Roberts Nora - Najwspanialszy błąd.pdf - Pozostałe bez serii - Nufnuf

NORA ROBERTS

NAJWSPANIALSZY BŁĄD

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nikt nie otwierał. Coop zerknął na kartkę, którą trzymał w ręce, aby upewnić się, że trafił

pod właściwy adres. Wszystko się zgadzało, a ponieważ schludny, jednopiętrowy domek w

stylu tudoriańskim w przyjemnej, pełnej drzew okolicy bardzo mu odpowiadał, energicznie

zapukał jeszcze raz.

Na podjeździe stał samochód, nie najnowsze kombi, któremu przydałoby się mycie i

drobne naprawy. Ktoś jest w środku, pomyślał Coop, krzywiąc się i spoglądając w okna na

pierwszym piętrze, skąd dobiegała muzyka - głośny rock o miarowym rytmie. Wsunął kartkę

do kieszeni i przez chwilę rozglądał się po okolicy.

Dom był starannie utrzymany, od drogi oddzielały go przystrzyżone krzewy wawrzynu.

Ogród, w którym zaczynały kwitnąć wiosenne kwiaty, był kolorowy i jednocześnie na tyle

dziki, żeby nie wyglądać nudno.

Coop może nie zaliczał się do szczególnych miłośników kwiatów, ale lubił odpowiednią

atmosferę.

Za podjazdem stał dziecinny czerwony rowerek. Coop na jego widok od razu poczuł się

trochę nieswojo. Nie przepadał za dziećmi. Nie znaczyło to, że ich nie lubił. Po prostu zawsze

wydawały mu się jakieś obce, niczym goście z odległej planety: posługiwały się innym

językiem, miały inne zaplecze kulturowe. Poza tym były małe i zazwyczaj lepkie.

W ogłoszeniu była mowa o ciszy, spokoju i dogodnej odległości od Baltimore. Właśnie

czegoś takiego szukał.

Znowu zapukał, ale jedyną odpowiedzią była ogłuszająca muzyka, która dobiegała z

okna. Rock mu nie przeszkadzał. Przynajmniej go rozumiał. Nie był jednak człowiekiem,

który czekałby zbyt długo przed zamkniętymi drzwiami, więc nacisnął klamkę. Kiedy drzwi

się otworzyły, popchnął je i wszedł do domu. Jak to miał w zwyczaju, odgarnął z czoła

ciemne włosy i rozejrzał się po niezbyt schludnym pokoju gościnnym.

Panował tu niezły bałagan, i Coop, kawaler, który większość ze swoich trzydziestu dwóch

lat życia spędził w samotności, zdumiał się na ten widok. Często powtarzał sobie, że nie jest

pedantem. Po prostu uważał, że każda rzecz ma swoje miejsce i dzięki temu łatwiej ją

znaleźć. Najwyraźniej jego ewentualny gospodarz miał na ten temat zupełnie odmienne

zdanie.

Leżały tu zabawki pasujące do stojącego na podjeździe rowerka, stosy czasopism i gazet

oraz mała czapka baseballowa z literą O.

Przynajmniej dzieciak ma dobry gust, uznał Coop.

Następnie minął niewielką garderobę w zdumiewającej kombinacji fioletu i zieleni oraz

mały pokoik naprędce zamieniony w biuro. Szuflady w pomieszczeniu były pootwierane,

wysypywały się z nich papiery. W kuchni naczynia w zlewie czekały na zmycie, a jaskrawe

rysunki jakiegoś dziecka z wybujałą wyobraźnią zdobiły drzwi lodówki.

Pomyślał, że może to i dobrze, że nikt nie otworzył drzwi.

Zastanawiał się, czy wyjść, czy też udać się na górę. Skoro już się tu znalazł, może warto

zwiedzić resztę domu. Wyszedł jednak na zewnątrz, żeby przyjrzeć się okolicy. Zauważył

drewniane schody prowadzące na podest. Pomyślał, że to pewnie owo prywatne wejście, o

którym wspomniano w ogłoszeniu, i wspiął się po schodach.

Szklane drzwi były otwarte, dobiegała z nich ogłuszająca muzyka. Coop poczuł zapach

świeżej farby, który zawsze lubił, i wszedł do środka.

Na otwartej przestrzeni zręcznie połączono kuchnię z pokojem gościnnym. Sprzęty nie

były nowe, ale lśniły. Terakota została umyta dosłownie przed chwilą, bo mimo

dominującego zapachu farby Coop wyczuwał aromat sosnowego środka do zmywania.

Poczuł przypływ nadziei i postanowił zlokalizować źródło tej ogłuszającej muzyki.

Skierował się w głąb mieszkania, rozglądając się po drodze. Łazienka wydawała się równie

czysta jak kuchnia i, na szczęście, po prostu biała. Obok umywalki leżała książka o

naprawach domowych, otwarta na rozdziale o hydraulice. Coop nieufnie odkręcił kurek.

Kiedy wypłynęła czysta woda, z zadowoleniem pokiwał głową.

Po drugiej stronie korytarza znajdował się mały pokój, doskonale nadający się na biuro.

W ogłoszeniu wspomniano o trzech pomieszczeniach.

Muzyka zaprowadziła go do sporego pokoju od frontu, gdzie znajdowało się

wystarczająco wiele miejsca, by pomieścić jego dobytek. Podłoga z drewna orzechowego, w

całkiem dobrym stanie, była pokryta szmatami. Wszędzie stały puszki z farbą, palety,

pędzle, wałki. Na drabinie stał malarz w obszernych ogrodniczkach, z bosymi stopami i

zawzięcie machał pędzlem po ścianie. Mimo męskiej czapki i workowatego stroju, Coop

natychmiast rozpoznał w malarzu kobietę.

Była wysoka, miała długie i wąskie stopy pobrudzone farbą, a paznokcie stóp

pomalowane na jaskrawoczerwony kolor. Śpiewała niby w rytm muzyki, ale strasznie

fałszując melodię.

Coop szarpnął za klamkę.

- Proszę pani?

Nadal malowała, a jej biodra poruszały się w rytm muzyki. Coop przeszedł po szmatach i

postukał j ą w ramię.

Wrzasnęła, podskoczyła i gwałtownie się odwróciła. Mimo że Coop był szybki, nie zdołał

uniknąć pacnięcia pędzlem w policzek.

Zaklął i odskoczył do tyłu, ale zaraz zrobił krok do przodu, żeby ją złapać, zanim spadnie

z drabiny. Przez chwilę widział bladą, trójkątną twarz, w której dominowały olbrzymie,

okolone długimi rzęsami oczy, i poczuł zapach kapryfolium. Ale już po sekundzie jęknął i

zgiął się wpół, łapiąc się za brzuch, w który wbił mu się jej łokieć. Krzyczała coś, a Coop

próbował złapać oddech.

- Zwariowała pani? - wykrztusił i natychmiast uniósł dłoń, zasłaniając twarz, bo złapała

puszkę, żeby wykorzystać ją jako broń. - Jeśli pani tym we mnie rzuci, obawiam się, że

zrobię pani krzywdę.

- Co?! - wrzasnęła.

- Powiedziałem, żeby pani nie rzucała. Przyszedłem w sprawie ogłoszenia.

- Co?! - Znowu krzyknęła. Jej oczy były szeroko otwarte i przerażone. Wydawała się

zdolna do wszystkiego.

- Ogłoszenie, cholera. - Wciąż zgięty wpół, Coop zdołał dotrzeć do przenośnego

magnetofonu i wyłączył go. - Przyszedłem w sprawie ogłoszenia - powtórzył, a w nagłej ciszy

jego głos zabrzmiał bardzo donośnie.

Duże, brązowe oczy spojrzały na niego podejrzliwie.

- Jakiego ogłoszenia?

- O wynajmie mieszkania. - Przejechał ręką po policzku, przyjrzał się farbie i znowu

zaklął. - Cholera. Mieszkania.

- Naprawdę? - Nie spuszczała z niego wzroku. Pomyślała, że wygląda na twardego

mężczyznę. Z tymi szerokimi ramionami, szczupłą, ale atletyczną budową i długimi nogami

przypominał zabijakę. Jego oczy, jasnozielone, niemal przeźroczyste, nie wydawały się

przyjazne, a spłowiały podkoszulek z napisem Baltimore Orioles i zniszczone dżinsy nie

przydawały mu powagi. Doszła do wniosku, że zdołałaby przed nim uciec, a już z pewnością

udałoby się jej przekrzyczeć go. - Ogłoszenie pojawi się dopiero jutro.

- Jutro? - Nieporuszony, sięgnął do kieszeni po kartkę. - To właściwy adres. Ogłoszenie

dotyczyło tego mieszkania.

- Dopiero jutro ukaże się w gazecie, więc nie mam pojęcia, skąd się pan o tym dowiedział.

- Nie pozwoliła zbić się z tropu.

- Pracuję w gazecie. - Ostrożnie wyciągnął przed siebie kartkę. - Ponieważ szukałem

mieszkania, poprosiłem koleżankę z działu ogłoszeń, żeby trzymała rękę na pulsie. - Znowu

zerknął na kartkę. - Trzypokojowe mieszkanie na pierwszym piętrze, osobne wejście,

spokojna okolica, blisko stacja kolejki.

- Zgadza się. - Nie zmieniła wyrazu twarzy.

Coop zrozumiał, iż ona uważa, że takie postępowanie koleżanki z działu ogłoszeń nie jest

zbyt etyczne. Skrzywił się.

- Proszę posłuchać, ma pani rację, koleżanka powinna zaczekać, chyba zareagowała z

przesadnym poczuciem wdzięczności. Dałem jej bilety na mecz, więc uznała, że zrobi mi

przysługę i przekazała tę informację nieco za wcześnie.

Kiedy zauważył, że jej uścisk na puszce zelżał, spróbował się uśmiechnąć.

- Pukałem, a potem wszedłem tu od strony podwórza. Postanowił nie wspominać, że

wcześniej przespacerował się po domu.

- W ogłoszeniu nie podano adresu.

- Pracuję w gazecie - powtórzył.

Teraz mógł się jej dobrze przyjrzeć. W twarzy kobiety było coś znajomego. Co za twarz!

Wystające kości policzkowe, lśniące oczy i porcelanowa cera, jaką mają tylko modelki na

reklamach kremów dla kobiet. Miała szerokie usta i niezwykłe pełne wargi. Jednak w tej

chwili jej twarz nadal była zachmurzona.

- Podali mi pani adres w dziale ogłoszeń - ciągnął. - Ponieważ miałem trochę wolnego

czasu, pomyślałem, że wpadnę już dziś i zerknę na dom. Mogę wrócić jutro, jeśli z tego

powodu poczuje się pani lepiej. Ale jestem tu teraz, więc... - Wzruszył ramionami. - Mogę

pani pokazać swoją legitymację dziennikarską.

Wyciągnął dokument i z zadowoleniem stwierdził, że kobieta zmrużyła oczy, aby się

przyjrzeć legitymacji.

- Redaguję rubrykę sportową. „Piłka w grze”. Nazywam się J. Cooper McKinnon.

- Aha. - Nic jej to nazwisko nie mówiło. Nie czytywała rubryki sportowej. Podobał się jej

jednak uśmiech tego mężczyzny. Gdy się tak uśmiechał, nie kojarzył się jej z opryszkiem.

Smuga farby na jego szczupłej, opalonej twarzy wyglądała tak komicznie, że niemal ją

rozweseliła i uspokoiła. - A więc wszystko w porządku. Myślałam, że przez najbliższe dwa

dni nie będę musiała pokazywać mieszkania. Nie jestem gotowa. - Wyciągnęła puszkę, po

czym ją odstawiła. - Nadal maluję.

- Zauważyłem.

Roześmiała się. To był dźwięczny, nieco zachrypnięty śmiech, który pasował do jej

niskiego głosu.

- Jestem Zoe Fleming. - Kucnęła, żeby zmoczyć szmatkę rozpuszczalnikiem. Podała mu

ją, wskazując ruchem ręki na jego umazany policzek.

Roberts Nora - Najwspanialszy błąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: