Polakowa Tatiana - Żenia i Anfisa 02 - Mąż do zadań specjalnych.pdf - Polakowa Tatiana - c0llin

Polakowa Tatiana

Mąż do zadań specjalnych

Z rosyjskiego przełożyła Ewa Skórska

Tytuł oryginału Na dieto so swoim mientom

„Noc była parna" - napisałam i popatrzyłam w okno niewidzącym wzrokiem. No dobra, to

chyba nie najlepszy początek kryminału. To może tak: „Noc była letnia i parna"... Albo „Była

letnia, parna noc...". Rany, co ja z tą nocą?! Do licha z pierwszym zdaniem, najlepiej od razu

przejść do rzeczy, czyli do trupa... „Zaczęła ostrożnie schodzić krętą ścieżką i wkrótce

znalazła się nad jeziorem...".

- Ciociu Anfiso! - dźwięczny głosik ściągnął mnie z powrotem na werandę dużego domu. W

otwartym oknie pojawiła się twarz Lelki, sześcioletniej córki mojej przyjaciółki, u której

wypoczywałam na daczy.

- Cześć - powiedziałam, z ulgą rzucając długopis i odsuwając zeszyt.

- Cześć - uśmiechnęła się Lelka, okazując brak górnych jedynek i ogromną radość na mój

widok. - Pisze ciocia?

- spytała i zrobiła śmieszną minkę.

- Próbuję - westchnęłam. - A gdzie są wszyscy?

- Śpią. Ciocia Żenia w hamaku, mama w komórce, tam jest chłodniej. A mnie się nudzi -

wyznała Lelka i popatrzyła na mnie wyczekująco.

- Rozumiem - westchnęłam jeszcze raz, a potem podrapałam się po głowie i dyplomatycznie

zaproponowałam:

- Na kąpiel jeszcze za wcześnie, woda nie zdążyła się nagrzać...

- A w badmintona? - zapytała z nadzieją Lelka (tak naprawdę ma na imię Olga, ale wszyscy

mówią na nią Lelka). Gra w badmintona z sześciolatką to dopiero porywające zajęcie, ale

zawsze lepsze, niż siedzieć na werandzie w środku upalnego lata i próbować napisać

kryminał, gdy wszyscy chrapią w chłodnych, zacisznych miejscach.

- No to chodźmy - skinęłam głową i wstałam zza stołu.

Lelka pisnęła z radości. Wyjrzałam przez okno, nie zobaczyłam w pobliżu żywej duszy,

usiadłam na parapecie i zręcznie zeskoczyłam na ścieżkę, posypaną żwirem, wywołując

okrzyk zachwytu mojej sześcioletniej przyjaciółki.

- Ale super! - powiedziała. Wzięłam ją za rękę i poszłyśmy na trawnik przed domem. W

cieniu dwóch ogromnych lip, w hamaku, z książką na twarzy drzemała Żeńka. Słysząc nasze

głosy, wyjrzała spod lektury i zapytała leniwie:

- Jak tam praca?

- Nijak.

- No jak to, przecież chciałaś... - Żeńka uniosła się, obrzucając mnie surowym spojrzeniem.

- Cicho! - syknęłam, tłumiąc w zarodku próbę prawienia mi kazań.

Żeńka machnęła ręką i znów położyła książkę na twarzy. Zaskoczona odczytałam tytuł i

autora: J. Joyce „Ulisses". Podeszłam i wzięłam dzieło do ręki - było otwarte na jedenastej

stronie, a przecież wczoraj leżało na ławce z zakładką na piętnastej!

- No coś ty, czytasz od tyłu? - zapytałam.

- W przypadku arcydzieł nie ma znaczenia, jak je czytasz. Są takie uniwersalne.... Gracie w

badmintona?

- No...

- Aha, czyli praca...

- Zamknij się - warknęłam ze złością. Żeńka miała rację, a przyznawanie bliźniemu racji

zawsze jest przykre.

Pomysł przyjechania na daczę wyszedł od Żeńki. Miała urlop i chciała go spędzić w

Hiszpanii, ale zabrakło jej pieniędzy.

Wymyśliła więc, że poleci do Anapy nad Morzem Czarnym, ale niespodziewanie poznała

mężczyznę swoich marzeń i zakochała się, a gdy miłość przeminęła, pieniędzy nie zostało jej

nawet na samolot. Siedzenie przez całe wakacje w gorącym mieście to żadna przyjemność,

więc Żeńka postanowiła skorzystać z gościnności swojej przyjaciółki Wiery, która miała tę

jeszcze zaletę, że posiadała daczę. Spędzałyśmy więc urlop z Wierą i jej córką na wsi, a ja w

tym czasie próbowałam zacząć pracę nad kryminałem. Do dziesiątego października

powinnam oddać tekst do wydawnictwa, a ciągle nie mogłam wyjść poza pierwsze zdanie. W

poniedziałek mój mąż wybył w podróż służbową i miałam nadzieję, że pozostawiona sama

sobie w końcu wezmę się do roboty, ale nic z tego nie wyszło: słupek rtęci skoczył do

dwudziestu ośmiu stopni i dwa dni przeleżałam na balkonie, pogrążając się w bezmyślnej

bezczynności. To znaczy, myślałam o różnych rzeczach, ale nie miały one nic wspólnego z

kryminałem.

I wtedy pojawiła się Żeńka. Natrętnie zadzwoniła do drzwi, a ja poczłapałam otworzyć, senna

jak mucha.

- Co robisz? - zainteresowała się przyjaciółka, cmokając mnie w nos.

- Nic.

- A kryminał?

Westchnęłam ciężko i wzruszyłam ramionami.

- Jasne - Żeńka rozsiadła się przy kuchennym stole, po chwili zastanowienia wyjęła z lodówki

piwo w puszce, wypiła i powiedziała: - Nasi klasycy lubili latem tworzyć na łonie natury. W

majątku rodowym, w ostateczności w jakimś tam Pieriediełkinie.

- Dobrze im było.

- No właśnie. A Wierka zaprasza na działkę. Rzeczka, las, jednym słowem, natura.

Skoczymy? Nawet jak nie napiszesz kryminału, to przynajmniej się opalisz.

- Powinnam pracować - obraziłam się.

- A pracuj sobie na zdrowie! Dom jest duży, miejsca starczy dla wszystkich. Możesz sobie

siedzieć na werandzie, słuchać

śpiewu ptaków i pracować. Pojedziesz ze mną? Wierka jest w porządku, ale straszna

nudziara, no pomyśl, co ja tam będę robić?

- Ależ popracuj sobie! - powiedziałam złośliwie. - Napisz opowiadanie albo serię artykułów

do własnej gazety...

- Nie mogę, mam urlop i jako grzeczna dziewczynka w czasie urlopu wypoczywam, a

opowiadanie już napisałam. O mrówce. Przeczytam ci, chcesz?

To było coś nowego, zwykle Żeńka pisała o kotach albo psach.

- Dawaj - zezwoliłam. Opowiadanie było krótkie, spodobało mi się. Pochwaliłam przyjaciółkę

i spróbowałam sobie przypomnieć, który z klasyków tworzył latem na łonie natury.

- Pojedziesz? - zapytała żałośnie Żeńka, a ja skinęłam głową.

Tego samego dnia wieczorem byłyśmy już na daczy. Gościłam tu tylko raz, dwa lata temu, i

jak się okazało, przez ten czas sporo się zmieniło: zamiast rozpadającej się chałupki wznosił

się solidny dom z bali, z ogromną werandą i facjatką. Ogrodzenie, rzeźbiona furtka, ogródek,

trawnik i niedawno stworzone klomby świadczyły o tym, że dacza jest ulubionym miejscem

wypoczynku właścicieli. Co prawda sam właściciel bywał tu rzadko - mąż Wierki, Igor,

kierował własną firmą i w czasie urlopu kontaktował się z rodziną głównie przez telefon.

Dlatego Wierka tak się ucieszyła na nasz przyjazd; jej dom stał na uboczu, nie przyjaźniła się

z miejscowymi i nudziła się jak mops.

Tydzień zleciał nie wiadomo kiedy, opaliłam się wspaniale, ale nie napisałam ani jednego

zdania, choć każdego dnia obiecywałam sobie solennie, że wezmę się do roboty. Jednym

słowem normalka. „Jeszcze mam czas" - pocieszałam się w myślach. Mrugnęłam do Lelki i

wzięłam rakietkę.

Gra szybko się dziewczynce znudziła, ale mnie strasznie nie chciało się wracać na werandę.

Właśnie próbowałam wymyślić jakieś ważne zajęcie, gdy na ganku stanęła Wiera i zawołała:

- Hej, dziewczyny, idźcie do sklepu po chleb!

- I po lody? - ucieszyła się Lelka.

- Po lody też może być.

- Idziemy? - pociągnęła mnie za rękę.

- Chodźmy - skinęłam głową i poszłyśmy.

Do wsi było z pół kilometra. Szłyśmy gęsiego, Lelka przede mną, wymachując siatką, ja z

tyłu, przyglądając się skowronkowi. Po prawej zaczynały się pola kołchozu, po lewej stała

równa ściana młodych świerków.

- Ciocia Tonia, od której bierzemy mleko, powiedziała, że w młodniaku jest dużo grzybów.

- Gdzie? - nie zrozumiałam.

- O, tutaj - wyjaśniła Lelka, pokazując palcem w lewo i spochmurniała: - O, samochód tam

stoi.

Rzeczywiście, w cieniu, obok piaszczystej drogi stał srebrny lanos, pusty. Na grzyby chyba

jeszcze za wcześnie, ale może właściciel postanowił się przejść? W sumie nie było nic

dziwnego w tym, że stał tu samochód, a jednak Lelka zastygła i powiedziała, ściągając brwi:

- Widziałam go już.

- Samochód? - nie zrozumiałam. - To pewnie kogoś ze wsi.

- Nie. Widziałam go wcześniej - dziewczynka przestępowała z nogi na nogę, patrząc na mnie

ponuro.

- Takich samochodów jest całe mnóstwo - powiedziałam, nie rozumiejąc zainteresowania tym

autem.

- Widziałam go we śnie - wyszeptała Lelka, najwyraźniej przestraszona.

- We śnie?

- Tak. Tak mi tata powiedział, że we śnie...

Wtedy zza drzew z głośnym szczekaniem wyskoczył pies. Lelka krzyknęła zaskoczona,

przytuliłam ją, a owczarek niemiecki obiegł nas dookoła i przestał się nami interesować.

Minutę później pojawił się pastuch, na nasze powitanie odpowiedział skinieniem głowy i

ochrzanił psa.

- Przestraszyłaś się? - spytałam Lelkę.

- Nie, psów się nie boję - odparła dumnie.

Godzinę później piłyśmy herbatę na werandzie. Lelka pobiegła się bawić z koleżankami, a my

siedziałyśmy, nie mogąc się zmusić do tego, żeby wstać i pójść nad rzekę. Rozmawiałyśmy

leniwie, wachlowałyśmy się ręcznikami i skarżyłyśmy na upał. W końcu Wierka zaczęła

sprzątać ze stołu.

- Będziesz pracować czy idziesz nad rzekę? - spytała mnie. Żeńka nastawiła ucha, a ja

odparłam z rezygnacją:

- A jak tu pracować w taki upał?

- Też prawda. Lepiej idźcie się kąpać, a ja pozmywam i trochę się prześpię. Tak się czuję,

jakby mi ktoś cegłą przyłożył, głowa mnie boli i nawet mi się nie chce na nic patrzeć.

Wtedy dał się słyszeć szum przejeżdżającego samochodu i Wierka mimo wszystko spojrzała

w tamtą stroną, ja również. Za oknem przemknął ten sam lanos, którego widziałyśmy obok

lasku. Pojechał w kierunku rzeki. Nie było w tym nic dziwnego, tam jest most, a za nim duża

wieś i samochody czasem tędy przejeżdżają, chociaż do wsi prowadzi asfaltowa droga prosto

od szosy. Jednak Wierka zamarła z filiżankami w rękach i ściągnęła brwi, zupełnie jak jej

córka półtorej godziny temu.

- Co ci jest? - spytała Żeńka, która zawsze musi wszystko wiedzieć.

- A nic - odparła niejasno Wierka, odprowadzając samochód wzrokiem.

- Stał przy lasku - wtrąciłam się, chociaż nikt mnie o nic nie pytał. - Jak szłyśmy po chleb.

- W Stiepanowie jest dużo urlopowiczów - oznajmiła Żeńka z mądrą miną. I pewnie na tym

byśmy skończyły temat, gdyby nie to, że samochód znów pojawił się pod oknami. Przejechał

bardzo powoli i tym razem mogłam zobaczyć kierowcę - jasnowłosego chłopaka, mniej

więcej dwudziestopięcioletniego, w jaskrawożółtej koszuli.

- To on - oznajmiła Wierka.

- Kto? - spytała czujnie Żeńka, która jako dziennikarz nie mogła nie zadawać głupich pytań.

- Ten facet - odparła Wierka, mistrzyni durnych odpowiedzi.

- No i co? - nie poddawała się jedna moja przyjaciółka, a druga odpowiedziała:

- Nic. Tylko jakoś tak... Czuję niepokój.

Rozmowa dwóch kretynek. A ja zamiast je olać, sposępniałam i spytałam Wierkę:

- Ale czemu niepokój? To znaczy, w jakiej sprawie?

- Widziałam tego chłopaka - odparła. - W zeszłym tygodniu, w mieście. Poszłam do sklepu, a

on za mną... a potem kręcił się na podwórku.

- Myślisz, że cię śledził? - wytrzeszczyła oczy Żeńka. Ta myśl nawet Wierce wydała się

głupia, spojrzała z powątpiewaniem i opędziła się:

- A idź ty...

- No to co w takim razie? - indagowała Żeńka, której najwyraźniej sprawiało to przyjemność.

- A skąd ja mam to wiedzieć? Szedł za mną, zobaczyłam go przypadkiem w witrynie. A

potem kręcił się po podwórku. I dzisiaj jest we wsi.

- Trochę dużo jak na zbieg okoliczności - powiedziałam rozsądnie. - Jeśli oczywiście nic ci

się nie pomyliło i to faktycznie ten sam chłopak...

- Może i pomyliło, wtedy był bez samochodu.

- A może się zakochał? - zasugerowała Żeńka, która od czasów wczesnej młodości miała

skłonność do romantycznych bredni. - Od pierwszego spojrzenia? Zobaczył cię i... - w tym

momencie nieco oklapła, ponieważ Wierka stała naprzeciwko niej i nawet Żeńce ten pomysł

nie wydawał się zbyt prawdopodobny. Nie żeby nasza Wierka była jakąś potworą, co to, to

nie. Tylko jest strasznie nudna, co przekłada się na bycie dobrą żoną i troskliwą matką, no i

jest starsza ode mnie i od Żeńki, więc dla chłopaka z lanosa mogła być najwyżej ciotką. - No

co? - odchrząknęła Żeńka, nie mając zamiaru poddawać się bez walki. - To się zdarza

- popatrzyła na mnie wyzywająco, jakby spodziewała się, że zacznę zaprzeczać.

- Chodźmy się wykąpać - zaproponowałam pojednawczo i obie przyjaciółki zgodziły się ze

mną. Wierka postanowiła pójść jednak z nami mimo bólu głowy.

Kilka minut później już szłyśmy w kierunku rzeki. Niezbyt szeroka, w kilku miejscach

przypomina strumień, za to jest wyjątkowo czysta. Cywilizacja niemal nie tknęła tego

miejsca, ponadto rzeczkę zasilały podziemne źródła, co tłumaczyło, dlaczego woda jest zimna

nawet przy trzydziestostopniowym upale. Po piaszczystej ścieżce zeszłyśmy do tej części,

którą miejscowi nazywają Okrągłą Głębiną. Dzieci z piskiem i chlapaniem pluskały się i

nurkowały przy brzegu, podnosząc z dna muł - w odróżnieniu od nas siedziały tu od rana do

nocy. Żeńka skrzywiła się i popatrzyła na nas.

- Chodźmy na Dużą Głębinę - skinęła głową Wierka i poszłyśmy.

Duża Głębina wcale nie jest bardzo duża, ale uważa się ją za głęboką i dzieciaki tu nie

przychodzą, dorośli również zjawiają się niezbyt często. Od wsi szło się tu ponad kilometr, za

to od domu Wierki było bardzo blisko, tylko należało podejść od innej strony, co oznaczało,

że teraz musiałyśmy nadłożyć drogi. Mnie to nie martwiło, miałam słomiany kapelusz,

chroniący twarz przed słońcem, właśnie zjadłam trzy pierogi z truskawkami i spacer mi się

przydał, za to Żeńka nie mogła się powstrzymać od komentarzy.

- Trzeba było iść przez ogródek - warknęła.

- No to czemu nie poszłaś?

- Bo myślałam, że idziemy nad Okrągły.

- No to i my myślałyśmy tak samo, nie?

Przed nami pojawiły się krzaki wierzby i wkrótce rozbierałyśmy się już na płaskim brzegu.

- Ale ziiimna... - mruknęła Żeńka, wkładając stopę do wody. Skuliła się, postała, jakby

nasłuchując, a potem rozpędziła się i wbiegła do wody, podnosząc słupy rozbryzgów.

- Wariatka - pokręciła głową Wierka i usiadła na trawie. Spojrzałam na nią, potem na Żeńkę,

której głowa już pojawiła się na powierzchni i ostrożnie weszłam do rzeki. Nie lubię

gwałtownie skakać do wody, zanurzenie się zajęło mi całe pięć minut.

- Zróbmy wyścigi do tamtego brzegu! - zawołała Żeńka.

Pomysł mi się spodobał, odkrzyknęłam: „Dobra!" i podpłynęłam do przyjaciółki. Żeńka miała

więcej zapału niż umiejętności, szybko ją wyprzedziłam, a wtedy ona od razu straciła

zainteresowanie zawodami.

Skierowała się w stronę brzegu zarośniętego sitowiem i udając, że nie zwraca na mnie uwagi,

zanurkowała.

Przekręciłam się na plecy i leżałam tak, z rozrzuconymi rękami. Ze stanu absolutnej błogości

wyrwał mnie wrzask Żeńki. Darła się tak, że przerażona gwałtownie przekręciłam się na

brzuch, zapominając zamknąć usta. Żeńka stała po pierś w wodzie, tłukła w nią rękami i darła

się jak opętana.

- Czego tak wrzeszczysz? - zapytałam z wyrzutem, podpływając bliżej i dopiero wtedy

zwróciłam uwagę na twarz przyjaciółki. Wyglądała jak w szoku: wykrzywione usta,

wytrzeszczone oczy, a w nich takie przerażenie, że już sama miałam wrzasnąć, ale w porę się

opamiętałam i spytałam tylko: - Oszalałaś?

- Zabierz mnie stąd! - rozkazała Żeńka, niespodziewanie odzyskując przytomność. Zobaczyła

Wierkę, która właśnie wskoczyła do wody i zawołała do niej rozpaczliwie: - Nie podpływaj

tu!

- Żmija? - domyśliłam się i wzdrygnęłam. Żeńka złapała mnie za rękę i pomknęła do brzegu,

szczękając zębami. Chwilę później już stałyśmy na piasku, ja i Wierka szybko obejrzałyśmy

Żeńkę, nie znalazłyśmy na jej ciele żadnych zmian i się zdenerwowałyśmy.

- No i czego żeś się darła, wariatko? - zapytałam ze złością. Wierka, z natury dobra, spojrzała

na mnie z wyrzutem,

i powtórzyła to samo pytanie, tylko łagodniej i z pominięciem epitetu. Żeńka znów się

zatrzęsła, a Wierka zasugerowała:

- Pijawki?

- W rzece nie ma pijawek - ucięłam.

- Dlaczego? - nie uwierzyła Wierka.

- Skąd mam wiedzieć, nie ma i już.

- Na pewno? - powątpiewała Wierka, a Żeńka niespodziewanie wrzasnęła:

- Idiotki głupie, tam jest topielec!

- Co? - otworzyłyśmy usta ze zdumieniem.

- Topielec - powtórzyła Żeńka i odetchnęła z ulgą, jakby pozbyła się ogromnego ciężaru.

Przez minutę stałyśmy, gapiąc się na siebie, w końcu udało mi się wykrztusić:

- Myślisz, że to zabawne?

- Myślisz, że żartuję? - odparowała Żeńka, próbując powoli dojść do siebie. Nadal się trzęsła i

była blada.

- No? - ściągnęłam brwi.

Polakowa Tatiana - Żenia i Anfisa 02 - Mąż do zadań specjalnych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: