(Georgian 01) - Bez serca - Mary Balogh.pdf - Balogh Mary - weronika.dlubacz

Zaprawdę, moje dziecko - powiedziała lady Sterne do swojej chrześnicy -

musisz teraz poważnie pomyśleć o sobie. Zawsze myślałaś o rodzinie, najpierw

o mamie, świeć Panie nad jej duszą, potem o ojcu, świeć Panie nad jego duszą, a

potem o bracie i siostrach. Teraz Wiktor jest pełnoletni i odziedziczył należną

mu spuściznę, Charlotte wyszła za mąż, Agnes jest piękna jak wiosna o poranku

i gdy tylko znajdziemy jej jakiegoś godnego dżentelmena, chętnie wyjdzie za

mąż, a Emilia... Nie możesz, dziecko, zadręczać się swoją najmłodszą siostrą.

Najwyższa pora, żebyś pomyślała o własnych sprawach.

Lady Anna Marlowe obserwowała swoją siostrę z drugiego końca salonu

mody. Zwoje materiałów, jedwabiu i błyszczącego atłasu, leżały na stołach,

niektóre jeszcze nierozpakowane. Musiała przyznać, że było w tym coś

ekscytującego; wyobrażanie sobie, jak będą wyglądały nowe suknie, jak się

będzie w nich chodzić, sprawiało jej niemałą przyjemność.

- Agnes ma osiemnaście lat, ciociu Marjorie - powiedziała - a ja

dwadzieścia pięć, i właściwie nie mam już widoków na zamążpójście. Stoję,

że się tak wyrażę, w kącie.

- I niestety jestem przekonana, że odpowiada ci ten „kąt" - rzekła ostro

lady Sterne. - Życie, moje dziecko, szybko mija, a z upływem lat biegnie coraz

szybciej, wierz mi. Ogarnia cię coraz większy żal na myśl, co mogłaś zrobić, a

czego nie zrobiłaś. Na znalezienie męża nie jest

jeszcze za późno, ale za rok, dwa mogą być z tym trudności. Mężczyźni nie

szukają matek dla swoich dzieci wśród kobiet dobiegających trzydziestki - bo

oni tym właśnie się kierują. Masz w sobie, Anno, tyle ciepła i miłości.

Powinnaś szukać mężczyzny, którego obdarzysz tą miłością i który ją

odwzajemni. Nie mówię już o pozycji społecznej i poczuciu bezpieczeństwa.

Rozmowa zeszła na sprawy domowe. Wiktor, jedyny brat Anny,

obchodził niedawno dwudzieste pierwsze urodziny. Po skończeniu uni-

wersytetu i otrzymaniu rodowego tytułu, z którym jeszcze nie zdążył się

oswoić, stał się prawowitym hrabią Royce. Ojciec zmarł przed rokiem i

Wiktor wróci niebawem do domu i przejmie pełną odpowiedzialność za

rodzinę. Niedawno się zaręczył. Gdzie ona, Anna, się podzieje? -

zastanawiała się. A Agnes i Emilia? Nagle ten dom przestanie być ich

domem. Nie sądziła, by Wiktor czy Konstancja chcieli się ich pozbyć. Lecz

żadne młode małżeństwo nie lubi lokatorów we własnym domu, zwłaszcza

gdy tym lokatorem jest stara panna.

A ona była starą panną. Wsparła o kolana splecione mocno dłonie. Nie

mogła wyjść za mąż. Na myśl o tym jej oddech stał się szybszy, a w

skroniach poczuła ból. Wałczyła z zawrotem głowy.

- Spełniając, ciociu, twoje życzenie, sprowadziłam Agnes do Londynu -

powiedziała. - Tutaj zapewne szybciej niż w okolicach Elm Court znajdzie

odpowiedniego męża. Będę rada, jeśli przynajmniej ona będzie szczęśliwa.

- O Boże, moje dziecko - rzekła matka chrzestna - nalegałam, żebyście

obie tu przyjechały i znalazły sobie mężów. Ty przede wszystkim. Jesteś moją

chrześniaczką - jedyną zresztą. Agnes to tylko córka mojej drogiej Lucy. Ale

cieszę się, że nazywasz mnie ciotką, choć nią nie jestem. Widzę, że pani

Delacroix skończyła właśnie zdejmować miarę. - Ciotka wstała. - Chciałabym,

żebyś i ty zamówiła trochę eleganckich strojów. Wybacz mi moją

bezceremonialność, ale wyglądasz trochę prowincjonalnie. Nawet twoja

spódnica na obręczach powinna być dwukrotnie szersza.

- Większe obręcze wyglądają po prostu śmiesznie - powiedziała Anna.

Śmiesznie, ale nadzwyczaj kobieco i ładnie, pomyślała.

Matka chrzestna nie omieszkała przypomnieć Annie, że z Agnes nie łączy ją

właściwie żadna rodzinna więź. Czy można zatem liczyć na to, że ciotka

wprowadzi Agnes na salony, gdzie dziewczyna będzie miała szansę poznać

odpowiedniego kandydata na męża? Czy nie jest to zadaniem jej, Anny? Och,

jakby to było cudownie ubrać się w te modne stroje i choć parę razy wystąpić w

nich na londyńskich salonach.

„Wrócę. I oczywiście zastanę cię tutaj. Pamiętaj, Anno, że jesteś moja.

Duszą i ciałem". Te słowa huczały jej w głowie, jakby wypowiadał je ktoś

stojący obok. Przed rokiem padły z ust pewnego mężczyzny w Elm Court. To

było dawno, dawno temu. I daleko stąd. Nie wrócił. Mam dopiero dwadzieścia

pięć lat, pomyślała Anna..i doprawdy, tak mało radości zaznałam w życiu.

Prawie wcale... Poza tym nie zamierzałam szukać męża. Nie, nigdy nie wyjdę

za mąż, cóż więc szkodzi, jeśli się trochę zabawię...

- Może masz rację - rzekła, wstając. - Sprawię sobie parę nowych strojów,

żeby nie przynieść ci wstydu, gdy raz czy dwa będę ci towarzyszyć.

- O Boże, moje dziecko - westchnęła matka chrzestna. - Jesteś tak

ładna, że trudno byłoby się ciebie wstydzić. Ale moda to rzecz bardzo

ważna. Chodź. - Wsparła się o jej ramię i ruszyła w drugi koniec sali.

- Kujmy żelazo póki gorące, zanim opadną cię wątpliwości.

Agnes stała w pąsach, oczy jej błyszczały, choć wykrzykiwała jed-

nocześnie, że nie potrzebuje aż tylu strojów. Madame Delacroix obstawała

jednak przy swoim: dla młodej damy z jej sfery, która zaczyna bywać w

wielkim świecie, strój jest rzeczą pierwszorzędnej wagi.

Anna cieszyła się z całego serca radością siostry. Agnes miała osiem---naście lat i

od dwóch lat była w żałobie - najpierw po śmierci mamy, potem taty. Długo

żyli w ubóstwie i Agnes nie miała zbyt wielu powodów do radości.

- Moje dziecko - powiedziała do Agnes lady Sterne - nie możesz

przecież pokazać się kilka razy w tej samej sukni. Madame zna się na

rzeczy. Ponadto ściśle stosuje się do moich instrukcji. No, a teraz kolej

na Annę.

Lady Sterne zapowiedziała, że pokryje wszystkie koszty związane z pa-

romiesięcznym pobytem sióstr w Londynie. Ziszczą się jej marzenia, oznajmiła,

gdy będą jej towarzyszyły dwie młode damy, które wprowadzi w świat. Nie

miała własnych dzieci. Anna przywiozła ze sobą trochę pieniędzy - Wiktor

nalegał na to, albowiem, jak twierdził, upłynie sporo lat, zanim doprowadzi

majątek do kwitnącego stanu.

A może nigdy mu się to nie uda, jeżeli... - Anna odrzuciła od siebie te

czarne myśli. Postanowiła, że przez te dwa miesiące nie będzie się tym trapić.

Zamierzała odpocząć, oderwać się od wszystkiego, co przykre.

Oznajmiła swojej matce chrzestnej, że będzie zapisywać każdy grosz, jaki

ciotka wyda na nią i Agnes; będzie to pożyczka, którą spłaci, kiedy tylko

będzie mogła.

Tak czy owak, stało się: madame Delacroix wzięła ją w obroty. Zdjęła

miarę, obracała, kłuła szpilkami, drapując fałdy sukni. Jednocześnie

omawiała z dwiema innymi klientkami rodzaje materiałów, ozdoby, halki,

wykończenia stanika, zapięcia, rozpięcia. Wszystko to wprawiało Annę w

oszołomienie. Zasznurowano ją znacznie mocniej, niż do tego przywykła, i z

pewnym zakłopotaniem, ale i fascynacją patrzyła na swoje piersi - dzięki

gorsetowi uniosły się, stały się pełniejsze i bardziej kobiece. Obręcze do

sukni, które dopasowała krawcowa, były tak duże, iż Anna obawiała się, że

nie przejdzie przez drzwi.

Wszystko to sprawiało jej jednak ogromną radość.

Jakie to cudowne, myślała, czuć się młodą i wolną. Bo w gruncie rzeczy nie

zaznała ani jednego, ani drugiego. Młodość jakby ją ominęła. Co do wolności...

no tak. Gdyby on wrócił z Ameryki, tak jak przysięgał...

Nie chciała przecież być wolna przez całe życie, tylko przez parę

miesięcy! Na pewno nie będzie miał jej tego za złe - zdecydowała.

Wspaniałe uczucie - przez całe dwa miesiące sycić się młodością i

wolnością.

- Bądź pewna, moje dziecko - powiedziała lady Sterne, gdy wybieranie

sukien dobiegło końca - że ani się obejrzysz, a będziesz czuła brzemię lat.

Miałaś ciężkie życie i bez reszty poświęciłaś się rodzinie. Teraz nadszedł

twój czas. Nie jest jeszcze za późno. Przebóg, zamierzam znaleźć ci

pierwszorzędnego męża, jedynego w swoim rodzaju.

- Wystarczy, jeśli zabierzesz mnie na parę balów i koncertów, ciociu. -

Anna roześmiała się. - Nie zapomnę ich do końca życia. Mąż nie jest mi

potrzebny.

- Tam do licha! - burknęła gniewnie matka chrzestna.

- Chciałbyś, Teo, żebym pokazał się w towarzystwie do połowy

obnażony? - zapytał.

- Nie, w żadnym razie, chłopcze - odrzekł lord Quinn. Łyknął solidny

haust brandy i przez parę chwil rozkoszował się jej smakiem.

- Sporo czasu spędziłem w Paryżu i wiem, jak ubierają się tam mężczyźni i

jak się zachowują. O ile mi wiadomo, nawet tutaj masz reputację eleganta

wyprzedzającego modę. Na szczęście również opinię celnego strzelca i

wytrawnego szermierza i nie można cię podejrzewać...

- Słucham? - Siostrzeniec lekko zmrużył oczy. - Co mianowicie

mógłby ktoś podejrzewać?

Jego wuj uśmiechnął się nieznacznie i z błyskiem uznania w oczach

zmierzył go od stóp do głów. Przyglądał się z rozbawieniem jego upu-

drowanym włosom, zwiniętym równo w dwa wałki po obu stronach głowy, z

tyłu zaś, na karku, związanych w węzeł ozdobiony czarną jedwab-ną wstążką

tworzącą kokardę. Popatrzył na jego ładną, upudrowaną z lekka, skupioną

twarz, cienką warstwę różu na policzkach i mały czarny pieprzyk.

Ciemnoniebieski jedwabny surdut, oblamowany srebrną materią,

wyhaftowany srebrną nicią i odpowiednio usztywniony leżał nienagannie.

Srebrna kamizelka zdobiona błękitem, obcisłe szare plu-dry do kolan, białe

pończochy, pantofle ze srebrnymi sprzączkami na wysokich czerwonych

obcasach tworzyły harmonijną całość. Książę Harndon był niewątpliwie

uosobieniem paryskiego szyku. U jego boku wisiała szpada z rękojeścią

wysadzaną drogocennymi szafirami. Broń, trzeba przyznać, dodawała mu

godności i wyróżniała spośród innych.

- Nie odpowiem ci, mój chłopcze, na to pytanie - odparł lord Quinn

po dłuższej chwili milczenia - albowiem ostatnia rzecz, o jakiej marzę,

to zginąć z twojej ręki. Postąpiłeś bardzo uprzejmie, że dziś wieczór tak

wcześnie opuściłeś klub. Dzięki temu goście będą mieli o czym rozma

wiać przez resztę nocy - zachichotał. - Ten wachlarz, Luke. Na rany

Boga, gotów jestem przysiąc, że Jessop na widok wachlarza w twoim

ręku połknął porto razem z kieliszkiem.

- O ile pamiętasz, Teo - powiedział Luke z powagą, wachlując się

nieprzerwanie - bardzo niechętnie wyjeżdżałem z Paryża. To ty mnie do tego

namówiłeś. Ale, do diabła, nie próbuj zrobić ze mnie typowego angielskiego

dżentelmena. Nie zamierzam łazić po mojej posiadłości w byle jakim

surducie, hodować psów ani trzymać krótko służby. Nie będę pił angielskiego

piwa ani miotał angielskich przekleństw. Nie licz na to.

- Przestań - rzekł wuj zaskakująco poważnym tonem. - Jeśli na-

mawiałem cię, żebyś wrócił do domu, to tylko dlatego, że pod twoją

- Na Boga, dziś wieczór zadziwiłeś wszystkich - rzekł lord Teodor Quinn,

klepiąc się z zachwytem po udach. Siedział w fotelu, w bibliotece swego

siostrzeńca; powiedział te słowa, rzecz jasna, po wyjściu kamerdynera, który

podał mu szklankę brandy. Lord roześmiał się serdecznie. - Wachlarz. Ludzie

po prostu oniemieli.

Lucas Kendrick, książę Harndon, stał, opierając się o marmurowy gzyms

kominka. Uniósł w górę wachlarz, o którym mówił wuj; niewielkie cacko z

kości słoniowej i złota. Rozłożył go i zaczął z wolna wachlować sobie

twarz.

- Służy do chłodzenia czoła, gdy w pokoju jest za ciepło - powie

dział. - Bardzo praktyczna rzecz, drogi wuju.

Wuj był w dobrym nastroju, skory do żartów. Roześmiał się ponownie.

- Daruj sobie, Luke, to zwykły rekwizyt, jak puder, róż i czernidło.

nieobecność wszystko w Bowden Abbey chyli się ku upadkowi, popada w

ruinę. Nie wiesz, co to odpowiedzialność.

- A może - zaczął lodowatym tonem książę Harndon - guzik mnie

obchodzi to całe Bowden Abbey i ludzie, którzy tam mieszkają? Przez

ostatnie dziesięć lat świetnie dawałem sobie bez nich radę.

- Nieprawda, chłopcze. Znam cię lepiej niż inni i nie zmyli mnie twój

chłód. Zachowaj go dla kobiet, które wciągasz do swojego łoża, albo dla

kogoś, kto cię znieważy. Dobrze wiem, że Lukę sprzed dziesięciu laty to ten

sam Luke, którego widzę przed sobą. Obchodzi cię to, chłopcze. Poza tym

kwestia poczucia odpowiedzialności. Jesteś od dwóch lat księciem Harndon,

- Nigdy o to nie zabiegałem - oznajmił Luke - i nie zależało mi na tym,

Teo. George był starszy ode mnie i przed dziesięcioma laty się ożenił. - W jego

głosie dało się wyczuć kpinę. - Można było oczekiwać, że dwa lata po ślubie, a

osiem przed jego śmiercią przyjdzie na świat męski potomek.

- Przyszedł, ale martwy. Czy ci się podoba, czy nie, jesteś głową

rodziny, a oni cię potrzebują.

- W dziwny sposób okazują tę potrzebę - rzekł Luke, wachlując się

powoli. - Robię to tylko dla ciebie, Teo. Gdyby nie ty, nie interesowałoby mnie

to, czy żyją, czy pomarli. A jeśli są w potrzebie, to moja pomoc stanie im

kością w gardle.

- Najwyższy czas, żeby stare rany się zasklepiły - stwierdził wuj. --

Należy przerwać to nieszczęsne, przedłużające się w nieskończoność

milczenie..Ashłey i Doris byli za mali i nie wolno ci obciążać ich odpo-

wiedzialnością. Twoja matka, a moja siostra... no tak, twoja matka jest tak

samo dumna jak ty, mój chłopcze. Co się zaś tyczy Henrietty... -Wzruszył

ramionami, wolał nie kończyć zdania.

- Henrietta jest wdową po George'u - powiedział Luke z kamiennym

spokojem.

- Och - westchnął lord Quinn - źle, mój chłopcze, postąpiłeś, wy-

najmując ten dom, zamiast zamieszkać w swojej rezydencji w Harndon House.

Trochę to dziwnie wygląda, że ty mieszkasz tutaj, podczas gdy tam

mieszkają twoja matka matka, brat i siostra.

- Wuju - zaczął Luk"e,wpatrującąc się w niego spod przymrużonych

powiek - nie obchodzi mnie, co ludzie sobie o mnie pomyślą.

- Wiem. - Lord Quinn zaczął czyścić swój monokl. - Ale ty nawet nie

raczyłeś ich odwiedzić.

Luke usiadł w końcu, zakładając eleganckim ruchem nogę na nogę.

Odłożył wachlarz i wyciągnął z kieszeni emaliowaną, wysadzaną drogi-

mi kamieniami tabakierkę. Położył szczyptę tabaki na wierzchu dłoni i

zanim zabrał głos, wciągnął nosem solidną jej porcję.

- Nie - rzekł. -1 nie jest mi do tego pilno. Może pojadę tam jutro albo

pojutrze. A może wcale.

- Jednakowoż przyjechałeś do domu - powiedział wuj.

- Przyjechałem do Anglii - sprostował książę. - Do Londynu. Być może

kierowała mną ciekawość, może chciałem zobaczyć, co tu się zmieniło

przez te dziesięć lat. A może Paryż mi się znudził i miałem go dość. A może

poczułem się zmęczony Angeliąue? Tymczasem ona przyjechała tu za mną.

Wiesz o tym?

- Markiza d'Etienne? - zapytał lord Quinn. - Swego czasu uznawano ją

za najpiękniejszą kobietę we Francji.

- Tak, to ona. I w pełni zasługuje na taką opinię. Była moją kochanką

przez prawie pół roku. Dla mnie górna granica to trzy miesiące. Potem

kobieta staje się zaborcza.

Lord znowu zachichotał.

- Każdy, drogi Teo, wie doskonale, że od ponad dziesięciu lat masz tę

samą kochankę.

- Piętnastu - poprawił go wuj. - Ale ona nie jest zaborcza. Odmawia mi

ręki, ilekroć rusza mnie sumienie i ponownie się oświadczam.

- Wzór doskonałości kobiecej - osądził Luke.

- Wrócisz do Bowden? - zapytał lord od niechcenia.

- Jesteś świetnym spiskowcem, mój drogi. Najpierw jeden mały krok,

potem drugi i pomalutku twoja ofiara zrobi wszystko, czego od niej żądasz.

Nie, nie do Bowden. Nie mam ochoty tam wracać. Nic mnie nie wiąże z tym

miejscem.

- Mimo to - ciągnął wuj - te włości należą do ciebie, Luke. Los wielu

ludzi jest w twoich rękach, a wieść głosi, że nie dzieje się tam za dobrze.

Koszty dzierżawy są wysokie, zarobki niskie. Farmerzy z okolicznych wsi

żyją w nędzy.

Książę Harndon, znowu wachlując twarz, utkwił w lordzie lodowaty

wzrok.

- Przed dziesięcioma laty - zaczął - moja własna rodzina... ob

wołała mnie mordercą. Miałem dwadzieścia lat i byłem naiwny jak...

proszę cię, wuju, dokończ. Jak może nie być naiwny ktoś, kto ma dwa

dzieścia lat? Byłem zmuszony do ucieczki i wszystkie moje błagalne

listy poczta zwracała nietknięte. Żadnej odpowiedzi. Nie miałem gro

sza przy duszy. Szedłem przez życie całkiem samotnie, oprócz ciebie

nikt z rodziny nie podał mi ręki. I ja mam wracać, by uporządkować

ich sprawy?

Lord uśmiechnął się smutno.

- Tak, mój chłopcze - powiedział - musisz tam wrócić. Sam do

skonale to rozumiesz.

Książę skinął milcząco głową na znak, że przyjmuje słowa wuja do

wiadomości.

- Przede wszystkim - ciągnął lord - powinieneś się ożenić. Jako

człowiekowi żonatemu łatwiej ci będzie wrócić, a ponadto pomyśl o pro-

geniturze.

Siostrzeniec obrzucił go lodowatym spojrzeniem.

- Mam spadkobiercę i następcę - powiedział. - Kiedy umrę Ash-ley

odziedziczy pomnie wszystko, podobnie jak ja odziedziczyłem wszystko po

George'u.

- Między braćmi często powstają niesnaski, kiedy jeden ma przejąć

spadek po drugim - rzekł lord Quinn.

- Tak jak między mną a George'em? - Lukę poruszał powoli wa-

chlarzem. - Ale stało się tak nie dlatego, że miałem zostać jego następcą.

Prawie całe życie byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, a ja nigdy nie zabiegałem

o tytuł. Przyczyna naszej kłótni była dość specyficzna. Omal go nie zabiłem,

prawda? Centymetr niżej, jak orzekł lekarz. Jeden centymetr. Kiepskim byłem

wówczas strzelcem. - W jego głosie wyczuwało się chłód i gorycz.

- Mamy wiosnę - powiedział lord - porę roku, kiedy cały elegancki,

modny świat spaceruje po mieście. To świetna okazja, by wybrać

odpowiednią pannę do książęcego łoża.

- Ów książę nie poszukuje partnerki na całe życie - rzekł Luke. -Na

samą myśl o tym dostaję drgawek. - Wzruszył ramionami gestem raczej

teatralnym, aby dokładnie zobrazować swój punkt widzenia.

- Zastanów się dobrze nad wszystkim, o czym rozmawialiśmy - po-

wiedział lord, wstając i rozprostowując kości. - Najwyższy czas, mój

chłopcze.

- Jednakowoż - zaczął Luke - jesteś prawie dwadzieścia lat ode mnie

starszy, a nigdy ten „najwyższy czas" nie dotyczy twojej osoby. Trwasz w

kawalerskim stanie, choć dobiegasz pięćdziesiątki.

Lord roześmiał się.

- Miałem pecha, że zakochałem się w mężatce - powiedział. - Potem

owdowiała, ale na potomstwo było już za późno. A może nie było za późno, kto

to wie... Nieważne. Ja jestem zaledwie baronem i nie mam gromady

niesfornych krewnych wiszących mi u szyi.

- A ja mam? - zapytał Luke, składając wachlarz i wstając, by od-

prowadzić wuja do drzwi. - Stawiam sprawę jasno i nie wolno podawać

tego w wątpliwość. Wisieć mi u szyi może tylko ta osoba, którą o to

poproszę.

Tym razem śmiech lorda zabrzmiał szczerze.

- Ożeń się, Luke. Bóg mi świadkiem, że dobrze na tym wyjdziesz. I jak

najszybciej spłodź synów. Obiecuję ci, że będę miał oczy i uszy otwarte i

jeszcze w tym roku znajdę ci odpowiednią żonę. Wybiorę najładniejszą, mój

chłopcze, z tym że jej uroda musi iść w parze z właściwym pochodzeniem i

pozycją społeczną.

- Dziękuję ci, mój drogi - odrzekł powoli siostrzeniec, towarzysząc

lordowi Quinnowi do holu - ale mam w zwyczaju sam sobie dobierać partnerki

do łoża. I naprawdę nie na dłużej niż na trzy miesiące. -Podążał za lokajem,

który otworzył przed nim drzwi. Krzywiąc się z lekka rzekł: - Wuju, czy musisz

tak wciskać kapelusz na głowę, że sprawia wrażenie przyklejonego do peruki?

Kapelusz nie służy już jako nakrycie głowy, nosi się go w ręku, dla ozdoby!

Wuj wzruszył ramionami.

- Niech licho porwie te twoje paryskie maniery - rzekł. - Jesteśmy w

Anglii. Tu klimat jest inny i nosi się kapelusz nie dla ozdoby, tylko żeby ci

głowa nie zmarzła!

- Boże, miej mnie w opiece! - westchnął książę.

Gdy za wujem zamknęły się drzwi, wrócił do biblioteki.

Narzeczona. Nigdy poważnie się nad tym nie zastanawiał. Miał już, co

prawda, trzydzieści lat i tytuł księcia, ale nigdy dotąd nie rozważał kwestii

ożenku. Nie chciał nawet o tym myśleć.

Był przekonany, iż nie nadaje się do małżeństwa. Małżeństwo to

niewola. Małżeństwo to dzieci i wszelkie związane z tym obowiązki.

Należysz do kogoś ciałem i duszą, tracisz niezależność.

Nie ma obawy, małżeństwo mu nie grozi. Choć przez ostatnie dziesięć lat

nieraz było mu ciężko, cierpiał, litował się nad sobą, nigdy jednak nie utracił

niezależności. Fortunę zawdzięcza tylko sobie - najpierw uprawiał hazard, a

potem sprytnie inwestował. Przeistoczył się w paryskiego dżentelmena, obracał

w kręgu ludzi z wyższych sfer. Zdobył umiejętność uwodzenia pięknych i

bogatych kobiet. Gdy któraś mu się znudziła, po prostu pozbywał się jej. Brał

lekcje szermierki u najlepszego eksperta w tej dziedzinie, ćwiczył strzelanie z

pistoletu. Był czarującym człowiekiem o sercu zimnym jak lód. Wiedział

również, że nie należy wierzyć w miłość, a w szczególności w miłość własnej

rodziny. Nauczył się nie pragnąć miłości ani nikogo nią nie obdarzać.

Zdawał sobie sprawę, że ma reputację człowieka bezwzględnego i bez serca.

Odpowiadało mu to. Takim właśnie człowiekiem pragnął się stać.

(Georgian 01) - Bez serca - Mary Balogh.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: