Bahdaj Adam - Stawiam na Tolka Banana 1987r.pdf - BAHDAJ ADAM - hermes50

ADAM BAHDAJ

STAWIAM NA TOLKA BANANA

Data wydania: 1987

Wydanie IV

SPIS TRE ŚCI

SPIS TRE ŚCI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ROZDZIAŁ PIERWSZY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ROZDZIAŁ DRUGI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50

ROZDZIAŁ TRZECI. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

ROZDZIAŁ CZWARTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 112

ROZDZIAŁ PI ˛

ATY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 161

ROZDZIAŁ SZÓSTY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 182

ROZDZIAŁ SIÓDMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241

ROZDZIAŁ ÓSMY . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283

ROZDZIAŁ DZIEWI ˛

ATY. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340

ROZDZIAŁ PIERWSZY

— Luluniu, pani Tecia mówiła, że wczoraj znowu oglądałeś w telewizji jakiś kryminalny film —

powiedziała pani Seratowiczowa.

Siedzieli na werandzie. Było duszno. Wielkie chmury wyłaniały się spoza linii da-chów, zalewając

czystą przestrzeń nieba.

— Amerykański — odparł po chwili chłopiec. — Straszna bzdura. Pewien facet zastrzelił barmana z

baru „Savoya” w Miami. . .

— Przecież prosiłam, żebyś nie oglądał tych filmów. Od ilu lat był dozwolony?

— Od szesnastu, ale koń by się uśmiał. Ten facet zastrzelił go tylko dlatego, że barman nie podał mu

w porę szklaneczki whisky. Zupełna lipa. Czy można za to zastrzelić człowieka?

— Nie można, ale ja prosiłam cię. . .

— Wiem, mamo, tylko co miałem robić. Strasznie się nudziłem. I w ogóle film był zupełnie do kitu.

Ten facet kochał się w jakiejś Meksykance, która tańczyła w tym lokalu. Nic nie robił, tylko kupował

jej rozmaite brylanty i futra, a ona jednak wolała jednego toreadora, który podczas corridy zakatrupił

byka. Ja też bym wolał, bo tamten ładowany facet był gangsterem i przemycał z Hongkongu narkotyki.

Pani Seratowiczowa westchnęła boleśnie.

— A ty na to patrzysz.

— Gdybym wiedział, że to taka bzdura, to nawet nie otworzyłbym telewizora.

Świetny był tylko pościg za tym gangsterem przez pustynię w Nowym Meksyku. On nawiewał

helikopterem, ale wysiadł mu silnik i musiał nająć mulników. Podobno muły 5

mogą iść przez pustynię cały tydzień bez jedzenia i bez wody. Tak mówił Krzyś Sekociński, a on

wszystko wie. . .

— Właśnie — podjęła głosem znużonym pani Seratowiczowa. — Czy zamiast oglą-

dać ten niedorzeczny film, nie mogłeś zadzwonić do Krzysia i zaprosić go do siebie?

— Już wolę oglądać takie filmy.

— Czego ty właściwie chcesz od Krzysia? Przecież to bardzo miły chłopiec.

— Za bardzo. Mama nawet nie wie, jaki on miły. Ja przy nim słowa nie mogę powiedzieć, bo on

wszystko wie lepiej. On nawet wie, kiedy Napoleon przechodził koklusz i kto wynalazł maszynkę do

wyrywania włosów z nosa. Genialny chłopiec, daję słowo, czyta już angielskie książki, a na obiad

mówi: lunch. Kichać mi się chce, jak na niego patrzę. I w ogóle. . .

Pani Seratowiczowa uważniej spojrzała na chłopca.

— Przesadzasz, mój drogi. Krzyś jest świetnie ułożony i bardzo bym chciała, żebyś się z nim

zaprzyjaźnił.

— Dziękuję. Zdaje mi się przy nim, że jestem matołem.

— On by cię podciągnął, zajął. . .

— Dziękuję — uśmiechnął się cierpko. — Zanudziłby mnie na cacy.

— Jak ty się wyrażasz?

— Przecież tak się mówi.

— To chyba jacyś chuligani używają takich zwrotów.

— Nie chuligani, tylko morowi chłopcy.

— I dziwię się bardzo. . . — zawahała się chwilę. Naraz ujęła dłoń chłopca i spojrzała mu w oczy.

— Powiedz mi, mój drogi, dlaczego ty nie masz kolegów?

Chłopiec żachnął się.

— Mama by chciała, żebym miał kolegów, a jak kiedyś przyprowadziłem Antosia Fuflewicza, to

przez dwa dni wietrzyła mama mieszkanie.

— Bo, delikatnie mówiąc, Fuflewicz nie mył sobie nóg.

— Nie mył nóg, ale za to morowy chłopiec. Żeby mama widziała, jak on gra w gałę.

— W co?

— No, w piłkę. Jest najlepszym napastnikiem i zawsze gra na prawym skrzydle.

— A ty, na jakim grasz skrzydle?

Przez jasną twarz chłopca przeniknął cień rozpaczy.

— Mnie nigdy jeszcze nie wstawili do składu.

— Dlaczego?

Chłopiec wzruszył ramionami.

— Eee. . . - westchnął — mówią, że jestem patałach.

— Przecież nieźle grasz w tenisa.

— Tenis u nich się nie liczy, u nich najważniejsza gała.

Pani Seratowiczowa chciała ogarnąć go ramieniem. Chłopiec odsunął się gwałtownie.

— Co ci się stało?

— Nic. Mama i tak mnie nie zrozumie.

— A któż cię zrozumie lepiej ode mnie?

— Mama by chciała, żebym tylko siedział w domu i czytał książki. . . i dyskutował

z Krzyśkiem. . . — Zagryzł wargę i twarz jego nagle stężała. — Dlatego chłopcy nie chcą się ze mną

kolegować. Mówią, że jestem patałach, i nabijają się ze mnie.

— Bo szukasz zawsze nieodpowiedniego towarzystwa. Masz przecież miłych kolegów: Wiesia.

— Taki sam laluś, jak ja. Może jeszcze gorszy. Nawet nie umie grać w tenisa.

— A Marek Stanisz?

— Łamaga i do tego skarży na kolegów.

Pani Seratowiczowa rozłożyła szeroko ręce.

— Luluniu, widzę, że się nie rozumiemy. Masz takie dobre warunki. Ojciec przysyła ci najdroższe

rzeczy, a ty stale chodzisz skwaszony. Czego ci jeszcze potrzeba?

Chłopiec cmoknął zniecierpliwiony.

— Właśnie! Niczego mi nie brak, a mama mnie nie rozumie.

— Może zaprowadzić cię do psychiatry? Pani doktor Sekocińska mówiła, że zna świetnego

specjalistę.

Chłopiec żachnął się gniewnie.

— Tego jeszcze brakowało. Gdyby się chłopcy dowiedzieli, to dopiero ładnie bym wyglądał.

Powiedzieliby, że mam szmergla w głowie.

— Co takiego?

— Mama by chciała, żebym był pośmiewiskiem.

— Przecież nikt się nie dowie, że byłeś u lekarza.

Bahdaj Adam - Stawiam na Tolka Banana 1987r.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: