Pamiętasz mnie Charlotte Lamb.pdf

CHARLOTTE LAMB

Pamiętasz mnie?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pierwszy z serii tajemniczych telefonów otrzymała

Annie pewnej chłodnej, wiosennej nocy.

- Pamiętasz mnie? - wyszeptał męski głos, a ona po-

czuła, że drętwieje z przerażenia.

Wróciła właśnie z przyjęcia weselnego; była cał-

kiem rozbita, bliska płaczu, ponieważ jej najlepsza

przyjaciółka, Diana, poślubiła dziś mężczyznę, w któ-

rym Annie kochała się od lat.

- Kto mówi? - spytała zbolałym głosem, ale nie do-

czekała

się odpowiedzi. Połączenie zostało przerwane.

Z ponurą miną odłożyła słuchawkę, a potem przełą-

czyła telefon na automatyczną sekretarkę. Pocieszała

się myślą, że ktoś z zespołu za dużo wypił na przyjęciu

i zrobił jej dowcip. Stanowczo nie miała dziś nastroju

do żartów.

Odwróciła się z szelestem jedwabiu, którego miękki,

zmysłowy dotyk zdawał się koić jej nerwy. Annie

uwielbiała wytworne stroje i w tej dziedzinie uchodziła

za znawcę. Pomogła Dianie w wyborze ślubnej sukni,

dla siebie zaś - ponieważ była druhną - wybrała kreację

w jasnozielonym kolorze, który znakomicie podkreślał

barwę jej oczu. Obie suknie były stylizowane na epokę

wiktoriańską. Annie uczesała więc swe długie, czarne

włosy w wytworny, gładki węzeł i wpięła weń malutki

bukiecik fiołków ozdobiony liśćmi paproci.

Wyjęła teraz kwiaty z włosów i pieczołowicie umie-

ściła je pomiędzy kartkami tomiku wierszy.

Miała zwyczaj suszyć kwiaty, które towarzyszyły jej

przy ważnych, uroczystych okazjach. Potem, gdy znie-

nacka otwierała książkę, subtelna, ulotna woń kwiatów

przywracała wspomnienia minionych chwil. A dzień

dzisiejszy - musiała przyznać mimo bólu i łez - był

niezwykle ważny w jej życiu. Wiedziała, że nigdy go

nie zapomni.

Ziewając spojrzała na zegarek. Dochodziła północ,

Annie zaś, nawet wówczas gdy nie planowała wystę-

pów, kładła się spać około dziesiątej i wstawała skoro

świt. Jutro musiała wstać przed siódmą, czekała ją bo-

wiem sesja zdjęciowa w studiu nagrań, gdzie czyniono

właśnie ostatnie poprawki do jej nowego albumu.

Szybko zamieniła zieloną, jedwabną suknię na krót-

ką koszulę nocną i szlafrok, po czym zasiadła przed

toaletką i rozpoczęła zmywanie makijażu. Nawet gdy

było bardzo późno i padała z nóg, niezmiennie od lat

przed udaniem się do snu wykonywała rutynowe czyn-

ności.

- Gdy się jest osobą publiczną, trzeba zawsze pamię-

tać o swoim wyglądzie - powiedział jej kiedyś Philip.

Powinna potraktować te słowa jak przestrogę, że

sława i sukces mają swe blaski i cienie.

Do dziś pamiętała badawczy wzrok Philipa na swej

twarzy.

- Nie jesteś pewna, czy to ci odpowiada, dziecino? –

spytał wówczas, jakby czytając w jej myślach. - Naj-

wyższy zatem czas na podjęcie decyzji. Jeśli chcesz

zostać gwiazdą, musisz zrozumieć, że sława wymaga

poświęceń. Nie ma róży bez kolców. A więc, wycofu-

jesz się? Na razie nikt cię nie zna, więc łatwo możesz

wrócić do normalnego życia.

Nie zamierzała się wycofać. Patrzyła na Philipa

ogromnymi, melancholijnymi oczami i westchnęła

zniecierpliwiona jego podejrzliwością.

- Nie mam nic, do czego mogłabym wrócić - powie-

działa.

- Nic, za czym bym tęskniła... Ponad wszystko na

świecie pragnę zostać piosenkarką.

Jakże to wtedy wydawało się proste! Ale Philip nie

ostrzegł jej przed najważniejszym. Znalezienie się na

szczycie wiązało się z ogromnym wysiłkiem, nadludz-

ką pracą i dotkliwym stresem, przede wszystkim jed-

nak na ołtarzu sławy trzeba było złożyć ofiarę z wła-

snego życia osobistego. Gwieździe nie pozostawiano

najmniejszego marginesu swobody, nie mogła mieć

również do nikogo bezwzględnego zaufania. Zwłasz-

cza nowe znajomości należało traktować bardzo

ostrożnie. Ludzie sprawiający sympatyczne wrażenie

często okazywali się zwykłymi koniunkturalistami.

Życie wcale nie rozpieszczało gwiazd. Annie szybko

zrozumiała, że powinna przyodziać ochronny pancerz i

stwardnieć wewnętrznie. Obawiała się jednak, że jej

muzyka straci wówczas swą świeżość i wrażliwość.

Czasami ból i gorycz pomagały przy komponowaniu.

Miała wrażenie, że jej najlepsze piosenki mówiły o nie

spełnionych uczuciach do Philipa. O uczuciach, któ-

rych, jak się zdawało, on był całkowicie nieświadomy.

Philip nadal traktował ją tak, jakby miała siedemna-

ście lat. Był twardym biznesmenem, ale w stosunku do

niej zachowywał się ciepło i opiekuńczo. Nigdy nie

robił jej żadnych propozycji, nie opowiadał przy niej

sprośnych dowcipów; traktował ją jak córkę albo

młodszą siostrę. Na początku znajomości bardzo jej to

odpowiadało. Do czasu jednak... Aż do chwili, gdy od-

kryła, że go kocha... Philip jednak zdawał się tego nie

spostrzegać.

Od tamtej pory jej piosenki nabrały szczególnego

dramatyzmu, pomyślała, z goryczą wspominając prze-

szłość. Zanim zakochała się w Philipie, udawała, że

zna miłość, że cierpi. Pisała o miłości, której nigdy nie

zaznała. Uczucie do Philipa sprawiło, że jej twórczość

nabrała osobistego charakteru, stała się odzwierciedle-

niem rzeczywistości. W ciągu ostatniego pół roku po-

wstały jej najciekawsze utwory. Ból i rozpacz, które

nią targały, rozbudziły twórczą wenę.

Praca pomagała zagłuszyć cierpienie; nagrania do

nowego albumu i przygotowania do zbliżającego się

tournee po Europie pochłonęły ją bez reszty.

Przez ostatnie osiem lat Philip i Diana byli dla Annie

wszystkim. Służyli jej pomocą, radą, pocieszeniem i

własnym towarzystwem. Philip był jej agentem i me-

nedżerem; kiedy się poznali, od razu oddał ją pod

opiekę Diany Abbot - swej wówczas dwudziestodwu-

letniej sekretarki. Od tamtej pory Diana mieszkała z

Annie, pilnowała jej rozkładu zajęć, towarzyszyła pod-

czas podróży, utrzymywała kontakty z prasą i w ogóle

rozwiązywała za Annie wszelkie problemy dnia co-

dziennego. Diana - z pozoru twarda, energiczna dziew-

czyna, pochodząca z przedmieść Liverpoolu - miała

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: