(Opowieści 12) - Zły sen - Margit Sandemo.pdf - Opowieści - Margit Sandemo - lid7op.pl

MARGIT SANDEMO

ZŁY SEN

Tytuł oryginału: „Forhekset”

ROZDZIAŁ I

Drog Ģ pod gór ħ , wiod Ģ c Ģ ku du Ň emu białemu domowi, w ħ drowała młoda dziewczyna.

Szła powoli, niemal powłócz Ģ c nogami, jakby opu Ļ ciła j Ģ cała rado Ļę Ň ycia. W Ļ licznych

niebieskich oczach czaił si ħ smutek, a bystry obserwator dostrzegłby co Ļ jeszcze: dr ħ cz Ģ c Ģ

t ħ sknot ħ . Za czym? Mo Ň e za miło Ļ ci Ģ ?

Dziewczyna cał Ģ sob Ģ zdawała si ħ krzycze ę , Ň e w jej Ň yciu rozpaczliwie brak wła Ļ nie

miło Ļ ci.

Na pozór mogłoby si ħ wydawa ę , Ň e ma wszystko, czego tylko dusza zapragnie, ale

odnosiło si ħ wra Ň enie, Ň e ta młoda panna o nieobecnym spojrzeniu i mi ħ kkich, zmysłowych

ruchach nie umie sobie poradzi ę ze swymi uczuciami.

Nikt nie wiedział o koszmarze, który wci ĢŇ powracał do niej w my Ļ lach, dzie ı i noc

nie dawał spokoju, poniewa Ň nie potrafiła go sobie dokładnie przypomnie ę . Koszmarowi

towarzyszyło co Ļ , co przera Ň ało j Ģ w równym stopniu: wra Ň enie zmysłowo Ļ ci tak silnej, Ň e

granicz Ģ cej z op ħ taniem. Było to uczucie absolutnie niezrozumiałe, bo ona sama uwa Ň ała si ħ

za istot ħ chłodn Ģ , z natury wr ħ cz zimn Ģ . W stosunku do nielicznych m ħŇ czyzn, którzy co Ļ

znaczyli w jej Ň yciu, nie potrafiła Ň ywi ę nic poza cichym oddaniem.

Dziewczyn Ģ była Sissel Christhede, a dom nale Ň ał do jej ojca.

Przystan ħ ła, popatrzyła na swoje gniazdo rodzinne. Nagle zobaczyła je oczami ludzi z

wioski...

W jasny dzie ı , taki jak teraz, du Ň y biały budynek musiał im si ħ wydawa ę przytulny i

go Ļ cinny, ale po zapadni ħ ciu zmroku omijali go z daleka. Sissel wiedziała, o czym my Ļ l Ģ .

Pi ħ kna posiadło Ļę skrywała w swym wn ħ trzu tajemnic ħ . W ciemn Ģ grudniow Ģ noc

przed ponad dwoma laty znikn ħ ła st Ģ d kobieta. Nie była to ŇĢ dna przygód nastolatka czy te Ň

niezrównowa Ň ona neurotyczka, której ni st Ģ d, ni zow Ģ d wpadł do głowy pomysł, by uciec z

domu. Mart ħ Eng wszyscy znali jako trze Ņ wo my Ļ l Ģ c Ģ , ponad pi ħę dziesi ħ cioletni Ģ kobiet ħ ,

zawsze wesoł Ģ i u Ļ miechni ħ t Ģ , zadowolon Ģ ze swego losu. Od lat pozostawała w tej rodzinie,

mo Ň na powiedzie ę , Ň e była prawie matk Ģ dla trójki teraz ju Ň dorosłych dzieci. Rodzon Ģ matk ħ

straciły wcze Ļ nie, zmarła wkrótce po przyj Ļ ciu na Ļ wiat Sissel. Marta, wówczas młoda

kobieta, pracowała u pa ı stwa Christhede jako pomoc domowa. Ojciec dzieci, dla którego

liczył si ħ tylko jego ród wywodz Ģ cy si ħ od którego Ļ z cesarzy, nie potrafił poradzi ę sobie sam

z wychowaniem trójki male ı stw, Marta natomiast podj ħ ła si ħ tego z rado Ļ ci Ģ .

Dzieci j Ģ ubóstwiały. Marta była naprawd ħ wspaniałym człowiekiem, zawsze pełnym

rado Ļ ci Ň ycia, przyczyny jej nagłego znikni ħ cia nie mogła wi ħ c stanowi ę depresja. Ludzie ze

wsi twierdzili te Ň , Ň e nie miał miejsca Ň aden wypadek. Ich zdaniem w gr ħ wchodziły tylko

czary.

A oto co wydarzyło si ħ przed dwoma łaty:

Zbli Ň ało

Ļ wi Ģ tecznych wypieków, wcze Ļ niej rozwiesiła pranie, a ciasto na pierniczki, które zamierzała

piec nast ħ pnego dnia, wło Ň yła do lodówki. Wszyscy domownicy poło Ň yli si ħ spa ę w dobrym

nastroju, udzieliła im si ħ radosna, pełna wyczekiwania atmosfera. A nast ħ pnego ranka...

Marty po prostu nie było. Znikn ħ ła bez Ļ ladu. Rzek ħ skuwał lód, Ļ nieg w lasach pozostał

nietkni ħ ty. ņ al i rozpacz zago Ļ ciły w pi ħ knym domu na wzgórzu.

Raz po raz rodzina omawiała tamten ostatni wspólny wieczór, przypominała sobie

ka Ň dy najdrobniejszy szczegół, ka Ň de wypowiedziane przez Mart ħ słowo. W jej zachowaniu

nie zauwa Ň ono niczego zastanawiaj Ģ cego. Cokolwiek j Ģ spotkało, owego wieczoru Marta,

mówi Ģ c domownikom dobranoc i id Ģ c spa ę , nie przeczuwała, co si ħ wydarzy. Rano

stwierdzili, Ň e musiała poło Ň y ę si ħ do łó Ň ka, znikn ħ ła te Ň jej nocna koszula, ale pozostałe

rzeczy le Ň ały na swoim miejscu. Zagadka nie miała wyja Ļ nienia.

Upłyn ħ ły dwa długie lata. Wspomnienie Marty bolało niczym rozj Ģ trzona rana.

Trwanie w niewiedzy o tym, co si ħ stało z człowiekiem, bywa po stokro ę gorsze od

wiadomo Ļ ci o jego Ļ mierci.

Był jednak kto Ļ , kto wiedział wi ħ cej o ostatnim wieczorze Marty. Ale milczał.

To Tomas, m ĢŇ starszej z sióstr, Agnes. Mał Ň onkowie pobudowali si ħ w pobli Ň u

posiadło Ļ ci rodu Christhede, st Ģ d te Ň wraz z dwojgiem dzieci cz ħ sto go Ļ cili w dawnym domu

Agnes.

Tomas, krzepki wie Ļ niak, stał teraz na podwórzu i w zamy Ļ leniu obserwował Sissel,

która daleko w dole zaczynała wspina ę si ħ na wzgórze. Zatrzymała si ħ , jakby nie miała siły

i Ļę dalej, cał Ģ sob Ģ wyra Ň ała beznadziejno Ļę . Tomas przygryzł warg ħ . Co si ħ dzieje z Sissel?

Zdawał sobie spraw ħ , Ň e powinien z ni Ģ porozmawia ę , lecz wci ĢŇ to odkładał.

Cz ħ sto wracał pami ħ ci Ģ do owego wieczoru przed dwoma laty, kiedy siedział w

wielkiej, przytulnej kuchni, nosz Ģ cej wyra Ņ ne cechy osobowo Ļ ci Marty. Podłog ħ za Ļ cielały

wesołe kolorowe chodniki, na Ļ cianie rz Ģ dkiem wisiały fili Ň anki i kubki, a w oknach stały

staromodne pelargonie. Sissel, z charakterystycznym dla młodo Ļ ci, poł Ģ czonym z l ħ kiem

zainteresowaniem dla wszystkiego, co ma zwi Ģ zek ze Ļ mierci Ģ , twierdziła, Ň e od pelargonii

si ħ wła Ļ nie Bo Ň e Narodzenie, Marta zajmowała si ħ przygotowaniem

czu ę trupem, i koniecznie chciała je wyrzuci ę , lecz Marta uparła si ħ , by zatrzyma ę kwiaty.

By ę mo Ň e te Ň jej zmysł powonienia był słabszy.

Tomas jeszcze raz wrócił my Ļ l Ģ do ich ostatniej rozmowy w cztery oczy. Zaskakuj Ģ ce

słowa Marty sprawiły, Ň e zareagował Ļ miechem.

- Straszy? Tu, w tym domu? To niedorzeczne. I w dodatku ty to mówisz? Ostatnia

osoba, któr Ģ bym podejrzewał o to, Ň e wierzy w duchy!

Marta zmieszana wałkowała ciasto na pierniczki tak zamaszy Ļ cie, Ň e obłoki m Ģ ki

unosiły si ħ w powietrzu.

- Nie Ļ miej si ħ ze mnie, Tomasie, to powa Ň na sprawa. Nie miałam na my Ļ li duchów,

tylko zjawisko, które tak si ħ jako Ļ nazywa... poler... polder... Nie, nie pami ħ tam!

Bacznie przygl Ģ dał si ħ jej dobrze znanej postaci, od której zawsze emanował taki

spokój, siwiej Ģ cym włosom, ciepło patrz Ģ cym, m Ģ drym oczom. Słowa o duchach były w

ustach Marty czym Ļ tak niezwykłym, Ň e Tomas poczuł si ħ nieswojo. Wyra Ņ nie widział, Ň e

Marta nie Ň artuje, i spowa Ň niał.

- Chodzi o poltergeista? - spytał. - O przedmioty, które si ħ poruszaj Ģ , chocia Ň nikt ich

nie dotyka? Podobno co Ļ takiego rzeczywi Ļ cie istnieje, ale ja nie bardzo w to wierz ħ . W

dodatku tutaj, w tym pi ħ knym, jasnym domu! Nie, Marto, to niemo Ň liwe.

- Ale tak wła Ļ nie jest - stwierdziła z uporem. - I chciałam porozmawia ę o tym wła Ļ nie

z tob Ģ , bo ty jeste Ļ z tym najmniej zwi Ģ zany, mieszkasz gdzie indziej. A moim zdaniem to

wszystko zaczyna by ę ... straszne!

- Duchy zwykle bywaj Ģ straszne - dobrodusznie u Ļ miechn Ģ ł si ħ Tomas. - Gdyby nie

fakt, Ň e Sissel jest w domu zaledwie od paru godzin, przypuszczałbym, Ň e uwierzyła Ļ w jej

opowie Ļ ci. Ona przecie Ň uwielbia rozprawia ę o upiorach i ponurych tajemniczych zjawiskach.

Marta potrz Ģ sn ħ ła głow Ģ .

- Sissel nie ma z tym nic wspólnego. I pami ħ taj, w Ň adnym wypadku nie wolno ci jej

nawet o tym wspomnie ę . Ona rzeczywi Ļ cie uwielbia duchy, ale na pewno nie we własnym

domu. W dodatku takie!

Tomas spogl Ģ dał na Mart ħ z pow Ģ tpiewaniem. To, co mówiła, nie mie Ļ ciło mu si ħ w

głowie. Był zwykłym, spokojnym człowiekiem o tradycyjnych pogl Ģ dach, nie stawiaj Ģ cym

wygórowanych ŇĢ da ı . Tak jak Carl, najstarszy z dzieci Christhede, jego rówie Ļ nik i szwagier,

słu Ň ył niegdy Ļ w wojskach ONZ. Marta wysoko ceniła Tomasa i cieszyło j Ģ , Ň e Agnes si ħ z

nim zwi Ģ zała. Mał Ň e ı stwo okazało si ħ bardzo szcz ħĻ liwe, by ę mo Ň e przede wszystkim

dlatego, Ň e sama Agnes była otwart Ģ , nieskomplikowan Ģ istot Ģ , całkiem pozbawion Ģ owego

poczucia warto Ļ ci własnego rodu, charakterystycznego dla ojca i brata. Stary pan Christhede

krótkim wzruszeniem ramion zaakceptował Tomasa jako zi ħ cia. W Norwegii wszak nie było

ju Ň szlachty, nie mógł wi ħ c zanadto grymasi ę .

Dla starego Ņ renic Ģ oka był syn, Carl. Bohater, odznaczony za odwag ħ na polu walki.

Ale czegó Ň innego si ħ spodziewa ę , to rzecz naturalna, Carl nosił wszak nazwisko Christhede,

w Ļ ród jego przodków było wielu Ň ołnierzy, dowódców, którzy okryli si ħ sław Ģ .

Nigdy natomiast senior rodu nie zaakceptował Rity, Ň ony Carla. „Aktorka!” - mruczał

pogardliwie. - „Takie nic!” - Nikt jednak nie podzielał jego opinii. Wszyscy pozostali darzyli

sympati Ģ Rit ħ , Ļ liczn Ģ , pełn Ģ Ň ycia, błyskotliw Ģ . Trudno za Ļ powiedzie ę , co my Ļ lał stary o

najmłodszej córce, buntowniczce Sissel. Odnosił si ħ do niej z chłodn Ģ rezerw Ģ .

Tomas usiłował si ħ skupi ę na zwierzeniach Marty, lecz duchy interesowały go

umiarkowanie.

- Czy mogłaby Ļ opisa ę mi to bardziej szczegółowo?

Marta otrzepała m Ģ k ħ z dłoni i przysiadła, ci ħŇ ko wzdychaj Ģ c.

- Faktem jest, Ň e ró Ň ne rzeczy si ħ przemieszczaj Ģ .

- Tu Ň przed twoim nosem?

- No, mo Ň e nie a Ň tak, ale z minuty na minut ħ zmieniaj Ģ miejsce. Na przykład wczoraj,

kiedy cala rodzina była u was, ja wybrałam si ħ na zebranie parafialne. Wróciłam do domu i

zobaczyłam, Ň e w kuchni i w przylegaj Ģ cych pokojach nie ma Ļ wiatła. Zaraz zrozumiałam, Ň e

musiał si ħ zepsu ę bezpiecznik, wi ħ c po omacku ruszyłam do szafki z licznikiem, Ň eby go

wymieni ę . Kiedy w ciemno Ļ ci namacałam lodówk ħ , spodziewałam si ħ , rzecz jasna, Ň e szafka

b ħ dzie obok, ale wyobra Ņ sobie, ta nasza wielka, ci ħŇ ka lodówka, która stoi mi ħ dzy drzwiami

do piwnicy a szafk Ģ , przesun ħ ła si ħ .

Tomas kiwn Ģ ł głow Ģ . Słuchał teraz z wi ħ kszym zainteresowaniem.

- Nie szukałam latarki, bo wiedziałam, Ň e zawsze wisi w szafce, tu Ň przy liczniku

elektrycznym, wła Ļ nie na wypadek, gdyby co Ļ podobnego miało si ħ zdarzy ę . Nie wiem, co

mnie ostrzegło, by ę mo Ň e uznałam, Ň e przebyłam zbyt mał Ģ odległo Ļę , w ka Ň dym razie uchy-

liwszy drzwiczki przy lodówce zawahałam si ħ . Poczułam st ħ chły zapach piwnicy, miałam te Ň

wra Ň enie, Ň e przede mn Ģ otworzyła si ħ wielka przestrze ı . Rozumiesz, o co mi chodzi?

- Oczywi Ļ cie. Chcesz powiedzie ę , Ň e... gdyby Ļ post Ģ piła jeszcze jeden krok naprzód,

spadłaby Ļ po schodach do piwnicy?

Marta skin ħ ła głow Ģ .

- Wła Ļ nie tak by si ħ stało, Tomasie. A te schody, jak wiadomo, s Ģ bardzo strome.

Tomas wyra Ņ nie pobladł.

- Ale Ň to okropne! Czy to pierwszy raz tak straszyło?

(Opowieści 12) - Zły sen - Margit Sandemo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: