JAN PAWEŁ II W TRZECIM TYSIĄCLCIU-scenariusz.doc

JAN PAWEŁ II W TRZECIM TYSIĄCLCIU

PROJEKT SZKOLNEGO APELU

Narrator 1 – Kiedyś ukazała się w Polsce książka pod tytułem znamiennym dla czasu, w którym żyjemy: „Trwogi i nadzieje końca wieków”. Jej autor ksiądz Jan Kracik, opisując lęki ludzi oczekujących w różnych epokach historycznych powrotu na ziemię Chrystusa jako sprawiedliwego sędziego karzącego grzeszników, zamknął swoją pracę następującym cytatem z wielkiego teologa niemieckiego, Karla Rahnera, zwróconym do Chrystusa:

Recytator 1 - „Mówisz, że masz wrócić. I to prawda. Lecz to nie jest właściwie powrót, bo wziąwszy na wieki za swoje nasze człowieczeństwo – nie porzuciłeś nas nigdy. Więc tylko musi być wciąż widoczniejsze, że przyszedłeś rzeczywiście, że samo serce wszechrzeczy już jest odmienione, gdyż je wziąłeś we własne serce. Musisz tylko przychodzić coraz bardziej. Oto nadchodzisz teraz. To nie przeszłość, ani przyszłość, lecz teraźniejszość, która tylko jeszcze się dopełnia. Wciąż jest ta sama godzina Twojego przyjścia. A gdy dobiegnie końca, będziemy już wiedzieli, także my, że przyszedłeś rzeczywiście”.

Narrator 2 – Niech każdy z nas połączy teraz swoją modlitwę z serdeczną prośbą tego niemieckiego teologa:

Recytator 2 – „Daj mi żyć w tej godzinie nadchodzenia, tak, bym żył w Tobie, Boże, który oto idziesz ku nam. Amen”.

Narrator 3 – Tym, który wprowadził nas w trzecie Tysiąclecie chrześcijaństwa, był Ojciec Święty Jan Paweł II. A wprowadzając jednocześnie oczekiwał naszego modlitewnego wsparcia, czemu dawał stale wyraz, poczynając od dnia swojego wyboru na Stolicę Piotrową. Oto jedno z jego wyznań, wypowiedziane w czasie V pielgrzymki do Ojczyzny w 1997 roku, w Gorzowie:

Recytator 3 – „W dniu 16 października 1978 roku podczas konklawe, po wyborze, Prymas Kardynał Tysiąclecia powiedział do mnie: Masz teraz wprowadzić Kościół w trzecie Tysiąclecie. I dlatego ja przyjechałem do Polski wyprosić sobie łaskę, łaskę tego zadania, które chyba Opatrzność Boża postawiła przede mną w słowach wielkiego Prymasa Tysiąclecia. Ale, moi drodzy, lat mi przybywa. Więc macie błagać na klęczkach Pana Boga, ażebym temu zadaniu sprostał”.

Narrator 4 – Ogłaszając w 1994 roku List Apostolski: „Tertio millennio adveniente” (zbliżające się trzecie Tysiąclecie) Jan Paweł II przedstawił w nim program działalności Kościoła obejmujący pomoc ubogim, dążenie do utrzymania pokoju na świecie, troskę o poszanowanie praw ludzkich, podejmowanie i rozwój dialogu międzyreligijnego.

Narrator 5 – Ten dialog jest ogromnie ważnym zadaniem ekumenicznym stojącym przed Kościołem, na co od dawna wskazywał Ojciec Święty – czy to modląc się z Żydami w ich bóżnicy, czy też zwracając się z serdecznymi słowami braterstwa do ludzi różnych wyznań, w czasie swoich licznych pielgrzymek po całym świecie.

Narrator 1 – Papież Jan Paweł II pragnął, aby w trzecim Tysiącleciu Kościół „wziął na siebie ciężar grzechu swoich synów, pamiętając o sytuacjach w przeszłości, w których oddalili się oni od ducha Chrystusa i Jego Ewangelii i zamiast dać świadectwo życia inspirowanego wartościami wiary, ukazali światu przykłady myślenia i działania będącego w istocie źródłem antyświadectwa i zgorszenia”.

Narrator 2 – Ta pokutna postawa Kościoła naszych czasów w trzecim Tysiącleciu oznacza – jak pouczał Papież – „skierowanie wzroku ku przeszłości i uznanie win, aby się to stało lekcją bardziej przejrzystego świadectwa na przyszłość”.

Narrator 3 – Jednym z dowodów dążenia Kościoła Katolickiego do jedności z tymi, którzy także wierzą w jedynego Boga, miały być spotkania w miejscach o symbolicznym znaczeniu, takich jak np: Betlejem, Jerozolima czy Synaj.

Narrator 4 – Sam Jan Paweł II w roku 2000 odwiedził Ur w Iraku, miejsce pochodzenia Abrahama, oraz Ziemię Świętą.

Narrator 5 – W realizację ważnych zadań stojących przed Kościołem powinni włączyć się młodzi całego świata, na których papież zawsze liczył i którzy witali go entuzjastycznie na każdym spotkaniu.

Narrator 1 – Dlatego też w swoim orędziu do młodych Bliskiego Wschodu w dniu 22 września 1999 roku powiedział, wskazując na ważne zadanie utrwalenia pokoju na świecie.

Recytator 4 – „Nie lękajcie się wyznań, które przed wami stoją. Wasza nadzieja i wasza młodość będą was wspierać w tym wymagającym zadaniu. Potraficie je wykonać jedynie wtedy, gdy wyryjecie w swoich sercach przekonanie, iż pokój, który planujecie przynieść waszym narodom i światu, nie może być tylko pokojem opartym na umowach i porozumieniach, chociażby one były bardzo szlachetne i potrzebne, lecz pokojem zrodzonym w każdym człowieku”.

Narrator 2 – Zwracając się często do młodych, Ojciec Święty nie zapominał o ludziach w podeszłym wieku, czego wzruszającym dowodem może być list skierowany do nich w roku, ogłoszonym „Rokiem Seniora”. W liście tym, noszącym tytuł: „Do moich braci i sióstr – ludzi w podeszłym wieku” Ojciec Święty przypomina, że ludzie ci powinni znaleźć godne miejsce w swoich rodzinach, co jest ogromnie ważne teraz, kiedy ceni się przede wszystkim obrotność i sprawność młodych, przynoszącą konkretny dochód materialny.

Narrator 3 – I wśród osób w podeszłym wieku możemy znaleźć postacie święte, godne szacunku, podziwu i naśladowania. Jedną z nich była Matka Teresa z Kalkuty, której popularności nie potrafiła przyćmić sława młodej i pięknej księżnej Diany.

              Tak rozmawiała z Matką Teresą autorka jednego z licznych wierszy jej poświęconych:

Recytator 5 – Kogo tulisz do serca i niesiesz na rękach?

                            Dzieci niechciane, opuszczone, którym serce pęka.

                            Do kogo się uśmiechasz w promiennym uroku?

                            Do bezdomnych, trędowatych, leżących w rynsztoku.

                            Dla kogo dźwigasz te bochenki chleba?

                            Dla tych, którym nikt kawałka chleba nie da.

Narrator 4 – Wierzymy, że to trzecie Tysiąclecie, które się zaczęło, będzie czasem ewangelicznej miłości do każdego mieszkańca naszej planety, a powszechnymi wzorami postępowania staną się tacy ludzie jak Matka Teresa z Kalkuty, skromna zakonnica albańska, czy ksiądz Zaleski, polski kapłan, prześladowany okrutnie przez „nieznanych sprawców”, założyciel i gospodarz Domu Opieki dla upośledzonych umysłowo w podkrakowskich Radwanowicach.

Narrator 5 – Innym polskim księdzem i sławnym poetą, który swojej miłości i przywiązaniu do upośledzonych dał wyraz w wierszu „Do moich uczniów” jest Jan Twardowski. Do tych upośledzonych uczniów: Jurka z buzią otwartą, Pawełka z wodą w głowie, Zosi z krzywymi nóżkami tak bardzo tęsknił, że wiersz swój kończy słowami:

Recytator 1 – Czekam na was, najdrożsi z każdą pierwszą gwiazdką,

                            Z niebem betlejemskim, co w pudełku świeci,

                            Z barankiem wielkanocnym –

                            Bez was świece gasną i nie ma żyć dla kogo.

Narrator 2 – Popularnym wierszem księdza Twardowskiego jest utwór składający hołd polskim Madonnom czczonym na naszej ziemi: „Polska litania” sławiąca „Świętą Dobrodziejkę z krakowskich ołtarzy” i „Smagłą Góralkę z Rusinowej Polany” i „Ostrobramską w każdej biedzie z Polakami” i tę „co Jasnej broni Częstochowy”.

Narrator 3 – Treść tego wiersza współbrzmi z działalnością Ojca Świętego, który jako najlepszy przykład miłości Boga i bliźniego wskazywał nam niejednokrotnie Matkę Najświętszą.

1