwi, i wysiad� z pojazdu. Podchodz�c do namiotu, us�ysza� brz�czenie puszek i zobaczy� kilka wychud�ych ps�w myszkuj�cych w �mieciach. Jeden z nich, z wystaj�cymi �ebrami i zapadni�tymi oczami, ruszy� w jego kierunku. Pu�kownik kopn�� psa, ledwie ten zdo�a� si� do niego zbli�y�. Zwierz�, uderzone ci�kim butem w bok, odskoczy�o do ty�u, ale nie wyda�o �adnego g�osu. Wiadomo by�o, �e takie kundle s� zapchlone i pu�kownika nie poci�ga�a perspektywa usuwania insekt�w przez nacieranie sk�ry piaskiem z braku odpowiednich �rodk�w czysto�ci. Pies odwr�ci� si�, pokazuj�c pokryt� �ladami wcze�niejszych kopniak�w sk�r�. Ju� zapad� na niego wyrok �mierci g�odowej. Oficer zatrzyma� si� tu� przed klap� namiotu. Zobaczy� w ciemno�ci co� jeszcze. Co� kry�o si� poza kr�giem s�abego �wiat�a, poza miejscem, gdzie psy przetrz�sa�y �mieci w poszukiwaniu odpadk�w. Dostrzeg� �lepia tego zwierz�cia. B�yszcza�y zielonym blaskiem, odbijaj�c �wiat�o latarni o�wietlaj�cej wn�trze namiotu. Wpatrywa�y si� w niego nieruchomo, bez �ladu strachu czy pro�by. "Jeszcze jeden cholerny tubylczy pies" - pomy�la� oficer, chocia� nie widzia� nic opr�cz oczu zwierz�cia. Psy w��czy�y si� za obozowiskami i m�wiono, �e wyliza�yby z talerza mocz, gdyby go im podano. Spos�b, w jaki pies na niego patrzy�, wzbudzi� niepok�j oficera. W oczach zwierz�cia by�o co� chytrego i zimnego. Pu�kownik mia� ochot� wyj�� lugera z kabury i pos�a� psa do muzu�ma�skiego nieba. Poczu�, jak po plecach przechodz� mu ciarki. - Podpu�kownik Voigt. Prosz� wej��. Czekali�my na pana. Po�a namiotu ods�oni�a si� przed przyby�ym. Major Stummer, m�czyzna w okr�g�ych okularach, o ogorza�ej twarzy i kr�tko ostrzy�onych rudawych w�osach, zasalutowa� przed Voigtem, a ten odpowiedzia� skinieniem g�owy. Wewn�trz namiotu by�o jeszcze trzech oficer�w. Stali wok� sto�u, na kt�rym roz�o�one by�y mapy. �wiat�o latarni oblewa�o opalone teuto�skie twarze, obr�cone wyczekuj�co w kierunku Voigta. Podpu�kownik przystan�� przy wej�ciu i jeszcze raz spojrza� w prawo. Zielone �lepia gdzie� znikn�y. - Czy co� nie tak? - zapyta� Stummer. - Nie - odpowiedzia� Voigt po�piesznie, chyba zbyt po�piesznie. "Co za g�upota denerwowa� si� z powodu psa" - doda� w my�lach. By� bardziej spokojny, gdy osobi�cie wydawa� obs�udze przeciwpancernej osiemdziesi�tki �semki rozkaz zniszczenia czterech brytyjskich czo�g�w, ni� w tej chwili. "Gdzie polaz� ten pies? Z pewno�ci� na pustyni�. Ale dlaczego nie przyszed� buszowa� pomi�dzy pustymi puszkami jak pozosta�e psy? Jakie to �mieszne, �e trac� czas na my�lenie o takich rzeczach" zreflektowa� si�. Rommel wys�a� go tutaj w celu zebrania informacji dla dow�dztwa armii i Voigt mia� zamiar wywi�za� si� z tego zadania. - Wszystko w porz�dku, poza tym, �e mam wrzody �o��dka, wysypk� z gor�ca na szyi i chcia�bym zobaczy� �nieg, zanim zwariuj� - doda�, daj�c krok do �rodka. Po�a namiotu opad�a za jego plecami. Stan�� przy stole razem ze Stummerem, majorem Klinhurstem i pozosta�ymi dwoma oficerami. Jego stalowoniebieskie oczy spocz�y na mapach. Wida� na nich by�o niego�cinny, poci�ty w�wozami teren pomi�dzy Wzg�rzem 169, to znaczy owym ma�ym grzbietem, przez kt�ry niedawno przejecha�, a brytyjskimi umocnieniami. Zamalowane na czerwono k�ka oznacza�y pola minowe, a niebieskie prostok�ty symbolizowa�y naszpikowane broni� maszynow� i otoczone drutem kolczastym stanowiska obronne. By�y to przeszkody, kt�re niemieckie wojska musia�y pokona� pod��aj�c na wsch�d. Czarne linie i prostok�ty przedstawia�y rozlokowanie niemieckiej piechoty i czo�g�w. Ka�da mapa by�a ostemplowana piecz�tk� batalionu rozpoznawczego. Voigt zdj�� czapk�, otar� pot z twarzy niezbyt �wie�� chusteczk� do nosa i zacz�� studiowa� mapy. By� wysokim, barczystym m�czyzn� o spalonej na br�z, stwardnia�ej sk�rze. Jego blond w�osy zaczyna�y pokrywa� si� na skroniach siwizn�, natomiast bujne brwi by�y ju� prawie ca�kiem siwe. - Mam nadziej�, �e te dane s� ca�kowicie aktualne - rzuci�. - Tak jest. Ostatni patrol wr�ci� dwadzie�cia minut temu. Voigt mrukn�� co� niewyra�nie, wiedz�c, �e Stummer oczekuje pochwa�y dla swojego batalionu za dok�adne rozpoznanie p�l minowych. - Nie mam za wiele czasu. Feldmarsza�ek Rommel czeka na mnie. Jakie s� pa�skie uwagi? Stummer poczu� si� rozczarowany tym, �e praca jego batalionu nie znalaz�a uznania. Dwie ostatnie ci�kie doby up�yn�y jego ludziom na poszukiwaniach luki w brytyjskich umocnieniach. On sam i jego �o�nierze czuli si� tak osamotnieni, jakby byli na ko�cu �wiata. - W tym miejscu. - Stummer wzi�� do r�ki o��wek i postuka� nim w jedn� z map. - S�dzimy, �e naj�atwiejsza droga prowadzi�aby przez ten teren, nieco na po�udnie od grzbietu Ruweisat. Pola minowe nie s� tutaj zbyt g�ste i jak pan widzi, w tym rejonie jest luka w strefie ognia z tych dw�ch stanowisk - powiedzia�, wskazuj�c dwa niebieskie prostok�ty. - Zmasowane uderzenie mog�oby �atwo dokona� tu wy�omu. - Nic nie przychodzi �atwo na tej cholernej pustyni, majorze - odpar� znu�onym tonem Voigt. - Je�eli nie dostaniemy w por� paliwa i amunicji, to jeszcze przed ko�cem tygodnia b�dziemy naciera� na piechot�, rzucaj�c przed siebie kamieniami. Prosz� mi z�o�y� mapy. Jeden z m�odszych rang� oficer�w zaj�� si� wype�nianiem polecenia. Po chwili Voigt rozpi�� zamek teczki i wsun�� do niej mapy. Potem zamkn�� teczk�, otar� pot z twarzy i na�o�y� czapk�. By� got�w do lotu powrotnego do stanowiska dowodzenia Rommla, gdzie przez reszt� nocy czeka�y go dyskusje i odprawy, w wyniku kt�rych mia�y nast�pi� ruchy piechoty, czo�g�w i zaopatrzenia w rejony b�d�ce celem ataku. Bez tych map decyzje feldmarsza�ka mo�na by por�wna� do rzutu kostk�. Voigt podni�s� z zadowoleniem ci�k� teczk�. - Jestem przekonany, majorze, �e feldmarsza�ek chcia�by, abym powiedzia� panu, �e doskonale si� pan spisa� - rzek� w ko�cu. Stummer zrobi� zadowolon� min�. - Wypijemy toast za powo...
elwaro