Jeźdźcy Smoków z Pern - Śpiew Smoków tom 4.pdf - kszymona

Anne McCaffrey

Śpiew Smoków

tom czwarty

Jezdzcy Smokow

Rukbat w gwiazdozbiorze Strzelca była złocistą gwiazdą typu G. Miała pięć planet, dwa

pasy asteroidów, a także planetę dodatkową, którą przyciągnęła i zatrzymała tysiące lat temu.

Kiedy ludzie osiedlili się na trzecim świecie Rukbat i nazwali go Pernem, nie poświęcili wiele

uwagi zabłąkanej planecie, krążącej wokół swej nowej gwiazdy po dziwacznej, ekliptycznej

orbicie. Dwie generacje kolonistów zdążyły niemal zupełnie o niej zapomnieć, aż osobliwa

ścieżka zaprowadziła gwiezdnego wędrowca w peryhelium w pobliże Pernu.

Wtedy to zarodnikowa forma życia, rozmnażająca się w zawrotnym tempie na Czerwonej

Gwieździe, oderwała się od jej powierzchni i pokonując kosmiczną pustkę zaatakowała świat

kolonistów. Zarodniki w formie cienkich nici opadały na żyzną i gościnną planetę niszcząc

wszelkie życie, na jakie natrafiły, a padając na ciepłą glebę Pernu rozwijały jeszcze bardziej

żarłoczne i groźniejsze Nici.

Osadnicy ponosili ogromne straty - ginęli zarówno ludzie, jak i zwierzęta, i wszelka

roślinność. Tylko ogień zabijał Nić na ziemi, tylko metal i kamień mógł ją zatrzymać. Co

prawda tonęła ona także w wodzie, ale koloniści nie byli w stanie żyć na morzu i żywić się

tylko jego owocami.

Pomysłowi mieszkańcy Pernu, wykorzystując swoje statki transportowe, porzucili otwarty

Kontynent Południowy i przenieśli się na północ, gdzie przystosowali do zamieszkania liczne

jaskinie. Opracowali także dwustopniowy plan pokonania Nici. Przede wszystkim przystąpili

do hodowania ściśle wyspecjalizowanej odmiany miejscowej formy życia. "Smoki" (nazwane

tak ze względu na mityczne ziemskie bestie, do których były podobne) odznaczały się

dwiema niezwykle przydatnymi cechami - mogły w mgnieniu oka przenosić się z miejsca na

miejsce dzięki teleportacji, a kiedy pożarły nasycone fosfiną kamienie mogły także ziać

ogniem, wydychając z paszczy łatwo palny gaz.

Mężczyźni i kobiety o wysokim wskaźniku empatii lub wrodzonych zdolnościach

telepatycznych szkoleni byli do tego, by opiekować się tymi niezwykłymi zwierzętami i

umiejętnie wykorzystywać je w walce z Nićmi. Ludzie ci stawali się najlepszymi przyjaciółmi

swoich podopiecznych, a ich zażyły związek mogła przerwać tylko śmierć jednego z

partnerów.

Pierwszy Fort, zbudowany w jaskini znajdującej się we wschodniej ścianie wielkiego pasma

Gór Zachodnich, wkrótce stał się zbyt mały, by pomieścić kolonistów, nie mówiąc już o

smokach. Przystąpiono więc do budowy kolejnej osady, położonej nieco bardziej na północ,

obok ogromnego jeziora i w niewielkiej odległości od pełnego jaskiń nabrzeża. W niedługim

czasie Warownia Ruatha także stała się za ciasna.

Ponieważ Czerwona Gwiazda nadchodziła zawsze ze wschodu, zdecydowano się na

założenie Warowni we wschodnim paśmie Gór Benden, jeśli tylko warunki będą sprzyjać.

Gigantyczne stożki wygasłych dawno temu wulkanów, pełne ogromnych jaskiń, okazały się

być doskonałym schronieniem dla jeźdźców i ich rodzin. Kiedy odnaleźli oni więcej

podobnych miejsc na całym obszarze Pernu, postanowili opuścić Warownię Fort i Ruatha,

zostawiając je pod opieką kolonistów-rolników.

Jednakże to ogromne przedsięwzięcie pochłonęło ostatnie zapasy paliwa do wielkich

maszyn tnących kamienie. Urządzenia te początkowo zamierzano używać do prac górniczych.

Dlatego też przy budowie kolejnych Warowni i Weyrów musiano polegać tylko na pracy rąk.

Zarówno smoki i ich jeźdźcy w Weyrach, jak i ludzie mieszkający w Warowniach zajęli się

swymi własnymi sprawami, prowadząc zupełnie różne i oddzielne życie. Wykształcili też

odmienne obyczaje, które stały się tradycją tak trwałą i niezmienną jak prawo.

Do momentu trzeciego Przejścia Czerwonej Gwiazdy rozwinęła się więc skomplikowana

struktura społeczna, polityczna i ekonomiczna, która skutecznie radziła sobie z wciąż

odradzającym się zagrożeniem ze strony Nici. Sześć Weyrów chroniło cały Pern, a każdemu z

nich przydzielony został konkretny obszar Kontynentu Północnego, znajdujący się dosłownie

pod jego skrzydłami. Reszta mieszkańców zgodziła się płacić dziesięcinę na utrzymanie

Weyrów, jako wojownicy-jeźdźcy nie posiadali ani skrawka ziemi uprawnej, a poza tym,

broniąc Pernu przed kolejnymi Przejściami Nid, nie mieli czasu na zajmowanie się

rolnictwem.

Warownie powstawały wszędzie, gdzie natrafiono na jaskinie nadające się do zamieszkania.

Oczywiście nie wyglądały one tak samo - niektóre były wyjątkowo obszerne lub położone w

dogodnym miejscu, w pobliżu źródła wody czy pastwisk, inne zaś niewielkie i gorzej

usytuowane. Potrzeba było silnych, zdecydowanych ludzi, którzy potrafili utrzymać w ryzach

rozhisteryzowany tłum w czasie kolejnych ataków Nici; potrzeba było mądrej administracji,

która zawsze miała w pogotowiu zapasy żywności, z których czerpano wtedy, gdy nie można

było niczego uprawiać. Wielkość populacji utrzymywana była na takim poziomie, by można

było zapewnić wszystkim jej członkom odpowiednie warunki i by wszyscy znaleźli sobie

zajęcie odpowiadające posiadanym umiejętnościom. Często dziel z jednej Warowni

wychowywane były w innej, tak aby zapobiec degeneracji genetycznej. Nazywano to po

prostu "wychowaniem" i podobne zabiegi przeprowadzano zarówno w Warowniach, jak i w

siedzibach Cechów, gdzie zajmowano się kowalstwem, hodowlą zwierząt, uprawą roli,

rybołówstwem i górnictwem (w takiej postaci, jaka była możliwa w danych warunkach). Aby

nie dopuścić do sytuacji, w której Pan danej Warowni odmówiłby dzielenia się produktami

swej siedziby Cechu z innymi, Cechy zostały uznane za niezależne od Warowni, w których

się znajdowały. Każdy nauczyciel zwany mistrzem cechowym był winny posłuszeństwo tylko

Mistrzowi swego Cechu, który mógł zabrać do siebie najzdolniejszych uczniów.

Oprócz powtarzających się co dwieście lat Przejść Czerwonej Gwiazdy, żyle na Pernie było

całkiem przyjemne.

Nadszedł jednak czas, kiedy dzięki koniunkcji pięciu naturalnych satelitów Rukbat,

Czerwona Gwiazda nie zbliżyła się do Pernu na tyle blisko, by wypuścić śmiertelne zarodniki.

Mieszkańcy Pernu zapomnieli więc o niebezpieczeństwie. Wiedli wygodny i dostatni żywot,

zajmując kolejne połacie żyznych gleb, budując kolejne skalne Warownie i z takim

przejęciem realizując swoje zamierzenia, że nawet nie zauważyli, jak niewiele smoków

pojawiało się na niebie. Jakby nie zdawali sobie sprawy, że na Parnie pozostał już tylko jeden

Weyr. Następne pokolenia mieszkańców Warowni zaczęły zastanawiać się, czy Czerwona

Gwiazda kiedykolwiek jeszcze powróci. Jeźdźcy smoków popadli w niełaskę - dlaczego cały

Pern miałby utrzymywać tych ludzi i ich żarłoczne bestie? Legendy opowiadające o

walecznych czynach i odwadze jeźdźców zostały wyśmiane i zhańbione.

Jednak zgodnie z naturalną koleją rzeczy, Czerwona Gwiazda ponownie zbliżyła się do

Pernu, mrugając wielkim krwawym okiem do swojej ofiary. Tylko jeden człowiek, Flar,

jeździec spiżowego smoka Mnementha, wierzył, że za starymi opowieściami kryje się

prawda. Jego brat, F'nor, jeździec brunatnego Cantha, wysłuchał jego argumentów i także

uwierzył. Kiedy ostatnie złote jajo umierającej królowej smoków leżało w Wylęgarni Weyru

Benden, Flar i F'nor wykorzystali tę okazję, by przejąć kontrolę nad Weyrem. Przeszukując

Warownię Ruatha odnaleźli kobietę, Lessę, która była jedyną żyjącą członkinią dumnego

rodu władającego niegdyś Ruatha. Lessa naznaczyła młodą Ramoth, nową królową, i stała się

władczynią Weyru. Spiżowy smok Flara, Mnementh, stał się nowym towarzyszem królowej.

Trójka młodych jeźdźców - Flar, F'nor i Lassa - zmusiła Panów Warowni i Mistrzów

Cechów, by docenili wreszcie powagę sytuacji i żeby zajęli się przygotowaniem prawie

zupełnie bezbronnej planety na nadejście Nid. Przygnębiający byt fakt, że niecałe dwie setki

smoków z Weyru Benden nie mogły ochronić rozproszonych osiedli. Dawniej do

kontrolowania znacznie mniejszego obszaru potrzebowano sześciu Weyrów. Ucząc się

wchodzenia ze swoją królową w pomiędzy i teleportacji w przestrzeni, Lassa odkryła, że

smoki mogą poruszać się także w czasie. Ryzykując życiem swoim i jedynej królowej na

Parnie, Lassa i Ramoth przeniosły się do przeszłości o czterysta Obrotów, do czasów przed

tajemniczym zniknięciem pozostałych pięciu Weyrów, wkrótce po ostatnim Przejściu

Czerwonej Gwiazdy.

Pięć Weyrów widząc, jak podupada ich chwała i prestiż, znudzone bezczynnością, która

nastała po życiu pełnym ekscytującej walki, zgodziło się pomóc Lessie i Pernowi i

powędrowało razem z nią w przyszłość.

Akcja "Pieśni Smoków" zaczyna się siedem Obrotów później.

Rozdział 1

Doboszu wal, kobziarzu dmij

Harfiarzu graj, żołnierzu idź

Uwolnijcie płomienie, niechaj palą trawy

Aż przejdzie Czerwona Gwiazda.

Południowo-wschodni wiatr wiał przez całe trzy dni, jakby i on opłakiwał śmierć starego

harfiarza. Przez niego barka z ciałem wciąż cumowała w bezpiecznym zaciszu Jaskini

Portowej.

Przymusowy odpoczynek dał Panu Morskiej Warowni, Yanusowi, aż zbyt wiele czasu na

rozwiązanie jego dylematu. Zdążył porozmawiać z mężczyznami, którzy znali się choć trochę

na muzyce i wszyscy powiedzieli mu to samo. Nie byli w stanie uczcić śmierci starego

harfiarza odpowiednią pienią żałobną. Tylko Menolly mogła to zrobić.

Słysząc taką odpowiedź Yanus chrząkał z niezadowoleniem i odchodził w milczeniu.

Ubolewał nad tym, że nie może głośno wyrazić złości, które budziły w nim owe słowa.

Menolly była tylko dziewczyną, w dodatku nieprzyzwoicie wysoką i chudą. Trudno było mu

przyznać nawet przed samym sobą, że to właśnie ona jest jedyną osobą w całej Morskiej

Warowni Półkola, która umie grać na jakimś instrumencie równie dobrze, jak stary harfiarz.

Miała doskonały głos, świetnie radziła sobie z harfą i fletem, i znała Pieśń Żałobną. Yanus był

pewien, że to irytujące dziecko ćwiczyło Pieśń, odkąd tylko śmiertelna gorączka zaczęła palić

starego Petirona.

- Ona będzie musiała to zrobić, Yanusie - powiedziała mu jego żona, Mavi, kiedy sztorm

zdawał się nieco słabnąć. Ważne, żeby stary Petiron został odpowiednio uczczony, a nikt nie

będzie przecież zapisywał, kto to zrobił.

- Starzec wiedział, że umiera. Dlaczego nie nauczał jakiegoś mężczyzny? Dlatego - odparła

Mavi nieco cierpkim tonem - że nigdy nie oddałeś mu nawet jednego człowieka, kiedy

nadchodził czas połowu.

- Był przeleż młody Tranilty?

- Którego odesłałeś na nauki do Morskiej Warowni Ista.

- A czy ten chłopak Forolta nie mógłby?...

- Jego głos się zmienia. Daj spokój Yanusie, to musi być Menolly. - Yanus mruknął coś w

bezsilnej złości, przykrywając się futrami i szykując do snu. - Przecież mówili ci to wszyscy,

z którymi rozmawiałeś, prawda? Więc dlaczego robisz tyle zamieszania, choć wiesz, że nie

ma innego wyjścia?

Yanus zamilkł wreszcie, zrezygnowany.

- Jutro będzie dobry połów -powiedziała jego żona ziewając. Wolała już, żeby zajął się

łowieniem, niż snuł po Warowni, ponury i rozdrażniony przymusową bezczynnością.

Wiedziała, że jest najlepszym Panem Warowni jakiego Półkole kiedykolwiek miało;

Warownia prosperowała doskonale, a magazyny pełne były towaru gotowego do wymiany.

Od kilku Obrotów nie stracili także ani jednego statku czy człowieka, co najlepiej świadczyło

o jego wyczuciu pogody, a także przezorności. Ale Yanus, który w e najgorszej burzy czuł się

na pokładzie jak w domu, nie potrafił poradzić sobie z nieoczekiwanymi kłopotami na lądzie.

Mavi zdawała sobie sprawę, że jej mąż nie jest zadowolony ze swojego najmłodszego

dziecka. Ona zresztą również uważała, że dziewczynka jest denerwująca. Menolly ciężko

pracowała i miała bardzo zręczne palce; zbyt zręczne, gdy przychodziło do grania na jakimś

instrumencie związanym z rzemiosłem harfiarza. Mavi pomyślała, że może nie należało

pozwalać dziewczynce przebywać stale w towarzystwie harfiarza, gdy już nauczyła się

Jeźdźcy Smoków z Pern - Śpiew Smoków tom 4.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: