Naucz dziecko kochac przyrodę.doc

NAUCZ DZIECKO KOCHAĆ PRZYRODĘ!!!

Żyjemy w trudnych czasach. Kolejne raporty ekologiczne informują, że życie ludzi na Ziemi staje się coraz bardziej zagrożone.
Jednym z głównych problemów przed którymi staje współczesny świat, jest kwestia dewastacji środowiska przyrodniczego naszej planety. Współczesna cywilizacja, ze względu na niezwykłe tempo przemian w niej zachodzących, działa ujemnie i niszcząco na naturalne środowisko. Człowiek lekkomyślnie eksploatuje naturalne bogactwa przyrody, co pociąga za sobą ujemne skutki :

-  wzmożenie erozji,

- zmiany w systemie wodnym,

-  susze,

-  masowe pojawianie się szkodników,

- pustoszenie krajobrazów.

Na skutek zanieczyszczeń środowiska zagrożone jest również zdrowie człowieka. Z winy człowieka niezwykle szybko postępujące procesy degradacji przyrody stanowią ostrzeżenie, że z wychowaniem uwzględniającym zasady ekologii nie wolno się spóźniać.
 

"Piękno tej ziemi skłania mnie do wołania o jej zachowanie dla przyszłych pokoleń. Jeśli kochacie tę ziemię niech to wołanie nie pozostanie bez odpowiedzi".
Tak mówi Papież Jan Paweł II - jego słowa skłaniają nas wszystkich do dbania o ziemię, naszą polską ziemię, aby wokół było czyściej, piękniej, zdrowiej.
Za to jak wygląda nasza ziemia ponosi odpowiedzialność każdy z nas, zarówno dzieci jak i dorośli.

Edukacja ekologiczna człowieka powinna rozpocząć się już wieku przedszkolnym, kiedy dziecko jest bardzo wrażliwe. Edukacja ta musi być ciągła. Zaczynamy od tych małych dzieci poprzez wszystkie typy szkół i placówek oświatowo-wychowawczych po wyższe uczelnie włącznie. Edukacja ta najskuteczniejsza jest wówczas gdy ma aspekt praktyczny. Dzieci lubią widzieć efekty swojej pracy. Niech to będą przedsięwzięcia proste, ale za to mające szansę skutecznego sfinalizowania. Należy pokazać dzieciom, że nie tylko mają prawo, ale wręcz powinny zabierać głos w sprawach dotyczących ich otoczenia.

Ważną rolę w kształceniu i wychowaniu środowiskowym odgrywają momenty uczuciowe, etyczno-moralne i estetyczne, kształtujące umiłowanie i troskliwy stosunek człowieka do otaczającej natury. Dlatego też już u progu edukacji dziecka pojawia się pilna potrzeba rozwijania wrażliwości ekologicznej rozumianej jako zdolność dostrzegania i reagowania na potrzeby środowiska. Toteż właściwe kształtowanie postaw najmłodszych wobec przyrody stanowi dobry fundament dla ich dalszego, pogłębionego rozwoju

Bardzo ważne miejsce w kształtowaniu proekologicznych postaw zajmuje środowisko rodzinne. To właśnie rodzina, podstawowa komórka społeczna, ma największy wpływ na kształtowanie światopoglądu dziecka. Dom rodzinny to miejsce spotkań, rozmów, wymiany poglądów szerszego kręgu rodziny. Rodzice świadomi swej roli, powinni kontynuować zainicjowany w przedszkolu proces edukacji ekologicznej, kształtując u swych dzieci nawyki postępowania zgodnego z wymogami ekoetyki, gospodarnego i oszczędnego prowadzenia domu.

Do takich działań należą np.:

- racjonalne korzystanie z wody i energii,

- domowa segregacja śmieci,

- zdrowy, aktywny tryb życia, dotyczący odżywiania, pracy i wypoczynku. Pomocnym elementem ekologicznego oddziaływania rodziny na dziecko są naturalne środki dydaktyczne, takie jak: ogród przydomowy, działka, rosnące w domu rośliny, hodowane zwierzęta itp. Właśnie dzięki ich obecności w życiu rodziny, u dziecka, a także pozostałych jej członków, kształtują się odpowiednie postawy etyczne, pełne szacunku, tolerancji, miłości w stosunku do świata przyrody.

Edukacja ekologiczna spełni swą rolę, gdy wszyscy będą świadomi jej roli jaką odgrywa w życiu społeczeństwa. Dziecko jest bystrym obserwatorem i umiejętnie wyciąga wnioski ze swoich spostrzeżeń. Dostrzega piękno i brzydotę otaczającego świata oraz złe nawyki dorosłych. Kontakt z przyrodą wzbudzi w dzieciach uczucia opiekuńcze zrodzi zamiłowania do pielęgnowania roślin i zwierząt. Piękno krajobrazu, jego kolorystyka działają na wrażliwość dziecka i wzbogacają jego przeżycia. Poprzez działania zdobywa nowe doświadczenia, ale jego dziecięca wrażliwość i spontaniczne zafascynowanie rzeczywistością, muszą być ukierunkowane. Na wychowawcach i rodzicach spoczywa zatem rozbudzanie w nim potrzeby ochrony przyrody, zwrócenie uwagi na jej walory i osobliwości co kształtuje byt wszystkich ludzi. Bezpośrednie kontakty z przyrodą kształtują w dziecku emocjonalne podejście do natury i zachęcają, aby od najmłodszych lat o nią dbało. Obserwując naturę, dziecko wyrabia w sobie podstawowe wartości - dobra, prawdy i piękna. Dzieci powinny patrzeć na otaczający ich świat z radością, miłością i zrozumieniem.

Pozwólmy dziecku na swobodę doświadczeń w naturze, indywidualne obserwacje i badania,  stwórzmy mu okazje i bezpieczne warunki do swobodnego wyrażenia swoich wrażeń. Dziecko potrafi nas zaskoczyć swoim widzeniem świata, przypomnieć prawdziwe uczucia, dojrzale myśleć i czuć oraz pięknie to wyrażać. Spotkania z drzewem, strumykiem, jeżem, motylem są przedmiotem indywidualnych dialogów, bogatych poznawczo i emocjonalnie. Rodzą się wówczas związki z elementami przyrody.

Przekonajcie się o tym!