Wizyta u dziadków - Edyta Grabowska-Gwardiak.pdf - dla dzieci - Choniczek.pl

„Wizyta u dziadków”

Edyta Grabowska-Gwardiak

Zimowe ferie rozpoczęły się 1 lutego i trwały dwa tygodnie. W pierwszym bliniacy zabierali

Elę na lodowisko, gdzie zgodnie z wczeniejszą obietnicą uczyli ją jedid na łyżwach. Łyżwy to grube

metalowe blaszki, które przyczepione są do specjalnych butów. Jedzi się nimi po lodzie. Jedzi się,

jeli się umie. Ela nie umiała, więc co chwilę przewracała się, nie mogła łapad równowagi. Chłopcy

musieli ją podtrymywad. Nabiła sobie kilka ioców, ale niezrażona niczym próbowała dalej i wkrótce

szło jej coraz lepiej.

Resztę dnia Ela spędzała z koleżankami na sankach w parku, oglądała w telewizji bajki albo jedziła do

babci, gdzie bawiła się z Nitkiem i zajadała pysznoci zrobione przez starszą panią.

Sta jak zwykle dużo czytał i co kilka dni biegł do biblioteki po nowe książki. Jasiek okazał się w tym

półroczu najlepszym uczniem w klasie. Dumny i zadowolony z siebie, siedział przy komputerze i grał

w ulubione gry. Tym razem tato, szczęliwy z oiągnięd syna, już nic nie mówił. Mama zarządziła

podczas ferii wieczorne lekcje gotowania dla całej trójki dzieci. Przy jej nieznacznej pomocy, spod ręki

chłopców i Eli, wychodziły bardzo kolorowe kanapki, pasty, surówki i sałatki. Wszyscy chętnie i z

zapałem tarli marchewkę, kroili paprykę, żółty ser i obierali jajka ze skorupek. Dziwiłem się tylko,

dlaczego nikt z takim zapałem nie chce obierad i kroid cebuli?

W drugim tygodniu ferii Ela i chłopcy, mieli pojechad z Mamą do jej rodziców, czyli swoich

dziadków. Mieszkali daleko i trzeba było do nich jechad aż 200 km pociągiem. Tę babcie i dziadka

znałem tylko z fotografii i miałem cichą nadzieję, że Ela zabierze mnie ze sobą. Tak tez się stało.

W niedzielny wieczór zaczęło się pakowanie, przy którym było dużo zamieszania. Mielimy jechad

tylko na kilka dni, a plecaki chłopców wypełnione były po brzegi. Jak zwykle sytuację uratowała

mama. Wyrzuciła z plecaków, co niepotrzebne i nakazała wiąd to, co niezbędne. Sama spakowała

swoje ubrania do niewielkiej torby. W poniedziałek rano pożegnalimy tatę wychodzącego do

lecznicy, a my pojechalimy na dworzec kolejowy. Dworzec to takie miejsce, z którego odjeżdżają i do

którego przyjeżdżają pociągi, stąd w różne strony rozchodzą się tory kolejowe, po których

lokomotywa ciągnie wagony. W budynku dworca są też kasy, w których każdy odjeżdżający musi

kupid bilet. Jest też poczekalnia i punkt informacyjny, gdzie można dowiedied się o godzinę odjazdu

lub przyjazdu pociągu. Mama kupiła dla wszystkich bilety i po kilku minutach oczekiwania na peronie,

wsiedlimy do pociągu. Podróż trwała 3 godziny. W przedziale oprócz nas siedział starszy pan i

trzymał na kolanach niewielki kosz. Dochodziły z niego dziwne dwięki, przypominające

popiskiwania, chrobot a nawet szuranie. Jasiek oczywicie nie wytrzymał i grzecznie zapytał

- Co pan ma w tym koszyku?

- Małego pieska, którego wiozę w prezencie dla wnuczki. – Odpowiedział pan i otworzył koszyk. Wyjął

z niego małą, czarną kulkę, która po chwili otworzyła oczy i okazała się szczeniakiem. Przez resztę

drogi piesek wędrował z rąk do rąk, przytulany i głaskany, co wyranie mu się podobało.

Ponieważ była to moja pierwsza podróż pociągiem, więc uważnie wszystko obserwowałem, ukryty w

kieszeni kurtki, w której jak już wiecie zazwyczaj nosiła mnie Ela. Bardzo podobał mi się przedział z

siedzeniami pokrytymi zielonym materiałem i małe stoliczki, które można samodzielnie opucad lub

podnoid. Obserwowałem tez to, co działo się za oknem.

Podróż minęła bardzo szybko i w koocu dojechalimy do miasteczka, gdzie czekał na nas dziadek.

Dziadek był naprawdę niezwykły! Miał ogromną siwą czuprynę i siwe wąsy. Ubrany był w zielony

mundur. Głono i wesoło przywitał się z całą rodziną i zabrał nas do Jeepa stojącego przed dworcem.

Jeep to samochód terenowy, który jest większy niż zwyczajny, ma też większe koła i można nim

jedid po wyboistych drogach. To wszystko wiedziałem od Jaka będącego miłonikiem motoryzacji.

Dziadek był leniczym i razem z babcią mieszkał w leniczówce, położonej na skraju lasu. Kiedy tam

dojechalimy zobaczyłem najpiękniejszy dom jaki kiedykolwiek widziałem. Był zielony, miał czerwony

dach i takie same okiennice. Wyglądał zupełnie jak chatka z bajki. Na nasze spotkanie wyszła

szczupła, ciemnowłosa pani. Aż trudno było uwieryd, że to babcia Eli, bo tak młodo wyglądała.

Umiechnęła się łagodnie i zaprosiła nas do rodka, gdzie smakowicie pachniało obiadem. Tak zaczęły

się ferie u dziadków, podczas których dowiedziałem się ciekawych rzeczy o życiu lasu i pracy

leniczego. Dziadek zabierał nas codziennie ze sobą do lasu gdzie dokarmialimy zwierzęta. Do

specjalnych pojemników wkładalimy marchewkę, siano i sól, która zimą potrzebna jest zwierzętom

tak, jak ludziom witaminy. Korytka, do których wkładalimy sól, dziadek nazywał „liawkami”.

Widzielimy też szkółkę, w której pod troskliwą opieką leniczego i współpracowników, rosły

młode drzewka. Wieczorami słuchalimy opowieci dziadka o życiu jego ukochanego lasu, zajadając

jednoczenie pysznoci zrobione przez babcię. Kiedy nadeszła niedziela i musielimy już jechad do

domu, żal nam było rotawad się z dziadkami, ale przecież mielimy do nich wrócid podczas letnich

wakacji. Tak tu było pięknie, że zacząłem już odlicad dni do ich rozpoczęcia.

Wizyta u dziadków - Edyta Grabowska-Gwardiak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: