Cudowne źrebię.pdf

Cudowne źrebię

Jeden król miał piękną córkę i wielu przyjeżdżało starać się o nią. Ale ten miał ją

dostać, kto jej imię zgadnie - a nikt prócz ojca i córki nie wiedział, jak się ona nazywa -

kto zaś nie zgadnie, to zginie. I zjeżdżało się wielu, a że zgadnąć nie mogli, więc ich

ojciec ścinać kazał. Zmartwiona tym córka chodziła raz po sadzie i mówi do siebie

głośno:

- O, Marcybelo! Wieleż to już dusz przez ciebie zaginęło!

A zły duch, który nad nią się unosił, usłyszał te słowa, i wkrótce przedzierzgnął się

w bogatego pana, zajechał karetą do jej dworu. I gdy stanął na sali, wymówił wyraźnie

jej imię. Wtedy ojciec rzekł:

- No, kiedy zgadł, to niech ją bierze.

Ale on mówi, żeby ślub był za trzy dni, a on tymczasem pojedzie i przygotuje się.

I gdy odjechał, śni się pannie pierwszej nocy, że konie stoją przed pałacem, całe

stado. I prosi ojca nazajutrz, żeby je kazał wyprowadzić. A była tam stara klacz, która

się oźrebiła. To źrebię zaraz za panną poleciało, do pokoju za nią pobiegło i nie można

go było od niej oderwać. W nocy to źrebię odezwało się do panny:

- A wiesz ty, kto ciebie chce poślubić? Oto zły duch!

I radziło jej żeby, jak będzie jechała do ślubu, usiadła po prawej stronie, i gdy będą

wjeżdżać na cmentarz kościelny, wyskoczyła z powozu na źrebaka.

Tak się stało. Gdy już wjeżdżali do wrót kościelnych, ona nagle wyskoczyła i stał

tam źrebak, na którego wskoczyła i uniosła się z nim w powietrze. A kareta i zły duch

w smołę się rozleli.

W dalekiej stronie źrebak spuścił się do ogrodu królewskiego (drugiego króla),

wysokim obwiedzionego murem. Było rano, źrebak się pasł, a ona usnęła. A

ogrodowy, spostrzegłszy to, dał znać królowi. Cała jego rodzina wyszła, by zobaczyć tę

piękną pannę i źrebca.

I podobała się ona nadzwyczajnie królewiczowi. Jak ją do pałacu przynieśli,

królewicz się w niej zakochał i chciał się z nią ożenić, bo i rodzicom się podobała.

Po ślubie w rok, kiedy się spodziewała dziecka, matka wzięła ją, dla spokojności,

do letniego swego mieszkania o kilka mil na wieś, gdy ojciec z synem pozostali w

mieście, a ona z nim rozłamała się pierścionkiem. Na wsi powiła ona dwóch synów

bliźniaków. Wtedy matka napisała list do syna: "Ciesz się synu, twoja żona dwóch

synów powiła". A posłaniec idąc z tym listem, gdy zobaczył w pół drogi oberżę i

wesołość w niej, stanął tam na przekąskę i podchmielił sobie i zdrzemnął się, a

oberżysta (zły-duch) wyjął mu list z kieszeni i włożył drugi: "Ciesz się mój synu, bo

twoja żona dwoje szczeniąt powiła".

Odebrawszy ten list, syn, choć rozgniewany, odpisał: "W Bogu się wszystko dzieje,

ja wkrótce sam będę". Z listem tym wracając posłaniec wstąpił znów do tej samej

oberży, i zabawił się, i zdrzemnął, a tam mu oberżysta podsunął inny list z napisem:

"Nie czekajcie mego przyjazdu, stos napalić, smołą oblać i spalić ją wraz z tymi

dziećmi". Za odebraniem tego listu, matka zarządziła jej zgubę, a żona już poświęciła

się na to. Jak ją już mieli prowadzić na spalenie, tak to źrebię zamknięte w stolicy

wyrwało się ze stajni i poleciało pędem do tego stosu i porwało ją na siebie, i w górę

się z nią wzniosło. Zaniosło ją w obcy kraj, i na łące spuściło się na dół. I tam kazało

jej, aby je zarżnęła.

- Jak mnie zarżniesz i podniesiesz moją głowę, to tam będzie studnia

ocembrowana z zamknięciem, a jak żebra podniesiesz, to będzie miasto.

I tak się stało. Jak się znalazła w tym mieście, zeszli się obywatele do niej, żeby

powiedziała, jak się to miasto ma nazywać, a ona na to: "Marcybelin". I tam

zamieszkała.

Jej mąż, jak przyjechał do matki i dowiedział się, co się stało, powiedział, że jej

pójdzie szukać po świecie. Sprawił sobie żelazne trzewiki, żelazny pas i żelazny kij i

powiada:

- Znajdę ją, jak mi się te trzewiki zedrą, pas opadnie i kij złamie.

I chodził póty, aż zaszedł do tego miasta, i tam mu się kij potrzaskał, trzewik zdarł i

pas opadł.

Przy tej studni ocembrowanej była służąca, która z dzbanem przyszła od pani po

wodę. Chociaż nie wolno jej było nikomu dać tej wody, ale on nalegał na nią, i napił

się i wrzucił w dzbanek połowę swego pierścienia. Gdy sługa przyniosła wodę, a pani

pić ją poczęła, wyleciała owa połowa pierścienia. A ona zaraz wzięła swoją połowę i

przyłożyła, a to się razem spoiło.

Tak tedy zawołała służącą i pyta:

- Komuś wody dawała?

Służąca musiała wyznać i przyprowadzić owego człowieka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: