504. Collins Colleen - Mężczyzna jest z Marsa.pdf - Gorący Romans - ala7272

COLLEEN COLLINS

Mężczyzna jest z Marsa...

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Spóźnisz się kiedyś na własny pogrzeb, mawiała matka

Rosie i miała rację, ale Rosie starała się myśleć o czymś

przyjemniejszym niż własny pogrzeb, gdy jej dodge neon

ścinał narożnik i podskoczywszy na krawężniku, wjeżdżał w

aleję Clarcka. Spieszyła się wprawdzie, ale nie popadając przy

tym, jak co dzień, w panikę. Od wczoraj była bowiem prawną

użytkowniczką wspaniałego miejsca parkingowego,

położonego tuż koło wejścia do biurowca, w którym

pracowała. Wiedziała, że dziś się nie spóźni, a jeżeli nawet, to

w najgorszym wypadku o parę minut. Czerwcowy poranek

znakomicie się zaczął i najdalej parę minut po ósmej Rosie

zasiądzie za biurkiem i bez reszty odda się korekcie, co

nadzwyczaj ucieszy szefową.

Strzepnęła z bluzki okruchy zdrowego batonika z muesli,

który zastępował jej śniadanie, spożytego na trasie pomiędzy

Michigan Avenue i State Street, i rzuciła okiem na zegarek,

przyczepiony taśmą klejącą do tablicy rozdzielczej.

Już było kilka minut po ósmej! OK, najdalej kwadrans po

ósmej Rosie zagłębi się bez reszty w tropienie brakujących

przecinków.

Łups. Auto podskoczyło na muldzie ograniczającej

szybkość, wydając dźwięk, jakby wiekowy wehikuł postradał

tylny zderzak. Cholera! Jej budżet nie zniesie kosztów

wymiany jakiejś przerdzewiałej rury! Ale auto niezrażone

jechało dalej. Skręt w podwórze i już widać betonowe schodki

wiodące do tylnego wejścia. A dokładnie za tymi schodkami

znajdowało się wynajęte przez nią miejsce parkingowe. Jej

mały, własny dom z dala od domu! Posmutniała na

wspomnienie prawdziwego domu, farmy rodziców w Colby,

w Kansas, gdzie spędziła całe swoje życie, aż do dnia, gdy

siedem miesięcy temu przeniosła się do Chicago, w Illinois.

Przez pękniętą tylną szybę dodge'a widziała szare czerwcowe

niebo i zastanawiała się, w jakim momencie czysty błękit

zmienił się w ścierkowatą szarość? Albo w jakim momencie

wiatr przeczesujący łagodnie łany pszenicy zmienił się w

przenikliwego świstacza, pędzącego ludzi i auta ulicami

Chicago?

Skręciła w lewo koło schodków i... Prrr!... dosłownie w

ostatniej chwili zdołała nacisnąć hamulec.

Jakiś facet zamierzał zająć jej miejsce parkingowe! Wciąż

jeszcze trzymała ręce kurczowo zaciśnięte na kierownicy,

porażona niezwykłym i cudownym faktem, że nie wjechała w

kuper luksusowego bmw, które zaanektowało jej przestrzeń

życiową. Jej przestrzeń!

Roztrzęsiona i rozwścieczona Rosie wcisnęła wsteczny

bieg, cofając auto o kilka metrów. Zaciągnęła hamulec,

wyskoczyła z samochodu i... pluuum!... noga Rosie, odziana w

lekki półbucik, wylądowała w głębokiej kałuży. Na białych

legginsach pojawiły się wstrętne plamy. Błoto upstrzyło też

brzeg brązowej sztruksowej spódniczki. Koledzy z pracy

pomyślą, że musiała przedzierać się przez bezdroża, aby tylko

na czas zdążyć do biura. Chociaż, przyznała w duchu Rosie, w

redakcji „Prawdziwego Mężczyzny" nikt, a już na pewno nie

szefowa, nie uwierzy w takie bajki.

Cholera! Będzie musiała zaparkować o kilka przecznic

dalej! Nici ze słodkich wyobrażeń o miłym dniu roboczym,

zaczętym tak pięknie kilka minut, no, najdalej kwadrans po

ósmej. To będzie najdłuższy kwadrans na świecie! Jeszcze raz

spojrzała na nieskazitelny, błyszczący kuper bmw. Starannie

omijając kałużę - mokre buty skrzypiały bestialsko - podeszła

do samochodu, by odczytać numery na tablicy rejestracyjnej.

Illityg8. Tygrys z Illinois, mruknęła. Osiem tygrysów. Założę

się, że to ten dziad, prawnik z trzeciego.

Gdy Rosie się złościła, jej oczy zwężały się jak u kota.

Albo u tygrysa. Teraz więc para tygrysich oczu lustrowała

uważnie tylną fasadę budynku. Redakcja „Prawdziwego

Mężczyzny" zajmowała dwie dolne kondygnacje budynku, a

na trzecim piętrze mieściły się biura jakichś maklerów,

agentów i, jeżeli jej pamięć nie zawodzi, prawnika. Jednego.

Już ja cię dostanę, powiedziała Rosie bojowo. Spóźnienie

rosło w sposób zastraszający, bo znalezienie miejsca na

którejś z bocznych ulic zajmie jej na pewno całą wieczność i

pół godziny, ale co tam, skoro i tak się niebotycznie spóźni, to

dalsze pięć minut nie odgrywa już żadnej roli. A zatem

pójdzie złożyć wizytę panom z trzeciego piętra. A zwłaszcza

jednemu!

Bang! Rosie obróciła się i spojrzała w maskę ogromnej

żółtej ciężarówki, która zatrzymała się tuż za jej dodge'em.

Potężne męskie ramię, owłosione i pokryte tatuażem, kiwało

na nią zgoła bezceremonialnie.

- Kupiłaś tę aleję na własność, panienko? - zapytał

właściciel ramienia, a jego głos wydał się Rosie jeszcze

bardziej owłosiony niż owo ramię.

Odgarnęła włosy, nieporządnymi kosmykami spadające na

oczy.

- Owszem - odparła. Nieuchronny mechanizm

ustawicznych powtórzeń, nabyty, jak wiadomo, w

dzieciństwie, sprawił, że Rosie, od najmłodszych lat zmuszona

stawiać czoło zaborczej nadopiekuńczości czterech starszych

braci, przyswoiła sobie maniery suwerennej greckiej bogini. I

chociaż mogła się salwować ucieczką - od dzieciństwa

świetnie biegała - skierowała się do swego gruchota z gracją

Artemidy, bogini, która na pewno posiadałaby na własność tę

diabelną aleję. Z godnością zasiadła za kierownicą i ruszyła w

dół ulicy, łaskawie wykonawszy w kierunku kierowcy pewien

gest palcami, do złudzenia przypominający figę.

- Dzień dobry.

Ręka przyozdobiona wściekle pomarańczowymi

paznokciami z wężową gracją wślizgnęła się w lekko

uchylone drzwi biura Beniamina Taylora.

Ben sięgał właśnie po kubek gorącej świeżej kawy, gdy w

ślad za ręką do pomieszczenia, pełniącego zarazem funkcję

sekretariatu, poczekalni dla klientów i parzalni kawy, wsunęła

się również głowa jego byłej żony, Meredith. Usta Meredith

miały ten sam wściekle pomarańczowy odcień co paznokcie.

Nowa szminka, nowe paznokcie. Meredith skończyła

zapewne z tym, jak-mu-tam-Dexterem, i wracała do korzeni,

szukając pociechy i ukojenia. A może nawet postanowiła na

stałe wrócić do tego kochanego Bena, który zawsze wszystko

świetnie rozumie i zawsze jest na zawołanie.

- Nie będzie dzień dobry?

Usta Meredith wykonały zgrabny ciup, a Ben, wciąż

jeszcze w owym mętnym stanie, w jakim znajduje się

człowiek, zanim wypije rano pierwszy łyk kawy, pomyślał, że

ten ciup skondensował pomarańczowe usta jego byłej żony w

grudkę rozżarzonej lawy.

- Dobry - burknął i szybko wypił łyk kawy. Boże,

pomyślał, spraw, by ta wrząca lawa nie wpadła na pomysł

ucałowania mnie.

- No, trochę lepiej - odparła Meredith, wchodząc do biura,

a Ben aż skurczył się wewnętrznie, bo reszta jego byłej żony

spowita była w boleśnie kolorowe, krwistopomarańczowo-

błękitnozielone kimono.

Tak było zawsze. Gdy Meredith porzucała kolejnego

narzeczonego, bądź też on porzucał ją, jego była żona

porzucała zarazem swój dotychczasowy wygląd. Orientalny

image oznaczał więc tylko jedno - epoka tego, jak-mu-tam-

Hextera, skończyła się definitywnie.

Meredith spojrzała uważnie na lampę stojącą w kącie koło

drzwi.

504. Collins Colleen - Mężczyzna jest z Marsa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: