05. Harbringer April - Tajemniczy pierścień.pdf - Wyspy szczęścia - lid7op.pl

April Harbringer

Tajemniczy pierścień

PrzełoŜyła Barbara Taborska

rocznicę tragicznej śmierci narzeczonego Ce-

lia bezsennie przewracała się z boku na bok

w swym staromodnym wysokim łóŜku. Szalejący od

trzech dni sztorm stopniowo cichł, a wraz z ciszą do domu

na farmie powróciły wspomnienia — i łzy.

Celia zapaliła lampkę nocną i wstała. śeby teŜ szybko

się rozwidniło! Podeszła do okna i utkwiła wzrok w mo-

rzu. Ciągle jeszcze było wzburzone, a grzebienie fal lśniły

w bladym świetle księŜyca. Tego dnia, kiedy Gavin

wypłynął w małej łodzi, morze było spokojne i gładkie.

Wydawało się, iŜ nie przedstawia Ŝadnego niebezpie-

czeństwa.

Właściwie Celia miała mu wtedy towarzyszyć, ale tego

ranka wstała z silnym bólem głowy, została więc w domu.

Później, kiedy juŜ nie było wątpliwości, Ŝe Gawin nigdy

nie wróci, zrozpaczona Ŝałowała, Ŝe nie zginęła z nim

razem. Wraz ze śmiercią Gavina Ŝycie straciło dla niej

sens. Nie przestawała powtarzać sobie, Ŝe byłoby lepiej,

gdyby leŜała teraz na dnie morza, zamiast co dzień od

nowa gryźć się i uskarŜać na los.

Dopiero w ostatnich tygodniach przynajmniej na tyle

przezwycięŜyła ból, Ŝe juŜ nie musiała obsesyjnie myśleć

o stracie ukochanego. Łzy oschły, radość jednak nie

powróciła. A dziś, w rocznicę jego śmierci, ledwo zabliź-

nione rany otworzyły się na nowo.

Świtało, gdy Celia wreszcie zapadła w niespokojny sen.

Słońce stało juŜ wysoko, a ona dopiero otworzyła oczy.

Niebo po burzy lśniło błękitem, a na drzewie pod oknem

śpiewał ptak. Poderwała się i spojrzała na zegar. Z przera-

Ŝeniem stwierdziła, Ŝe spała za długo. Wujek Bert wydoił

juŜ pewnie krowy i jej czarno-białe ulubienice z pewnoś-

cią czekały na karmę.

Szybko wyskoczyła z łóŜka i sięgnęła po leŜące na

krześle znoszone dŜinsy i podkoszulek. Wystarczyło jej

czasu, by ochlapać twarz zimną wodą, umyć zęby i przeje-

chać szczotką po krótkich lokach.

Szerokimi schodami zbiegła na dół, zmierzając prosto

do drzwi.

— Powoli, powoli — w ostatnim momencie cioci Meg

udało się chwycić ją za ramię. — Wypij przynajmniej łyk

herbaty. Wujkowi nic się nie stanie, jak raz nakarmi

krowy.

— Ale juŜ jest późno. Zaspałam — broniła się Celia.

— Wiem — Meg ze współczuciem spojrzała na swoją

siostrzenicę. AŜ za dobrze wiedziała, jak dziewczyna

spędziła noc. — Usiądź, zrobię ci grzankę.

Wypiwszy łyk gorącej herbaty Celia poczuła się zdecy-

dowanie lepiej, a gdy jeszcze Meg podała jej gorącą

grzankę z masłem i marmoladą domowej roboty, uświa-

domiła sobie, Ŝe jest głodna.

Ciocia Meg krzątała się przygotowując obiad, a Celia

w milczeniu rozglądała się po wielkiej, lecz przytulnej

kuchni. Doskonale pamiętała, kiedy przeraŜona i zagubiona

siedziała tu po raz pierwszy. Było to po śmierci jej

rodziców. Zginęli w wypadku. Miała wtedy czternaście lat.

Wujostwo w sobie właściwy, czuły sposób pomogli jej

przetrwać pierwsze cięŜkie miesiące i od początku trak-

towali ją jak własną córkę. Celia była nieskończenie

wdzięczna tym dwojgu starym ludziom, którzy bez zbęd-

nych słów i gestów z taką miłością się nią zajęli.

Nagle jej spojrzenie padło na duŜy kredens, na którym

stało zdjęcie Gavina. Natychmiast uczuła ból w sercu.

Odsunęła talerz.

— Muszę wypędzić krowy — rzekła wstając. — Za

długo stoją w oborze.

Wybiegła na rozsłoneczniony świat i wciągnęła głęboko

czyste morskie powietrze. Kiedyś w takie dnie szła do

obory wesoło nucąc. Ale te czasy naleŜały juŜ do prze-

szłości.

Gavina znała zaledwie pięć miesięcy, zanim rozłączył

ich bezsensowny wypadek. Wujek i ciotka wyłoŜyli w któ-

rymś momencie wszystkie oszczędności, aby mogła wyje-

chać na rok do Toronto. UwaŜali, Ŝe młoda dziewczyna

powinna zobaczyć kawałek świata, poza tym tamtejsza

szkoła miała ustaloną renomę.

Celia wybrała kurs dla sekretarek. Podczas świąt BoŜe-

go Narodzenia poznała Gavina Browna, młodego zapalo-

nego nauczyciela nauk przyrodniczych. Zakochali się

w sobie od pierwszego wejrzenia. Teraz, kiedy myślała

o tamtych zimowych miesiącach, wydawały jej się snem.

KaŜdą wolną chwilę spędzali razem. Jak dzieci brnęli

w głębokim śniegu i obrzucali się śnieŜkami, aby następ-

nie paść sobie w ramiona.

Kiedy nadeszła wiosna, Gavin przyjechał na farmę.

Ciocia Meg i wujek Bert przyjęli go z otwartymi ramiona-

mi. Dano na zapowiedzi, ustalono termin ślubu z probo-

szczem małego kościółka w sąsiedniej miejscowości —

tak, nawet suknia ślubna z delikatnego białego tiulu

wisiała w szafie.

A potem patrol brzegowy znalazł łódź. Płynęła do góry

dnem, a po Gavinie nie było śladu.

— No cóŜ, prądy morskie są tu wyjątkowo niebez-

pieczne — mówili męŜczyźni w zatroskaniu kręcąc głowa-

mi. — Trzeba być nie lada pływakiem, aby przy wzburzo-

nym morzu wydostać się na ląd.

Skamieniała z przeraŜenia Celia wróciła do domu.

Tylko tutaj, u dwojga starych ludzi, mogła szukać pocie-

chy, a oni robili wszystko, by udało jej się pogodzić

z losem.

Celia kochała farmę. Myśl o tym, Ŝe miałaby pracować

w jakimś bezsensownym biurze wśród całkiem obcych

ludzi, wydawała jej się odstręczająca, postanowiła więc

pozostać w starym domu i pomagać wujostwu w gos-

podarstwie. Pracy było dość, a oni nie mogli sobie

pozwolić na przyjęcie kogoś do pomocy. W ten sposób

Celia pogrzebała się w samotności i uparcie przy tym

obstawała.

Z westchnieniem otrząsnęła się z ponurych myśli i ot-

warła wrota obory. Wujek juŜ zdąŜył wypędzić krowy na

pastwisko, mimo to poszła w przygrzewającym słońcu

wąską dróŜką w tamtą stronę.

Pastwisko ciągnęło się od brzegu lasu aŜ po plaŜę.

Krowy pasły się zapamiętale i nawet nie podniosły głów,

gdy Celia przedostała się przez ogrodzenie, które miało

powstrzymać zwierzęta przed wtargnięciem na wąskie

pasmo nadbrzeŜnego piasku.

Gdy była w tej okolicy, zawsze wybierała krótszą drogę

powrotną przez plaŜę. Co prawda w pierwszym okresie po

śmierci Gavina unikała bliskości wody, z czasem jednak

powróciła do swego starego zwyczaju. Niestety, zbyt

późno uświadomiła sobie, Ŝe akurat tego dnia nie powinna

była iść tędy. Wspomnienia tak jej ciąŜyły, Ŝe czuła się

jakby przeniesiona w pierwsze tygodnie po wypadku. Jak

często biegała brzegiem morza z Gavinem! Obejmowali

się, całowali, pełni nadziei z ufnością patrzyli w przy-

szłość. Gavin często wdrapywał się na skałę sięgającą

głęboko w morze.

— Stąd mogę oglądać przepiękne syreny — draŜnił się

z nią ze śmiechem. — UwaŜaj, pewnego dnia jedna z nich

moŜe wypłynąć i zabrać mnie ze sobą.

Celia tak była pogrąŜona we wspomnieniach, Ŝe zapom-

niała o boŜym świecie. Dopiero gdy potknęła się o coś, co

leŜało przed nią na piasku, brutalnie została przywrócona

do rzeczywistości. Nie zdołała nawet krzyknąć, tak była

oszołomiona.

05. Harbringer April - Tajemniczy pierścień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: