James_Clavell_-_Shogun_tom_1.pdf

James Clavell

SHOGUN

Powieść o Japonii

Przełożyli

Małgorzata i Andrzej Grabowscy

Dwóm kapitanom Królewskiej Marynarki żeglarzom

którzy, jak tego po nich oczekiwano,

bardziej kochali statki niż kobiety.

Prolog

Wichura targnęła nim, ukąsiła głęboko i zrozumiał, że jeżeli w ciągu trzech dni nie dotrą do

jakiegoś lądu, zginą. Za dużo ludzi zmarło podczas tej wyprawy, jestem pilotem flotylli

umarłych, pomyślał. Z pięciu statków zachował się jeden, z liczącej stu siedmiu marynarzy

załogi przeżyło dwudziestu ośmiu, z czego na nogach trzymało się dziesięciu, reszta zaś, w tym

dowódca wyprawy, dogorywała. Brakowało jedzenia, prawie nie było wody, a ta, która

pozostała, miała słony smak i cuchnęła.

Nazywał się John Blackthorne i przebywał na pokładzie sam, jeśli nie liczyć obserwatora

na dziobniku, niemowy Salamona, który kulił się po zawietrznej, przeszukując wzrokiem morze

w przodzie.

Statek zakołysał się pod nagłym uderzeniem szkwału i Blackthorne chwycił się poręczy

żeglarskiego krzesła, przymocowanego przy kole sterowym na rufówce, trzymając się jej

dopóty, dopóki Erasmus nie wyprostował się przy akompaniamencie trzeszczących wręg. Był

dwudziestosześciotonowym trzymasztowym okrętem handlowo-wojennym z Rotterdamu,

uzbrojonym w dwadzieścia dział, jedynym, który ocalał z pierwszej ekspedycji wysłanej z

Niderlandów, aby zniszczyła wrogów w Nowym Świecie. Ekspedycji holenderskich statków,

które jako pierwsze naruszyły tajemnicę Cieśniny Magellana. Liczyła ona czterystu

dziewięćdziesięciu sześciu ludzi, samych ochotników. I samych Holendrów, z wyjątkiem trzech

Anglików - dwóch pilotów i jednego oficera. Mieli rozkazy: splądrować i puścić z dymem

hiszpańskie i portugalskie posiadłości w Nowym Świecie, uzyskać trwałe koncesje handlowe,

odkryć i ogłosić własnością Holandii nowe wyspy na Oceanie Spokojnym, mogące posłużyć za

bazy, a na koniec w ciągu trzech lat powrócić do kraju.

Od ponad czterech dziesiątków lat protestanckie Niderlandy toczyły wojnę z katolicką

Hiszpanią, walcząc o zrzucenie z siebie jarzma znienawidzonych hiszpańskich władców.

Niderlandy, zwane niekiedy Holandią, Flandrią bądź Krajami Nizinnymi, prawnie nadal

należały do imperium hiszpańskiego. Ich jedyny sprzymierzeniec, Anglia, pierwszy kraj w

chrześcijaństwie, który zerwał z dworem papieskim w Rzymie i przed siedemdziesięcioma laty

stał się protestancki, od dwudziestu lat również wojowała z Hiszpanią, a od dziesięciu otwarcie

sprzyjała Holendrom.

Wiatr jeszcze bardziej przybrał na sile i statek przechylił się. Płynął z prawie nagimi

masztami, mając postawione jedynie sztormowe marsie. Ale mimo to burza i prąd morski

pchały go w stronę ciemniejącego horyzontu.

I tam również jest burza, orzekł Blackthorne, też są rafy, też są mielizny. I nieznane morze.

To dobrze. Całe swoje życie walczyłem z morzem i zawsze wygrywałem. Zawsze wygram.

Jestem pierwszym angielskim pilotem, który przebył Cieśninę Magellana. Tak jest,

pierwszym... a także pierwszym, który żeglował przez te azjatyckie wody, jeśli nie liczyć

garstki portugalskich wyrodków i hiszpańskich bękartów, przekonanych, że to oni władają

światem. Jestem pierwszym Anglikiem na tych morzach...

Tyle pionierskich, osiągnięć. Tak. Okupionych tyloma zgonami.

Jeszcze raz zbadał wiatr i powąchał go, nic jednak nie wskazywało na bliskość lądu.

Przeszukał wzrokiem ocean, ale był jednostajnie szary i wzburzony. Ani śladu wodorostów czy

odbarwienia wody wskazującego na piaszczysty szelf. Daleko po prawej burcie dojrzał jeszcze

jedną sterczącą z wody rafę, nie powiedziało mu to jednak nic. Podwodne skały wystające z

morza zagrażały im już od miesiąca, lądu wszakże nie dostrzegli. Ten ocean jest bezkresny,

pomyślał. To dobrze. Do tego cię właśnie szkolono - żebyś żeglował po nieznanych morzach,

sporządzał ich mapy i wracał do kraju. Jak daleko stąd do niego w czasie? Rok, jedenaście

miesięcy i dwa dni. Sto trzydzieści trzy dni temu ostatnie zejście na ląd, a potem skroś ocean

zwany Pacyfikiem, przez który lat temu osiemdziesiąt płynął Magellan.

Blackthorne był wygłodzony, a usta i ciało miał obolałe od szkorbutu. Zmusił się, żeby

sprawdzić wzrokiem kurs na kompasie i obliczyć w głowie przybliżoną pozycję statku.

Wpisanie kursu do ruty - jego podręcznego przewodnika żeglarskiego - zapewniało mu

bezpieczeństwo w tym punkciku oceanu. A jeżeli jemu, to tym samym statkowi, wspólnie zaś

mogli odnaleźć Japonię, a może nawet chrześcijańskiego króla Jana Prezbitera i jego Złote

Cesarstwo, które według legendy leżało na północ od Kataju, gdziekolwiek ów Kataj się

znajdował.

A dzięki przypadającej mi części tych bogactw pożegluję znowu, na zachód, do kraju,

pomyślał, jako pierwszy angielski pilot, który opłynął świat, i już nigdy go nie opuszczę.

Nigdy. Na głowę mojego syna!

Poryw ostrego wiatru przerwał mu rozmyślania i rozbudził. Zasnąć w tej chwili byłoby

głupotą. Nigdy by się nie ocknął z tego snu. Przeciągnął się, żeby rozluźnić zdrętwiałe mięśnie

pleców, i ciaśniej owinął się płaszczem. Zobaczył, że żagle są w porządku, a ster

zabezpieczony. Obserwator na dziobie czuwał. Blackthorne usadowił się więc cierpliwie w

żeglarskim krześle i pomodlił o bliskość lądu.

- Zejdź pod pokłada pilocie. Jeżeli chcesz, to przejmę od ciebie tę wachtę - powiedział

trzeci oficer pokładowy, Hendrik Specz, mozolnie wchodząc po schodni. Twarz miał szarą ze

zmęczenia, oczy zapuchnięte, a cerę krostowatą i ziemistą. Żeby utrzymać równowagę, oparł

się o podstawę kompasu i chwilę wymiotował. - Błogosławiony Panie Jezu, niechaj przeklęty

będzie dzień, w którym opuściłem Holandię.

- Gdzie starszy oficer, Hendriku?

- W koi. Nie może wstać ze swojej scheit voll koi. I nie wstanie... nie po tej połowie

Sądnego Dnia.

- A dowódca wyprawy?

- Jęczy o jedzenie i wodę. - Hendrik splunął. - Mówię na to, że usmażę mu kapłona i

przyniosę go na srebrnej tacy z flaszką brandy do popicia. Scheit-huis! Coot!

- Nie przeklinaj!

- Dobrze, pilocie. Ale to kapryśny kretyn i przez niego zginiemy! - Młody oficer

zwymiotował i splunął pstrokatą flegmą. - Błogosławiony Panie Jezu, pomóż mi!

- Zejdź pod pokład. Wróć o świcie.

Hendrik z wielkim trudem usiadł na drugim krześle żeglarskim.

- Na dole cuchnie śmiercią. Jeżeli chcesz, to przejmę od ciebie wachtę. Jaki kurs?

- Tam, dokąd niesie nas wiatr.

- Gdzie to twoje obiecane lądowanie? Gdzie ta Japonia... gdzie ona, pytam?

- Przed nami.

- Stale przed nami! Gottimhimmel, nie mieliśmy rozkazów płynąć w nieznane. Do tej pory

powinniśmy już być w domu, bezpieczni, z pełnymi brzuchami, a nie gonić za Bóg wie czym. -

Zejdź na dół albo milcz.

Hendrik odwrócił przygnębiony wzrok od wysokiego, brodatego mężczyzny. Chciał

zapytać: „Gdzie jesteśmy? Dlaczego nie mogę zobaczyć tej sekretnej ruty?” Wiedział jednak, że

pilotowi nie zadaje się podobnych pytań, a zwłaszcza pilotowi takiemu jak ten. Ale i tak

chciałbym być równie zdrowy i silny, co przy wyjeździe z Holandii, pomyślał. Bo wtedy bym

się nie wahał. Z miejsca palnąłbym cię w te szaroniebieskie oczy, zdjął ci z twarzy ten

drażniący półuśmiech i posłał cię do piekła, na które zasługujesz. A wtedy ja zostałbym

kapitanem i tym statkiem dowodziłby nie cudzoziemiec, ale Holender, i wszystkie twoje

tajemnice zachowalibyśmy dla siebie. Bo przecież niedługo zaczniemy z wami, Anglikami,

wojnę. Pragniemy tego samego: panowania na morzach, zawiadywania wszystkimi szlakami

handlowymi, podbicia Nowego Świata i zduszenia Hiszpanii.

- Może Japonii wcale nie ma - wymruczał znienacka. - To Gottbewonden, legenda.

- Jest. Pomiędzy trzydziestym a czterdziestym stopniem szerokości północnej. A teraz

przestań gadać albo zejdź pod pokład.

- Pod pokładem jest śmierć, pilocie - mruknął Hendrik, zapatrzył się przed siebie i zamyślił.

Blackthorne poprawił się w krześle, był dziś bardziej obolały. Mam więcej szczęścia od

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: