Kroki Nieznanego.pdf

Kroki Nieznanego

Z ujętych w „Katalogu obserwacji zjawisk anomalnych w Polsce” informacji wynika, że z roku

1987 znanych jest ogółem 15 obserwacji dziwnych obiektów, które mogą zasługiwać na uwagę

badaczy UFO. W porównaniu z innymi latami nie jest to ilość imponująca, chociaż mieści się w

niej dość spektakularne Bliskie Spotkanie III Stopnia z Dobrosławic z 7 marca oraz nietuzinkowa

fotografia klasycznego „latającego spodka” z Radomia z 28 czerwca, które to incydenty zostały

przedstawione na łamach magazynu „UFO” 3 i 4 z 1991 roku.

Z tej skromnej ilości zgłoszeń wyróżnia się obserwacja (jest ich właściwie kilka, bo aż trzy

nocne i jedna dzienna) wielce osobliwych zjawisk, jakiej dokonano 1 lipca w małej miejscowości

Zgoda w województwie przemyskim. Jakkolwiek oglądane przez mieszkańców Zgody zjawiska

były z wielu względów wyjątkowe, nie oznacza to bynajmniej, że podobnych nigdy wcześniej nie

widziano. Ta okoliczność zdaje się potwierdzać przypuszczenie, że być może w rzeczywistości

takie zjawiska oglądano w Polsce częściej niżby to wynikało z prowadzonych rejestrów, lecz

widocznie pozostają one wyłącznie tajemnicą tych, którzy je widzieli i zapewne uznali, że nie są na

tyle interesujące, by warto było je zgłaszać.

Gdyby nie przypadek, podobny los spotkał by zapewne również wspomnianą obserwację ze

Zgody. Jeżeli tak się nie stało, to jedynie dlatego, ponieważ w tej położonej nieco na uboczu

mieścinie częstym gościem bywa Jadwiga S. z Zawadzkie, której mąż Bogusław (szczęściem!)

wiele się naczytał o dziwnych zjawiskach i jak napisał w liście, „Mimo, iż od dawna interesuję się

tym zagadnieniem, lecz samemu nie udało mi się zaobserwować bądź spotkać się z UFO sądzę, że

relacja jaką przekazała mi żona, będzie godna uwagi”. W liście, który wpłynął do mnie 20 sierpnia

1987 roku, była także wzmianka, że 10 sierpnia tego samego roku, a więc w 40 dni po dokonaniu

pierwszej obserwacji, ciekawe zjawisko widziała w Zgodzie także Jadwiga S. To zdecydowało, że

warto było zaryzykować wyjazd w ten mało znany zakątek kraju, który jak dotąd nie był jeszcze

penetrowany przez ufologów.

Sfinalizowanie takiego wyjazdu napotyka czasem na znaczne trudności i nierzadko w ogóle nie

dochodzi on do skutku. Trzeba bowiem wybrać dzień wolny od pracy, by nie odrywać ludzi od

codziennych zajęć i mieć pewność, że większość świadków będzie na miejscu. Ponadto, w tym

wypadku konieczny jest środek transportu, którym można by się swobodnie poruszać, ponieważ jak

wykazuje praktyka, przebieg wielu obserwacji wymusza konieczność pokonywania znacznych

odległości. Tego rodzaju czynników jest znacznie więcej i nie ma co ukrywać, że decydując się na

taki wyjazd w nieznane, często bez możliwości wcześniejszego uzgodnienia terminu spotkania z

obserwatorami, liczy się także na ów przysłowiowy łut szczęścia.

Tym razem okazało się, że gra warta była świeczki, bowiem po przybyciu wraz z Bronisławem

Rzepeckim do Zgody bez uprzedzenia, wywołaliśmy wśród mieszkańców spore zaciekawienie,

czego dodatkowym plonem były zgłoszenia trzech kolejnych obserwacji, z których ostatnia została

dokonana w przeddzień naszego przyjazdu. W tej sytuacji, po udokumentowaniu wszystkich

zgłoszeń, opuszczaliśmy wielce gościnną Zgodę (już sama nazwa tej małej osady nasuwa myśl o

wyjątkowo przyjaznym usposobieniu jej mieszkańców) w pełni usatysfakcjonowani.

W oparciu o przesłane przez uczynnego Bogusława S. informacje, w dwa lata później stojąc w

gronie kilku obserwatorów w tym samym miejscu, z którego 1 lipca 1987 roku widzieli oni

opisywane niżej zjawiska, z zainteresowaniem słuchaliśmy składanych relacji. Naszymi

rozmówcami byli Stefania Wawrzyszko, małżeństwo A. i S. Lechończakowie, Dorota Kowal oraz

Antoni S., który choć potwierdził swoje spostrzeżenia, w przeciwieństwie do pozostałych osób, nie

wykazywał całą sprawą większego zainteresowania. Bywa i tak. Mimo iż często nie znamy

powodów dla których pewne osoby nie zamierzają rozmawiać o tego typu zdarzeniach, a przecież

każda choćby najniewinniejsza informacja jest dla nas na wagę złota, mając na uwadze całą gamę

różnych, nawet do przesady skrajnych reakcji i zachowań po spotkaniu z Nieznanym, jesteśmy w

stanie zrozumieć również i takie decyzje.

Wśród obserwatorów przeważają jednak osoby, które mimo iż na wiele pytań nie są w stanie

udzielić wyczerpującej odpowiedzi, a na wiele z nich nie zamierzały by w ogóle odpowiadać, z

reguły – nie wyłączając spraw czysto osobistych – niczego nie starają się ukrywać. Z takim

podejściem do sprawy kontaktów z Nieznanym spotykamy się najczęściej i tak też było i tym

razem, chociaż zgodnie z przewidywaniami, nie uzyskaliśmy odpowiedzi na wiele istotnych pytań.

Ale czyż można się temu dziwić w sytuacji, gdy człowiek po raz pierwszy i często jeden jedyny w

swoim życiu bywa zaskakiwany czymś, czego nie są w stanie zrozumieć nawet najtęższe umysły

spośród wcale małego aeropagu koryfeuszy wielkiej nauki?

Tym bardziej więc należą się słowa podzięki tym wszystkim, którzy wykazując wręcz stoicką

cierpliwość, ze zrozumieniem wysłuchują zbyt dociekliwych pytań, z których wiele jedynie

pozornie wykracza poza fakty, jakie wynikają z przebiegu interesującego nas wydarzenia. Poprzez

takie z pozoru „niewinne” acz „trudne” pytania, usiłujemy po prostu dotrzeć do istoty sprawy, co

niestety, nie zawsze się udaje.

Po lekturze tego artykułu wielu czytelnikom zapewne także będą nasuwały się liczne pytania na

temat charakteru obserwowanych zjawisk, dlatego też chciałbym z góry uprzedzić, że na wiele z

nich, mimo usilnych prób, nie znamy zadowalającej odpowiedzi i być może nigdy takowych nie

uzyskamy... Cóż, w tym akurat przypadku wszyscy wciąż się uczymy, próbując oswoić się z

fenomenem, który zdaje się dowodzić, że granice rzeczywistości w jakiej przyszło nam żyć, wciąż

pozostają poza zasięgiem naszych możliwości poznawczych. W tym duchu wypowiadali się także

mieszkańcy Zgody, którzy nie są tutaj bynajmniej wyjątkiem i jak wielu innych ludzi, wielce się

dziwili, dlaczego właśnie oni byli świadkami zjawisk, które „pojawiły się skądinąd i wróciły w

nieznane”.

Osoby prowadzące obserwację 1 lipca, nie odnotowały dokładnego czasu obserwacji, którą

prowadzono w otwartym terenie (szkic) gołym okiem, lecz zgodnie potwierdzili wcześniej

uzyskaną informację, że miała ona miejsce między godziną 20 a 21, czyli przed zachodem Słońca i

trwała kilkadziesiąt minut, 1 lipca Słońce zaszło o godzinie 20.55 (czas letni). W tym czasie

warunki obserwacji były dobre. Poza pojedynczymi obłokami, niebo było bezchmurne, a powietrze

wyjątkowo przejrzyste, jakie można spotkać jedynie tam gdzie atmosfera nie została przesiąknięta

wyziewami przemysłowych metropolii.

W liście Bogusława S. na temat obserwacji z 1 lipca jego żona Jadwiga przekazała następującą

informację:

„W m. Zgoda gm. Jarosław, woj. Przemyśl dnia 1.07.87 r. większa część mieszkańców tej

wsi obserwowała między godziną 20 a 21 cztery obiekty, które emitowały światło z czerwieni na

blady fiolet. Zawisły one tuż nad drzewami i znajdowały się na różnych wysokościach. Trzy w

owalnym kształcie, a czwarty większy i podobny do grzyba. Z tym, że kopuła posiadała kolor

czerwieni i zmieniała kolor w siną biel, a trzon pozostawał w kolorze czerwieni. Pogoda była

bezchmurna i po chwili owe obiekty zaczęły się zmniejszać i zniknęły w oczach”.

Wyniki przeprowadzonej rejestracji wskazują, że zebrane przez Jadwigę S. i przekazane w

powyższym opisie informacje nie w pełni odzwierciedlają przebieg poszczególnych obserwacji i

dotyczą głównie spostrzeżeń Stefanii Wawrzyszko. Była ona pierwszą osobą, z którą rozmawiała

Jadwiga S., a ponieważ relacja ta była najbardziej znacząca, zdominowała informacje przekazane

przez inne osoby. Niestety, Jadwiga S. nie notowała wypowiedzi swoich rozmówców i uzyskane

informacje przekazywała z pamięci. Gdyby rozmowy były rejestrowane, być może posiadalibyśmy

więcej szczegółów, aniżeli udało się zebrać po dwóch latach...

Poszczególni świadkowie z wyjątkiem małżeństwa Lechończaków, dokonywali obserwacji

niezależnie od siebie, co uwidoczniono na szkicu. Podane tam kierunki obserwacji (azymuty)

wyznaczono dla momentu rozpoczęcia obserwacji przez poszczególne osoby. Rysunki

obserwowanych zjawisk świetlnych zamieszczono na załączonych zdjęciach. Z porównania

przedstawionych w materiałach poglądowych danych wynika, że poszczególni świadkowie

rozpoczęli obserwację w różnym czasie.

Jako pierwsza rozpoczęła obserwację Stanisława Wawrzyszko. Wychodząc z domu (Zgoda 16),

zauważyła ona nad rosnącymi po drugiej stronie drogi drzewami, zjawisko świetlne przypominające

wyglądem grzyb (Zdjęcie 1). Zjawisko to posiadało regularny kształt, który ulegał zmianom i

utrzymywało się w miejscu. Kolorystyka „grzyba”, jak to często w tego typu złożonych zjawiskach

bywa, była zróżnicowana, czego oczywiście na zdjęciu nie widać. Przy czym warto podkreślić fakt,

iż w zasadzie niemożliwe jest dokładne odtworzenie barw, bowiem nie mają one swego

odpowiednika w codziennej rzeczywistości. Tak było i tym razem. Możemy zatem jedynie w

przybliżeniu wyobrazić sobie jak mógł naprawdę wyglądać ów „grzyb”, którego „kapelusz” czyli

kopuła była biała z lekkim odcieniem koloru czerwonego, miejscami przechodzącego w fiolet,

który stopniowo zanikał; kolor czerwono-fioletowy stawał się coraz jaśniejszy, aż cała kopuła stała

się sinobiała. Natomiast cała powierzchnia trzonu posiadała kolor jasnopomarańczowy, który nie

ulegał zauważalnej zmianie.

Po kilku (kilkunastu? – Stefania Wawrzyszko nie potrafiła tego dokładnie określić) minutach

świadek przerwał swoją obserwację, którą prowadził z dwóch miejsc (szkic) i udał się do domu.

Gdy po chwili wyszła na podwórko, oglądanego początkowo zjawiska w kształcie grzyba już nie

było. Gdy wiedziona ciekawością, gdzie ono się podziało, wyszła na ulicę, w innym miejscu (Ao =

90°) zauważyła nieco inne zjawisko w postaci pionowego o pomarańczowej barwie słupa

świetlnego, którego kolor był nieco jaśniejszy od poprzednio widzianego trzonu grzyba, (na zdjęciu

l z prawej strony).

Zdjęcie1: Obserwacje Stanisławy Wawrzyszko; A = 70° ; 90°

Jego dolny koniec przesłaniały drzewa, natomiast od góry na długości 1/3 słup świetlny był

postrzępiony i miał mniej wyraźne krawędzie. Ta część „słupa” ulegała powolnym zmianom, jakby

rozpraszała się zmieniając powoli swój kształt w rodzaj nieregularnego obłoku. Towarzyszyły temu

znajdujące się obok „słupa” inne zjawiska świetlne. Były to jasnoczerwone owale (obiekty?),

chwilami jeden, a czasami dwa lub trzy, które nie zmieniając kształtu i barwy, nawet przez chwilę

nie stały w miejscu. Będąc cały czas w ruchu, poruszały się przy górnej części pomarańczowego

„słupa”, po jego obu stronach. Chwilami owale zanikały i znowu się pojawiały, często krzyżując

się: jeden z nich był wtedy w pozycji poziomej, a drugi w pozycji pionowej.

Stanisława Wawrzyszko nie była w stanie dokładnie odtworzyć kolejności ruchów tych

„obiektów”, gdyż trwało to przynajmniej kilka minut, a ich ruchy były szybkie i skomplikowane.

Obserwowała ona obydwa opisane zjawiska – „grzyb” i „słup” – z przerwami przez około 30 minut.

W pewnej chwili gdy owalne „obiekty” przestały się pojawiać, przerwała obserwację i już jej nie

kontynuowała.

Z relacji kolejnych obserwatorów, A. i S. Lechończaków wynika (Zgoda 15, pkt.2), że

zauważyli oni zjawisko później, tzn. w chwilę po zakończeniu obserwacji przez Stanisławę

Wawrzyszko. Niestety, po upływie dwóch lat nie sposób było ustalić dokładnego czasu trwania

poszczególnych obserwacji oraz ich początku, tym bardziej, że nikt nie zauważył momentu

pojawienia się „grzyba” (niewykluczone, że przed nim pojawiły się inne zjawiska – obiekty), i nie

prowadził ciągłej obserwacji do chwili zniknięcia ostatniego z nich. Początkowo małżeństwo L.

widziało jasnopomarańczowy, już wyraźnie zwężony w dolnej części „słup” i bez owalnych

„obiektów”, jakie widział pierwszy z obserwatorów, w którego górnej części zaczęła tworzyć się

biała nieregularna czasza (Zdjęcie 2). Gdy ta ostatnia stała się duża (jak na zdjęciu), całe zjawisko

stopniowo zaczęło jaśnieć i zmniejszać się. Zmiany te zachodziły dość szybko, aż całe zjawisko

znikło w miejscu, gdzie zostało spostrzeżone.

Z kolei relacja Doroty Kowal, która wyszła w tym czasie na spacer, niewiele różni się od opisu

zjawiska w jego końcowej fazie, jaki przekazali A. i S. Lechończakowie. Jedynie kierunek, w

którym widziała ona zjawisko, zdaje się świadczyć o tym, że ona jako ostatnia z wymienionych

osób zauważyła je i prowadziła obserwację do momentu aż znikło. Górna część zjawiska w postaci

białej czaszy była już uformowana „do końca”, a całość stawała się coraz jaśniejsza, stopniowo

malejąc. Bardzo istotna informacja Doroty Kowal dotyczyła pozornej wielkości zjawiska. W trakcie

dokumentowania obserwacji na tle nieba dokładnie w kierunku, gdzie przed dwoma laty widniało

owo zjawisko, znajdowała się biała chmura wielkością odpowiadającą „czaszy”, co umożliwiło

określenie proporcji i wielkości całego zjawiska (Zdjęcie 3).

Zdjęcie 3: Obserwacja Doroty Kowal; A = 85''

Jak wspomniałem na początku, obserwowane 1 lipca 1987 roku w Zgodzie zjawisko w postaci

„grzyba” widziano nie po raz pierwszy. Podobne obserwowano wielokrotnie na przestrzeni kilku lat

we wsi Dołhobrody w województwie bielskopodlaskim. Rejestracji obserwacji w Dołhobrodach nie

przeprowadzono i nieznany jest kierunek, w jakim zjawisko się pojawiało. Wiadomość o nich

przekazał Zbigniew Januszewski z Człuchowa, wykonując kolorowy rysunek zjawiska: wewnątrz

białej czaszy znajdowała się mniejsza kopuła o ciemnoniebieskiej (zwróćmy uwagę, że

obserwatorka ze Zgody wspominała o fioletowym zabarwieniu czaszy, barwie otoczoną

pomarańczową poświatą, która jaśniała rozprzestrzeniając się do krawędzi białej czaszy. U dołu

czaszy (dokładnie na przedłużeniu kopuły) znajdował się pomarańczowy słup światła, które od

pewnego miejsca rozpraszało się nie dochodząc do ziemi.

Uderzające podobieństwo zjawiska jakie wielokrotnie widywano w Dołhobrodach do tego, które

zaobserwowała w Zgodzie Stanisława Wawrzyszko, pozwala przypuszczać, iż w obu przypadkach

mamy do czynienia z identycznym czynnikiem sprawczym. Można go zidentyfikować po

wyglądzie drugiego z nich – dająca się wyróżnić wewnątrz białej czaszy ciemniejsza kopuła, to

prawdopodobnie UFO, z którego emanuje świetlisty walec, jakie niejednokrotnie widywano w

innych okolicznościach, na przykład w kwietniu 1982 roku w trakcie nocnych lotów ćwiczebnych

w województwie elbląskim (Andrzej Remlein „Piloci” w „UFO” 1/1991). W tej sytuacji należy

przypuszczać, że widoczny na zdjęciu 2 w głębi „słup świetlisty” stanowi jeden z elementów

widzianego wcześniej „grzyba”. Niewykluczone, że niewidoczny za drzewami spód „słupa” oraz

brak nad nim czaszy znamionują, że w tym momencie nastąpiło przyziemienie UFO, którym była

widoczna w Dołhobrodach ciemniejsza kopuła. Niestety, po dwóch latach poszukiwanie śladów w

Zgodzie po ewentualnym lądowaniu UFO mijało się z celem, bowiem w tamtej okolicy aż po

horyzont rozciągają się wyłącznie pola, które wielokrotnie zaorywano.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: