Feasey Steve - Wilkolak 05 - Inwazja Zombie.pdf - Feasey Steve - Wilkolak - Yukeru

Prolog

Kaliban pozwolił, by ciało kobiety wysunęło mu się z rąk i opadło na

podłogę u jego stóp; głowa ofiary uderzyła głucho o kamienną posadzkę.

Napotkał oskarżycielskie spojrzenie niewidzących oczu, wcześniej

rozjaśnionych światłem życia, lecz je zignorował i podniósłszy się z krzesła,

podszedł do okna. Zagubiony w myślach powoli przesunął dłonią po

lśniących od posoki ustach i rozmazał krew, tak że teraz przypominał

uśmiechającego się upiornie klauna.

Wampir wpatrywał się w nieprzeniknioną kurtynę szarej mgły, która

falowała i kłębiła się przed nim. Za nią rozciągał się świat ludzi, mimo że z

technicznego punktu widzenia on sam znajdował się w części Otchłani, która

została przeniesiona na Islandię przez jego poprzednią czarodziejkę

Gwendolinę. Wieża Leroth pozostała w tym miejscu od tamtego czasu, a jej

moc zanikła. Lecz nie na zawsze, jak sądził. Ponownie spojrzał w kotłującą

się mgłę, a jego umysł formował w mroku wzory i obrazy.

Był w dziwnym nastroju. Psychiczne wyczerpanie planowaniem

kolejnych ruchów sprawiło, że stał się drażliwy i zamknięty w sobie; jakaś

jego cząstka pragnęła przejść przez tę szarą zasłonę, wkroczyć do świata ludzi

i zniknąć: by polować i żywić się niezauważenie wśród swoich ofiar, tak jak

to robił przez wieki, i pozostawić za sobą wyczerpującą wojnę o władzę, w

którą był obecnie zaangażowany. Kusiło go to wszystko, lecz wiedział, że nie

to jest jego przeznaczeniem. On żył dla większych rzeczy. Miał być panem

obu światów: ludzi i demonów. Chcąc jednak to osiągnąć, musiał stoczyć

mozolną walkę. Teraz osiadł w twierdzy, która broniła go przed krainą

cienia. Wszyscy ci słabi i pozbawieni ikry książęta demonów już mu ulegli.

Przyszedł czas, żeby opanować świat ludzi.

Sprowadziła ich tam nowa czarodziejka Kalibana Helde. Otworzyła portal

w Otchłani, przez który się prześliznęli. Zrobiła to bardzo sprytnie,

utworzywszy wcześniej kilkanaście atrap - zbyt wiele, aby jego brat,

uwielbiający krzyżować innym szyki, był w stanie sprawdzić wszystkie.

Tak więc znaleźli się w wieży Leroth. Sami. Kaliban zastanawiał się, czy

nie zbratać się z kilkoma kompanami wampirami, by zapewnić wieży

należytą ochronę, lecz Helde upierała się, że element ukrycia stanowi ich

największą broń i że nie powinni ujawniać nikomu miejsca swojego pobytu.

Czarodziejka twierdziła, że wieża jest bardzo ważna dla ich planów, że jest

czymś więcej niż tyko sposobem translokacji, a w obrębie jej murów kryją się

tajemnice, które pomogą im osiągnąć cel i podbić świat ludzi.

Kaliban znieruchomiał, usłyszawszy jakiś szelest na zewnątrz, a zaraz

potem drzwi się otworzyły i weszła Helde. Dał się zaskoczyć, w duchu

przeklął więc samego siebie. Stał tyłem do niej, mimo to w jego głosie

wyraźnie zabrzmiała nuta gniewu.

- Na przyszłość pukaj i czekaj, aż pozwolę ci wejść. Czy to jasne? - Kaliban

odwrócił się od okna i zmierzył czarodziejkę gniewnym spojrzeniem. - Czy

to jasne? -powtórzył.

- Tak. Przepraszam. Zapomniałam.

Stanowiła niezwykły widok. Jej ciało tworzyły setki tysięcy żuków -

pełzające mrowie ułożone w postać kobiety, którą niegdyś była. A była

piękna, zanim spalono ją na stosie. Kaliban uważał, że nawet w swojej

obecnej groteskowej formie nie straciła dawnej urody. Patrzył, jak drobne

części ciała czarodziejki odpadają, jak owady uderzają o podłogę pancerzami,

po czym pędzą, by znowu wtopić się w falującą ruchomą masę. Ku

niezadowoleniu Helde nie wszystkie elementy przylegały równie mocno, a

im bardziej była poruszona, tym więcej owadów się z niej zsuwało.

Wnioskując z liczby malutkich istot spadających na podłogę, czarodziejka nie

znalazła tego, czego szukała.

- Kolejna porażka? - zapytał wampir, świadomy, że pytanie jeszcze

bardziej ją rozjuszy.

- To miejsce! - Wyrzuciła ramiona w górę w geście rozdrażnienia, a on

uśmiechnął się mimowolnie, patrząc, jak dwa palce jej odpadają, tworzące je

żuki zaś spadają na podłogę i pędzą do swoich towarzyszy. - Istny labirynt

korytarzy! Górne piętra nie stanowią problemu. Jedne schody prowadzą do

góry, inne w dół, ale sprawdziłam wszystkie komnaty. Za to na najniższych

poziomach, gdzie wszystkie korytarze wydrążono w skale... - pokręciła głową

- pod nimi ciągnie się mnóstwo innych tuneli! Tarcza jest gdzieś tutaj! Skaleb

nie wygrałby bez niej Wojny Demonów. Wieża była zbyt podatna na atak.

Znajdę Tarczę. Musi być na samym dole.

Przed wiekami wieża należała do Skaleba, księcia demonów, lecz tamte

czasy mało obchodziły Kalibana. Wampir westchnął teatralnie.

- Jestem już tym zmęczony. Te bezowocne poszukiwania tylko odciągają

cię od głównego zadania.

Czarodziejka pokręciła głową.

- Myślałam, że się ucieszysz, iż chcę ci zapewnić bezpieczeństwo.

Przecież całkiem niedawno zostałeś tu zaatakowany.

Wampir zgromił ją spojrzeniem. Nie lubił, gdy przypominano mu, że do

wieży dostał się likantrop Trey Laporte, za sprawą którego stracił

Gwendolinę. Wtedy prawie zabił chłopaka... Prawie. Likantrop był jak cierń

w jego boku, w dodatku miał w zwyczaju pojawiać się w najmniej

oczekiwanym momencie. Lucien utwierdził Treya w przekonaniu, że jest

tym, o którym mówi legenda - osobą mającą uniemożliwić wampirowi

objęcie rządów w świecie ludzi. Kaliban pokręcił głową. Gdy tylko zacznie

działać, osobiście dopilnuje, żeby usunąć chłopaka raz na zawsze i zadać kłam

tej absurdalnej legendzie.

- Tak czy inaczej uważam, że zabiera to za dużo czasu - odpowiedział

wampir. - Gwendolina nic nie wiedziała o Tarczy.

- Ta kobieta! Phi! Amatorka! Ledwo liznęła arkana czarnej magii.

- Dowiedziała się dużo na temat wieży Leroth. To ona ponownie odkryła

większość jej sekretów. Może jej nie doceniasz. - Zamilkł na moment i

spojrzał na czarodziejkę. - A może przeceniasz siebie.

- Nie podjudzaj mnie, wampirze. Pamiętaj, kim jestem i co potrafię.

Spojrzenie Kalibana nabrało przerażającego wyrazu, a jego nozdrza się

rozdęły, jakby poczuł zapach krwi, swoją ulubioną woń. Wampir nagle

zniknął i pojawił się tuż przed czarodziejką. Atak był niespodziewany i

okrutny. Helde gwałtownie wstrzymała oddech, kiedy dłoń Kalibana - ta

prawdziwa, nie proteza zakończona stalowymi palcami - naparła na jej pierś,

by pochwycić serce, które odnalazł i którym się posłużył, żeby przywrócić ją

do życia. Chwycił za ten prastary organ i ścisnął go okrutnie, na co

czarownica zareagowała bolesnym jękiem. Wydawało się, że w tym

momencie spoiwo łączące postać Helde utraciło swą moc - żuki zaczęły

opadać strużką, a czarownica zaczęła niknąć w oczach. Wampir pochylił się

do przodu, przybliżając twarz do tego, co zostało z jej twarzy, i wyszeptał z

wściekłością:

- Jestem twoim panem. Przywróciłem cię do życia i równie łatwo mogę

odesłać cię tam, skąd przybyłaś. - Ścisnął jej serce trochę mocniej i pokój

wypełnił kolejny przerażający jęk. - Lepiej, żebyś pamiętała, kim jestem i na

co mnie stać.

Puścił ją i się cofnął, patrząc, jak Helde powraca do swojej postaci.

Czarodziejka opadła na kolana, dysząc ciężko. Wreszcie podniosła głowę i

spojrzała na wampira.

- Masz rację... panie - wysapała. - Wybacz. Zapomniałam się. To już się

nie powtórzy.

Wampir skinął głową.

- Dobrze - powiedział, po czym skierował się do swojego tronu. Rozsiadł

się wygodnie i uniósł ramię zakończone metalową protezą. - Daję ci jeszcze

jeden dzień na odnalezienie Tarczy. Potem zajmiemy się tworzeniem armii

zombie i będziemy działać dalej, nawet bez osłony Tarczy. Przypominam ci,

że planuję zawładnąć światem. Wypuszczenie umarłych jest pierwszym

krokiem i nie chcę, żebyś się rozpraszała. Rozumiesz?

- Jak najbardziej.

- W takim razie miejmy nadzieję, że spełnisz wszystkie nasze

oczekiwania.

Helde otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Zebrała się w sobie,

odwróciła na pięcie i wyszła.

Trey Laporte opuścił luksusowy apartament, w którym mieszkał razem z

Tomem, Alexą i Lucienem, zjechał windą na dół i wyszedł na ulicę,

minąwszy ochronę. Stał przez chwilę oblany blaskiem dnia, zadowolony, że

wyrwał się z klimatyzowanego wnętrza magazynu przerobionego na

pomieszczenia biurowe i mieszkalne. Zastanawiał się, czy nie wysłać Alexie

wiadomości z informacją, że wyszedł (nie zawiadamiając nikogo, na co

zawsze zżymał się jego opiekun, Lucien), ale potrzebował trochę czasu i

przestrzeni, by uporać się ze swoimi myślami. Apartament, a w

rzeczywistości cały budynek, siedziba Charron Enterprises Inc., był w tym

momencie pogrążony w chaosie. Trey skręcił w prawo i ruszył przed siebie

ze zwieszoną głową, kierując się ku City.

Już panował upał. Wczesnym rankiem Trey poszedł na salę, gdzie odbył

sparing z zaprzyjaźnionym demonem cienia, licząc na to, że walka pozwoli

mu zapomnieć o rozterkach. Niestety, tak się nie stało. Wyszedł z sali

poobijany i posiniaczony, wziął prysznic i uznał, że przejdzie się trochę.

Po jakichś dwudziestu minutach, gdy Docklands znalazło się odpowiednio

daleko, zatrzymał się, zamknął oczy i wystawił twarz na słońce, delektując

się jego ciepłem. Nie zwracał uwagi na popychających go ludzi, którzy kłębili

się wokół, jako że znalazł się blisko Tower. Trwała akurat przerwa w połowie

Feasey Steve - Wilkolak 05 - Inwazja Zombie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: