A. Żywanowska „Normalizacja życia osób z lekką niepełnosprawnością intelektualną”
· Normalizacja nie powinna odbywać się na siłę, czyli nie powinniśmy próbować dopasowywać jednostki niepełnosprawnej do istniejących norm i standardów, lecz powinniśmy starać się doprowadzić do normalizacji jej warunki życiowe.
· W normalizacji bardzo ważne jest dążenie do wyeliminowania tego co jest w jednostkach odmienne. Nie jest to cecha osobowości osoby niepełnosprawnej ale specyficzny przypadek interakcji z otoczeniem, w którym określone cechy stają się wadami.
· Osoby niepełnosprawne powinny normalnie funkcjonować, tak jak jest to tylko możliwe w trzech głównych wymiarach:
- miejscu zamieszkania
- pracy
- sposobach spędzania czasu wolnego
· Normalizacja pozwala ustalić, jaką wartość przypisujemy osobom niepełnosprawnym, pomimo ich niepełnosprawności i zakłada fundamentalne zmiany zarówno na poziomie życia i rozwoju pojedynczego człowieka, jak i na poziomie służb i usług socjalno – opiekuńczych całego społeczeństwa.
· Kształtując postawy wobec niepełnosprawnych, powinno się kłaść nacisk na to, co osoby takie mogą zrobić, a nie – czego nie potrafią.
· Negatywne postawy ze strony otoczenia to: niechęć, brak życzliwości, brak akceptacji. Mogą stanowić przyczynę odczuwania przez jednostkę niepełnosprawną swej „inności”.
· Czynniki kształtujące postawy społeczne wobec niepełnosprawnych:
- odpowiednie warunki mieszkaniowe
- warunki materialne
- edukacja
- zatrudnienie
- dostęp do kultury
- wsparcie społeczne
- właściwe uregulowania prawne
Realizując te aspekty należy pamiętać o możliwościach kontaktów osób niepełnosprawnych intelektualnie ze zdrowymi, bogaceniu wiedzy na temat istoty niepełnosprawności oraz potrzeb osób niepełnosprawnych i możliwościach ich zaspokajania u pełnosprawnych członków społeczeństwa.
· Normalizacja edukacji osób z lekką niepełnosprawnością intelektualną:
Do wyrównywania szans edukacyjnych służą regulacje prawne, które mówią o tym, że każdy ma prawo do edukacji, a niepełnosprawni zgodnie z indywidualnymi potrzebami. Jednak każda niepełnosprawność intelektualna determinuje możliwości kształcenia się i adaptacji społecznej.
Występują liczne bariery organizacyjne, komunikacyjne, warsztatowe, kadrowe, architektoniczne i świadomościowe.
· Konieczna jest współpraca między władzami oświatowymi oraz tymi, które odpowiadają za służbę zdrowia, zatrudnienie, sprawy socjalne.
· Należy zapewnić:
- odpowiednie warunki lokalowe
- właściwą liczbę dzieci w klasie
- wyposażenie szkół w odpowiednie pomoce dydaktyczne
- specjalistyczne wsparcie edukacyjne (logopedyczne, korekcyjne, socjoterapeutyczne, wyrównawcze)
· Normalizacja życia rodzinnego: chodzi tutaj z jednej strony o uczestnictwo rodziny w życiu społecznym bez dyskryminujących podziałów czy barier ograniczających te kontakty, a z drugiej o możliwości korzystania z różnych form pomocy i wsparcia społecznego.
· Szczególne znaczenie ma więc wyposażenie rodziców w umiejętności i wiedzę sprzyjające rozwiązywaniu codziennych problemów, które jest nie mniej ważne od otoczenia dziecka specjalistyczną opieką.
Zadaniem otoczenia społecznego jest wyrównywanie szans, tworzenie ułatwień, ale bez nadmiernej opiekuńczości, naiwnej dobroczynności, bądź ubezwłasnowolniającej dobroci.
mpwjs