Lilian Jackson Braun - 09 - Kot, który zszedł pod podłogę.pdf - E-BOOKI - Lilian Jackson Braun - Katheleen

Lilian Jackson Braun

Kot, który zszedł pod podłogę

Cykl: Kot, który… tom 09

Wydawca: Elipsa

Warszawa 2008

Rozdział pierwszy

Gdyby Jim Qwilleran przeczytał tego właśnie ranka horoskop w gazecie, być może nic

by się nie wydarzyło. Jednak astrologia nigdy nie należała do jego zainteresowań.

Pijąc trzecią kawę w swoim kawalerskim mieszkaniu nad garażem, spojrzał na

podłogę zasłaną gazetami. Zdążył już pochłonąć wiadomości krajowe i zagraniczne,

przestudiować artykuły redakcyjne, pośmiać się z komentarzy i przejrzeć działy sportowe. Jak

zwykle darował sobie doniesienia z giełdy i komiksy, a jeśli chodzi o horoskop, to nigdy mu

nie przyszło do głowy, by do niego zajrzeć.

Rada, z którą się nie zapoznał, była złowieszcza. W „Daily Fluxion" napisano: „Nie

jest rzeczą rozsądną zmieniać obecnie styl życia. Musisz się zadowolić tym, co masz".

„Morning Ram-page" natomiast przestrzegał: „Niewykluczone, że czujesz się niespokojny i

znudzony, ale unikaj dziś podejmowania pochopnych decyzji. Możesz tego później żałować".

Szczęśliwie nieświadomy owych przestróg zrodzonych przez konstelacje, Qwilleran

rozłożył się wygodnie na swoim wielkim fotelu z kubkiem kawy w dłoni i z kotem na

kolanach, podczas gdy drugi zwierzak zajął miejsce tuż obok, na półce z książkami. Stanowili

niezwykłe trio. Mężczyzna był krępym człowiekiem o wzroście ponad metr osiemdziesiąt, po

pięćdziesiątce, niedbale ubranym, o siwiejących włosach, smutnych oczach i niezwykle

bujnych wąsach, które wymagały przycięcia. Jego towarzysze natomiast wywodzili się z

arystokracji - dwa koty syjamskie, które odznaczały się zgrabnymi, szlachetnymi kształtami i

doskonale utrzymanym futrem, i które uważały, że należy je rozpieszczać, co traktowały jako

przywilej królewski.

Podarta bluza bawełniana Qwillerana i jego zagracone mieszkanie nie stanowiły

jakiejkolwiek wskazówki co do kwalifikacji zawodowych i statusu materialnego właściciela.

Był weteranem dziennikarstwa, który widział niejedno, obecnie emerytowanym i

mieszkającym w małym północnym miasteczku Pickax; niedawno odziedziczył miliony czy

też miliardy z masy spadkowej Klingenschoenów; tłum księgowych zatrudnionych przez

wykonawców testamentu nie zdołał jeszcze określić dokładnej sumy.

Jednakże Qwilleran nie dbał o bogactwo i miał skromne potrzeby. Wystarczało mu w

zupełności mieszkanie nad garażem, tego ranka zaś zadowolił się na śniadanie kawą i

czerstwym pączkiem. Natomiast jego współlokatorzy odznaczali się bardziej

wyrafinowanymi podniebieniami. Otworzył dla nich puszkę krabów królewskich z Alaski, po

czym zmieszał jej zawartość z surowym żółtkiem i przybrał kilkoma okruchami doskonałego

angielskiego cheddara.

- Specjalność dnia: skorupiaki a la tartare fromagere - oznajmił, stawiając na podłodze

talerz, a dwa drgające nosy zastygły na chwilę nad potrawą, niczym koneserzy zbierający

bukiet wyśmienitego wina.

Po śniadaniu koty przycupnęły obok siebie, jakby oczekując, że coś się wydarzy.

Qwilleran dokończył lekturę gazet, wypił jeszcze dwie filiżanki kawy i oddał się

rozmyślaniom.

- No dobra, moi drodzy - powiedział, ocknąwszy się z kofeinowych refleksji. -

Podjąłem decyzję: jedziemy nad jezioro. Spędzimy trzy miesiące w drewnianej chacie.

Miał w zwyczaju omawiać wszystkie sprawy z kotami. Było to bardziej

satysfakcjonujące niż mówienie głośno do siebie, a jego słuchacze zdawali się lubić brzmienie

ludzkiego głosu, który kierował w ich stronę konwersacyjne dźwięki.

Yum Yum, przyjazna mała kotka, zamruczała z zadowoleniem. Koko, samiec, wydał z

siebie przenikliwe, lecz dwuznaczne „miau!".

- Co chciałyście przez to powiedzieć? - spytał Qwilleran, a otrzymawszy w

odpowiedzi jedynie nieodgadnione spojrzenie niebieskich oczu, ciągnął: - Mam trzy powody,

by pragnąć wyjazdu z miasta: Pickax jest nudne przy ładnej pogodzie; Polly Duncan opuściła

mnie na całe lato; skończyły się nam kostki lodu.

Od dwóch lat mieszkał w Pickax - nie z wyboru, tylko na mocy testamentu Fanny

Klingenschoen - a w lipcu stare kamienne budynki i brukowane ulice wydawały się

nieciekawe. Pobliski kurort Mooseville natomiast rozkwitał liśćmi, kwiatami, ptakami,

blaskiem słońca, niebieskim niebem, łagodnymi falami, wiatrem znad jeziora i hordami

beztroskich turystów.

Drugi powód niezadowolenia Qwillerana był bardziej istotny. Polly Duncan, główna

bibliotekarka w Pickax, wokół której zaczynało się koncentrować jego życie, spędzała lato w

Anglii na zasadzie wymiany wakacyjnej, on zaś czuł się niespokojny i niespełniony. Choć

wiedział niewiele o rozrywkach na świeżym powietrzu, a wędkowanie interesowało go

jeszcze mniej, wykombinował sobie, że drewniana chata na samotnej wydmie z widokiem na

rozległe błękitne jezioro wyleczy go z apatii.

Był jeszcze trzeci powód, mniej subtelny, ale bardziej konkretny: lodówka w jego

mieszkaniu odmówiła posłuszeństwa. Qwilleran zawsze oczekiwał, że urządzenia domowe

będą działać bez zarzutu, i zdradzał irracjonalne zniecierpliwienie, kiedy sprzęt się psuł. Na

nieszczęście miejscowy specjalista od lodówek wyjechał na biwak do północnej Kanady, a

drugi serwisant - było ich tylko dwóch w całym okręgu - wylądował w szpitalu z powodu

przepukliny jądra galaretowatego.

Biorąc wszystko pod uwagę, lato w Mooseville wydawało się Jimowi Qwilleranowi

doskonałym pomysłem.

- Zapewne nie pamiętacie tego domku - zwrócił się do kotów. - Spędziliśmy tam przed

dwoma laty kilka tygodni i podobało się wam. Chata ma dwie osłonięte werandy. Będziecie

mogły obserwować ptaki, wiewiórki i robaki, nie mocząc sobie przy tym łap.

Licząca siedemdziesiąt pięć lat chata wraz z akrami lasu i półmilowym brzegiem

jeziora należała do licznych dóbr, jakie Qwilleran odziedziczył z masy spadkowej Fanny

Klingenschoen, i była zarządzana przez wykonawców ostatniej woli do chwili spełnienia

wszystkich warunków testamentu. Musiał tylko przekazać swe życzenie adwokatom, a ekipa

techniczna włączyłaby prąd, uaktywniła kanalizację, podłączyła telefon i usunęła kurz z

mebli. „Nie musi się pan niczym martwić! - zapewnił go adwokat Hasselrich z

bezgranicznym optymizmem. - Znajdzie pan klucz pod wycieraczką. Wystarczy tylko

otworzyć drzwi, wejść do chaty i cieszyć się relaksującym latem".

Jak się jednak okazało, nie było to takie proste. Wakacje zaczęły się od martwego

pająka, a skończyły na martwym stolarzu, Jim Qwilleran zaś - szanowany dziennikarz,

najbogatszy człowiek w okręgu i przyzwoity człowiek - został posądzony o morderstwo.

On jednak, w błogiej nieświadomości, uwierzył adwokatowi na słowo. Przygotowując

się do wyprawy nad jezioro, włożył do swojego małego samochodu kilka letnich ubrań,

pudełko z książkami, opiekacz do indyków ze żwirkiem, służący kotom za kuwetę,

skomputeryzowany ekspres do kawy, maszynę do pisania i oba koty syjamskie w ich

podróżnej klatce. Był to wiklinowy koszyk wyłożony puchową poduszką. Yum Yum

wskoczyła do niego z wielką ochotą. Koko zwlekał. Miał jakiś tajemniczy koci powód, by nie

pójść w ślady swej towarzyszki.

- Nie bądź takim smutasem - przekonywał Qwilleran. - Wskakuj i ruszamy w drogę.

Powinien się domyślić, że kocich kaprysów nie należy lekceważyć. Kot zdawał się

mieć szósty zmysł, którym wyczuwał niebezpieczne sytuacje.

Kiedy wyruszyli wreszcie na wycieczkę do Mooseville - miasteczko znajdowało się

zaledwie trzydzieści mil dalej - podróż nabrała uroku safari. Niebo było słoneczne,

czerwcowy wiaterek łagodny, a pogoda na tyle ładna, by Qwilleran mógł włożyć szorty i

sandały. Chcąc uniknąć turystycznych korków na drodze, ruszył na północ Sandpit Road

zamiast główną szosą, machając przyjaźnie do nieznajomych w pikapach albo trąbiąc z

sympatią na każdego farmera w swoim traktorze. W ciągu kilku minut otrząsnął się z

Lilian Jackson Braun - 09 - Kot, który zszedł pod podłogę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: