Montgomery Lucy Maud - Zrzadzenie losu.pdf - Montgomery Lucy Maud - jros

L UCY M AUD M ONTGOMERY

Z RZ Ą DZENIE LOSU

P RZEŁO ś YŁY J OANNA K AZIMIERCZYK , J OLANTA W NUK

Z RZ Ą DZENIE LOSU

Pani majorowa Hill poczuła si ę w swoim Ŝ ywiole Było to zjawisko wyj ą tkowe, cho ć —

bior ą c pod uwag ę zbieg okoliczno ś ci — nie powinno budzi ć zdziwienia W dalekim

miasteczku, zagubionym na prerii w północno — zachodniej Kanadzie, gdzie stacjonował jej

mał Ŝ onek, rzadko miała okazj ę do swatania.

A pani Hill twierdziła uparcie, Ŝ e jest urodzon ą swatk ą Major Hill dowodził oddziałem

Północno–Zachodniej Policji Konnej w Dufferin Bluff. Pani Hill cz ę sto powtarzała, Ŝ e to

najwi ę ksza zapadła dziura nie tylko w Kanadzie, ale w całym ś wiecie Jednak Ŝ e robiła, co

mogła, by j ą o Ŝ ywi ć i trzeba przyzna ć bezstronnie, Ŝ e wszyscy oficerowie i Ŝ ołnierze PZPK

dzielniej jej w tym pomagali.

Gdy Violet Thayer, przyjaciółka szkolna, przybyła wreszcie z dawno obiecan ą wizyt ą , pani

Hill promieniała ze szcz ęś cia W gł ę bi duszy przysi ę gała sobie, Ŝ e Violet wróci na wschód

tylko w tym celu, aby przegotowa ć wypraw ę ś lubn ą . W ś ród oficerów policji było

przynajmniej pół tuzina kawalerów godnych r ę ki Violet i pani Hill po dłu Ŝ szych

rozwa Ŝ aniach za najlepszego kandydata na m ęŜ a uznała Neda Madisona.

— Oboje s ą wprost stworzeni dla siebie — oznajmiła majorowi w przeddzie ń przyjazdu

przyjaciółki. — On ma pieni ą dze, jest przystojny i czaruj ą cy Ona, to prawdziwa pi ę kno ść i na

dodatek wyj ą tkowo inteligentna. Tacy ludzie musz ą si ę w sobie zakocha ć . Mówi ę ci, to

przeznaczenie.

— A mo Ŝ e panna Thayer jest zainteresowana kim ś innym? — zauwa Ŝ ył ostro Ŝ nie major

Hill Nieraz ju Ŝ widział, jak rozpadały si ę budowane przez jego Ŝ on ę domki z kart.

— Och, nie, Violet by tego nie zataiła przede mn ą . A ju Ŝ najwy Ŝ szy czas, aby si ę

ustatkowała i zało Ŝ yła rodzin ę . Jak wiesz, ma dwadzie ś cia pi ęć lat. M ęŜ czy ź ni trac ą dla mej

głowy, lecz ona strasznie wybrzydza. Jednak na pewno nie oprze si ę urokowi Neda. To

chłopak bez skazy. Nie mam w ą tpliwo ś ci, Ŝ e s ą dla siebie przeznaczeni.

Pani Hill wiedziała swoje, a chc ą c pomóc losowi, u Ŝ yła kilku kobiecych sztuczek.

Violet Thayer przybyła, spojrzała i — bez w ą tpienia — odniosła tryumf. W ci ą gu

trzydziestu sze ś ciu godzin pobytu w Dufferin Bluff miała u swych stóp sze ś ciu

„odpowiednich kandydatów”, nie wspominaj ą c o co najmniej tuzinie „nieodpowiednich”.

Zreszt ą , byłaby bardzo zdziwiona, gdyby si ę stało inaczej. Panna Thayer znała swoje

mo Ŝ liwo ś ci i umiała je wykorzysta ć . Ale w gruncie rzeczy była to dobra i miła dziewczyna.

Tak samo my ś leli młodzi bywalcy salonu pani Hill. Uwa Ŝ ali si ę za szcz ęś liwców, mog ą c

napawa ć wzrok widokiem panny Thayer. Przez całe tygodnie ogl ą dali bowiem tylko kr ę pe

Metyski i kruczowłose squaw.

Oczywi ś cie w centrum uwagi znajdował si ę Madison, młodzieniec zasługuj ą cy ze wszech

miar na uznanie pani Hill. Przystojny i dobrze uło Ŝ ony, umiał ś piewa ć , bosko ta ń czył i

doskonale grał na skrzypcach. Inni oficerowie kipieli z zazdro ś ci, szczególnie od chwili

przybycia panny Thayer. Zdawali sobie spraw ę , Ŝ e Ŝ aden z nich nie ma najmniejszej szansy,

je ś li w szranki wkroczy taki zawodnik jak Ned Madison.

Violet lubiła Madisona i na swój sposób dobrze go traktowała. Wszystkich z policji konnej

uwa Ŝ ała za miłych chłopców i była im wdzi ę czna, Ŝ e dostarczali jej rozrywek. Oczekiwała

ś miertelnych nudów w Dufferin Bluff i była przekonana, Ŝ e jej obawy s ą uzasadnione, ale na

razie cieszyła si ę ze zmiany otoczenia.

Wieczorem, szóstego dnia pobytu go ś cia, w mieszkaniu pani Hill kł ę bił si ę tłum oficerów

Violet — w nowej, wspaniałej sukni, któr ą sier Ŝ ant Fox opisywał pó ź niej jako „oszałamiaj ą c ą

kremowo–niebiesko–br ą zow ą kreacj ę ” — wygl ą dała zachwycaj ą co. Pocz ą tkowo flirtowała

oboj ę tnie ze wszystkimi otaczaj ą cymi j ą młodzie ń cami, ale pó ź niej swoje zainteresowanie

skupiła na Nedzie Madisonie, ku ogromnej rado ś ci pani Hill, kr ąŜą cej w pobli Ŝ u niczym

mały, l ś ni ą cy motyl.

Violet rozmawiała z Madisonem i k ą tem oka obserwowała Johna Spencera. Spencer nie

słu Ŝ ył w policji konnej. Piastował jakie ś stanowisko w pa ń stwowej administracji, a od

przyjazdu panny Thayer tylko raz zło Ŝ ył wizyt ę w Lone Poplar Villa — domu Hillów. Nie

wydawał si ę oszołomiony widokiem pi ę knej panny. Zaraz po tym, jak został przedstawiony,

przeszedł w towarzystwie majora w k ą t salonu i przesiedział tam cały wieczór, rozmawiaj ą c o

kłopotach w rezerwacie Indian w Loon Lake.

By ć mo Ŝ e ta oboj ę tno ść zaintrygowała pann ę Thayer. Mo Ŝ e uznała j ą za co ś o Ŝ ywczego po

nieprzerwanym potoku składanych sobie hołdów. W ka Ŝ dym razie, gdy policjanci

zgromadzeni wokół fortepianu ś piewali z zapałem, ona spławiła Madisona i skierowała si ę do

k ą ta, gdzie opuszczony akurat przez majora, siedział samotnie Spencer.

Kiedy Violet z delikatnym szelestem sukni przysiadła obok niego na kanapie, zmierzył j ą

oboj ę tnym spojrzeniem. Ukryty za palm ą sier Ŝ ant Robinson, który obserwował ich zazdro ś nie

i oddałby oczy, a przynajmniej jedno z nich za takie szcz ęś cie, uznał Spencera za

najwi ę kszego nudziarza, z jakim miał w Ŝ yciu do czynienia.

— Pan nie ś piewa, panie Spencer? — zapytała Violet, chc ą c jako ś nawi ą za ć rozmow ę .

Robinson, obdarzony takim spojrzeniem, straciłby głow ę , ale Spencer bohatersko

zachował stoicyzm.

— Nie — odparł krótko i chłodno, lecz bez ostentacyjnej szorstko ś ci. Mimo towarzyskiego

obycia Violet poczuła si ę niezr ę cznie.

— Skoro nie chce ze mn ą rozmawia ć , nie mam zamiaru go zmusza ć — pomy ś lała z

irytacj ą . ś aden m ęŜ czyzna tak jej dot ą d nie potraktował.

Spencer przez pewien czas siedział bez ruchu i słuchał muzyki. Wreszcie obrócił si ę

twarz ą do swej towarzyszki, z widocznym wysiłkiem próbuj ą c podtrzyma ć uprzejm ą

konwersacj ę .

— Jak si ę pani podoba Zachód, panno Thayer? — zagadn ą ł.

Violet si ę u ś miechn ę ła, ten u ś miech był niebezpieczny dla wi ę kszo ś ci m ęŜ czyzn.

— S ą dz ą c po tym, co dot ą d widziałam — bardzo. ś ycie tutaj ma pewien urok, ale

niew ą tpliwie wkrótce mi spowszednieje. Przez wi ę ksz ą cz ęść roku, zwłaszcza w zimie,

człowiek musi si ę tu czu ć straszliwie samotnie.

— Policjanci zawsze narzekaj ą , Ŝ e tak wła ś nie jest — odrzekł Spencer z lekkim

u ś miechem. — Je ś li o mnie chodzi, to nigdy tego nie odczułem.

Violet zauwa Ŝ yła, Ŝ e bardzo mu do twarzy z tym u ś miechem. Podobało jej si ę równie Ŝ

jego czoło i ciemne włosy

— Nie wydaje mi si ę , abym wcze ś niej widywała pana w Lone Poplar Villa — zauwa Ŝ yła.

— Rzeczywi ś cie. Nie było mnie tutaj przez jaki ś czas. Dopiero dzisiaj wróciłem, aby

spotka ć si ę z majorem i zameldowa ć mu o kłopotach w Loon Lake.

— W przeciwnym razie wcale by ś nie przyszedł — pomy ś lała Violet. — Jakie to

pochlebne dla mnie! — Gło ś no za ś zapytała — Czy to co ś powa Ŝ nego?

— O, nie Zwyczajna sprzeczka mi ę dzy Indianami. Czy odwiedziła pani kiedykolwiek

rezerwat, panno Thayer? Nie? W takim razie powinna pani. Poprosz ę jednego z moich

przyjaciół z policji, aby tam pani ą zabrał. To warto zobaczy ć .

— A pan mnie nie zaprosi? — zapytała odwa Ŝ nie Violet.

Spencer znowu si ę u ś miechn ą ł. — Och, czy Ŝ bym okazał si ę ź le wychowany? Po prostu

Ŝ ywiłem obaw ę , Ŝ e uzna mnie pani za niezno ś nego nudziarza.

A wi ę c nie miał zamiaru jej zaprasza ć . Poczuła si ę ura Ŝ ona. U ś wiadomiła sobie, Ŝ e

odczuwa co ś w rodzaju rozczarowania. Poszukała wzrokiem Madisona. Jaki Ŝ zgrabny i

elegancki młodzieniec!

— Nie cierpi ę m ęŜ czyzn lalusiowatych — mrukn ę ła do siebie. Spencer tymczasem wzi ą ł

ze stolika jedn ą z ksi ąŜ ek nale Ŝą cych do pani Hill.

„Ofiary przyzwyczaje ń ” — przeczytał, spogl ą daj ą c na okładk ę . Zdaje mi si ę , Ŝ e to jaki ś

bestseller. Chyba go pani czytała?

— Owszem. To bardzo zabawna, nawet troch ę frywolna powie ść . Lekka, ale napisana z

wdzi ę kiem. Podobała si ę panu?

Spencer z namysłem wa Ŝ ył ksi ąŜ k ę w szczupłej, opalonej r ę ce.

— Tak, raczej tak. Ale z reguły nie interesuj ę si ę powie ś ciami. Nie rozumiem ich. Na

przykład bohater tej oto. Czy pani uwierzy, Ŝ e zakochany m ęŜ czyzna mógłby si ę zachowa ć

tak jak on?

— Nie wiem — odparła Violet z rozbawieniem — To pan, jako m ęŜ czyzna, powinien

wypowiedzie ć si ę na ten temat.

— Nigdy nikogo nie kochałem, wi ę c nie próbuj ę nawet zabiera ć głosu — powiedział

Spencer. W jego głosie nie zabrzmiało nawet zakłopotanie, jakby mówił o sprawie dotycz ą cej

Loon Lake. Violet nie omieszkała wykorzysta ć okazji.

— No to ma pan do prze Ŝ ycia interesuj ą ce do ś wiadczenie — zauwa Ŝ yła. Spencer obrócił

na ni ą spojrzenie gł ę boko osadzonych szarych oczu.

— Nie wiem czy tak. Mówi ą c, Ŝ e nigdy nie kochałem, miałem na my ś li co ś wi ę cej ni Ŝ

miło ść m ęŜ czyzny do wybranej kobiety, lecz miło ść w sensie ogólnym. Nie Ŝ ywiłem ciepłych

uczu ć do Ŝ adnej ludzkiej istoty. Moi rodzice zmarli, zanim zd ąŜ yłem ich zapami ę ta ć .

Jedynym Ŝ yj ą cym krewnym był stary, sk ą py stryj, który zaopiekował si ę mn ą wył ą cznie z

obowi ą zku i wyp ę dził w ś wiat najwcze ś niej, jak si ę tylko dało. Nie zawieram łatwo przyja ź ni.

Rzadko mi si ę zdarza kogo ś polubi ć . Mam nielicznych znajomych i na całym ś wiecie nie

znajdzie pani Ŝ ywej duszy, której zale Ŝ y na mnie i odwrotnie.

— Kiedy wreszcie nadejdzie miło ść , b ę dzie dla pana objawieniem — powiedziała mi ę kko

Violet.

— S ą dzi pani, Ŝ e nadejdzie? — M ęŜ czyzna spojrzał jej przenikliwie w oczy.

Zanim zd ąŜ ała odpowiedzie ć , stan ę ła przed nimi pani Hill. Zakomunikowała, Ŝ e Violet jest

proszona do fortepianu i koniecznie musi cos za ś piewa ć . Czy pan Spencer wybaczy, je ś li go

opu ś ci? Pan Spencer uprzejmie wybaczał. Wstał ponadto z kanapy i ukłoniwszy si ę , Ŝ yczył

paniom dobrej nocy. Violet podała mu r ę k ę .

— Przyjdzie pan wkrótce? — zapytała.

Spencer zerkn ą ł na Madisona, stoj ą cego w drugim ko ń cu pokoju. A mo Ŝ e jej si ę tylko

zdawało?

— Nie s ą dz ę — odparł. — Je ś li, jak pani raczyła nadmierne, nadejdzie kiedy ś miło ść , to

byłoby niemiło, gdyby okazała si ę beznadziejna. A przecie Ŝ nigdy nie wiadomo, co si ę mo Ŝ e

wydarzy ć .

Panna Thayer, id ą c w stron ę fortepianu, czuła mocniejsze ni Ŝ zwykle bicie serca. Było to

zupełnie nowe prze Ŝ ycie i chyba warte przeanalizowania. Kiedy go ś cie si ę rozeszli, zapytała

pani ą Hill o Spencera.

— Och, John Spencer! — odrzekła pani Hill niedbale. — Jest szefem tutejszego biura do

spraw gruntów. I to naprawd ę wszystko, co o nim wiemy. Jack twierdzi, Ŝ e to zacny człowiek

i bardzo go ceni Ale towarzysko jest do niczego. Nie potrafi rozmawia ć pewnie nie chce. Jest

nijaki. Ro Ŝ ni si ę od pana Madisona, prawda?

— Ogromnie — odpowiedziała z przekonaniem Violet.

Po wyj ś ciu paru Hill Violet podeszła do najbli Ŝ szego lustra i zacz ę ła bacznie lustrowa ć

swoj ą twarz, przykładaj ą c palec do dołka w brodzie.

— To bardzo dziwne — oznajmiła. Naturalnie, nie miała na my ś li dołka.

Spencer mówił, Ŝ e wi ę cej nie przyjdzie. Nie uwierzyła, ale i nie spodziewała si ę ujrze ć go

podczas najbli Ŝ szych dni. Dlatego troch ę si ę zdziwiła, gdy zjawił si ę ju Ŝ nast ę pnego

wieczoru. Madison, z którym wła ś nie rozmawiała, do dzi ś nie ma poj ę cia, co chciała mu

powiedzie ć , poniewa Ŝ nagle zamilkła w pół słowa.

Ciekawa jestem, czy to znowu sprawa Loon Lake — pomy ś lała.

W tej chwili podeszła pani Hill i zabrała Madisona do walca. Spencer skorzystał z okazji i

przeszedł przez pokój wprost do niej. Obserwuj ą c ich sier Ŝ ant Robinson, był gotów zezna ć

pod przysi ę g ą , Ŝ e panna Thayer zmieniła si ę na twarzy.

Po przywitaniu Spencer milczał jak grób. Usiadł obok niej i oboje przegl ą dali si ę , jak pani

Hill ta ń czy walca z Madisonem. Violet zastanawiała si ę dlaczego nie jest znudzona.

Dostrzegła, Ŝ e Madison wraca do niej i poczuła, Ŝ e ogarnia j ą nieuzasadniony gniew na Bogu

ducha winnego młodzie ń ca. Wstała raptownie.

— Chod ź my na werand ę — odezwała si ę zdecydowanie. — Tu jest okropnie duszno.

Wyszli przed dom. Na dworze zapadł ju Ŝ mrok i zrobiło si ę chłodno. W dole migotały

ś wiatła miasteczka, a usiana stromymi pagórkami preria była ciemna i milcz ą ca.

— Jutro po południu jad ę do Loon Lake Musz ę sprawdzi ć , co tam si ę dzieje — o ś wiadczył

Spencer. — Pojedzie paru ze mn ą ?

Violet zastanawiała si ę tylko przez chwil ę .

— Nie s ą dz ę , aby panu zale Ŝ ało na moim towarzystwie — zauwa Ŝ yła. Spencer poło Ŝ ył

dło ń na białych palcach obejmuj ą cych balustrad ę .

Pochylił si ę tak mocno do przodu, Ŝ e jego oddech poruszył pukiel włosów nad czołem

dziewczyny.

— Ale Ŝ tak — powiedział wyra ź nie. — Chc ę , Ŝ eby pani jutro pojechała ze mn ą do Loon

Lake. Pragn ę tego bardziej ni Ŝ czegokolwiek innego.

Nieco pó ź niej, gdy go ś cie wyszli, Violet uci ę ła sobie półgodzinn ą pogaw ę dk ę z pann ą Hill.

Ta ostatnia czuła si ę dotkni ę ta i roz Ŝ alona.

— Uwa Ŝ am, Ŝ e dzisiaj wyj ą tkowo ź le potraktowała ś biednego Neda, Vi. Ci ęŜ ko to prze Ŝ ył.

Nie nale Ŝ ało wychodzi ć ze Spencerem, a wystawanie z nim na osobno ś ci było doprawdy w

złym stylu. Nie powinna ś z nim flirtowa ć , on si ę do tego nie nadaje.

— Nie zamierzałam flirtowa ć — powiedziała spokojnie panna Thayer.

— Och, s ą dz ę , Ŝ e to po prostu twój zwykły sposób bycia. Tylko nie zawró ć w głowie temu

biedakowi. A tak przy okazji. Ned jutro po południu przyjdzie z aparatem fotograficznym i

zrobi nam wszystkim zdj ę cie.

— Obawiam si ę , Ŝ e nie zastanie mnie w domu — odparła Violet. — Jad ę z panem

Spencerem do Loon Lake.

Pani Hill padła na łó Ŝ ko. Znajdowała si ę w okropnym nastroju. Majorowi oznajmiła, Ŝ e ma

wszystkiego dosy ć . Sprawy układały si ę tak pomy ś lnie i nagle wymkn ę ły si ę spod kontroli.

— Czy Madison zwleka z o ś wiadczynami? — zapytał sennie major.

— Madison? Tu chodzi o Violet. Zachowuje si ę skandalicznie. Dzi ś haniebnie

potraktowała biednego Neda. Sam widziałe ś , jak afiszowała si ę ze Spencerem i w dodatku

jutro jedzie z nim do Loon Lake. Przynajmniej tak mówiła. Nie mam poj ę cia, co ona w nim

widzi. To najnudniejszy człowiek na ś wiecie. Ró Ŝ ni ą si ę od siebie pod ka Ŝ dym wzgl ę dem.

— Mo Ŝ e dlatego wła ś nie jej si ę podoba — zauwa Ŝ ył major. — Wiesz, przyci ą ganie si ę

przeciwnych biegunów i takie tam rzeczy.

Ale pani Hill stwierdziła, Ŝ e on nie ma poj ę cia o tych sprawach. Wi ę c jako człowiek

rozs ą dny major zamilkł i swoje uwagi zachował dla siebie.

Przez kolejne dwa tygodnie pani Hill była najbardziej ponur ą kobiet ą we wszystkich

czterech okr ę gach i ka Ŝ dy policjant, nawet ostatni zupełnie zielony rekrut, kl ą ł w sekrecie

Spencera przynajmniej dziesi ęć razy dziennie. Violet po prostu odstawiła na bok wszystkich,

z Madisonem wł ą cznie i nikt nie miał w ą tpliwo ś ci co do przyczyny jej lodowatego

zachowania.

Montgomery Lucy Maud - Zrzadzenie losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: