Sanderson Gill - Romantyk czy podrywacz.pdf

(647 KB) Pobierz

Kobieta z ambicjami

GILL SANDERSON

Romantyk

czy podrywacz?

Tytuł oryginału: The Time is Now

144430570.048.png

144430570.049.png

144430570.050.png

144430570.051.png

144430570.001.png

144430570.002.png

144430570.003.png

144430570.004.png

144430570.005.png

144430570.006.png

144430570.007.png

144430570.008.png

144430570.009.png

144430570.010.png

144430570.011.png

144430570.012.png

144430570.013.png

144430570.014.png

144430570.015.png

144430570.016.png

144430570.017.png

144430570.018.png

144430570.019.png

144430570.020.png

144430570.021.png

144430570.022.png

144430570.023.png

144430570.024.png

144430570.025.png

144430570.026.png

144430570.027.png

144430570.028.png

144430570.029.png

144430570.030.png

144430570.031.png

144430570.032.png

144430570.033.png

144430570.034.png

144430570.035.png

144430570.036.png

144430570.037.png

144430570.038.png

144430570.039.png

144430570.040.png

144430570.041.png

144430570.042.png

144430570.043.png

144430570.044.png

144430570.045.png

144430570.046.png

144430570.047.png

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Po prostu stój za mną i przypatruj się - powiedziała

Jane Cabot, doświadczona instrumentariuszka, do studentki

medycyny Mary Barnes. - Postaram się wyjaśniać ci na bie-

żąco, co i dlaczego robię. Ale jeśli nie zdążę, to pamiętaj,

żeby mnie o to potem spytać.

- Muszę zapamiętać tyle różnych rzeczy - odparła Mary

z westchnieniem. - Pierwszy raz będę przy operacji; mam

nadzieję, że nic mi się nie pomyli. Zwykle na wszelki wypa-

dek noszę ze sobą notatnik.

- To niezły pomysł, ale nie w otoczeniu antyseptycznym.

- Jane widziała notatnik, gdy obydwie szorowały ręce, ale

oczywiście nie zabrały go do sali operacyjnej. - Nie martw

się, wszystko pójdzie dobrze. Spróbuj się odprężyć.

- Doktor Steadman jest podobno bardzo surowy i wyma-

gający...

- Jest po prostu świetnym chirurgiem i pilnuje, żeby

wszystko było jak należy. Ale przecież ty dopiero się uczysz.

- Dzień dobry, Jane, dzień dobry, doktorze Lane. - Ed-

mund Steadman wkroczył do sali w towarzystwie dwóch

studentów i skinął głową anestezjologowi. Był niskim męż-

czyzną po pięćdziesiątce, o szerokich ramionach i krzaczas-

tych brwiach. - Histerektomia - rzucił. - Diagnoza: włók-

niakomięśniak maciczny. - Nie podnosząc wzroku, wyciąg-

nął rękę i gdy Jane podała mu skalpel, dokonał pierwszego

nacięcia.

Ta operacja przebiegła bez zakłóceń, za to następna - usu-

nięcie torbieli wokół gruczołu Bartholina - poważnie się

opóźniła. Doktor Steadman stał bez słowa, z zaciśniętymi

gniewnie ustami, gdy w sali nareszcie pojawił się anestezjo-

log wraz z pacjentką na wózku.

- Przepraszam, coś, nas zatrzymało - powiedział doktor

Lane bez zbytniej skruchy w głosie.

- Miło pana widzieć - odrzekł z przekąsem chirurg. -

Mogę wreszcie zacząć?

- Edmundzie, poznaj Mary Barnes, studentkę na praktyce

- zwróciła się Jane do doktora Steadmana. - Dziś po raz

pierwszy była przy operacji i jest trochę wystraszona.

- Pamiętam mój własny pierwszy raz i wiem, że to może

być mały wstrząs - odrzekł. - Ale jeśli będziesz słuchać siostry

Cabot, to zostaniesz tak dobrą instrumentariuszką jak ona.

Gdy odszedł, Jane usłyszała, jak Mary oddycha z ulgą.

- No widzisz, on też jest człowiekiem - rzekła z uśmie-

chem. - Chodź, zdejmiemy te zielone ubranka. Ty zameldu-

jesz się z powrotem na oddziale, a ja skoczę do stołówki.

- Jesteś wobec niego taka bezpośrednia. Ja bym chyba

nie śmiała.

Na korytarzu przyłączył się do nich Henry Lane.

- Po prostu długo razem pracujemy, więc wiele mi wy-

bacza - odparła Jane, wzruszając ramionami.

- Jeśli mowa o Steadmanie, to wybacza ci więcej niż

komukolwiek innemu - wtrącił złośliwie Lane. Był krępym

mężczyzną przed czterdziestką, na którego twarzy malował

się wyraz wiecznego niezadowolenia. - Dobrze, że niedługo

stąd odchodzę. Zrobił taką aferę z mojego małego niedopa-

trzenia, jakby Bóg wie co się stało.

- Miej pretensje do siebie, Henry, nie do niego. Żaden

kompetentny anestezjolog nie dopuściłby do takiej sytuacji.

- Kwestionujesz mój profesjonalizm? A zresztą, co ty

tam wiesz, jesteś tylko instrumentariuszką.

- Nie „tylko" instrumentariuszką, ale dobrą instrumenta-

riuszką - poprawiła go ostro. - Wszyscy mamy swoje zada-

nia w sali operacyjnej i byłoby dobrze, gdybyśmy mogli na

sobie polegać.

Rzuciwszy jej gniewne spojrzenie, Henry jak niepyszny

odwrócił się i odszedł bez słowa, co bardzo ucieszyło Jane,

bo za nim nie przepadała. Wprawdzie nie była kłótliwa z na-

tury, lecz wiedziała, że aby przetrwać na tym świecie, trzeba

umieć bronić swego i obstawać przy tym, w co się wierzy.

Wszedłszy do stołówki, rozejrzała się wokół, ale nie do-

strzegła nikogo znajomego. Kupiła sobie sałatkę i usiadła

przy pierwszym wolnym stoliku. Pięć minut później przy-

siadł się do niej Edmund Steadman.

- Kalorie, Edmundzie, kalorie! - Z udawaną zgrozą pa-

trzyła na jego tackę: duży kawał pieczeni wołowej, fura zie-

mniaków, podwójna porcja puddingu.

- Muszę się solidnie posilić. Po południu mamy mnóstwo

roboty. - Edmund półżartem powiedział kiedyś Jane, że sto-

łówka jest nie żołądkiem, tylko mózgiem szpitala i że można

się w niej zapoznać ze wszystkimi najświeższymi ploteczka-

mi. - Pewnie już słyszałaś, że Lane odchodzi? Wreszcie się

od niego uwolnię. Ten facet to zagrożenie dla pacjentów.

- Ciszej, Edmundzie, zachowuj się jak profesjonalista. -

W głosie Jane pobrzmiewała lekka przygana. - Nie powinie-

neś narzekać na innych lekarzy w obecności personelu.

- Masz rację, ale irytuje mnie jego niekompetencja. - Ze

smakiem jadł pieczeń. - Wiesz, strasznie brakuje mi Judy.

- Mnie też. Dzwoniłam do niej wczoraj wieczorem. Pro-

siła, żeby cię pozdrowić.

Judy Parsons była anestezjologiem w zespole Edmunda,

zanim zastąpił ją Lane. Ona, Edmund i Jane tworzyli zgraną

trójkę i niemal rozumieli się bez słowa. Niestety, Judy poszła

na roczny urlop macierzyński. .

- Wiadomo już, kto zastąpi Henry'ego? - spytała Jane.

- Niejaki David Kershaw ze szpitala Przemienienia Pań-

skiego w Birmingham. Podobno znakomity. Mam nadzieję,

że się z nim dogadamy i znów stworzymy świetny zespół.

O szóstej Jane przebrała się w spodnie, sweterek i żakiet,

i energicznym krokiem ruszyła do budynku kotłowni, gdzie

pozostawiła rower pod czujnym okiem zawiadującego nią

Herberta. Zawsze, gdy pogoda była ładna, unikała jeżdżenia

samochodem. Po ciężkim dniu pracy w sali operacyjnej ro-

werowa przejażdżka do odległego o niespełna osiem kilome-

trów Challis, gdzie mieszkała, była dla niej świetnym ćwi-

czeniem fizycznym, a zarazem odprężeniem.

Przywitała się z Herbertem, wsiadła na rower i włożyła czer-

wony kask. Robiła to od czasu, gdy uczestniczyła w operacji

czternastoletniego rowerzysty, który doznał pęknięcia czaszki.

Jadąc na skróty, szybko dotarła do domu, który wynajmo-

wała wraz z dwiema koleżankami: Sue, położną, i Megan,

młodszą lekarką na oddziale ginekologii. Mieszkały razem od

dwóch łat i wszystkie trzy pracowały w tym samym szpitalu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Shelton Helen - Randka w ciemno.pdf (684 KB)
Scott Elisabeth - Szpital na prowincji.pdf (601 KB)
Roberts Alison - Rywale.pdf (304 KB)
Roberts Alison - Odwaga na pokaz.pdf (554 KB)
Roberts Alison - Jedyny w swoim rodzaju.pdf (534 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin