Coulter Catherine - Labirynt.pdf - LABIRYNT - KRZYSZTOFCHRIS

CATHERINE COULTER

LABIRYNT

ROZDZIAŁ 1

San Francisco, Kalifornia

15 maja

To się nigdy nie skończy.

Nie mogła oddychać. Umierała. Siedziała wyprostowana, dysząc chrapliwie, usiłując

opanować strach. Włączyła lampę obok łóŜka. Niczego nie dostrzegła. Tylko cienie, które

zalegały w kątach, ciemne i złowrogie. Ale drzwi były zamknięte. Zawsze w nocy zamykała

je na klucz i podpierała klamkę oparciem krzesła. Na wszelki wypadek.

Wpatrywała się w drzwi. Nieruchome. Klamka się nie obróciła. Nikt po drugiej stronie

nie próbował wejść.

Nie tym razem.

Zmusiła się, Ŝeby spojrzeć w stronę okna. Chciała załoŜyć w nich kraty, kiedy się tutaj

wprowadziła przed siedmioma miesiącami, ale w ostatniej chwili doszła do wniosku, Ŝe to jak

dobrowolne zamknięcie w więzieniu. Zamiast tego zamieniła się na mieszkanie na trzecim

piętrze.. WyŜej były tylko dwa piętra, a mieszkania nie miały balkonów. Nikt nie mógł wejść

przez okno. I nikt nie pomyślał, Ŝe zwariowała. To był dobry pomysł. Za Ŝadne skarby nie

mogła dłuŜej mieszkać w domu, gdzie przedtem mieszkała Belinda. Gdzie przedtem mieszkał

Douglas.

Obrazy tkwiły w jej mózgu, zawsze wyblakłe, zawsze zamazane, ale wciąŜ obecne i

wciąŜ przeraŜające: krwawe, lecz tuŜ poza granicą postrzegania. Stała w rozległej mrocznej

przestrzeni, ogromnej, nie widziała początku ani końca. Ale widziała światło, wąski, skupiony

promień światła, i słyszała głos. I krzyki. Głośne, tuŜ obok. I była tam Belinda, zawsze

Belinda.

WciąŜ dławiła się strachem. Nie chciała wstawać z łóŜka, ale się przemogła. Musiała

iść do łazienki. Dzięki Bogu, Ŝe łazienka była połączona z sypialnią. Dzięki Bogu, Ŝe nie

musiała przekręcać klucza, wyciągać krzesła spod klamki i otwierać drzwi na ciemny

korytarz.

Zapaliła światło, zanim tam weszła, potem zamrugała szybko w ostrym blasku. Kątem

oka dostrzegła jakiś ruch. Strach ścisnął ją za gardło. Obróciła się gwałtownie: tylko jej

własne odbicie w lustrze.

Popatrzyła na swoją twarz. Nie rozpoznała tej szalonej kobiety. Widziała jedynie

strach: drgające powieki, lśnienie potu na czole, zmierzwione włosy, wilgotna, przepocona

koszula nocna.

Nachyliła się bliŜej do lustra. Wpatrywała się w Ŝałosną kobietę o twarzy wciąŜ pełnej

napięcia. W tej chwili uświadomiła sobie, Ŝe jeśli nie dokona radykalnych zmian, kobieta w

lustrze umrze ze strachu.

Powiedziała do swojego odbicia: - Siedem miesięcy temu miałam studiować muzykę

w Berkeley. Byłam najlepsza. Kochałam muzykę, całą muzykę... od Mozarta do Johna

Lennona.

Chciałam wygrać konkurs Fletchera i pójść do szkoły Juilliarda. Ale nie wygrałam.

Teraz boję się wszystkiego, nawet ciemności.

Powoli odwróciła się od lustra i wróciła do sypialni. Podeszła do okna, przekręciła

trzy zamki, które mocno przytrzymywały ramę, i pchnęła do góry dolną połowę. To nie było

łatwe. Nie otwierała okna, odkąd się tutaj wprowadziła.

Wyjrzała w noc. Na niebie wisiał sierp księŜyca. Gwiazdy błyszczały jasno. Powietrze

było chłodne i czyste. Widziała stąd Alcatraz, a dalej Wyspę Anioła. Widziała nawet

nieliczne światła Sausalito, dokładnie po drugiej stronie zatoki. Budynek Transamerica był

rzęsiście oświetlony, niczym latarnia morska w śródmieściu San Francisco.

Odwróciła się i podeszła do drzwi sypialni. Stała tam przez bardzo długą chwilę. W

końcu wyciągnęła krzesło spod klamki i odstawiła do kąta, obok lampki do czytania.

Przekręciła klucz w zamku. Nigdy więcej, pomyślała, nigdy więcej.

Szeroko otworzyła drzwi. Wyszła na korytarz i przystanęła. Lód w jej krwi zwarzył

wątłe kiełki odwagi, kiedy usłyszała skrzypienie desek podłogi. Dźwięk rozległ się znowu.

Nie, nie skrzypienie, jakiś cichszy odgłos. Dochodził z małego holu przy drzwiach

wejściowych. Kto urządzał sobie zabawę jej kosztem? Ze świstem wypuściła powietrze.

Dygotała, tak przeraŜona, Ŝe czuła w ustach smak miedzi. Miedź? Przygryzła wargę do krwi.

Jak długo jeszcze mogła Ŝyć w ten sposób?

Ruszyła przed siebie zapalając po drodze wszystkie światła. Znowu rozległ się ten

dźwięk, tym razem jakby coś lekko uderzyło o mebel - coś znacznie mniejszego od niej, co

przed nią uciekało. Potem zobaczyła, jak drobiąc łapkami, umyka do kuchni. Wybuchnęła

śmiechem i powoli osunęła się na podłogę. Ukryła twarz w dłoniach, szlochając.

ROZDZIAŁ 2

Siedem lat pó ź niej

Akademia FB

Quantico, Wirginia

Wdrapie się po tej linie na samą górę, choćby miała zdechnąć. Zresztą niewiele

brakowało. Czuła, jak dosłownie kaŜdy mięsień jej ramion napina się, naciąga, czuła palący

ból, skurcze atakujące z coraz większą siłą. Jeśli zdrętwieją jej ręce, zwali się na matę w dole.

Mózg juŜ zdrętwiał, ale to nie przeszkadzało. Mózg się nie wspinał. Tylko wrobił ją w ten

koszmar. A to dopiero druga runda. Miała wraŜenie, Ŝe wspina się od wieków.

Jeszcze sześćdziesiąt centymetrów. Da radę. Za plecami słyszała równy, niespieszny

oddech MacDougala. Kątem oka widziała jego wielkie pięści obejmujące linę. Metodycznie

przekładał jedną pięść nad drugą, nie pędził w górę jak zwykle. Nie, dotrzymywał jej tempa.

Nie zamierzał jej zostawić. Miała wobec niego dług. To był waŜny test. Taki, który naprawdę

się liczył.

- Widzę tę twoją Ŝałosną minę, Sherlock. Skamlesz, chociaŜ nic nie mówisz. Ruszaj

tymi cherlawymi rękami, ciągnij! Chwyciła linę nad lewą dłonią i podciągnęła się ze

wszystkich sił.

Dalej, Sherlock! - zawołał MacDougal, kołysząc się obok i szczerząc do niej zęby,

drań jeden. - Nie pękaj mi teraz. Pracowałem z tobą przez dwa miesiące. Ćwiczyłaś z

cięŜarkami. No dobrze, moŜesz zrobić tylko dziesięć pompek na bicepsach, ale dwadzieścia

pięć na tricepsach. Dalej, do roboty, nie zwisaj jak mokra szmatka. Skamlesz? Brakowało jej

tchu, Ŝeby skamleć. MacDougal prowokował ją i robił to całkiem dobrze. Próbowała się

rozzłościć. Nie znalazła w swoim ciele ani odrobiny gniewu, tylko ból, głęboki i palący.

Jeszcze dwadzieścia centymetrów, no, moŜe trochę więcej. Dwa lata zabierze jej pokonanie

tej odległości. Zobaczyła, Ŝe jej prawa dłoń puszcza linę i chwyta drąŜek, na którym

zamocowano węzeł, z pewnością za wysoko, Ŝeby podźwignęła się za jednym zamachem, ale

trzymała drąŜek w prawej dłoni i wiedziała, Ŝe nie ma wyboru.

- Dasz radę, Sherlock. Pamiętasz w zeszłym tygodniu w Alei Hogana, kiedy ten facet

cię wkurzył? Próbował cię skuć kajdankami i wziąć jako zakładniczkę? Mało go nie zabiłaś.

To wymagało więcej siły niŜ teraz. Myśl negatywnie. Myśl o morderstwie. Zabij tę linę.

Ciągnij!

Nie myślała o facecie z Alei Hogana; nie, myślała o tym potworze, skupiła się na

twarzy, której nigdy nie widziała, skupiła się na przytłaczającej rozpaczy, jaką kazał jej

dźwigać przez siedem lat. Nawet nie zauwaŜyła, kiedy pokonała te ostatnie centymetry.

Zawisła na górze, dysząc cięŜko, oczyszczając umysł z okropnych wspomnień.

MacDougal śmiał się obok, nawet nie zdyszany. Ale mówiła mu wiele razy, Ŝe został

stworzony wyłącznie z brutalnej siły; nawet urodził się w sali gimnastycznej,, za stosem

hantli.

Dokonała tego.

Pan Petterson, instruktor, stał na dole, mogła przysiąc, Ŝe co najmniej dwa piętra pod

nimi. Podniósł głos:

- Dobra robota, wy dwoje. Zejdźcie na dół. MacDougal, mogłeś trochę

przyspieszyć, na przykład dwukrotnie. Myślisz, Ŝe jesteś na wakacjach? MacDougal

odkrzyknął do Pettersona, poniewaŜ jej brakowało tchu:

- JuŜ schodzimy, sir!

Odwrócił się do niej, uśmiechnięty tak szeroko, Ŝe widziała złotą plombę w

trzonowcu.

- Dobrze się spisałaś, Sherlock. Nabrałaś siły. Złe myśli teŜ pomogły.

Schodzimy na dół i niech dwóch następnych frajerów włazi na to draństwo.

Nie potrzebowała zachęty. Uwielbiała schodzić po linie. Ból zniknął, kiedy jej ciało

wiedziało, Ŝe juŜ prawie koniec. Dotarła na dół niemal tak szybko jak MacDougal. Pan

Petterson pomachał do nich ołówkiem, potem zapisał coś w notesie. Podniósł wzrok i kiwnął

głową.

- Nieźle, Sherlock. Zmieściłaś - się w limicie czasu. Za to ty, Mac, wlokłeś się jak

ślimak, ale karta mówi, ze zdałeś, więc zdałeś. Następny!

- Łatwizna - oświadczył MacDougal i podał jej ręcznik, Ŝeby wytarła twarz. -Tylko

popatrz, jak się spociłaś.

Walnęłaby go, gdyby zostało jej trochę sił.

Była w Alei Hogana, w mieście o najwyŜszym wskaźniku przestępczości w Stanach

Zjednoczonych. Znała dosłownie kaŜdy centymetr kaŜdego budynku w tym mieście, z

pewnością lepiej niŜ aktorzy, którym płacono osiem dolarów na godzinę, by odgrywali złych

facetów, lepiej niŜ wielu pracowników biura, którzy grali bandytów i świadków. Aleja

Hogana wyglądała jak prawdziwe amerykańskie miasto: miało nawet burmistrza i

poczmistrzynię, chociaŜ tutaj nie mieszkali. Nikt naprawdę tutaj nie mieszkał ani nie

pracował. To było własne miasto FBI, pełne przestępców do złapania, sytuacji do

rozwiązania, najlepiej bez Ŝadnych trupów. Instruktorzy nie lubili, kiedy strzelano do

Coulter Catherine - Labirynt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: